Een dagje uit met de Stichting

Een donderdag die begon als vele donderdagen. Niet veel verschil met maandag of dinsdag maar nu met een middag vullend programma. Een email verscheen op maandag met daarin een boodschap.

" Om de zinnen eens te verzetten en een keer als hele afdeling samen iets te ondernemen dat buiten de day to day business ligt wil ik graag volgende week donderdag een halve middag van jullie tijd vragen. We gaan er samen op uit, buitenspelen, iets totaal anders doen dan communiceren,  reputatie managen…. maar wat precies …. blijft nog even verrassing"

Deze twee zinnen werden gevolgd door onderstaande: 

"Laat ik wel vast zeggen dat het verstandig is om oude kleding en schoenen mee te nemen of in ieder geval om iets aan te trekken dat vies mag worden. We sluiten af met een borrel en iets warms en rond 18.30 uur is het programma afgelopen.

Ik hoop, en ga er stiekem ook een beetje van uit, dat jullie allemaal meegaan. Mocht je vragen hebben, dieetwensen willen doorgeven of echt, echt niet kunnen donderdag laat het dan graag weten via de mail."

Twee woorden bleven hangen. Verrassing en vies.
Al sinds de verrassing van mijn geboorte; niemand had mij iets verteld of me voorbereid op het trauma van ter aarde komen. Ik lag lekker te dobberen in het donker en voelde me als een vis in het water. Plotseling een hoop lawaai en een zuignap die me hier ruw uit weg zoog. 
Met pijn in mijn hoofd en ogen werd ik in witte doeken gewikkeld en op een vrouw haar borst neergelegd. Ik voelde me vies, had niet eens de tijd me even te kunnen fatsoeneren en zat onder allerlei meuk terwijl iedereen huilde. Waarschijnlijk omdat ze net zo geschrokken waren als ik?
Sinds die dag zijn verrassingen en vieze zaken niet voor mij weggelegd.

Maar goed back to the story. Al snel kwam ik erachter dat de verrassing een middagje 'poldersport' betrof. Wat mensen bezield om met gezond verstand door koeienstront of slootjes te baggeren is mij een groot raadsel. Op donderdag probeerde ik er nog onderuit te komen met wat goed onderbouwde medische tekortkomingen. "Uhm, helaas kan ik niet mee vanmiddag...ik heb namelijk weilandpollenallergie en touwen gemaakt van hennep doen de vlekken in mijn nek springen...dus...helaas, alhoewel ik het echt héél jammer vind, ik kan niet mee!"
De regelcollega keek me doordringend aan, was even stil en schoot in de lach. Haha, Rogier, je bent mij er eentje...Shit!
Met kleren die doorgaans altijd oud zijn en vies mogen worden slenterde ik verloren terug naar mijn bureau.

Aangekomen op de boerderij werd ik ondanks mijn ontbrekende geurvermogen overmand door mijn zintuigen. De geur van geboorte schoot mijn neusgat in en vermengde zich met mijn vies-fobie.
Overal beesten die me met hun domme zwarte ogen aankeken. Er schoten op het weiland constructies uit de grond. Touwen, sloten, matten, bruggetjes en trapezes. Een Middeleeuws tafereel. Folterbanken en duimschroeven. Ik moest me hervatten. Met mijn laatste hoopje hoop hoopte ik op een goede afloop.

Na 10 minuten lag de eerste in de sloot. Kopje onder! Proestend en gillend kwam ze aan land en verdween richting boerderij. Nummer twee nam de bocht op de luchtkussens te snel en zou met zijn duik zéker een eerste plek hebben bemachtigd in"Sterren springen." Helaas voor hem, het kroos dat al weken lag te broeien in het stilstaande water werd met flinke teugen verorberd. De eerste afhakers meldden zich aan. Nummer drie, de bijna twee meter lange collega, denderde via de schommel redelijk onflatteus op zijn smoeltje. Aangekeken door het lachende team aan de kant. Nummer vier en vijf vielen in etappes ten onder aan het smerig stinkende slootwater. Nummer zes denderde zichzelf tussen dapper tussen de luchtmatrassen, gevolgd door "alles voor het team" nummer zeven.

Met weemoed verlangde ik terug naar mijn geboorte...