Nu, in week twee na de operatie, inmiddels zonder gips en een prachtig KLM blauwe brace.
Hoe ga ik er mee om?
Ik blijf mijn beste beentje voorzetten maar tsjongejongejonge wat een geneuzel.
Eerste even de operatie an sich. De tot nu toe anonieme chirurg heeft de pees aan elkaar gehecht. Boven de hechting een draadje gespannen en dat door mijn hielbot heen geschroefd om de druk van de hechting af te halen. Van de gipsmeester kreeg ik een prachtige zwarte orthopedische schoen. Lees een klomp van zwart stof waar menig designer in afschuw acuut zijn/haar maaginhoud zou legen.
Dus, die draag ik niet. Dat snapt iedereen. Ik heb ook mijn trots...
En dan dus dat lopen op krukken. Gaat dat? Ja dat gaat. Van kinds af aan heb ik alle kansen aangegrepen om, zodra ik krukken zag, er trucjes op te doen. Dus dat is geen probleem. Het feit dat ik zo fit als een hoentje was helpt me dan nu ook er lekker op los te krukken. Als een professionele giraffe wandel ik door de jungle van Haarlem. Mijn leefgebied breidt zich uit van mijn woonkamer tot de supermarkt, op zichtafstand van mijn balkon. Ik ben dus tevreden. Behalve als die scootmobiels met een lachende bejaarde erin me inhalen!
Wat doe je dan met de rest van die 23,5 uur in de dag als je normaal gesproken alles met de snelheid van een jaguar doet? Goeie vraag!
Juist, thuiswerken. Werken en series kijken. Van een lesbische gevangenis, Lost zijn op een onbewoond eiland tot een samenzwering van Abu Nazir in Homeland. Ik wissel social media af met Netflix en dat gaat prima zo. Elke avond opgehaald worden en eten bij vrienden. Er is eigenlijk niet zo heel veel veranderd.
Behalve dat ik dagen achter elkaar noedels te eten krijg. Tip voor mijn vrienden: Communiceer even met elkaar over de maaltijdkeuze. Ik kan me niet overal mee bezig houden.
Tsja en dan de oefeningen. Van één centimeter kan ik nu mijn voet al vier centimeter optillen zonder ik mijn kuit en pees voel trekken als een verdwaalde nomade. Jallah Jallah, Inshallah.
Maar nu twee weken na de operatie ben ik er wel klaar mee. Mijn bank is mijn beste vriend, en ik begin mijn bank met haar mooie kussens langzaam te haten. We hebben elkaar niets meer te melden en de zachte aanraking van het begin irriteert me nu mateloos. Dus oefen ik en oefen ik.
Zet mijn voet zachtjes neer en probeer de druk op te voeren. Ik voel gekraak en gezucht.
Zeg, hou eens op met piepen joh. Doe 's waar je voor gemaakt bent. Sta op en loop!
En dat gaat goed. Als ik tenminste niet tot twee keer toe uitglij op de galerij en dat natuurlijk met het verkeerde been moet opvangen. Met die steken die ik dan voel kan ik heel Haarlem voorzien van drie dagen stroom.
En dan nu...een stukje wiskunde. Niet bepaald mijn sterkste vak. De gipsmeester zegt 6 weken loopgips (brace) en 6 maanden voordat ik weer alles kan. De fysio zegt 9 maanden herstel!!?
Een fysio zal wel altijd wat extra marge inbouwen, dus ik geloof de gipsmeester. Okay, 6 maanden dus. Gezien het feit dat ik behoorlijk fit was, ga ik ervan uit dat ik die 6 maanden terug kan brengen naar 4 maanden. Met veel oefenen snoep ik er vast nog wel een weekje of twee af. Ik zit nu in week drie na het scheuren, dus over een week of 14 ben ik wel weer up and running. Die Breakout Run in maart moet ik wel redden.
Maar then again...zoals gezegd wiskunde is dus niet mijn sterkste vak en misschien moet ik gewoon even normaal doen. En met een vader met een gebroken nek, een vriendin met een driedubbele hernia en platvoeten en een vriend die dagelijks vecht tegen een neurologische aandoening mag ik van geluk spreken. Count your blessings...
Weer wiskunde;-(((
