Schaduw...

Hij wilde het anders, maar een keuze had hij nooit gehad. Een vader kun je niet kiezen. Die krijg je en je hebt het er maar mee te doen. En Daniel’s vader was een geval apart. Stonden andere vaders langs de zijlijn hun talentvolle kind aan te moedigen, zo was de vader van Daniel te vinden in de bar van de kantine. Vol trots liepen de jongetjes naast hun vaders om thuis de verhalen te mogen vertellen, Daniel ondersteunde zijn wankele vader tijdens de lange weg naar huis. Hij vroeg niet naar de wedstrijd en was bepaald niet evenwichtig.

Thuis aangekomen wachtte het gezin op de terugkomst van de mannen. De tafel was gedekt en de sfeer gezet. Stilte voor de storm, wisten ook de twee broertjes en het zusje van Daniel. Zo ging het bijna elk weekend. De harde stilte van het fysieke geweld was toegenomen sinds de ziekte van hun moeder.

“Mamma heeft weer overgegeven in bed, sprak Anna zachtjes. Maar ik heb het opgeruimd hoor, vervolgde ze snel haar zin.” Haar vader leek haar niet gehoord te hebben en Anna wilde de zin herhalen. Daniel tikte onder tafel haar voet aan en schudde voorzichtig zijn hoofd. “Niet doen, Anna!” Maar hij het tóch gehoord. Anna kromp ineen op het moment dat haar vader opstond. Zijn grote gestalte zorgte voor een zwarte gloed over haar jonge gezichtje. Het wit in haar ogen verbleekte. De grote handen van pappa op het hoofdje van Anna. Een beeld dat Daniel nooit heeft kunnen vergeten.

Wat er zich allemaal precies heeft afgespeeld in zijn kinderjaren heeft hij nooit kunnen vertellen. Hij kon het zich eigenlijk ook niet echt meer herinneren. Zijn vader was er gewoon op een dag niet meer. Er werd niet over gesproken, er werd ook niet naar gevraagd. Alleen een zin boven de deurpost was blijven hangen, en stond symbool voor zijn leven. Zijn moeder had deze op de dag van zijn vader’s verdwijning eigenhandig in het hout gekerft;

‘Laten we over onze schaduw heen springen’