In scheiding en toch gelukkig...

'Hoe gaat het met je,' vroeg ze.
Hij was stil en dacht na. Ze zit toch ook op Facebook? Heeft ze zijn posts niet gelezen, en zijn leuke foto's met zijn vrienden in de kroeg niet gezien?
Met een aarzeling in zijn antwoord kwam er een voorzichtig goed uit.
- Het gaat goed met me...Ja, echt goed.
- Ik zag het al op Facebook, zei ze.
Als ze het verdomme ziet op Facebook, waarom vraagt ze er dan nog naar?
Alsof ze mijn gedachten als statusupdate gepost zag worden, antwoordde ze: 'Op Facebook is de wereld maar virtueel, puur persoonlijke marketing des persoons. Je weet nooit of datgene wat men laat zien ook daadwerkelijk werkelijk is.'

Thuisgekomen scrolde ik door mijn 'vrienden' heen en probeerde te achterhalen wie er allemaal aan PPMdP bedreef.
Anne en Theo, al twee jaar in scheiding waren nog lekker in het weekend aan het Artissen.
Mark en Petra, waarvan hij wist dat ze beiden naast de pot piesten kondigden vrolijk aan dat de derde op komst was. En dat paps en mams er zo blij mee waren en niet konden wachten tot de kinderkamer klaar was.
Erik, waarvan iedereen weet dat hij op jongens valt post nog ieder weekend zijn vrouwelijke overwinningen.
En dan Sacha, van nature het meest sociale wezen dat er bestaat voegt nog even toe dat ze wederom &@)$(*$_*@^$ zo slecht geslapen heeft.

Vilfredo Pareto

Hij liep door het lijstje van zijn vrienden heen en zag de streepjes op het papier naast hem sneller toegevoegd worden dan Felix Baumgartner gisteren naar beneden denderde. Elke streep was er iemand met PPMdP. Al gauw zag hij dat 80% van zijn vrienden een dubbelleven had. De overgebleven 20% waren inactievelingen of voyeurs. Het Paretoprincipe was wederom van toepassing.

Hijzelf had een passie voor onzin en postte dat ook dagelijks met groot plezier. Er zat geen rode draad en was niet te volgen. Maar ging het nou wel goed met hem? Er rolde een traan over zijn wangen...
Nee, het ging niet goed met hem. Hij haatte zijn baan bij het postbedrijf, verafschuwde de grote massa met mongolen waar hij elk weekend tussen stond te brallen en voelde zich meer dan dagelijks eenzaam. Een schrale troost was dat blijkbaar iedereen op Facebook een ander leven heeft dan in werkelijkheid, dus 100% van de 80% was niet wie hij was en had het dus niet zo leuk. Een constatering om droevig van te worden...

Vrolijk stapte hij de stad in, op zoek naar gelijkgestemden.

De bus...

Hij hield van een groots en meeslepend leven. Van alle contrasten. Zij niet. Zij was rustig, beheerst en berekenend. Kortom, het ideale stel om samen te laten komen in een kort verhaaltje.
Een korte schets.

Vrijdagmiddag, het weekend schopte hem tegen zijn schenen. Hij plande nooit iets in het weekend, want wilde de toeval van het lot hem laten verrassen. Zat hij in de bus naar huis, dan kon het zomaar zo zijn dat hij aansloot bij nieuwe vreemden die aan het eind van de avond zijn grootste vrienden waren. Daarom hield hij zo van reizen. De sfeer tussen reizende mensen, met name die zonder doel, was altijd open.

Hij maakte snel contact en zorgde ervoor dat mensen zich verbonden met elkaar. Het was iets dat hij van nature deed, niets aan gepland en niets met voorbedachte rade. Nu dan lijn 175 van Amstelveen naar Haarlem. Hij nam plaats in het midden van de bus. Voor hem zat een meisje. Ze las een boek. Hij kende het boek. Niet omdat hij het had gelezen maar omdat hij erover had gehoord. Vijftig tinten grijs...
Handig maakte hij hier gebruik van en vroeg of het boek haar beviel. Hij had er namelijk veel over gehoord.

Ze schrok en keek op. Haar reebruine ogen werden omringd door de rode gloed op haar wangen. Een goed teken, vond hij. Ze excuseerde zich. "Normaal gesproken lees ik dit niet, las hij in haar ogen."
Ze gaf hem een korte uiteenzetting waarom ze niet gewend was aan dit soort lectuur. Een plausibele verklaring. Ze zal ongetwijfeld iets in de journalistiek doen, anders zou ze zich niet verontschuldigen, dacht hij.

Zijn interesse was gewekt. Hij viel op academisch onderlegd, maar met name op reebruine ogen.
Een intiem gesprek volgde waarin zijn vragen het rood op haar kaken deed overslaan naar nek en schouders. Hij vond haar lief en zei dat ook. De schaamte sloeg over op haar stembanden en stotterend antwoordde ze dat ze niet precies wist wat ze hier op moest zeggen. Ze was onderweg naar Ikea om met haar moeder naar meubels te kijken.

Soms duurde verliefdheid heel kort...

Een dagje uit met de Stichting

Een donderdag die begon als vele donderdagen. Niet veel verschil met maandag of dinsdag maar nu met een middag vullend programma. Een email verscheen op maandag met daarin een boodschap.

" Om de zinnen eens te verzetten en een keer als hele afdeling samen iets te ondernemen dat buiten de day to day business ligt wil ik graag volgende week donderdag een halve middag van jullie tijd vragen. We gaan er samen op uit, buitenspelen, iets totaal anders doen dan communiceren,  reputatie managen…. maar wat precies …. blijft nog even verrassing"

Deze twee zinnen werden gevolgd door onderstaande: 

"Laat ik wel vast zeggen dat het verstandig is om oude kleding en schoenen mee te nemen of in ieder geval om iets aan te trekken dat vies mag worden. We sluiten af met een borrel en iets warms en rond 18.30 uur is het programma afgelopen.

Ik hoop, en ga er stiekem ook een beetje van uit, dat jullie allemaal meegaan. Mocht je vragen hebben, dieetwensen willen doorgeven of echt, echt niet kunnen donderdag laat het dan graag weten via de mail."

Twee woorden bleven hangen. Verrassing en vies.
Al sinds de verrassing van mijn geboorte; niemand had mij iets verteld of me voorbereid op het trauma van ter aarde komen. Ik lag lekker te dobberen in het donker en voelde me als een vis in het water. Plotseling een hoop lawaai en een zuignap die me hier ruw uit weg zoog. 
Met pijn in mijn hoofd en ogen werd ik in witte doeken gewikkeld en op een vrouw haar borst neergelegd. Ik voelde me vies, had niet eens de tijd me even te kunnen fatsoeneren en zat onder allerlei meuk terwijl iedereen huilde. Waarschijnlijk omdat ze net zo geschrokken waren als ik?
Sinds die dag zijn verrassingen en vieze zaken niet voor mij weggelegd.

Maar goed back to the story. Al snel kwam ik erachter dat de verrassing een middagje 'poldersport' betrof. Wat mensen bezield om met gezond verstand door koeienstront of slootjes te baggeren is mij een groot raadsel. Op donderdag probeerde ik er nog onderuit te komen met wat goed onderbouwde medische tekortkomingen. "Uhm, helaas kan ik niet mee vanmiddag...ik heb namelijk weilandpollenallergie en touwen gemaakt van hennep doen de vlekken in mijn nek springen...dus...helaas, alhoewel ik het echt héél jammer vind, ik kan niet mee!"
De regelcollega keek me doordringend aan, was even stil en schoot in de lach. Haha, Rogier, je bent mij er eentje...Shit!
Met kleren die doorgaans altijd oud zijn en vies mogen worden slenterde ik verloren terug naar mijn bureau.

Aangekomen op de boerderij werd ik ondanks mijn ontbrekende geurvermogen overmand door mijn zintuigen. De geur van geboorte schoot mijn neusgat in en vermengde zich met mijn vies-fobie.
Overal beesten die me met hun domme zwarte ogen aankeken. Er schoten op het weiland constructies uit de grond. Touwen, sloten, matten, bruggetjes en trapezes. Een Middeleeuws tafereel. Folterbanken en duimschroeven. Ik moest me hervatten. Met mijn laatste hoopje hoop hoopte ik op een goede afloop.

Na 10 minuten lag de eerste in de sloot. Kopje onder! Proestend en gillend kwam ze aan land en verdween richting boerderij. Nummer twee nam de bocht op de luchtkussens te snel en zou met zijn duik zéker een eerste plek hebben bemachtigd in"Sterren springen." Helaas voor hem, het kroos dat al weken lag te broeien in het stilstaande water werd met flinke teugen verorberd. De eerste afhakers meldden zich aan. Nummer drie, de bijna twee meter lange collega, denderde via de schommel redelijk onflatteus op zijn smoeltje. Aangekeken door het lachende team aan de kant. Nummer vier en vijf vielen in etappes ten onder aan het smerig stinkende slootwater. Nummer zes denderde zichzelf tussen dapper tussen de luchtmatrassen, gevolgd door "alles voor het team" nummer zeven.

Met weemoed verlangde ik terug naar mijn geboorte...