Een sollicitatie naar de toekomst...

Ze liep over straat, de wind speelde met haar haar.
Druppels gleden van haar wangen. Ze sloot haar ogen.
Het geluid van de stilte nam de ruimte over. Er liepen geen mensen meer op straat.
In de verte hoorde ze het gerinkel van glas. Doffe dreunen. Een onafgebroken geluid van neervallend steen.
Haar stad, de speelplaats van haar jeugd, was niet meer.

In haar hoofd kon ze de plekken nog goed voor zich halen, hoewel dat elke keer moeilijker werd.
Daar waar ze ooit had leren zwemmen lagen nu gaten. Ongeordend chaotisch puin, met stukken staal die uitstaken alsof ze haar leken te  waarschuwden niet dichterbij te komen.
Ze hield haar ogen gesloten. In haar hand hield ze een plastic zak. Alles wat ze bezat.

In gedachte liep ze door, langs het bakkertje, waar behalve brood ook de mierzoete gebakjes gretig aftrek vonden.
Langs de winkel waar haar vader ooit werkte. Zijn schort, donkerbruin, wapperend in de warme woestijnwind, als vleugels. Zijn sterke schouders, zijn handen in zijn zij. De glimlach zodra hij haar zag.
De geborgenheid die ze voelde wanneer hij haar optilde en haar 'zijn prinses' noemde. Ze vloog hoog boven de stad uit. De stad waar ze zo lang gelukkig was geweest, was niet meer.

Ze stond stil en hield haar ogen gesloten. De vermoeidheid nam het over van het verdriet.
Nog geen maand geleden was het hier feest. Tajines gevuld met lam en zoetigheid. Muziek en een plein vol mensen.
Nu was het plein leeg. Gaten in de weg, maar niet in haar geheugen.
Ze stak haar hand uit maar niemand reageerde. Ze begreep het niet.
Had haar vader niet gezegd dat hun toekomst het mooiste geschenk was?
Waar waren ze dan nu?

De wind speelde met het zand dat in cirkels over het plein danste.
Ze liep verder, op zoek naar haar toekomst...

Hoe leg je aan een kind uit...

Zondag morgen,

ik open mijn computer en zie de reactie van een Facebook vriend op een video
Ik voel zijn woede, zijn onmacht en onbegrip.
Ná het kijken deel ik zijn woede, zijn onmacht en onbegrip.

Mijn neefje van zes vroeg me laatst wie de slechteriken waren. Ja, leg dat maar eens uit.

Leg hem de kruisvaart van de christenen maar eens uit.
Leg hem de kruisvaart van de Moslims maar eens uit.
Leg hem maar eens uit waarom er een vliegtuig uit de lucht wordt geschoten of dat vliegtuigen zich in torens boren. 
Leg hem de oorlog om dat kleine stukje woestijn maar eens uit.

Ja, net als jij nu ben ik stil. Hoe kun je aan een kind uitleggen wat de redenen voor oorlog zijn?
- Nou, dat komt omdat mensen een bepaald geloof hebben en dat anderen willen opleggen?
- Dat komt omdat olie belangrijker is dan een mensenleven?
- Dat komt omdat mensen geld verdienen aan oorlog?

- Kijk, stel je voor dat jij net zoals nu in de zandbak speelt, er een jongetje komt en je emmertje afpakt. Dan vind je dat niet leuk toch? Dan wil je je emmertje terug. En als het jongetje dat niet doet, wat doe jij dan?
- Dan ga ik huilen, zegt mijn neefje beteuterd.
Okay, een ander voorbeeld.

Vijf aapjes zitten in een kooi. De bewaker hangt een banaan bovenin de kooi. Één aapje denkt, wat lekker, een banaantje en klimt omhoog. Op dat moment spuit de bewaker met een brandslang het aapje helemaal nat. Het aapje schrikt zich rot en springt snel naar beneden.
De volgende dag probeert het tweede aapje het. Wéér spuit de bewaker het aapje nat. Zo gaat dit nog vijf dagen door. Op dag zes wordt er één aapje uit de kooi gehaald en een nieuwe komt ervoor in de plaats. Dit aapje denkt:" Hé lekker, een banaantje," en klimt omhoog. De andere aapjes trekken hem omlaag voordat hij bij het banaantje kan komen. De aapjes kunnen hem niet uitleggen waarom ze dit doen omdat ze niet kunnen praten. De volgende dag wordt er weer een aapje uit de kooi gehaald, en weer denkt dat aapje:" Hé, wat een lekker banaantje hangt daar bovenin de kooi." En weer trekken de andere vier hem naar beneden.
Op dag 10 zitten er vijf aapjes in de kooi. Ze zien een lekker banaantje hangen, durven niet omhoog te klimmen, maar weten niet meer waarom. Dat is een beetje wat er nu gebeurd in de Gaza strook.

- Snap je?

Mijn neefje heeft zijn hoofd al weggedraaid. Hij schept en bouwt verder aan zijn zandkasteel.
Hij kan zijn hoofd wegdraaien...
Maar wij?

 
 

Het leukste cadeau in het donker...

Ik houd van het filmtheater. Van die grote rode stoelen, de té harde reclames vooraf. Het kraken van de popcorn tussen mijn kiezen. Het geschreeuw van irritante kotertjes die zich altijd op de rij voor mij bevinden. Het gevoel van wegzinken in een andere wereld dan het mijne.

Nu heb ik het geluk dat aan de overkant van waar ik woon een mega bioscoop is. Het Pathé theater. Je weet wel, met als logo die haan die heel hard in een geel tekstwolkje PATHÉ schreeuwt. Met een uitroepteken erachter om het nog even extra te benadrukken dat ze er zijn.
Het Pathé is een geoliede machine. Een eigen app flirt je via aanlokkelijke trailers zo haar stoel in. Je kunt je geld er niet makkelijker kwijt zou je zeggen.

Van Pathé giftcards, Pathé thuis, een Pathé Ladies Night, 3D, IMAX, de Pathé unlimited pas, de Pathé gold card, een actief Twitter account waar ze je verleiden kaartjes te winnen door te retweeten, inhaken op actualiteiten en zelfs een Pathé Kids Club. Een sekte zou zich niet beter hebben kunnen voorbereiden. Voor ieder wat wils. Als pasbezitter krijg je overal ook nog eens korting als je meer koopt dan alleen een kaartje. Verse chips in een bakje, driedubbele porties popcorn. Sjakie en de Chocoladefabriek in real life.

In de huidige tijd van HBO, UPC, Netflix zou je toch zeggen dat het minder druk zou zijn in de bioscopen, maar nee Pathé trekt volle zalen. Als facilitator van kaskrakers mag je toch kwaliteit verwachten. Alles is ingericht om het afscheid van je geld zo makkelijk mogelijk te maken. Met een heuse Klantenservice Q&A waar 80% gaat over de manieren hoe je kaartjes kunt kopen.

En dan toch, als frequent bezoeker die zich niet wil laten binden door al deze faciliteiten kwam ik onlangs bij een film terecht waar de honden geen brood van lusten. Ik heb het over de nieuwe Spiderman film. Al jaren fan van Spidy verheugde ik me erg op deze film. Echter na drie uur nagelbijten en met meer doorzettingsvermogen dan Karate Kid was ik na het einde echt de kluts kwijt. Wat een slechte film. Zelfs na het zien van The Hobbit had ik verwacht dat filmmakend Hollywood dit niet meer kon overtreffen. Maar het kon dus toch!

Even een side step, stay with me. Als ik bij de bakker een brood bestel, of bij de Appie een biologisch stukje scharrelvlees haal en het blijkt dat het product niet tot tevredenheid is, dan meld ik dat en krijg ik vergoeding of een ander product.
Hetzelfde geldt volgens mij voor het Pathé, dat ook een dienst verleent. Dus met mijn goede gedrag meld ik mij bij de balie dame. Met een vriendelijk gezicht laat ze mijn ongerief tot zich komen. Om vervolgens als antwoord te geven dat de film niet door Pathé is gemaakt. Technisch gezien heeft ze gelijk en ik schiet in de lach. Ik vraag of er een mogelijkheid bestaat mijn geld terug te krijgen of iets van een tegoedbon aangezien mijn teleurstelling over de kwaliteit van het door Pathé tentoongestelde. Met een blik waar zelfs Hak niets mee kan kijkt ze me de deur uit.

Ontredderd stort ik mij tot mijn laatste redmiddel. Het actieve en leuke Twitter account van @Pathe.
Ik zie dat ze regelmatig antwoorden op vragen antwoorden geven dus ik verwacht ook op mijn vraag een serieus antwoord. Dit blijft echter tot op de dag van vandaag slechts een open vraag in de Twitterstream van @Pathe. Er kraait geen haan naar zou je zeggen. Iets wat zelfs na herhaalde vragen van mijn kant voor mij in strijd is met de service en het gemak dat ze bieden om je geld uit te mogen geven. Mag ik concluderen dat de marketing van Pathé zich slechts richt tot de Euro in mijn portemonnee of.....

De verkeerde rij...

Ken je dat? 

Op de valreep nog even boodschappen doen. 

Een paar extra dingetjes maar. Je loopt op de dinsdag nog even door de supermarkt, met het boodschappenlijstje in je hoofd. 

Ach, die vijf dingen hoef je echt niet op te schrijven. Kaas, brood, sinaasappelen, melk en wasmiddel.

En tóch is mijn wagen na een kwartier al voor de helft gevuld. Een lijstje zou goedkoper geweest zijn. De week is net begonnen, de gedachte aan een koud pilsje zorgt ervoor dat ik sneller ga lopen. 

Het zonnetje schijnt ook nog eens lekker. Dan kom ik dichter bij de kassa. Daar staan ze, mijn concurrenten. Drie kassa’s open en veertig man met hun laatste boodschappen. Ik hoor mezelf inwendig vloeken.

Het meisje in de rij naast me heeft mijn gedachte gelezen en ze haalt haar schouders op alsof ze zegt dat er niets aan te doen is. Ik lach naar haar en ze lacht terug. Ach zó is wachten niet eens zo erg...

Eenmaal aangekomen bij de band, zie ik in een flits het bordje ‘deze kassa gaat sluiten’ op de band verschijnen. Dat geloof je toch niet?

Het schouderophalende meisje schiet in de lach. Zo aardig vind ik haar ineens niet meer.

Ik zet mijn wagentje in z’n achteruit, de caissière een zware verkoudheid toewensend.

Achter mij stonden ook al drie andere karretjes die het eerder doorhadden dan ik.

De wedstrijd is begonnen. Ze rennen naar de andere kassa’s, en ook zij lachen naar me. Ineens is mijn relatief goede bui veranderd. Ik krijg de neiging om uit wraak de kar te laten staan. Maar de rij naast is me is niet heel lang, ik waag het erop.

Ik kom bij de kassa aan en de persoon voor me is haar groente vergeten af te wegen. Na drie minuten komt ze terug, zich verexcuserend voor haar onnadenkendheid. Bij het afrekenen komt ze erachter dat ze nog moet betalen en zoekt vertwijfeld naar haar portemonnee. Ik ben eindelijk aan de beurt!

Met een goed gevoel stal ik mijn spullen op de band.

De caissière kijkt me aan. Haar blik spreekt boekdelen. Het papier is op, en ze is net nieuw. 

Ze vraagt aan haar buurvrouw of die even wil helpen verwisselen. Die maakt rustig haar rij af, staat langzaam op en helpt de nieuweling. Waarom neem ik altijd de verkeerde rij? Als ik naar buiten loop is het 55 minuten later. Het is net begonnen met regenen, en mijn week is nu al verziekt. Thuisgekomen kom ik erachter dat ik het brood vergeten ben. Waarom ik???

Een damesspelletjesmiddag...

“Bleep bleep.”

Mijn scherm licht op. Een Whatsapp van Rosa met de vraag of ik zondag mee wil doen met een spelletjes middag. Ik ben er dol op, dus antwoord meteen met een grote JA.

Of ik dan wel even wijn, Turks brood en kaasjes mee wil nemen.

Ik loop met mijn hond Mac naar het huis van Rosa en kom er al snel achter dat ik de enige man ben die mee gaat spelen. Vier dames, en mijzelf. Hoe erg kan het zijn? Misschien wel eens leuk om te kijken of er een groot verschil is met de tweemaandelijkse ‘men only’ pokeravonden.

De hoeveelheid ‘goed’ voorbereid eten is al meteen zichtbaar.

De keuken van Rosa is een voedselbunker waar zo’n 40 man tijdens een oorlog wekenlang etentjes kunnen geven. De planken zijn overbevolkt. Van een Surinaams gedeelte tot Aziatisch, Pools en Marokkaans. De hele wereld is vertegenwoordigd in de keuken van Rosa.

Een Walhalla voor foodies. Dat een aantal zakjes en doosjes schijnen te bewegen doet niemand wat. Er is sushi, notenbrood, peterseliesoep, met ei en feta. Geen vlees! Het is een damesspelletjesmiddag.

We spelen “30 seconden”. Heel simpel. Vijf woorden die je niet mag noemen maar moet omschrijven in dertig seconden. De uitleg van dit spel duurt echter vijftien minuten. De dames vinden van elkaar niet dat het goed uitgelegd is, en dame 2 neemt het over van dame 1 die vervolgens de eerste venijnige blik werpt naar dame 3 omdat die in de lach schiet. En om het leuk te maken...iedereen een hoedje op. De logica hiervan ontgaat me volledig, maar ik doe mee. Het is een damesspelletjesmiddag.

Na een vierde uitleg is het me meer dan duidelijk.

“Ik snap alleen nog niet hoe het werkt met die dobbelsteen”, grap ik.

Die grap wordt serieus genomen, wat zorgt voor een nieuwe uitlegronde.

Dame 4 neemt het initiatief en legt nog eenmaal alles samenvattend uit. NU is het me echt duidelijk.

Het is een damesspelletjesmiddag.

Het spel begint. Oh wacht, nog niet. Eerst nog even ruzie (we noemen het overleg) over de samen te stellen teams. We zijn met vijf, dus ongelijke teams. Dat is niet erg zou je zeggen. Maar hoe en wie nu wat moet antwoorden zorgt voor overleg nummer drie. Inmiddels heb ik een fles wijn op terwijl ik de interne spanningen opgelost zie worden. Dit zijn echte vriendinnen. Ze komen er samen heus wel uit. Dame 3 wil eerst, voordat we beginnen nog even aandacht voor de sushi. Hoe ze hier aangekomen is en een prachtig stukje monoloog begint. Ik doe me tegoed aan de bijgeleverde sake. De kannetjes legen zichzelf, zo lijkt het. Ik vind het leuk, een damesspelletjesmiddag.

Nog een paar voorbeelden van wat omschrijvingen en antwoorden. En wat losse flodders voor de visualisatie.

Een continent bij Nieuw Zeeland – Canada?

Een band zonder ruzie - Vredestein

Een festival biertje – Jupiter (ja, JupiLer stond er op het kaartje) Dame 3 was boos dat ik het niet geraden had.

Een verhuisbedrijf – van Gent en Loos. Als ik gezegd had transportbedrijf had ze het zeker geweten.

Sneller praten!!! Meer woorden in paniek roepen werkt namelijk beter volgens het vrouwenbrein. Het liefst met hoge toon schreeuwend. Want dat begrijpen ze blijkbaar beter. Mijn hond Mac begrijpt daar in ieder geval niets van, ze springt op bij elke gil, arm beest.
Een klassiek concert in de grachten van Amsterdam? - North Sea Jazz?????

Dame 4 is te intelligent om domme vragen te beantwoorden.

Dame 2 heeft een keer een stuk schaamlip eraf geschoren.

Dame 1 is overgevoelig en hormonaal. Maar niet omdat ze ongesteld is, maar omdat er altijd hormonen in een vrouw zitten.

Als een jongen in de duinen wil wandelen, dan wil dat niet zeggen dat hij dat ermee bedoelt.
Dames in team 2 hebben genoeg aan één woord, alleen weten ze niet welk woord;-)

De nabespreking van de middag verliep emotioneel. Na vijf huilsessies ging ik naar huis. Moe, tevreden en verbaasd. Was dit nou een damesspelletjesmiddag?

Movember, de maand van de mannen.

Vijftien jaar geleden besloot ik mijn scheermesjes aan de wilgen te hangen.
Sinds die tijd houd ik me niet meer bezig met de dagelijkse beslommeringen van het wegsnijden van de haargroei rondom mijn gezicht.
Waarom ben ik gestopt?
Ik was erop uitgekeken. Zoals vele andere gewoontes die ik heb ben ik er op een gegeven moment gewoon klaar mee. Het repeterende van de handeling ging me tegenstaan.
En wat er overbleef was een soort halfslachtige poging tot wat men ook wel een baard noemt.

Ik kom uit een familie waar mijn vaders kant nogal katholiek is opgevoed en dus hebben mijn opa en oma acht zoons en drie dochters op de aarde gezet. Met een persoonlijke bedankbrief van de Paus en een aanbeveling voor een goed plekje in hemel zijn ze nu beide goed terecht gekomen. Zoals mijn vader al tijdens beide begrafenissen mooi verwoordde:" Pa, ma, ik hoef jullie niet de hemel in te prijzen, daar zijn jullie al."

Enfin, baardgroei. Al mijn ooms, zo zag ik tijdens de begrafenissen hadden baarden waar Vader Abraham nog een puntje aan kon zuigen. Zou mijn beslissing dan een erfelijke geweest zijn?
Op 1 november van dit jaar kwam aan mijn vijftien jarige traditie van niet scheren een einde. Ik begaf me in de vroege ochtend naar Pierot, barbershop in Haarlem om daar mijn maagdelijke huidje eens flink onder handen te laten nemen door Kim, de Barbier.

Met vakkundige vlotheid begon zij haar professie. Een warme doek over mijn gezicht was een fijne verwelkoming. Wat tonicjes en spulletjes, en al snel ging Kim over tot het scheren. Voorovergebogen scheerde ze haar mes sneller dan Schumacher door het circuit van Monaco over mijn wangen. Een snelle linkerbocht langs de neus, over de chicane van mijn kin zo door naar mijn bovenlip. Ik kon mezelf niet weerhouden wat racegeluiden te maken... Dertig minuten later stond ik weer buiten met een gladgeschoren porem. Niet alleen lijk ik nu tien jaar jonger, maar het is ook nog eens ontzettend koud.

Waarom dan nu ineens scheren? Op 1 november, 2004, begonnen een aantal kerels met het onder de aandacht brengen van de gezondheid van de man, met name gericht op onderzoek en bewustwording van prostaat kanker. Dit door het laten staan van de snor en het daarmee gepaard gaande ophalen van geld. Wist je dat er elke dag 7 mannen sterven aan prostaatkanker? Deze maand november kreeg de toepasselijke verbastering "Movember".

De Mo van Moustache welteverstaan. Gedurende deze maand moet de man zich aan een aantal regels houden.

1. Het gezicht van de Mo Bro moet geheel gladgeschoren worden op 1 november.
2. De hele maand Movember moet elke Mo Bro zijn snor laten staan en verzorgen.
3. De Mo mag niet aan de bakkebaarden vast zitten, dat is een baard.
4. De Mo mag het midden van je kin niet raken, dat is een sik.
5. De Mo Bro dient zich als een heer te gedragen.

Gedurende deze maand ga ik voor de "Trucker", oftewel de "Horseshoe. Als je gaat, ga dan goed fout.

 

Ik zal mijn best zoveel mogelijk buzz te creëren en geld op te halen voor de Movember Foundation.

En mocht je je geld kwijt willen kan dat uiteraard op mijn Mo Space. Elke donatie, groot of klein is welkom.

Nog even dit: Hoe herken je prostaatkanker?

Ga met onderstaande klachten in elk geval even langs de huisarts: 

• vaker moeten plassen dan normaal
• moeite met plassen
• pijn en een branderig gevoel bij het plassen
• nadruppelen en/of een zwakke straal bij het plassen
• troebele of bloederige urine

De huisarts zal mogelijk rectaal onderzoek doen. Dat wil zeggen dat hij met zijn vinger via de anus de endeldarm binnengaat, zodat hij kan voelen of er afwijkingen zijn aan de prostaat. Je moet er wat voor over hebben...

Succes...

Alles is relatief, een wiskundige vergelijking...

Okay, die gescheurde achillespees dus.
Nu, in week twee na de operatie, inmiddels zonder gips en een prachtig KLM blauwe brace.
Hoe ga ik er mee om?
Ik blijf mijn beste beentje voorzetten maar tsjongejongejonge wat een geneuzel.

Eerste even de operatie an sich. De tot nu toe anonieme chirurg heeft de pees aan elkaar gehecht. Boven de hechting een draadje gespannen en dat door mijn hielbot heen geschroefd om de druk van de hechting af te halen. Van de gipsmeester kreeg ik een prachtige zwarte orthopedische schoen. Lees een klomp van zwart stof waar menig designer in afschuw acuut zijn/haar maaginhoud zou legen.
Dus, die draag ik niet. Dat snapt iedereen. Ik heb ook mijn trots...

En dan dus dat lopen op krukken. Gaat dat? Ja dat gaat. Van kinds af aan heb ik alle kansen aangegrepen om, zodra ik krukken zag, er trucjes op te doen. Dus dat is geen probleem. Het feit dat ik zo fit als een hoentje was helpt me dan nu ook er lekker op los te krukken. Als een professionele giraffe wandel ik door de jungle van Haarlem. Mijn leefgebied breidt zich uit van mijn woonkamer tot de supermarkt, op zichtafstand van mijn balkon. Ik ben dus tevreden. Behalve als die scootmobiels met een lachende bejaarde erin me inhalen!

Wat doe je dan met de rest van die 23,5 uur in de dag als je normaal gesproken alles met de snelheid van een jaguar doet? Goeie vraag!
Juist, thuiswerken. Werken en series kijken. Van een lesbische gevangenis, Lost zijn op een onbewoond eiland tot een samenzwering van Abu Nazir in Homeland. Ik wissel social media af met Netflix en dat gaat prima zo. Elke avond opgehaald worden en eten bij vrienden. Er is eigenlijk niet zo heel veel veranderd.
Behalve dat ik dagen achter elkaar noedels te eten krijg. Tip voor mijn vrienden: Communiceer even met elkaar over de maaltijdkeuze. Ik kan me niet overal mee bezig houden.

Tsja en dan de oefeningen. Van één centimeter kan ik nu mijn voet al vier centimeter optillen zonder ik mijn kuit en pees voel trekken als een verdwaalde nomade. Jallah Jallah, Inshallah.
Maar nu twee weken na de operatie ben ik er wel klaar mee. Mijn bank is mijn beste vriend, en ik begin mijn bank met haar mooie kussens langzaam te haten. We hebben elkaar niets meer te melden en de zachte aanraking van het begin irriteert me nu mateloos. Dus oefen ik en oefen ik.
Zet mijn voet zachtjes neer en probeer de druk op te voeren. Ik voel gekraak en gezucht.
Zeg, hou eens op met piepen joh. Doe 's waar je voor gemaakt bent. Sta op en loop!
En dat gaat goed. Als ik tenminste niet tot twee keer toe uitglij op de galerij en dat natuurlijk met het verkeerde been moet opvangen. Met die steken die ik dan voel kan ik heel Haarlem voorzien van drie dagen stroom.

En dan nu...een stukje wiskunde. Niet bepaald mijn sterkste vak. De gipsmeester zegt 6 weken loopgips (brace) en 6 maanden voordat ik weer alles kan. De fysio zegt 9 maanden herstel!!?
Een fysio zal wel altijd wat extra marge inbouwen, dus ik geloof de gipsmeester. Okay, 6 maanden dus. Gezien het feit dat ik behoorlijk fit was, ga ik ervan uit dat ik die 6 maanden terug kan brengen naar 4 maanden. Met veel oefenen snoep ik er vast nog wel een weekje of twee af. Ik zit nu in week drie na het scheuren, dus over een week of 14 ben ik wel weer up and running. Die Breakout Run in maart moet ik wel redden.

Maar then again...zoals gezegd wiskunde is dus niet mijn sterkste vak en misschien moet ik gewoon even normaal doen. En met een vader met een gebroken nek, een vriendin met een driedubbele hernia en platvoeten en een vriend die dagelijks vecht tegen een neurologische aandoening mag ik van geluk spreken. Count your blessings...

Weer wiskunde;-(((

Achilles met een eigen willes...

Ik boks, dus ik besta.

En omdat ik besta voel ik pijn.
Het scheuren van mijn achillespees tijdens een (kick)boks lesje voelde ik behoorlijk.
Het woord zweepslag is in dit geval een wel erg goed gekozen woord.

Dus ging ik na de les niet niet naar huis maar naar de eerste hulp. Tegelijk met Hamid en zijn gebroken voet kwam ik aan. Een korte hinkelsprint zorgde ervoor dat ik mij eerder bij de balie kon melden en ik hoopte dat ik dan ook eerder aan de beurt zou zijn.
Daar kreeg ik het label blauw wat zoveel zegt als - U kunt wachten op uw beurt tot u een ons weegt.

Helaas, na 2,5 uur wachten bleek toch dat breken voor gaat op scheuren. Hamid was een nogal ongeduldig en onrustig typje en was erg zelfredzaam. Zo zocht hij tussen de medicijnen naar ontsmettingsmiddel voor zijn schaafwonden en vond hij de operatiebrillen wel vette shit. Deze verdwenen dan ook snel in zijn jaszak. Totdat zijn oom hem sommeerde ze terug te leggen omdat de camera's waarschijnlijk alles registreerden. Vooral de afwezigheid van verzorgend personeel.
Mijn voet werd in spitsstand gegipst en ik mocht weer naar huis met de mededeling de volgende ochtend mij te mogen melden op de derde verdieping van het Kennemer Gasthuis locatie Zuid.
En ohw, of ik nog wel even een automatische machtiging wilde tekenen voor de leenkrukken.

Ik stapte de volgende ochtend uiteraard met mijn verkeerde been uit bed maar zette mijn beste beentje snel voor.
Aangekomen in het ziekenhuis was mijn komst niet bekend en geïrriteerd belde de receptionist naar de balie van de derde. Daar wisten ze gelukkig wel van mijn operatie af. En daar lag ik dan.
Met een operatiejasje, open rug, blote bips en een gevallen meneer Bos op kamer 23. Of ik nog even wilde plassen, om te voorkomen dat ik de OK onder zou wateren. Balancerend op één been viel natuurlijk het jasje bijna op de straal, maar vakkundig ving ik het op het nippertje op. Door de oog van de naald zou Hamid gezegd hebben.

De Dokter kwam binnen na mijn plas, stelde zich voor terwijl hij me uiteraard niet aankeek. Hij kende het klappen van de zweep en niets uitleggend meldde hij me dat hij de Beul zou zijn die de boel wel even zou gaan fiksen. Een routineklus voor hem. In zijn ogen las ik het woord 'saai'.
De co-assistent liep nog even terug om een pijltje op mijn linkerbeen te zetten, terwijl de Arts het niet kon laten om hem nog even af te zeiken. "Alsof het niet duidelijk genoeg is, met dat blok blauwe gips erom?" De co keek me aan terwijl hij zijn hand op zijn voorhoofd de letter L liet spellen. Ik ben dol op protocol.

Aangekomen in de OK kreeg ik een ruggenprik waardoor het leek alsof mijn billen en kruis in een warm bad werden gedoopt. Dit warme bad straalde uit naar mijn tenen en voordat ik het wist was ik verlamd vanaf mijn navel. De Chirurg kwam binnen, sprak de woorden:" Ahaa, de patiënt is er, en dan nu het belangrijkste, de radio." Kwam het warme gevoel nu van de ruggenprik...?

Na een klein uurtje hakken en boren raakte ik behoorlijk gehecht aan het team specialisten. Maar aan al het goede komt een eind. Hup naar de verkoeverkamer om daar ingegipst te worden door twee fantastische gipsmeesters. Sprekend Buurman en Buurman. Met een "Ajetoo" werd mijn gevoelloze voet in witte doeken gewikkeld. En hij zag dat het goed was.

Nadat ik mijn benen weer kon bewegen en nogmaals mijn blaas kon legen mocht ik naar huis.
Op naar weken niets doen en met de voetjes omhoog. Echt iets voor mij!

Voor de stem van de fan en the love of the like...Social Media!

Social media. We liken, sharen en commenten er flink op los. We zijn er dol op. Een voorpagina met daarin alleen maar nieuws over je vrienden en de leuke bedrijven die je volgt. Wie wil dat nou niet, het verbreedt toch je leven?

Bedrijven doen hier uiteraard graag aan mee, hongerig naar deze nieuwe manier van exposure. De like, de comment en de share als nieuwe maatstaf voor succes.

Er worden tonnen uitgegeven voor de stem van de fan en the love of the like.

Aanbod creëert vraag. En de vraag is wat je daar mee doet!

Ik zie de mooie kant van social media. Het op de hoogte brengen en blijven van je vrienden. Ohw zitten ze daar, wat leuk! Dan kom ik daar ook even spontaan langs. Godver is Rob alweer jarig? Verjaardagen vergeet ik niet meer, en gelukkig bestaat de mogelijkheid dit voor mezelf uit te zetten!

Geen geboorte mis ik meer, de eerste stapjes,de sollicitatie spanning van Ernst blijft ook niet onopgemerkt. Over vakanties niet gezwegen. Wat fijn dat Iris wéér vakantie heeft.

Ik like de post meteen en smijt er als kers opde taart nog een comment tegenaan. Wauw Heineken en KLM zijn wel erg leuk opF acebook, ik zie elke dag de inhakers en mooie beelden voorbij komen. En een groep met Airline Photographers draait de liefde voor de gevoelige plaat opeen inspirationele manier af. Het kan niet op voor mij met mijn overactieve FOMO.

*Fear Of Missing Out* SQUIRLLLL!!

Sommige vrienden begrijpen het helaas niet helemaal. Die zeiken virtueel net zoveel als in het echt. Maar dat is toch écht niet de bedoeling, zo is de visie van “onze Mark” nooit bedoeld. Het is de bedoeling dat je nu de kans krijgt en neemt om jezelf op de kaart te zetten.Noem het positieve marketing des persoons. En ook daar heeft Mark een oplossing voor bedacht. Je haalt de zeikers gewoon uit je newsfeed. Hebben ze niet eens door joh, hoef je niet voor te blocken of te weigeren. Gewoon accepteren en virtueel meteen laten sterven door ze in een groep te laten verdwijnen, die je‘nooit’, of ‘moeimakers’ noemt.

Lekker klakkeloos aan iedereen laten weten dat je kleine weer eens ziek is en de luier heeft volgescheten met een ondefinieerbare bruine substantie. Het kan allemaal. En weer eentje die verdwijnt in de groep ‘nooit’.

Deze groep kun je dan vervolgens standaard blocken voor posts die je zelf plaatst. Zien ze gelijk ook niets meer van jouw leven. Zet gelijk even de zichtbaarheid van de chat uit zodat ze niet meer zien dat je 7 uur per dag online bent. Aaahh, het is weer april, uitgeroepen tot dieet maand. Groene sappen en superfood glijden van mijn beeldscherm. Ach nee, gaat ING echt iedereen Oranje noemen en zelfs de KPN bedelt weer om like, share en wins. Ontliken, meteen!

Maar ik blijf positief. Ik verscherp mijn profiel, want ik werk in social media, dus moet oppassen (vind ik)  dat ik mijn mening niet al teveel ventileer.

Dat meen je niet!! Zie ik nu echt op Pinterest,Instagram, Twitter en Facebook hetzelfde herhaalde saaie nonsens bericht dat me al bereikt had via mail en Whatsapp? 

BLOCK BLOCK BLOCK.

Ik sta op en heb zin om een brief teschrijven. Gewoon met pen en gewoon op papier…Maar ik ben moe en de inspiratie is op. 

Ik ga doen wat mijn hond al uren doet..nietsvermoedend slapen.

De jaren 80...

Geboren in 1973 en opgegroeid met muziek uit de jaren '80.
Dit is dan ook meteen mijn excuus.
De psychedelische vette sixties waren voorbij en zeven magere muziekjaren waren aangebroken.
Hoe kun je als opkomende patatgeneratie een gelukkige jeugd beleven als je bedrogen wordt door Milli Vanilli, Drukwerk zong over dat ze tegen hem gelogen had en iedereen gebruik maakte van een Private Investigator om toch stiekem met je te kunnen dansen...

Mijn ouders scheidden in '84, ik struikelde over het Gymnasium naar het Atheneum en ik voelde mij zo verdomd alleen.
Van de 150 nummer 1 hits, ging vanzelfsprekend de helft over de liefde.
Over why fools in love vallen, the love of the common people een battlefield is.
Never gonna give you up, van die rooie rakker met kuif sloeg bij mijn vader en moeder de plank volledig mis. Niet iedereen kan blijvend de Lambada dansen toch?
Zij volgden The Beatles, en eight days a week was voor hen niet weggelegd.
All you need is love, daar hebben ze het niet mee gered, ze waren na a hard day's night meer toe aan let it be. And another one bites the dust speelde zachtjes op de achtergrond.

In die tijd werd ik bijgestaan door de volgende groepen: Depeche Mode, Tears for Fears, Dead or Alive, Paul Young en Duran Duran...tobben gegarandeerd dus.
Mij valt niets te verwijten. Sindsdien heeft muziek me,  zoals dat waarschijnlijk door veel mensen wordt ervaren, stemmingswise zeer beïnvloedt.
Als ik opgefokt moet worden staat steevast Rage Against The Machine aan. Is het ochtend dan doen de gouden keeltjes van Angus & Julia Stone het uitermate goed, afgewisseld met een beetje Ben Howard. Wil ik mezelf wijs maken dat ik ook dansbloed heb, dan uiteraard de sounds van Snoop of The Tower of Power. Ik ben geen tekstenman (laat dat graag aan Ernst van der Pasch over), maar laat de melodie door mijn aderen stromen en voel oprecht de energie van de gedachte achter de muziek.

Dus ging ik na de scheiding twee maanden drummen, heb een jaar piano gespeeld en om het af te leren via de mondharmonica mijn talent op de gitaar getest.
Had ik de didgeridoo al genoemd? De stokken stak ik door het vel, de piano staat nu als kledingophangartikel in de woonkamer terwijl de didge hoog in de wilgen hangt en mijn gitaar gently maar stoffig weeps.

Waar ik dus wel heel erg uitzonderlijk, buitengewoon en zeldzaam goed in ben is...luisteren naar muziek. Daar ligt mijn talent. Ik zou er een Gouden Plaat voor mogen krijgen.
Deze jongeman is unaniem gekozen door heel Nederland, en doet het best goed in de US of A *drumgeroffel*: Rogier Reker

Van naam naar nummer...

Tijdens één van mijn vele strandwandelingen zag ik een man staan. Alleen.
Zijn handen verkleumd weggestopt in de zakken van zijn jas.
Zijn kraag hoog opgetrokken.

Toen hij op een regenachtige maandagochtend naar het gemeentehuis liep, een brok in zijn keel, wist hij dat dit wolkje de naam Wanja zou krijgen. Wanja de Wit.
Enigszins in de war van dit wonder opende hij de deur om in de helder verlichte hal een nummertje te trekken. Hij hield niet van wachten en al helemaal niet van nummertjes trekken.
Van naam naar nummer. Van nummer naar niemand.

En nu stond hij hier, preciés vier jaar later. Naast hem niemand. Vóór hem nummer W143720...

Tussen warme armen...

Haar vader, Javed,  kwam uit Bandar-e ‘Abbās. Een stadje in het zuiden van Iran.
Een havenstad met de toevoeging van het woord Bandar wat in het Farsi 'haven' betekent.

Haar broertje komt uit Haarlem, heet Sjors en zij heet Farideh, vrij vertaald: 'heerlijk'
Deze korte schets vraagt om uitleg. Tenminste dat vind ik en dus leg ik het uit.

Farideh is in 1976 geadopteerd. Haar adoptie ouders Marian en Erik waren verliefd. Hevig verliefd en bezig met zwanger worden. In hun geval een hele bevalling, want lukken wilde het niet echt. Na vier jaar onderzoek wezen de testen uit dat een biologisch kind er niet in zou zitten. Dit nieuws kwam niet als verrassing. Ze hadden het geaccepteerd en bespraken de mogelijkheden om toch samen een gezin te kunnen vormen. Al snel kwam het onderwerp adoptie ter sprake. Door het enthousiasme van de dienstdoende dokter werd adoptie meteen een bespreekbare optie. In die tijd was het niet zo ingewikkeld om het adoptie proces in te gaan.

Het proces bestond uit een aantal cursussen, nou ja, meer bijeenkomsten over begrippen als biologisch bloedlijnen, cultuurdimensies en hechtingsproces. Meer een stukje begrijpend Nederlands dan de richtlijnen die tegenwoordig gelden. Marian zag het hoopvol in en ook het enthousiasme van Erik nam toe. De liefde die ze voelden, wilden ze delen...met een klein stukje geluk, een klein baby'tje.
En de liefde die ze samen deelden leidde ertoe dat Farideh in de winter van '76 als klein pakketje op Schiphol aankwam. Marian kon haar geluk niet op toen ze het kleine gezichtje zag. Grote donkere ogen keken haar hoopvol aan en ze schoot vol. Zoiets moois had ze nog nooit eerder gezien en was intens gelukkig. Ze was moeder geworden!!

Farideh groeide op tussen de warme armen van haar ouders.
Op driejarige leeftijd werd Farideh door hun apart genomen. Ze hadden haar iets te vertellen. Ze zou een grote zus worden want alsnog was Marian door een raadsel zwanger geworden. Alhoewel ze niet precies wist wat dit allemaal inhield voelde ze de blijheid van de ouders op haar neerstrijken en liep lachend naar haar speelgoed toe. De houten trein die ze voor haar verjaardag had gekregen gaf ze aan haar moeder. Deze is voor mijn broertje, zei ze zacht...

Gedurende haar jeugd stond Farideh bijna niet stil bij het feit dat ze geadopteerd was. Er was ook geen aanleiding voor. De aanleiding kwam pas toen ze op haar 25ste voor een medisch onderzoek een vragenlijst voorgeschoteld kreeg waar ze niet echt raad mee wist. De vragen betroffen een landelijk onderzoek naar erfelijke ziektes. De vragen troffen haar. Ze wist dat haar biologische moeder was overleden en dat daar niets meer over te vinden was. Het weeshuis had slechts summiere informatie over haar vader. Een energieke en krachtige man die in de havens van Abbās een koffie export bedrijfje had. Maar er stond niet in of er binnen de familie de ziekte van Creutzfeldt-Jakob, Duchenne of zelfs kanker voorkwam.

Gelukkig kon ze thuis overal over praten. Er waren geen taboes. Hierdoor had ze de gelegenheid om samen met haar ouders op alle vragen naar antwoorden te zoeken. Op bijna alle vragen. Hoewel Farideh zich behoorlijk Nederlands voelde was er toch een vlammetje in haar aangewakkerd. De interesse in haar roots was aangewakkerd. Logisch ook. Het was niet dat ze zich verscheurd voelde. Ze wilde gewoon meer weten van haar basis. Het geluk van intelligentie was haar meegegeven en zodoende kon ze op een snelle en planmatige manier te werk gaan. Ze spitte bibliotheken tot in de diepe kelders uit en nam Wikipedia en Google als haar bijbel mee. Zo werd haar cultuur langzaam maar zeker een werkelijk deel van haar zijn. En daar voelde ze zich prettig bij. Haar vader die de vertaalde naam 'eeuwig' met zich meedroeg was ook meer dan toepasselijk in deze! Ze vond troost in de wetenschap dat eeuwig 'voor altijd' is.

Er zou altijd en voor eeuwig iets van haar biologische ouders bij haar zijn. Als de tijd rijp zou zijn, dan zou ze haar zoektocht naar haar vader vervolgen. Maar voor nu, vond ze vrede in het feit dat geluk voornamelijk wordt gevonden in berusting en acceptatie...

Chocoladeijs en afscheid

"Het is warm," zei ze. Haar slippers plakten aan haar voeten. Ze zat ergens mee, gezien de fronslijnen tussen haar ogen. Haar ogen die normaal gesproken energie uitstraalden waren nu dof en leeg. Ze had het over de tijd dat ze nog gelukkig was. Lang geleden, toen ze nog een meisje was.
Ze was met haar vader op vakantie.

Als klein meisje luisterde ze muisstil naar haar hem alsof hij alle wijsheid in pacht had. Hij wist, draaiend aan zijn grote witte kriebelsnor, de aandacht volledig op te slokken. Ze zag enkel zijn ogen. Zijn kleine kraaienoogjes met daaromheen zijn rimpels. Het spel tussen de rimpels en zijn ogen volgde ze naarmate zijn verhaal vorderde. Ze vertelden alles aan haar en maakte zijn verhaal meer dan visueel. Ze voelde het diep van binnen.

Het verhaal over chocoladeijs en duivenpootjes was haar allerfavorietste. Het ging als volgt.
Een familie duiven leefde, lang geleden in een grote stad, genaamd Parijs. Vlak onder de Eiffeltoren hadden ze hun huisje. Honderden mensen liepen dagelijks langs zonder ze op te merken. Vader Duif vertelde bij het langslopen altijd een kort verhaaltje over wat de mensen deden. Zo waren er toeristen die uitleg kregen van gidsen over het ontstaan van de toren. Arbeiders die werkten aan het onderhoud en veel, heel veel verliefde stelletjes. Parijs de stad van de liefde, zei Vader Duif dan zuchtend...

- Wat is liefde, vroeg de jongste duif?
- Liefde. Liefde is een gevoel van binnen. Het is een warm gevoel dat je krijgt zodra iets of iemand je raakt. Kijk maar naar die mensen beneden ons. Ze kijken elkaar in de ogen, raken elkaars handen aan en geven elkaar een kus. Ze laten zien dat ze van elkaar houden. Als je van iemand houdt, dan wil je vaak bij die persoon zijn. Dat kan zijn omdat je je daar veilig bij voelt, het kan zijn dat hij je het gevoel geeft dat je alles aan kunt omdat hij in je gelooft en je steunt.

Op dit moment voelde ze altijd wat liefde was. Ze voelde haar vader heel dichtbij . Zijn kracht zorgde voor veiligheid en ze keek hem in zijn ogen, pakte zijn hand vast en gaf hem een kus.
"Ik hou van jou pappa!"
- Wanneer is liefde over, pappa?
Zijn ogen sloten zich, heel kort, een seconde maar en hij keek haar aan.
- De liefde is over zodra je je voor de liefde afsluit.
Ze begreep hier niets van.

- Kijk, zoals in het verhaal van de duiven weet je nog?
Op een dag lag er onder het huisje van de duiven een oude man. Naast hem stonden mensen. Ze keken naar hem en wisten niet wat ze moesten doen. Ze wisten zich geen raad met hun emoties. Afscheid is voor sommige mensen erg moeilijk. Naast de man zat een klein meisje op haar hurken. Ze at een ijsje, keek naar de oude man en huilde. Ze wist nog niets van dood en afscheid maar iets in haar zorgde voor verdriet. Dit kleine meisje had zich niet afgesloten voor de liefde en liet zich volledig vrij.

Haar ijsje viel op de grond. De man was overleden en werd door andere mensen opgetild en in een zwarte auto gelegd. Op de plek waar de man lag, lag nu een grote bruine vlek van chocoladeijs. Andere duiven kwamen een kijkje nemen. Met hun pootjes liepen ze door het ijs en lieten kleine voetafdrukjes achter waar de man had gelegen. De plek, waar hij net nog had gelegen was niet meer zijn plek maar was vol met de afdrukken van duivenpootjes.

Zo is het ook met liefde en afscheid. Elke stapje draagt een herinnering van vroeger mee. Zolang je de duivenpootjes blijft zien is er een herinnering. Maar zodra de tijd verder tikt, verdwijnen de afdrukken en daarmee de herinneringen. En als de herinneringen zijn verdwenen is de liefde er niet meer. Blijf herinneren...


Naast mij zat ze, haar slippers uitgetrokken. Naast mij keek ze naar de duiven om haar heen en lachte zachtjes...

In scheiding en toch gelukkig...

'Hoe gaat het met je,' vroeg ze.
Hij was stil en dacht na. Ze zit toch ook op Facebook? Heeft ze zijn posts niet gelezen, en zijn leuke foto's met zijn vrienden in de kroeg niet gezien?
Met een aarzeling in zijn antwoord kwam er een voorzichtig goed uit.
- Het gaat goed met me...Ja, echt goed.
- Ik zag het al op Facebook, zei ze.
Als ze het verdomme ziet op Facebook, waarom vraagt ze er dan nog naar?
Alsof ze mijn gedachten als statusupdate gepost zag worden, antwoordde ze: 'Op Facebook is de wereld maar virtueel, puur persoonlijke marketing des persoons. Je weet nooit of datgene wat men laat zien ook daadwerkelijk werkelijk is.'

Thuisgekomen scrolde ik door mijn 'vrienden' heen en probeerde te achterhalen wie er allemaal aan PPMdP bedreef.
Anne en Theo, al twee jaar in scheiding waren nog lekker in het weekend aan het Artissen.
Mark en Petra, waarvan hij wist dat ze beiden naast de pot piesten kondigden vrolijk aan dat de derde op komst was. En dat paps en mams er zo blij mee waren en niet konden wachten tot de kinderkamer klaar was.
Erik, waarvan iedereen weet dat hij op jongens valt post nog ieder weekend zijn vrouwelijke overwinningen.
En dan Sacha, van nature het meest sociale wezen dat er bestaat voegt nog even toe dat ze wederom &@)$(*$_*@^$ zo slecht geslapen heeft.

Vilfredo Pareto

Hij liep door het lijstje van zijn vrienden heen en zag de streepjes op het papier naast hem sneller toegevoegd worden dan Felix Baumgartner gisteren naar beneden denderde. Elke streep was er iemand met PPMdP. Al gauw zag hij dat 80% van zijn vrienden een dubbelleven had. De overgebleven 20% waren inactievelingen of voyeurs. Het Paretoprincipe was wederom van toepassing.

Hijzelf had een passie voor onzin en postte dat ook dagelijks met groot plezier. Er zat geen rode draad en was niet te volgen. Maar ging het nou wel goed met hem? Er rolde een traan over zijn wangen...
Nee, het ging niet goed met hem. Hij haatte zijn baan bij het postbedrijf, verafschuwde de grote massa met mongolen waar hij elk weekend tussen stond te brallen en voelde zich meer dan dagelijks eenzaam. Een schrale troost was dat blijkbaar iedereen op Facebook een ander leven heeft dan in werkelijkheid, dus 100% van de 80% was niet wie hij was en had het dus niet zo leuk. Een constatering om droevig van te worden...

Vrolijk stapte hij de stad in, op zoek naar gelijkgestemden.

De bus...

Hij hield van een groots en meeslepend leven. Van alle contrasten. Zij niet. Zij was rustig, beheerst en berekenend. Kortom, het ideale stel om samen te laten komen in een kort verhaaltje.
Een korte schets.

Vrijdagmiddag, het weekend schopte hem tegen zijn schenen. Hij plande nooit iets in het weekend, want wilde de toeval van het lot hem laten verrassen. Zat hij in de bus naar huis, dan kon het zomaar zo zijn dat hij aansloot bij nieuwe vreemden die aan het eind van de avond zijn grootste vrienden waren. Daarom hield hij zo van reizen. De sfeer tussen reizende mensen, met name die zonder doel, was altijd open.

Hij maakte snel contact en zorgde ervoor dat mensen zich verbonden met elkaar. Het was iets dat hij van nature deed, niets aan gepland en niets met voorbedachte rade. Nu dan lijn 175 van Amstelveen naar Haarlem. Hij nam plaats in het midden van de bus. Voor hem zat een meisje. Ze las een boek. Hij kende het boek. Niet omdat hij het had gelezen maar omdat hij erover had gehoord. Vijftig tinten grijs...
Handig maakte hij hier gebruik van en vroeg of het boek haar beviel. Hij had er namelijk veel over gehoord.

Ze schrok en keek op. Haar reebruine ogen werden omringd door de rode gloed op haar wangen. Een goed teken, vond hij. Ze excuseerde zich. "Normaal gesproken lees ik dit niet, las hij in haar ogen."
Ze gaf hem een korte uiteenzetting waarom ze niet gewend was aan dit soort lectuur. Een plausibele verklaring. Ze zal ongetwijfeld iets in de journalistiek doen, anders zou ze zich niet verontschuldigen, dacht hij.

Zijn interesse was gewekt. Hij viel op academisch onderlegd, maar met name op reebruine ogen.
Een intiem gesprek volgde waarin zijn vragen het rood op haar kaken deed overslaan naar nek en schouders. Hij vond haar lief en zei dat ook. De schaamte sloeg over op haar stembanden en stotterend antwoordde ze dat ze niet precies wist wat ze hier op moest zeggen. Ze was onderweg naar Ikea om met haar moeder naar meubels te kijken.

Soms duurde verliefdheid heel kort...

Een dagje uit met de Stichting

Een donderdag die begon als vele donderdagen. Niet veel verschil met maandag of dinsdag maar nu met een middag vullend programma. Een email verscheen op maandag met daarin een boodschap.

" Om de zinnen eens te verzetten en een keer als hele afdeling samen iets te ondernemen dat buiten de day to day business ligt wil ik graag volgende week donderdag een halve middag van jullie tijd vragen. We gaan er samen op uit, buitenspelen, iets totaal anders doen dan communiceren,  reputatie managen…. maar wat precies …. blijft nog even verrassing"

Deze twee zinnen werden gevolgd door onderstaande: 

"Laat ik wel vast zeggen dat het verstandig is om oude kleding en schoenen mee te nemen of in ieder geval om iets aan te trekken dat vies mag worden. We sluiten af met een borrel en iets warms en rond 18.30 uur is het programma afgelopen.

Ik hoop, en ga er stiekem ook een beetje van uit, dat jullie allemaal meegaan. Mocht je vragen hebben, dieetwensen willen doorgeven of echt, echt niet kunnen donderdag laat het dan graag weten via de mail."

Twee woorden bleven hangen. Verrassing en vies.
Al sinds de verrassing van mijn geboorte; niemand had mij iets verteld of me voorbereid op het trauma van ter aarde komen. Ik lag lekker te dobberen in het donker en voelde me als een vis in het water. Plotseling een hoop lawaai en een zuignap die me hier ruw uit weg zoog. 
Met pijn in mijn hoofd en ogen werd ik in witte doeken gewikkeld en op een vrouw haar borst neergelegd. Ik voelde me vies, had niet eens de tijd me even te kunnen fatsoeneren en zat onder allerlei meuk terwijl iedereen huilde. Waarschijnlijk omdat ze net zo geschrokken waren als ik?
Sinds die dag zijn verrassingen en vieze zaken niet voor mij weggelegd.

Maar goed back to the story. Al snel kwam ik erachter dat de verrassing een middagje 'poldersport' betrof. Wat mensen bezield om met gezond verstand door koeienstront of slootjes te baggeren is mij een groot raadsel. Op donderdag probeerde ik er nog onderuit te komen met wat goed onderbouwde medische tekortkomingen. "Uhm, helaas kan ik niet mee vanmiddag...ik heb namelijk weilandpollenallergie en touwen gemaakt van hennep doen de vlekken in mijn nek springen...dus...helaas, alhoewel ik het echt héél jammer vind, ik kan niet mee!"
De regelcollega keek me doordringend aan, was even stil en schoot in de lach. Haha, Rogier, je bent mij er eentje...Shit!
Met kleren die doorgaans altijd oud zijn en vies mogen worden slenterde ik verloren terug naar mijn bureau.

Aangekomen op de boerderij werd ik ondanks mijn ontbrekende geurvermogen overmand door mijn zintuigen. De geur van geboorte schoot mijn neusgat in en vermengde zich met mijn vies-fobie.
Overal beesten die me met hun domme zwarte ogen aankeken. Er schoten op het weiland constructies uit de grond. Touwen, sloten, matten, bruggetjes en trapezes. Een Middeleeuws tafereel. Folterbanken en duimschroeven. Ik moest me hervatten. Met mijn laatste hoopje hoop hoopte ik op een goede afloop.

Na 10 minuten lag de eerste in de sloot. Kopje onder! Proestend en gillend kwam ze aan land en verdween richting boerderij. Nummer twee nam de bocht op de luchtkussens te snel en zou met zijn duik zéker een eerste plek hebben bemachtigd in"Sterren springen." Helaas voor hem, het kroos dat al weken lag te broeien in het stilstaande water werd met flinke teugen verorberd. De eerste afhakers meldden zich aan. Nummer drie, de bijna twee meter lange collega, denderde via de schommel redelijk onflatteus op zijn smoeltje. Aangekeken door het lachende team aan de kant. Nummer vier en vijf vielen in etappes ten onder aan het smerig stinkende slootwater. Nummer zes denderde zichzelf tussen dapper tussen de luchtmatrassen, gevolgd door "alles voor het team" nummer zeven.

Met weemoed verlangde ik terug naar mijn geboorte...

De dokter lacht, flirt en vergeet...

De man loopt elke dag met zijn hond in het park. Het Haarlemse Kenaupark is bij uitstek geschikt voor hem. Het park is rond en zo kan hij niet verdwalen. Ik maak vaak een praatje met hem. Zoals hondenliefhebbers doen. We praten over het weer en hoe slecht de zomer is geweest. Over hoe stout Binkie twee dagen geleden was en over hoe intolerant sommige mensen ten opzichte van anderen zijn. Maar met deze man praat ik niet. Ik luister naar hem.

Kenaupark

Een man van 62 met fonkelende ogen en langzame zinnen. Hij was dokter en getrouwd. Én sinds vorig jaar geraakt door een fikse hersenbloeding waardoor zijn woorden aarzelend worden uitgesproken...

De bril uit de jaren zeventig past bij hem. Grote vierkante glazen, die zijn ogen nog eens extra laten spreken. Ik vraag hem hoe het met hem gaat. Een glimlach om zijn mond en een lange stilte. Alsof hij diep moet graven in de gangen van zijn geheugen. Hij staat stil en kijkt me aan.

Zijn lachende gezicht verstard.

"Nou is...nogal verwarrend...omdat gebouwen veranderen," is zijn antwoord.

Ik zie hem op zoek naar knopen om zijn verhaal aan vast te maken.

Hij schiet nu oprecht in de lach omdat hij weet wat hij heeft, en er mee moet leven.

- Ik praat niet duidelijk, een bloeding gehad niet zo leuk...een beetje veranderd...woorden zijn soms raar uit mijn mond...cerebrovasculair accident

- Met als gevolg afasie, antwoord ik.

De dokter kijkt me vragend aan. "Ik ben een tijdje met een geneeskunde studente gegaan," zeg ik hem. Hij lacht en zegt dat ik dat goed gedaan heb, en vraagt of ik nog steeds met haar ga.

"Nou nee, ze was, of beter gezegd onze relatie was een beetje ingewikkeld. We haalden niet bepaald het beste in elkaar naar boven."

- Hoe anders vrouwen zijn...soms onuitstaanbaar maar nodig...voor mannen...groot verschil. Mijn vrouw al 30 jaar samen en soms ook anders...maar lief!

- Vind u het lastig dat u niet goed meer uit uw woorden kom, vraag ik hem.

Wederom een lange stilte. Hij kijkt naar de grond alsof daar het antwoord begraven ligt.

- Het is zoals het is...moet het accepteren...soms moeilijk maar leven is mooi gelukkig.

Kenaupark, copyright Jasper van der Meij

 Zijn ogen staan wagenwijd open als hij het over zijn vrouw heeft. Iets dat me gerust stelt en blij maakt. Er zijn dus nog mensen die oprecht van elkaar kunnen houden. De dokter lacht hardop terwijl we gepasseerd worden door een meisje dat we vaker zien in het park.

- Lekker, zegt hij. Meer niet. Lekker...

Mijn slappe lach schiet het park in. Fantastisch! Hoe eerlijk kun je mensen hebben? Het meisje heeft het gehoord en kent hem. "Bedankt dokter," zegt ze grijnzend.

De dokter is al vergeten waar het over ging, en misschien is dat de sleutel tot een geslaagd leven. Vergeten waar je mee bezig bent, het accepteren en het de volgende keer weer net zo enthousiast oppakken?

Schaduw...

Hij wilde het anders, maar een keuze had hij nooit gehad. Een vader kun je niet kiezen. Die krijg je en je hebt het er maar mee te doen. En Daniel’s vader was een geval apart. Stonden andere vaders langs de zijlijn hun talentvolle kind aan te moedigen, zo was de vader van Daniel te vinden in de bar van de kantine. Vol trots liepen de jongetjes naast hun vaders om thuis de verhalen te mogen vertellen, Daniel ondersteunde zijn wankele vader tijdens de lange weg naar huis. Hij vroeg niet naar de wedstrijd en was bepaald niet evenwichtig.

Thuis aangekomen wachtte het gezin op de terugkomst van de mannen. De tafel was gedekt en de sfeer gezet. Stilte voor de storm, wisten ook de twee broertjes en het zusje van Daniel. Zo ging het bijna elk weekend. De harde stilte van het fysieke geweld was toegenomen sinds de ziekte van hun moeder.

“Mamma heeft weer overgegeven in bed, sprak Anna zachtjes. Maar ik heb het opgeruimd hoor, vervolgde ze snel haar zin.” Haar vader leek haar niet gehoord te hebben en Anna wilde de zin herhalen. Daniel tikte onder tafel haar voet aan en schudde voorzichtig zijn hoofd. “Niet doen, Anna!” Maar hij het tóch gehoord. Anna kromp ineen op het moment dat haar vader opstond. Zijn grote gestalte zorgte voor een zwarte gloed over haar jonge gezichtje. Het wit in haar ogen verbleekte. De grote handen van pappa op het hoofdje van Anna. Een beeld dat Daniel nooit heeft kunnen vergeten.

Wat er zich allemaal precies heeft afgespeeld in zijn kinderjaren heeft hij nooit kunnen vertellen. Hij kon het zich eigenlijk ook niet echt meer herinneren. Zijn vader was er gewoon op een dag niet meer. Er werd niet over gesproken, er werd ook niet naar gevraagd. Alleen een zin boven de deurpost was blijven hangen, en stond symbool voor zijn leven. Zijn moeder had deze op de dag van zijn vader’s verdwijning eigenhandig in het hout gekerft;

‘Laten we over onze schaduw heen springen’