Maar beginnen aan een nieuwe baan houdt ook in; andere gewoontes, collega's, werkwijzes en een nieuwe werkplek. Zo ook bij mij dus.
Drie maanden geleden mocht ik mijn nieuwe club feliciteren met het aannemen van niemand minder dan...mijzelf! Met een grote glimlach bracht ik haar dan ook het fantastische nieuws. Helaas mocht ze mij nog niet ontvangen omdat mijn huidige werk een overeenkomst met mij heeft waarin ik tot maximaal drie maanden vastgehouden mag worden. Tot mijn grote verbazing hielden ze mij op de dag nauwkeurig aan dit wurgcontract. Stel je voor dat je drie maanden op de reservebank mag zitten, en mag kijken naar al die sterspelers op het veld. Je bent deel van het team, maar mag niet spelen. En ik ben nu eenmaal een speler van het teamspelersoort.
Ik besloot om er op die bank maar het beste van te maken, en in mijn eigen tijd af en toe met het nieuwe team mee te trainen, zo'n beetje stiekem. En dat beviel me best erg goed. Mijn oude team is niet bepaald vervelend geweest, en zelf eigenlijk best wel heel gaaf. 17 spelers die stuk voor stuk hun eigen kwaliteiten bezitten. Sommigen zouden het beter doen als waterdrager, maar de coach bepaalde de opstelling en zorgde voor een verdeling op basis van eerlijkheid in plaats van talent. Ook een keuze.
Toen ik hen na de wedstrijd bekend maakte dat ik transfervrij kwam en dat mijn zaakwaarnemer een geïnteresseerde club had gevonden was er even een kleine onrust in het team. Als talentvolle mid-mid had ik mijn positie in de loop der jaren verstevigd en mijn opvolger voelde zich helemaal nog niet senang in zijn toekomstige rol. Maar na een 1 op 1 gesprek kon ik hem zelfvertrouwen geven en visualiseerde ik zijn rol en toekomst op eenvoudige wijze totdat het hem helder genoeg was.
Het afscheid in het stadion was overweldigend. Spandoeken, liederen en vele speeches volgden en een onuitwisbare indruk is voor altijd in mijn geheugen gegrift!!
Nu dan, via intensieve training mijn basisplek in het nieuwe team weten te bemachtigen.
Wat een sport!!!
