Haar woorden kwamen hard bij me naar binnen en vonden hun weg naar het ik-vergeet-dit-moment-nooit-meer-gedeelte. Haar laatste woorden, laatste adem...haar laatste geluid.
En met deze twee woorden nam ze afscheid van de wereld en dus ook van mij. Ik zat naast haar bed en hield haar hand vast. Het gepiep van de zacht zoemende machines ebden langzaam weg. Alsof haar woorden ze hadden uitgezet. En daar lag ze dan, haar hand in de mijne. Ik voelde de kou over haar vingers stromen, het leven verliet haar en het werd stil...doodstil.
Op de gang ging het leven door, een vreemde constatering. Ik bekeek haar kleine kamertje, op zoek naar...iets. Ik vond niets.
We waren samen en alleen, en dat was het! Niets eenzamer, niets mooier.
Ik keek haar aan, ik heb geen idee hoe lang, en ach, dat maakte eigenlijk ook niet meer uit. We hadden geen haast meer, hoefden niet meer te vechten tegen de tijd, en in gedachten dansten we.
Ik hield niet van dansen, dat wist ze. Maar ik danste met haar mee. Ik hoorde de klanken van Chet Baker en nam haar in mijn armen. Zij plaatste voorzichtig haar kleine blote voetjes op de mijne. De houten vloer veranderde in vers gemaaid gras en het plafond in blauwe luchten. En zo vergaten we de tijd en alles om ons heen. Dat gevoel is in al die jaren nooit meer weggegaan...
'Bij ieder afscheid worden herinneringen geboren', en zo relativeerde ze het hele leven.
Zo relativeerde ze mijn leven. Van nature bestaat er geen zwartere kijker dan ik, en dat had ze geweten. Daar had ze voor gekozen. Zij had bewust voor mij gekozen op een avond waar de wereld, en ik dus ook, aan haar voeten lag.
En met haar dood, werd ik geboren en koos voor haar...jij lief
