Ze maken er een potje van...

In alle vroegte open ik mijn voordeur, snuif de koude zeelucht op en trek de kraag van mijn trui zo dicht mogelijk tegen mijn oren. Het wordt nu écht winter, denk ik, terwijl mijn hond haar staart twintig keer tegen mijn been aanslaat van blijheid. Ik verlaat mijn Playboymansion, klaar voor een lange wandeling en deze ochtend zélfs bijzonder goed gemutst.

Ik loop over de galerij richting de buitendeur. Beneden aangekomen wordt mijn aandacht getrokken door twee dames, zittend op de trap. Ik ken ze wel, maar niet van naam. Het zijn mijn buurvrouwen. Een klein Indonesisch vrouwtje van rond de 50. Ze zou ook 70 kunnen zijn, want zeker weten doe ik het nooit bij het Indonesische ras. Haar partner, een vrouw met een rattenkop inclusief de kraaloogjes en een vergrotende bril kijkt me verschrikt aan.

"Tudé, zou jij alsjeblieft de deur naar de garage open kunnen doen?"
Haar vraag is onlogisch. Ze hebben beide de sleutels, ze wonen immers onder mij. Ik wil de deur voor opendoen, maar Kroepoekje smeekt me dit niet te doen. Haar onderliep trilt, haar ogen licht betraand. Ratje vraagt me nog een keer rustig de deur open te doen. Zelfs iemand die het empathisch vermogen van een visstick heeft kan vermoeden dat hier iets niet klopt. Ik word geïrriteerd, merk dat mijn fijne morgen nu al verstoord gaat worden door huiselijke gezeur.

"Wat is hier aan de hand, vraag ik met een zo'n laag mogelijke stem. Ik heb geen zin in onzin!" Het schijnt te werken, ze kijken me vragend aan. Kroepoekje begint haar verhaal. Iets over dat Ratje haar portemonnee en huissleutels nog heeft en dat ze die terug wil. Ratje op haar beurt begint ook de vuile was buiten te hangen en begint getallen te noemen. Over dat zij nog €5000,- moet teruggeven. Mijn humeur begint langzamerhand een dieptepunt te bereiken.
"Okay dames, ik heb hier geen behoefte aan." Ik open de garagedeur en ze rennen als wilde honden naar binnen. Nog geen 10 meter buiten aangekomen hoor ik gegil.

"Tudé, help, je moet me helpen, schreeuwt een Indonesisch stemmetje."
Binnen twee seconden heb ik mijn Supermanpak aangetrokken en snel snel naar binnen. Een telefoon ligt kapot op de grond, Kroepoekje trilt als centrifugerende wasmachine. Er staan tanden in haar arm en een pluk haar valt langzaam naar beneden. Wat moet ik hier nou weer mee?
Ik kies partij voor de kleinste en vraag Ratje of ze de portemonnee heeft. Ze antwoordt bevestigend. "Terug dat ding," brul ik kalm maar assertief. Cesar Milan zou trots op me zijn. Ratje geeft me de geldbuidel terug en ik open volgens afspraak de garagedeur. Ik raap de 10 stukjes telefoon op en geef deze weer aan de rechtmatige eigenaar. Ze is me dankbaar. De Kerstgedachte is bij hun wel echt verdwenen. Ze maken er nogal een potje van.

Buiten merk ik dat het toch wel koud is in zo'n Supermanpak...

Hoe wij dit doen...

Hij voelde zich niet goed, was ziek maar kon zich dit eigenlijk niet permitteren. Z'n hoofd zat vol, z'n lijf deed pijn, maar de aandacht die hij eraan kon schenken was minder dan minimaal. Iets anders, of beter gezegd iemand anders vroeg om zijn aandacht.

Hij draaide zich nog eens om en keek haar aan. Ze ademde zachtjes, huilend in haar kussen. Hij wist zich geen raad, maar legde zijn hand op haar schouder. Hij voelde haar warmte en leefde met haar mee. Maar wat er van hem verwacht werd was hem onduidelijk. Moest hij naar haar luisteren, haar steunen, oplossingen bedenken? Hij bedacht zich wederom wat reden was waarom het zo moeilijk was om met haar te communiceren. Het ene moment zei ze rechts, maar bedoelde links. Het andere moment leek het erop dat ze een oplossing in hem zocht, maar wilde 'alleen maar dat hij luisterde en haar begreep.'

Hij had al wel heel veel geleerd, maar de nuances in de woorden die zij hem wilde bijbrengen nog lang niet. Zo bedoelde hij met passie eigenlijk gewoon seks maar zij bedoelde genegenheid en romantiek. Je weet wel, kaarsjes, lekkere hapjes en samen op de bank of aan tafel lange gesprekken voeren.
Gesprekken waar hij na 20 minuten de grote lijnen al niet meer begreep en stiekem wenste dat ze veranderde in een krat bier, een XBox en een stel goede vrienden.

Mannen, daar kon hij wat mee. MANNEH!
Die zijn duidelijk, zeggen waar het op staat en draaien niet om de hete brij heen. Confronteren waar nodig, corrigeren alleen als het om een tekort aan bier en vrije tijd gaat. Zo was hij al regelmatig gecorrigeerd omdat ze vonden dat hij een saaie zak was geworden sinds hij 'haar' had ontmoet. Hij kwam bijna nooit meer in de kroeg en speelde amper op zondag nog een potje 'Allstars voetbal'.

Hij miste hun ook wel, maar kon nu onmogelijk naar hun toe. Zij had hem nodig. Een plotselinge sterfte in haar familie zorgde voor heftige emoties. Hoewel zijn oma net geconstateerd was met uitzaaiingen waar een gemiddelde boer jaloers op zou worden had haar 'geval' prioriteit. Haar neefje was ook nog net op zeer jonge leeftijd overleden. Uiteraard was dat iets wat je niemand wenst, maar hij had gewoon echt geen ruimte. Hij had het druk op de zaak en moest er eigenlijk al uit. Hij haalde zijn hand weg, gaf haar een kus en fluisterde dat hij zich moest haasten. Zij antwoordde met stilte. 

Eenmaal op zijn werk aangekomen werd zijn bui opgemerkt door één van zijn mannelijke collega's. "Hoe is het met je, vroeg hij."

"Mwah, het gaat en deed in het kort verslag van zijn thuissituatie."

De collega draaide zich emphatisch om, keek hem diep in zijn ogen aan, en sprak na een seconde of twintig de gevleugelde woorden; Nou, jeetje, wat een ellende allemaal...weet je wat? 

Krijg je van mij een kopje koffie. Iemand anders ook koffie?

Hij stond op, haalde voor iedereen een bakje koffie en daarmee was het klaar.

Dit is hoe wij het doen... en het werkt!

Vouwfiets...

VFT

De Vouw Fiets Theorie:

Voor velen is de vouwfiets een normaal verschijnsel in het dagelijkse leven.
Voor mij niet. Ik heb mij altijd verbaasd over deze giraffe op wielen.
Waarom zou je er als volwassen mens voor kiezen om jezelf op zo'n voertuig te willen vertonen, laat staan verplaatsen?

De reden hiervoor is mij pas sindskort bekend. Kostenbesparing. Een fiets meenemen in de trein kost je 6,50 Euro en een vouwfiets is gratis...
Het principe dat de hond op zijn baasje lijkt, kun je naadloos omzetten voor wat betreft de vouwfiets. Het is echt waar, let er maar eens op...

Een stoere, matzwarte design fiets hoort bij de jongen in het zwart gekleed met zijn Ipod in. Zijn werk zal ongetwijfeld iets in de muziekindustrie zijn, of in ieder geval iets met vormgeving. Hij ziet er ruw doch gepolijst uit.
De vrouw met bossen haar onder de armen, wijde jurk en vieze krullen gaat idem op een vuile  vouwfiets met té grote wielen en Free Tibet stickers al fluitend de straat op.
De geitewollensokkenman (soms ook wittesokkensandalenman genoemd red.) kan alleen nog maar zijn stuur vouwen...

Tijdens mijn reisje in de trein kreeg ik het lumineuze idee om ook de mens zelf te categoriseren in opvouwbaarheid.
Ik zou beginnen met het naar binnendraaien van de linkerknie, gevolgd door de rechterknie die achterlangs gaat. Binnen 15 minuten had ik iedereen in de coupe opgevouwen en bovenin het rek liggen.

Wat een rust ineens... 

Just a dream...

I woke up this morning, opened my eyes and wondered what the world would look like today. Woke up yesterday and the first thing I saw was a wonderful light. She peered through my curtains.
She was purple and orange mixed with a sparkle of gold.
I opened them immediately and started singing the same song I have been singing for years. Sponteaniously birds came flying towards my window sill.
They sang with me, knodding their little coloured heads on the beat of my song.

Together we sang hello to the morning, wishing her a good day.
And a good day it became...

I walked through the sunny streets of my imagination and saw people dressed in in nothing but their thoughts.
Some were dressed in copperlike metallic material, moving to the motion of the  ocean, a smile on their faces. Other were completely black with sad faces and worrying looks. I wondered why people think and not act. I wondered why people are so much alike and still so different. All the influences surrounding me startled me a bit.
At what point in life did we decide that we distinguish ourselves from the animals? Do animals not have years of experience how things are done? Don't animals have the wisdom of age? They have learned from mistakes made in the past?

Being the man that I am I have questions. 
Being the man that I am I question reality and look into my fantasies for anwers. Sometimes fantasies bare more truth than fiction.

And in my fantasies I experience a wonderful world apart from reality.
People are honest, real and warm. They can fly above the oceans, swim in blue skies and sing as loud as thunderstorms. There are no boundaries in my imagination.
Being the man that I am, I accept my fantasy and live by it.

At that point I woke up singing the same song I have been singing for years...

Eentje uit de oude doos...

Er is nergens meer over geschreven, gezwegen,gezongen of gesprongen als de liefde.
Ik had geen liefde en werd dus gekoppeld.
Ik weet niet wat het is met koppelen, maar het overkomt iedereen en iedereen doet het. Ik werd in dit verhaal de 'gekoppelde'. Al drie maanden hadden ze het geprobeerd, maar ik had ze door én was ze voor. Mij niet gezien. Na zeven vette jaren zou ik mezelf niet laten verleiden tot de magere.
Nietsvermoedend liep ik op een mooie zomerdag hun tuin in. Ze hadden me op het laatste moment uitgenodigd voor een BBQ en ik zocht daar toch echt niets achter. Vlak voordat ik aankwam belde mijn oudste vriend Robin me op om te zeggen dat Sarah ook zou komen. Ik stond al praktisch bij de voordeur en eten moest ik toch dus ik dacht: "Ik doe hun dat plezier, ik trap er wel een keertje in."

In de tuin zat een onooglijk creatuur, en absolute misschepping van Onze Lieve Heer. Haar ogen stonden 237 graden gedraaid, haar voeten waren zwemvliezen, haar rug kromde als een piste waar menig snowboarder jaloers op zou worden en haar stem zou het in de seksindustrie meesterlijk gedaan hebben. Toen ik van de schrik was bijgekomen en doorhad dat deze vrouw de buurvrouw was, zag ik die andere...
Sarah was gekleed in het wit, blonde haren omringd door een aureool van zonnestralen, volle lippen, brede schouders en een kaaklijn waar een orthodontist acuut zijn eigen boezem door zou defibrilleren

Dít was een vrouw zoals God een vrouw bedoeld had. Zij was van da Vinci's Mona Lisa, Shakespeare's Julia, Adam's Eva.Voor háár zou ik mijn leven als vrijgezel opgeven. De Don Juan van de Países Bajos, de Casanova van Paesi Bassi zou zijn O Sole Mio niet meer op de Haarlemse grachten ten gehore brengen. Ik hing mijn lier meteen aan de wilgen en liep op haar af met de meest bravoure houding uit mijn repertoire als beduchte versierder.
Ik: Hoi, dus jij bent Saar, hoi ik ben Tudé...
Zij: Ohw, maar je bent helemaal niet lang, hebt geen krullen en ik kan niet in je klimmen.
Ik: Ehm,*stilte* gevolgd door meer stilte.
Zij: Maar wel leuk je nu een keer te zien.

Ik droop af richting tuin en schonk mezelf een groot glas wijn in. Gedurende de avond vloeide de wijn rijkelijk en raapte ik mezelf weer langzaam bijeen. Ik kwam erachter dat ze na zeven jaar nu pas vier maanden vrijgezel was en dat ze op dit moment scharrelde met een kerel uit Enschede. Na fles nummer zes pakte ik haar telefoon en sms'te hem namens haar dat ze verliefd geworden was en dat het tussen hem en haar helaas over was. Tot mijn verbazing moest ze hier hard om lachen. Na veertien flessen wijn verdeeld over vier personen gaf ik mijn vrienden te kennen dat ik echt niet meer kon rijden en wel moest blijven slapen. Haar vraag was van hetzelfde kaliber. Ik kon haar op dat moment onmogelijk vertellen dat ik vijf minuten verderop woonde en niet met de auto was. Dus koos ik ervoor de relatie te beginnen met de halve waarheid.

De eerste drie jaar leefden we allebei op wolken. We trokken met rugzakken de wereld over en kochten een leuk appartement dat we tot de LaLaLounge omdoopte. Iedere dag was een vakantiedag en zelfs in de winter scheen voor ons samen het zonnetje. We hadden niets nodig dan elkaar. We communiceerden over onze tekortkomingen en het verschil in taal tussen man en vrouw en lieten elkaar volledig vrij om vervolgens snel weer naar elkaar terug te keren. Jaloers werden we door iedereen bekeken. Hoe wij het samen deden werd als voorbeeld gesteld door vele vrienden. Graag geziene gasten waren we door onze een-tweetjes en onze humor om te lachen. We praatten over kinderen, adoptie. Elke keer als ze wakker werd keek ik haar aan, zag haar gekreukelde gezicht en voelde de 220Volt door mijn lichaam stromen.
Totdat...ze in Griekenland vreemdging. Bij thuiskomst biechtte ze het op en na een periode van twee weken waren we overeengekomen dat het een foutje was en dat we gewoon verder gingen alsof het nooit gebeurd was. We dronken gewoon wat meer, bezochten wat vaker de zonnebank in de winter, lieten elkaar nóg meer vrij en communiceerde steeds minder over tekortkomingen. En er was geen vuiltje aan de lucht. Totdat...ik het gevoel had dat ze weer vreemdging. Ik vroeg het één, zij antwoordde het ander.

Zo modderden we nog vier jaar door. Tot het moment dat ik erachter kwam dat ze helemaal niet naar een feestje van een vriendin was maar met een meneer mee naar Duitsland. Een zorgvuldig voorbereid complot raakte me dwars door mijn ziel. Ik confronteerde haar met mijn bevindingen en haar halve waarheden werden heel. En ik ging stuk. Binnen drie dagen was mijn huisraad gehalveerd en keek ik naar een tafel zonder stoelen, een slaapkamer zonder bed, borden zonder bestek en bank zonder rekening. Drie maanden lang leefde ik op bananen en sport. Drie maanden lang rende ik 's ochtends naar het zwembad, fietste weer naar huis om daar aansluitend in de gym te hangen aan alles wat maar van ijzer was en zwaar woog. Ik kon steeds minder kilo's tillen omdat ik zelf steeds lichter werd.

Van de 75 kilo bleef er nog maar 62 over. Maar sport was het enige dat mijn hoofd stopzette.
Elk moment dat ik alleen in huis was belde ik al mijn vrienden om ze te overstelpen met hetzelfde verhaal en dezelfde vragen. Hoe, waarom, waardoor? Allemaal nutteloze vragen waar niemand, zelfs zij niet een bevredigend antwoord op kon geven. Ik bezocht psychologen, acupuncturisten en reinigde mijzelf met Yogamuziek en groene thee gemixt met liters Valeriaan. Na drie maanden werd ik rustig. Ik bleef vaker alleen thuis, noemde Sarah niet meer in elke zin en langzamerhand voelde ik de herinnering aan haar uit me verdwijnen. Na een jaar had ik soms zelfs een dag dat ze niet eens in mijn gedachte naar voren was gekomen.

Na exact anderhalf jaar had ik er vrede mee.
Als ik het echter over zou kunnen doen, dan zou ik meteen instappen en exact dezelfde route nemen.
Nu naar drie jaar bel ik haar op om te vragen hoe het met haar kleine gaat en zie ik haar op elke verjaardag en besef dat het goed is geweest voor beide partijen.
Tijd geven en nemen, da's de enige remedie. En bij jezelf blijven. Of bij iemand anders;-)

Het grootste verdriet is het verdriet om de liefde.
De grootste vreugde is de vreugde van de liefde.

Correct Nederlands taalgebruik en ruzie...

Met een Engelse leraar als vader, een moeder als onderwijzeres op een basisschool en een oom als leerkracht is de taal mij met een trechter ingegoten. Ik ben dol op taalgrapjes en hekel over het algemeen onjuist gebruik hiervan. Zeker als het geen grapjes zijn, maar fouten. Ik beweer zelf absoluut geen spellingsGod te zijn, maar onlangs kwam ik iemand tegen die zeer de moeite waard was om te citeren.

Deze dame zat op haar praatstoel en moest haar 15.000 woorden in één avond kwijt. Ze begon haar monoloog met het verhaal over haar ex-vriend. Overduidelijk geen makkelijk type, maar zijzelf was ook geen poesje waar fluwelen handschoenen blij van zouden worden.
Naar aanleiding van een zoveelste ruzie schudde ze de volgende quotes uit haar mouw. In willekeurige volgorde.

De ruzie;
Ik schop hem met een bijl van het park af!
Hij begon tegen mij tekeer gegaan.
Ik ben helemaal startklaar met hem. Hij ging hélemaal mentaal
Ik ben niet zomaar iemand met wie je zomaar vriendjes is. 

Eenmaal bij hem weggegaan;
Er staat nog meer huisjes te koop.
Er is nog twee braakliggende terreinen daar.

Een plek gevonden en weer op zoek naar vertier;
Ik had mijn poes gisteren gescheerd.
Ruigoord; wackodorp
Er was geen sanitale voorzieningen.

Verwerkingsperiode en nieuwe dingen;
Er kwamen koekjes onder dingen vandaan.
Glaasje draaien. Alles in een cirkel gerecht met een picardiglaasje
Ik vroeg heel dom; is daar iemand?
Nou ja...vragen naar de bekende weg. De geest kon niet eens spellen en zweeg als de kerk.

Openbaringen;
Ik heb een borstverkleining gedaan 10 jaar geleden toen ik twintig was, ik ben nu 31
Ik heb ooit eens een keer foto's laten maken toen ik 30 was. Ze is nu 31
Hoe oud ben ik eigenlijk? 31! Welk bouwjaar ben je dan?

Toekomst;
De vraagtekens gaan rijzen
Ik was zo preuts als ik weet niet meer.
Ik voel me niet aangetrekken tot vrouwen.
Pottenvakantie; die vrouwen dachten. Die turnen me wel ff óp ehm...ón ehm...óm!
Er komt niemand in me op, mijn hoofd is compleet blauw.
Ik was gebonden met handen en voeten.

Mijn avond met haar liep ten einde. Ik bedankte haar voor haar openheid en inspiratie...

OVP

Ingrediënten voor een geslaagde vrijdagavond:

• 10 mannen, verschillende generaties, verschillende persoonlijkheden
• met zorgvuldigheid uitgekozen wijnen
• verscheidenheid aan gerechten
• een thema

Een traditie bedacht door mijn vriend M. Een vriendelijke reus met voorliefde voor organen. Met name gekookt, gebakken of gefrituurd.
Bij het binnenkomen kwam mij de lucht van paardenstallen gemengd met...nou ja...strontlucht al tegemoet. Op het fornuis stond een ouderwets stoofpannetje zachtjes te pruttelen. De deksel danste een ritmisch deuntje. Bij elke pruttel ontsnapte er een wolkje-bijna-giftige-stoom. Doel van de avond; smaakverrijking. Achterliggende motivatie; inner circle masochisme. Thema: Orgaanvlees

De cirkel van 10 sloot zich. Het menu werd uiteengezet en nam plaats in mijn hersenen. " Het voorgerecht, sprak de reus zo langzaam mogelijk, wil ik graag de volgende naam meegeven: Rocky Mountain Oysters. Ook wel Cowboys Caviar genoemd. Beide namen spraken mij aan. Ik ben dol op vis. Maar vis is niet het hoofd ingrediënt dat zich in de scrotum van een kalfje bevindt.Op tafels lagen de medailles, klaar om uitgereikt te worden aan de winnaars.

Aangezien binnen een groep mannen iedereen zich graag als winnaar profileert zag ik de handen richting de grote schaal gaan. De ballen gingen als een malle! Met een structuur,- en smaakcombinatie van bitterbal versus kipnugget werd dit stukje hangfallus snel weggewerkt. Uiteraard begeleidt met een heerlijk rood wijntje. Tijd voor gerecht nummero dos.

Het stoofpannetje opende zich en om mij heen werd het stil. De lucht die al de hele avond om ons heen hing nestelde zich als dikke mist in onze reukorganen. De stilte was bijna luidruchtig aanwezig. Qua presentatie gelijk aan pasta Bolognese, maar bij nader onderzoek not quite... Lange slierten met een honingraatstructuur ondergedompeld in een ondefinieerbare saus keken me uitdagend aan...
Met de prachtige betiteling 'Tripa a la Romana' keek het gerecht me aan.

Eet me dan als je kan, leek het te zeggen. Van de 10 mannen waren er maar 3 mannelijk genoeg de pens naar binnen te werken. Hulde! Het derde gerecht, zelfgemaakte tagliatelle gevuld met bloedworst vond gretig aftrek onder de inmiddels hongerige groep kerels.

Op de weg terug naar huis, een lege maag en een continue aanhoudende peristaltische vomitteerbeweging in de maagstreek deed ik nog even de lokale shoarmatent aan. Thuis aangekomen merkte ik toch dat mijn hond affectiever was dan normaal. De volgende ochtend, bij het openmaken van haar met pens gevulde worst merkte ik dat we allebei spontaan watertandde.
Volgend jaar neem ik haar mee...

Virtuele eenzaamheid...

"Dokter, u moet me helpen, ik weet het zelf niet meer".
Met deze woorden begon ik mijn gesprek.
Ik ben wel vaker naar de dokter geweest, maar dat was voor wat huis,- tuin en keukenziektes. De schizofrenie, manisch depressiviteit met zelfmutulatie heb ik redelijk onder controle. Deze keer besefte ik dat het echt was. Ik kon niet meer om de hete brij heen draaien. In de afgelopen jaren is mijn ziekte heviger geworden, controleert het mijn hele leven en ik wíl en kan niet meer...

Met een zachte stem en gerichte vraagstelling vroeg de dokter me naar de reden van mijn bezoek. Ik antwoordde haar met tranen in mijn ogen dat ik nu pas kon toegeven dat ik verslaafd was. Ik kon niet zonder en was zelfs midden in de nacht op zoek naar een shot. Een kleintje, heel even maar. Om mijn honger te stillen. En het sloopte me elke maand meer en meer. Kon ik het voorheen nog wel even tegenhouden, nu was ik zelfs tijdens etentjes met vrienden mezelf aan het afzonderen. Ik moest vaker naar het toilet dan een ja-knikker...nou ja...ja knikt!

Met een paar zuiver afgevuurde vragen waaruit de professionaliteit van de dokter bleek, had ze mijn verslaving al benoemd. Ik leed aan een combinatie van twee verslavingen. Tijdens mijn kinderjaren heb ik FOMO ontwikkeld. Een ziekte waar veel jeugd mee te maken heeft, maar wat vroeger nog onderkend werd. "FOMO, zo legde ze me uit, staat voor Fear Of Missing Out." De angst om er niet bij te zijn als er iets gebeurd waar ieder ander wel bij is. Leuke feestjes, klassenavondjes maar ook een hockeytraining en wedstrijden. En ze raakte de spijker op z'n koppie! Hoe wist ze in Godsnaam dat dit was waar ik aan leed?

Ze vervolgde haar verhaal met een duidelijk en gedetailleerd ziektebeeld dat naadloos bij mijn leven paste.
"In veel gevallen, zei ze, zorgt FOMO op latere leeftijd voor Infobesitas."
Infobesitas is de verslaving aan informatie. Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik was dus niet gek, en er was dus wel degelijk een 'naampje' voor mijn ziekte! Veel voorkomend binnen beroepen waar Social Media beoefend word. Een relatieve nieuwe ziekte dus. Hyves, Facebook en Twitter zijn de dealers met Marc Zuckerberg als grote baas.
Nu heb ik 4 Facebookaccounts, 2x Twitter, Wordfeud, Foursquare en 3 Blogs. Oja, en ik Google+ ook nog wel eens. En dan heb ik Instagram, Roamler, Tumblr, LinkedIn en Diaspora nog niet eens opgebiecht bij de dokter.
De link van Diaspora beschrijft naar mijn idee hoe heftig het er in SocialMediaLand eraan toe gaat!!
Op 14 november is een van de oprichters van dit nog op te richten sociale netwerk plotseling overleden op 22-jarige leeftijd! Ik ruik een 'conspiracy theory'!!!

Ik beloof mijn dokter voordat ik de praktijk verlaat dat ik mijn verslaving aan zal pakken...vanaf het nieuwe jaar.
Goede voornemen 2012: Op weg naar virtuele eenzaamheid!
Virtueel is dood, lang leve de realiteit!!

Huh, nu al klaar?

Zomaar een willekeurige avond in een willekeurig theater.

Aangekomen met twee minuten speling namen we plaats op rij 7, stoel 31 en 32. Naast ons nog wat open plekken, vooral op het hoofd van mijn buurman. Had ik me vergist of zou de beste rockband van Nederland optreden voor de doelgroep rolstoel en shuffleboarders?

De zaal is nog voor een kwart leeg als het concert begint. Vijf lampen verlichten voorzichtig het podium en een zacht gejuich volgt. De eerste melodie van de avond vertelt veel over het vervolg ervan. Zes man, mistig belicht, beginnen aan hun twee uur durende avontuur.

Het geluid is prachtig, puur, klein en kwetsbaar, wat goed past bij de opzet van de band. Hulde voor de geluidsman. Op het podium, vijf mannen op een houten vlot...drijvend. Schande voor de decorbouwer. De stem van de zanger is breekbaar, overduidelijk aangetast door de vele optredens van de afgelopen maand. Het begin is goed. Bij het vijfde nummer al merk ik dat hij een overgang wil maken van klein naar groter, en voel dat het hem niet gaat lukken. Hij voelt het ook...
Hij is er niet bij. Tijd genoeg om even om me heen te kijken.

Al snel herken ik ze en maak ik een onderverdeling van het type fan.
Voor mij staan:
De Klappers, bij het minste springen zij op en beginnen hoewel vaak te vroeg en geheel ongepast luid te klappen.
Links van de Klappers; de Filmer. Links in haar hand de onmisbare IPhone en nu zelfs een IPad in haar rechter. Waarom doet ze dit en beleeft ze het concert niet gewoon live? Wil ze soms vannacht in haar koude kamertje genieten van een privé concert?

Ha! Natuurlijk, de Zingers. Zij die het niet gehaald hebben bij Idols/XFactor en So You Think You Can Sing. Deze groep is misschien nog het meest storend. Met valse noten en een kwart maat voorlopend blaten zij hun noten als schapen in wolfskleren terug naar de band.
Ik kijk naar rechts, gelukkig de oude man, oftewel, de Zitter. gelukkig, daar zouden er meer van moeten zijn!! De Zitter is vaak ook de Knikkeboller.
Op elke vierde maat knikt hij zijn hoofd alsof hij de olie zelf uit de grond haalt. Maar ik heb geen last van deze Stille Genieter. Van wie ik wel last heb is de Schreeuwer. Met name de variatie van schreeuwen in zijn of haar repertoire. Herhalende 'WOEHOIEEEEEE's worden de lege ruimte ingeschoten alsof het een raketaanval op Libië betreft. Storend op zijn minst. En dan nog als laatste; de Prater. Deze spuien hun meningen als geisers die elkaar afwisselen. Ze houden geen rekening met de stille stukken van de optredende partij en met een monotoon gemurmel zijn ze onophoudelijk met elkaar in de weer...

Ik kijk op mijn horloge, nog vijf minuten en het is weer voorbij. Ik wissel nog mijn telefoonnummer uit met de Filmer (zou het concert graag nog eens willen zien) en loop naar buiten. Weer een avond voorbij met een herinnering armer. Had ik maar een hobby...

♬ UPC upside your head, say UPC upside your head ♬

Lieve UPC,


Laat ik beginnen je te bedanken voor alles wat je voor me hebt geregeld de afgelopen 10 jaar. Je hebt geregeld dat ik een fantastisch aanbod van televisie voorgeschoteld heb gekregen.
Zoals beloofd krijg ik elke avond 100+ zender voor mijn kiezen. Dat is toch fantastisch?!
Een gevarieerd aanbod en perfect op maat gesneden. Niet voor elk wat wils ofzo, nee echt over nagedacht. Een personal touch, bravo!

En alsof dat niet genoeg was kwamen jullie jaren geleden met de mogelijkheid een upgrade van een DVR-speler. Mocht de keuze niet reuze genoeg zijn dan kon ik voor een paar eurootjes nog opnemen ook! Digitaal!! En of het niet gekker kon, ik weet nog dat ik steil achterover sloeg. De 'On Demand' knop. Voor 1 cent goedkoper dan de videotheek films aanbieden, wow! Ik hoefde de deur niet eens meer uit voor topfilms.
Wat een uitvinding was dat! Ik zweer dat Steve Jobs ( † ) persoonlijk zijn ontwerpteam 40 zweepslagen is komen geven. Waarom hadden zij dat niet bedacht. Het zou zo goed passen in zijn IDemand concept.  Natuurlijk wist hij stiekem ook wel dat hij deze service nooit zo goed had kunnen uitrollen als de UPC, maar you cannot blame a golden child for trying. Zit ie daar nu op zijn ICloud te balen? Ik denk het wel.

Maar wat jullie hierna hebben bedacht om me tevreden te houden kan alleen maar in superlatieven beschreven worden. Kijken in HD! Epic!!!! Zag ik vroeger via de antenne het hele jaar sneeuwvlokjes, nu zag ik de afgeleefde groeven in het gezicht van Peter Timofeeff. Genieten van real tv. En dat voor maar weer een paar luttele centjes extra. Natuurlijk ga ik in op je aanbod.

Toen ik een aantal maanden geleden helaas vanwege tijdtekort (nieuwe baan) moest downgraden toonde je heel veel begrip. Je zag in dat ik van de 100+ zender er maar 2 bekeek, en dat "the dog whisperer" niet perse in HD hoeft was je ook met me eens. En omdat het 14 keer per dag herhaald werd zorgde ervoor dat ik de DVR en On Demand ook niet meer nodig had. Ik had genoeg aan Cesar Milan en zijn hondengefluister. Moeite met afscheid nemen als ik heb maakte je het me erg makkelijk door zonder moeilijk gedoe mij afstand te laten nemen van jullie diversiteit in aanbod.

Nu drie maanden later ben ik gelukkig nog steeds niet van je af... Je hebt me 3 mails gestuurd, en wel 3 keer gebeld met prachtige aanbiedingen. Elke keer leek het wel alsof je mij het oude weer aan wilde bieden, maar dat zal ik wel fout hebben, want je bent vakkundig en professioneel genoeg om precies mijn wenspakket te onthouden. We zijn toch niet voor niets al zo lang vrienden?

Ik hoop in de aankomende maanden nog veel contact met je te hebben, ik vind je fantastisch. En ook namens mijn collega Thije bedankt. Hij belde me net en ik vertelde hem mijn verhaal. Het klonk hem enorm bekend. Goed om te horen dat er meer mensen zo blij met je zijn. Hou dit vol en zie het er nog van komen dat jullie sneller zullen groeien als...nou ja als...de Facebookfans van Groupon.

Trots een vriend van UPC te zijn,

liefs,
Tudé

Leef je uit...

Al jaren hoor ik mijn vrienden en mijzelf praten over het fenomeen "vrouw".
En hoe meer we erover praten, hoe minder we van haar snappen. Ze is geen derde helft of een analyse van een voetbalwedstrijd, de vrouw is een sport apart. De regels zijn wispelturiger dan die van een zelfmutulerende suïcidale schizofreen. En wij "mannen" zien nu eenmaal graag logica in de wereld. Bij het ontbreken van deze logica raken wij in paniek. En paniek is geen goeie raadgever.
Paniek zorgt voor...paniek, en bij paniek gaan we rennen. Zo hebben we dat geleerd van onze voorouders.

Na een tijdje gerend te hebben, kwam ik tot de conclusie dat dat ook niet logisch was. Dan kon ik mijn hele leven wel blijven rennen. Ik gaf mezelf een goed advies. Ik moest meer stil staan. Aangezien ik wel eens vaker de eigenschap heb te luisteren naar mezelf deed ik dat in dit geval ook. Na een tijdje stil te hebben gestaan kwam ik tot een ingeving. Als een blaadje in de herfst dwarrelde er een woord naar beneden. Inleven...

Lekker dan! Sta verdomme voor mijn doen al een behoorlijke tijd stil, en dan krijg ik zo'n woord!
Inleven. Qua Wordfeud niet eens de moeite waard, maar hier moest ik het mee doen. Aangezien ik van aanpakken hou begon ik maar gelijk. Ik keek om me heen naar vrouwen en hun gedrag. Ik observeerde ze in verschillende omstandigheden; van winkelen tot uitgaan, van lezend tot etend, van dansend tot sjansend. En de conclusie? Er zit wel degelijk logica in de vrouw.

De logica zat hem in de voorbedachte rade. Had ik hiervoor een lui oog met een afwijking van +2, nu waren ze allebei geopend. Ineens begreep ik waarom keuzes zo moeilijk zijn.
Voorbeeldje? In een restaurant maakt een man een keuze tussen vis of vlees, en veel of weinig. Dit duurt ongeveer 4,6 seconden. De vrouw doorloopt echter een heel scala van keuzemomenten met de bijbehorende gevolgen.
Zal ik vlees nemen, ik moet eigenlijk iets wat sneller verteerd kiezen, want anders slaap ik vannacht weer zo slecht. En dat kan niet want ik heb morgen een belangrijke presentatie. En als ik die presentatie slecht doe, dan zal Iris me vast met de grond gelijk maken en van de gelegenheid gebruik maken om de zaakjes over te nemen. Mijn God, wat haat ik Iris! Als ik haar alleen zie met die hakjes en die perfecte benen voel ik braakneigingen opkomen.
Ondertussen is de man al om zich heen aan het kijken naar ander vers vlees dan de tournedos die hij zo op zijn bord krijgt.

De keuze wordt dus vis. Maar als ik de tonijn neem, dan zal ik nooit weten hoe de dorade smaakt, maar in dorade zit wel weer veel Omega 3 en ik heb gehoord dat veel Omega 3 depressies tegengaat. En ik ben toch al zo bang dat ik depressief zal worden. 'Ik neem de salade Niçoise als hoofdgerecht.'
De man zit al in gedachte bij zijn vrienden in eetcafé de Ark onbeperkt spareribs te hakken.

De vrouw valt op de man zoals hij is. Avontuurlijk, spannend, onberekenbaar en dus interessant. Maar na de proefperiode zal hij alleen door de ballotage komen als hij een paar piepkleine dingen gaat veranderen. Ze vraagt heus niet teveel. Alleen iets minder avontuurlijk, minder onberekenbaar en iets minder spannend...voor andere vrouwen...
Dus als de man, makkelijk en allergisch voor confrontaties als hij is, eenmaal 7 avonden per week op de bank ligt, met zijn Playstation in zijn handen en zijn biertje aan de mond, is dat ook niet helemaal wat ze wilde. Kan hij niet weer worden zoals in het begin. Toen deden ze zoveel leuke dingen, konden ze zo fijn praten. Het idee van deze avond samen was toch omdat ze iets moesten bespreken? En heel graag wel een beetje gezellig.

Al rennend besefte ik me dat ik de rekening nog niet had betaald. Aangekomen in de Ark hoorde ik het lage gebrul van mijn grotgenoten, mijn Matties, mijn maten, mijn vrienden. Ik was weer thuis...waar ik me kan inleven tot ik een ons weeg..

Typisch Nederlands

Ik ben trots op ons kleine landje. Ik woon er graag, hou van de kneuterigheid en de overzichtelijke indeling. Ik ben trots op onze geschiedenis met haar ondernemersdrang, en ons microdenken. Ik vind het heerlijk om in mijn dorpje Haarlem te zien dat deze kleinschaligheid in haar volle bloei te merken is. Ik haal mijn broodje kaas bij het bakkertje op de Botermarkt, drink mijn koffietje bij Anne&Max to go, want ik heb altijd haast om op tijd te komen.

Typisch Nederlands is waarde hechten aan punctualiteit en als iemand te laat is er niets van zeggen, maar wel enorm veel irritatie wegens het gebrek aan respect voor míjn tijd. Het kopje koffie kan je dan wel vergeten en zeker als je niets voor bij de koffie mee hebt genomen. Mocht je überhaupt het idee hebben gehad stamppot bij me te komen eten; ik kijk je weg vóór het avondeten om 1730 op tafel staat!
Mocht je wel op tijd gekomen zijn en een afspraak hebben gemaakt om te komen eten, dan krijg je naast het kopje zelfgemaakte cappuccino ook nog een stroopwafel.

Een andere gewoonte, of eigenlijk meer een traditie is het weer. Massaal kijken we naar boven, raadplegen de buienradar of Oet Morn om vervolgens te kunnen gaan zeiken over wat er allemaal mis is aan het weer. Poeh, het is wel drukkend warm hè, getverderrie ik plak helemaal. Regen is dan op dat moment even goed voor de tuin, maar twee dagen regen en de zomer is nog nooit zó slecht geweest. Ook mogen we achteraf klagen bij gebrek aan het perfecte weer.

En Bam Jonguh, een nieuwe typisch Nederlandse gewoonte is geboren...
Het klakkeloos ventileren van onze mening. Wij Nederlanders zijn daar zó goed in. We maken van elke poep en scheet een olifant. Ik hoor dagelijks de mening van voetbalcommentatoren en ervaringsdeskundigen nagepapegaait worden. Hebben we wel een eigen mening, of doen we maar wat...#omdathetkan? We staan hierdoor niet alleen als luidruchtig te boek, maar ook als onbeschoft in de ogen van meer geciviliseerde volkeren. Eerst nadenken dan pas schreeuwen zou ik zeggen.

Dan nog een andere eigenschap:
Onze gierigheid. We splitten de rekening, tanken met onze eigen aardappels in de kofferbak nèt na de grens vanwege de drie cent die dat per liter scheelt en geven feestjes waar we ons eigen drank moeten meebrengen. Going Dutch of Dutch Treat is geen benaming waar we trots op kunnen zijn. Volgens de Belgische buren is de meest voorkomende naam in Holland; Vincent. Makes you wonder...

Ik ben trots op Nederland, maar op Nederlanders...? Ik doe normaal want ben al gek genoeg. Ik eet mijn haring, boerenkool met worst, schaats één keer per 20 jaar de Elfstedentocht en prak mijn broodjes kroket met jus terwijl op de achtergrond de draaiorgelmeneer stoned en vrolijk zijn Dries Roelvink liedjes draait. HupHollandHup;-$

Change of team...

Beginnen aan een nieuwe baan houdt in eindigen met de oude, da's logisch.
Maar beginnen aan een nieuwe baan houdt ook in; andere gewoontes, collega's, werkwijzes en een nieuwe werkplek. Zo ook bij mij dus.

Drie maanden geleden mocht ik mijn nieuwe club feliciteren met het aannemen van niemand minder dan...mijzelf! Met een grote glimlach bracht ik haar dan ook het fantastische nieuws. Helaas mocht ze mij nog niet ontvangen omdat mijn huidige werk een overeenkomst met mij heeft waarin ik tot maximaal drie maanden vastgehouden mag worden. Tot mijn grote verbazing hielden ze mij op de dag nauwkeurig aan dit wurgcontract. Stel je voor dat je drie maanden op de reservebank mag zitten, en mag kijken naar al die sterspelers op het veld. Je bent deel van het team, maar mag niet spelen. En ik ben nu eenmaal een speler van het teamspelersoort.

Ik besloot om er op die bank maar het beste van te maken, en in mijn eigen tijd af en toe met het nieuwe team mee te trainen, zo'n beetje stiekem. En dat beviel me best erg goed. Mijn oude team is niet bepaald vervelend geweest, en zelf eigenlijk best wel heel gaaf. 17 spelers die stuk voor stuk hun eigen kwaliteiten bezitten. Sommigen zouden het beter doen als waterdrager, maar de coach bepaalde de opstelling en zorgde voor een verdeling op basis van eerlijkheid in plaats van talent. Ook een keuze.

Toen ik hen na de wedstrijd bekend maakte dat ik transfervrij kwam en dat mijn zaakwaarnemer een geïnteresseerde club had gevonden was er even een kleine onrust in het team. Als talentvolle mid-mid had ik mijn positie in de loop der jaren verstevigd en mijn opvolger voelde zich helemaal nog niet senang in zijn toekomstige rol. Maar na een 1 op 1 gesprek kon ik hem zelfvertrouwen geven en visualiseerde ik zijn rol en toekomst op eenvoudige wijze totdat het hem helder genoeg was.

Het afscheid in het stadion was overweldigend. Spandoeken, liederen en vele speeches volgden en een onuitwisbare indruk is voor altijd in mijn geheugen gegrift!!
Nu dan, via intensieve training mijn basisplek in het nieuwe team weten te bemachtigen.
Wat een sport!!!

Change and happiness... (jaja, in het Engels...)

I must have been27 when I met her. At that time I was working as a steward in a Dutch airline. She boarded to fly from Amsterdam to Nice to visit some friends. I took one look at her and I knew we were made for each other. I guided her personally to her seat, which happened to be on the third row from where I was seated. She was looking at me in the same way I was looking at her, like she read my mind and knew what I was thinking. Getting slightly warm and gaving her my most special smile that said:' Yes, we are going to have sex, no doubt about it.'

It turned out she lived in the Netherlands a few years earlier and she was going to visit some friends in Nice. Her voice sounded American but sweet-more sophisticated. When I asked her where she came from, her answer was British Columbia, Canada. Damn, I loved Canada and her parents instantly. This butterfly flew from Canada just to meet me, this much I knew. I didn't believe in destiny and all that shit, but she must have been my reward for being such a nice guy .

During my speech, welcoming all the other passengers, she kept on looking at me with little devils playing hide and seek in her eyes. While she was writing in her diary I seated myself next to her. I had millions of questions in my mind, but only tea or coffee came out. She asked me to write something down in her mind book. I wrote:' If you cannot hear the music, you'll think the dancer is mad, completing it with my email address and mobile number. Only one hour and forty minutes later the airplane touched down at Nice airport.

She waited until all the others disembarked and gave me a note, a smile and a look that burned. The captain, standing next to me to personally say goodbye to the passengers whispered:' In the pocket Tudé!' My eyes saw her flutter to the bus taking her to the arrival hall. The note said:' Hi I'm Morgan and I hear the music!' Arriving back in Amsterdam I immediately walked up to the scheduling department to ask them to plan me on the flight three days later to pick her up again. Not knowing I was already planned on this one. The devil must have been on my side, I could almost hear him giggle.

Again she entered my domain three later. Slightly tanned and wearing leather trousers she gave me three kisses. She liked the Dutch way of saying hello and softly said she missed me. This girl knew exactly what a guy wants to hear to get him all fired up. I extinguished the fire starting in my pants and continued my speech in Dutch, English and French. 'There are six emergency sexits, oxygen can be sucked out and in case of a crash, stay seated and let me and Morgan leave the plane before all of you.'

During the flight back I was wondering how to smuggle this extinct species through customs. During landing I looked at her and concentrated on what she wanted me to lipread. I concluded it was:' Take me home with you!' And so I did. We drove to my place and both had our lips firmly shut, like a vault in a bank. Split seconds after we entered my Playboy mansion. Fourteen hours later we were hungry as wolves, completely exhausted by...well...talking so much. Kids are reading this blog as well:-)

For a week we made love Ron Jeremy style, talked days on end about life, change and happiness and music. At that point she had to get back to Canada and I had to report fit again at work. I drove her to Schiphol and again silence. We agreed to email and call each other every other day, which for the next couple of months we did. I really felt this was the one, she was the red pill. I decided to quit my job and leave for Canada to romantically follow all the songs there are written about love and following the heart. I gave her a call a day before I wanted to leave my home town, elaborating my plans. The other end of the line did not react. After a minute or so there was here warm voice answering me:'I guess John would not be so happy about you coming over...'
It appeared she forgot to mention she had a boyfriend:-)
Change can cause happiness and cause change, causing happiness again.

Based on a true story and off course names have been changed.
Morgan is happily married with John and raising their lovely baby boy Valentine in Canada. Tudé is writing short stories about life, love, change and happiness, and still lives in the Netherlands.

Superhelden

Mijn broer en ik, wij geloven al jaren in superhelden. Ik was acht, hij tien. Meters stripboeken werden op onze bovenverdieping verslonden. Onze eerste held was de Rode Ridder. Hoewel hij geen superheld was, maar 'gewoon' een ridder mocht hij zich toch begeven tussen de anderen. De Rode Ridder was continue in gevecht tegen het kwaad en...kreeg altijd alle chicks. Twee vereisten voor de benaming Superheld.

We liepen allebei krantenwijken, mijn broer en ik. Alleen deed hij er altijd drie keer zo snel over. Ik snapte er niks van, zijn wijk was twee keer zo groot en toch liep hij deze in minder dan een uurtje. In mijn ogen al best een superheldenactie. Totdat hij mij zijn geheim prijsgaf. Hij liep twee straten waar de controleurs woonden en flikkerde de rest met zijn superkrachten zo de papierbak in. Ik ben een snelle leerling, dus al snel breidde ons krantenimperium zich uit over Haarlem, Heemstede en Hoofddorp. Het geld kwam sneller binnen dan de gemiddelde auto op de Nürburgring.

Nu kostte onze hobby nogal wat geld en krantenwijken leverden te weinig op. Er zijn namelijk meer helden dan kerken, dus we moesten onze krachten uitbreidden. Ik sprak de winkelier aan, leidde hem af met mijn onschuldige blik, en mijn broer jatte ondertussen zijn winkel leeg. Dit werkte goed. Zo kwamen we aan onze wekelijkse quota van 34 stripboeken. En lezen is gezond toch? De Hulk, Superman en The Fantastic Four. Onze collectie was giga. Zo groot dat onze krantenwijken er wel bij in moesten schieten. Want lezen kost tijd.

Afgelopen drie weken voelde ik mijzelf ook een superheld. Ik hielp behoorlijk wat mensen uit de brand. Mijn vrienden waren op vakantie en ik had de taak op hun huizen te passen. Drie huizen waren mijn domein, mijn verantwoordelijkheid. Aangezien er overal slechteriken op de loer lagen die op de kostbare inhoud van deze huizen uit waren nam ik mijn taak als superheld behoorlijk serieus. Driemaal daags verkende ik de buurt, verdedigde de huizen en mijn superheldenvermogen stond op scherp.

Ik moest nog wel een naam voor mezelf bedenken. Dat hoort erbij. Hoe kunnen de chicks me anders vinden? Na dagen peinzen wist ik het. Het paste perfect bij de taak die mij was toevertrouwd! Ik noemde mezelf Petman. Wie anders had Knuffie, Teddy en Witje dagelijkse bescherming geboden en hun hokjes schoongemaakt en dagelijks het konijnen,- en hamstervoer bijgevuld?

 

Jeugdliefde reply

Ik denk dat ik een jaar of veertien was toen ik mijn eerste kus mocht ontvangen. Ik was er eigenlijk nog helemaal niet mee bezig, maar door een weddenschap met mijn vriendinnetje Marieke moest ik binnen drie maanden gezoend hebben. Met wie, dat mocht ik zelf kiezen. 'Je bent zó mooi, dat moet je makkelijk lukken', zei Marieke.
Ik had zin in de weddenschap maar wilde wél dat mijn eerste kus met iemand zou zijn waar ik nooit verliefd op zou kunnen worden. Ik had geen zin in die rompslomp en dat gedoe eromheen. Het zou dus iemand moeten worden die er leuk uit ziet, maar niet tè leuk. Een populair iemand maar niet tè. En bovenal iemand die makkelijk in te palmen zou zijn, want verliezen van Marieke was geen optie in mijn wereld. Een knappe kansarme gozer dus.

Na een wekenlang en zeer grondig onderzoek kwam ik tot de conclusie dat er drie kandidaten overbleven. Mike, die stoere jongen uit de vierde. Willem, veruit de slimste van school en Tudé, een gezellige en enthousiaste gast. Mike droeg kistjes en een aantal kettingen die door zijn oren, via de mond naar zijn neus liepen. Roestvrij staal en ik gaan um niet worden, hoorde ik mezelf hardop denken en glimlachte. Mike was nogal depressief en had het uitstellen van tandenpoetsen tot in de puntjes geperfectioneerd. No way dus dat ik mijn tong zijn schimmelbekkie zou laten raken.
Met Willem zoenen zou mogelijk mijn reputatie op losse schroeven kunnen zetten dus was eigenlijk ook geen optie. Zoenen met een nerd hoorde er niet bij. Dus bleef Tudé over. Het probleem was alleen dat Tudé niet echt benaderbaar was. Hij was een einzelgänger en niet iemand die zijn stem vaak liet horen. Deed hij dat wel, dan had hij meestal gelijk in wat hij zei.

Tudé schreef veel, hij was altijd in de weer met zijn blocnote en pen. Dit zou mijn ingang zijn! Ik schreef hem een klein briefje en stopte dat tijdens de grote pauze terwijl we de grote hal inliepen in zijn hand. Hij keek me verbaast aan, maar nam het briefje wel aan. Ik schreef hem: 'Ik ben op zoek naar iemand met wie ik kan schrijven over alles wat mij bezighoudt, wil jij diegene zijn?' Ik wachtte geduldig af en ja hoor twee dagen later vond ik in mijn etui een briefje terug dat hij dit graag zou willen.

We schreven in de weken daaropvolgend elke dag met elkaar en ik genoot van zijn manier van het verwoorden van dingen. Hij maakte het zo simpel en schreef alsof hij direct tegen me sprak. Ik kon er niets aan doen en was het zeker niet van plan, maar het gebeurde. Ik werd verliefd op Tudé. Dit had ik niet met mezelf afgesproken! Zo rond brief 120 vroeg hij mij of ik wel eens gezoend had en zo niet, of ik zijn eerste zou willen zijn... Ik voelde mezelf rood aanlopen maar dit was wèl het moment waarop ik gewacht had. We hadden afgesproken om elkaar op woensdag achter het biologielokaal te ontmoeten. Op de woensdag stond ik zenuwachtig klaar, maar om 08:35 was hij er nog niet. Hij kwam gewoon niet eens opdagen. Ik was woedend op hem! Rond 11:30 kwam hij pas in de klas. Hij zag er bezorgd uit en ik tikte hem in de gang aan en vroeg hem wat er was. Hij vertelde dat zijn zusje was aangereden en dat hij er zo van baalde dat we niet gezoend hadden. Mijn boosheid verdween meteen en ik zei hem dat we na school ook wel tijd genoeg hadden om het alsnog te doen.

Na vijf minuten was het klaar. Ik vond er absoluut niets aan. Zijn tong leek wel een buitenboordmotor! Veel te snel schoepte hij zijn tong door mijn mond. Ik was acuut afgeknapt en stopte met kussen. Hoe moest ik hem dit nou vertellen? Eenmaal thuisgekomen vertelde ik mijn zus hoe alles gegaan was en schaterlachend gaf ze mij een gouden tip. 'Luister", zei ze: 'Als je zijn gevoel niet wilt kwetsen, dan heb ik de volgende truc voor je. Ik teken een koortslip op je mond zo groot als een voetbal en als je hem dan ziet, vraag je hem weer om te zoenen. Hij zal op zijn beurt dit afwijzen en je hebt zonder hem te kwetsen bereikt wat je wilt!'

De tip werkte en ik had de weddenschap glorieus gewonnen...

Dorst...

Laat ik beginnen Heineken te bedanken voor mijn geboorte. Zonder deze goudgele rakker had mijn bestaan niet bestaan.
Het zal zo rond 1970 geweest zijn dat het meisje, dat zich later mijn moeder mocht noemen, mijn vader voor het eerst ontmoette. Mijn moeder was met een paar vriendinnen zichzelf in een coma aan het zuipen. Dat heette toentertijd overigens gewoon nog borrelen. Ze kon zich niet inchecken via Foursquare en mijn vader zat ook niet haar Circle. Facebook en Google+ bestonden nog niet. Bill Gates had zijn eerste Wordje nog niet gesproken en Steve Jobs deed zijn plasje pas net op zijn IPodje.

En zelfs zonder deze hulpmiddelen hadden mijn ouders elkaar ontmoet. Hoe deed men dat vroeger? Deze ontmoeting berustte zich puur op het fysieke verschijnsel dorst. Pa liep zwalkend met zijn matties over het Leidse Plein richting het Centraal Station. Zijn vrienden wilden naar huis, ze lagen eraf. Mijn vaders was niet te stoppen. Zijn dorst was onverzadigbaar. Elke zondagochtend, als hij zich realiseerde hoeveel dorst hij had, besefte hij zich dat hij de avond ervoor meer had moeten drinken. En dat besef zorgde er deze zaterdagnacht voor dat hij zich helemaal alleen naar de Heinekenbar begaf.

Aan de bar zat mijn moeder. Een prachtig meisje, een vrouw in wording. Geboren in een zwaar gereformeerd gezin had ze nu de leeftijd om zich af te zetten tegen het strikte regime van haar moeder. Weliswaar geen bier, maar wel vele liters van het bloed van Jezus Christus. Ze liet deze rode vloeistof en mijn vader tot zich komen. Eenmaal aan de praat geraakt lieten mijn Katholieke vader en Gereformeerde moeder de boel de boel en raakte mijn moeder na een aantal jaren bevlekt ontvangen. Dit ging niet van een leien dakje, want de dwarsligger als ik ben, bepaalde ik zelf het tijdstip van geboren worden. Omdat het wachten nogal lang duurde bestelden zij tegelijkertijd nog twee kindjes uit Korea en namen er één over van toenmalige vrienden. Binnen een jaar mochten zij zich de trotse ouders noemen van vier kinderen.
Ik stel me voor wat er gebeurd zou zijn als mijn vader geen dorst had gehad, en mijn moeder een geheelonthouder. Dan had ik misschien de zoon geweest van Jobs of Gates.
Lang leve de dorst...en zwangere moeders!

Jeugdliefde

Ik was veertien, zij een meisje. We waren al een jaar om elkaar heen aan het draaien. Honderden briefjes gingen vooraf aan die eerste kus. Marjolein was het mooiste schepsel dat er op de school rondliep. Tenminste, dat vond ik dan. Ze had witblond haar, azuurblauwe ogen en kwam uit Hillegom. Wat wil een puistende puber nog meer? We hadden allebei nog nooit gekust en zo rond briefje 127 hadden we afgesproken om op de aankomende woensdag achter het biologie lokaal voor het eerst te gaan zoenen.

Nog twee dagen en het zou gebeuren, de zenuwen gierden door mijn strot!!
De bewuste ochtend, na een compleet slapeloze nacht had ik me goed voorbereid. Ik had mijn drie baardhaartjes zorgvuldig verwijderd en de aftershave van mijn broer leeggespoten op mijn nek. Ik vond dat ik er goed uitzag in de zelfgemaakte trui van mijn moeder en mijn spiksplinternieuwe NewBalance. Uiteraard met volle tegenwind fietste ik samen met mijn zusje langs het Spaarne, via het Houtplein richting de Wagenweg. Het was nog vroeg, ik had zin in die eerste kus en het regende hard. Heel hard! Mijn zusje fietste vloekend voorop. Haar paraplu (we vonden allebei regenpakken voor sukkels) hield ze voor haar gezicht. De auto van rechts zag ze niet aankomen, en mijn harde brul dat ze moest remmen beantwoordde ze met een opgestoken middelvinger.

De auto schepte haar frontaal en als een aangeschoten adelaar vloog ze nog een meter of tien door de lucht waarna ze een duikvlucht richting het asfalt nam. Het asfalt won het van haar schedel en ze lag roerloos op de grond...
Dat wordt dus niet kussen vandaag, dacht ik. Ze had een flinke knal gemaakt zo te zien. Uit de aanvallende auto stapte een oud vrouwtje dat ik gemakshalve maar even voor rotte vis uitmaakte. Hoe ze zo dom kon zijn om mijn zusje aan te rijden en mijn mogelijkheid tot een eerste kus te vernietigen. Uit het niets schoot er een ambulance om de hoek van de Tempelierstraat richting ons. Mijn zusje en ik werden ingeladen en mochten een ritje met ze mee. Of ze me daarna even naar school konden brengen, ik had namelijk een belangrijke afspraak. Ik geloof niet dat ze daar rekening mee gingen houden.

Om een uur of elf, nadat ik mijn moeder en de school had ingelicht en ik mijn zusje met slechts een zware hersenschudding en een paar hechtingen veilig alleen kon laten ben ik weer terug naar school gegaan. Ik zocht naarstig naar mijn speekselpartner maar kon haar nergens vinden. Aan het eind van het zevende lesuur kwam ik Marjolein tegen in de gang. Ik legde haar uit dat mijn zusje aangereden was en dat ik haar bijna voor dood had achtergelaten om de kus door te kunnen laten gaan. Ik maakte weer een goede kans. We liepen samen naar het biologiegebouw om 'het' te doen. Na vijf minuten was ik er wel weer klaar mee. Voetballen is toch een stuk leuker.

De volgende dag, mijn zusje was weer bij kennis, zag ik Marjolein weer in de klas. Op haar mond zat een koortslip ter grootte van een voetbal. Mijn beeld van de liefde was volledig bijgesteld en ik besloot er een laatste briefje aan te wagen. Op haar vraag of we vandaag weer zouden gaan zoenen, antwoordde ik zo empathisch en tactisch mogelijk: 'Kun je rekenen? Reken er dan maar niet op!' Ik was volledig afgeknapt en het kwam ook niet meer goed ons.
Marjolein en Tudé waren passé.

Soms is het verlangen fijner dan de werkelijkheid. Zelfs na tien of twintig Marjoleinen...

Het geheime genieten...

Volgens mij houdt iedereen van observeren en op z'n tijd zelfs een beetje gluren.
Met behulp van een donkere zonnebril of zoals de bejaarden achter het half gesloten gordijn.
Zeg nou eerlijk, flaneren over de Barcelonese ramblas of iets simpelers als de boulevard van Zandvoort zou niets aan zijn zonder de bewustwording van het bekeken worden.
Het bekijken gaat hand in hand met beoordelen en in veel gevallen veroordelen. Niet heiliger dan de Paus heb ik mezelf hier ook meerdere malen schuldig aan gemaakt. Op het terras praten we over die gast met, hoe durft ie, zijn witte sokken in boklelijke Teva's, het tè jonge meisje met het tè korte rokje aan (ík vind het kunnen, mijn tafeldame niet), en het modepootje, geïnspireerd door Leco himself.

Wat zou er gebeuren als we niet meer zouden gluren en onze meningen er niet zomaar uitkotsten als een spontane epileptische aanval? Gewoon onbevooroordeelt zijn.
Iedereen zou in joggingbroek en ongewassen haren de straat op kunnen. Hoezo überhaupt nog kleren aan trouwens? Je hoeft niet meer te sporten want een onsje meer of minder wordt niet meer besproken. Mensen zouden weer onbevangen kunnen reageren ten opzichte van elkaar. Niemand zou zich in de maling genomen voelen, uitgelachen of gepest. Mode en trends zouden volledig vervagen. Net als kunnen wij nu ook ongegeneerd aan elkaar ruiken en snuffelen. Ruikt de kont of het kruis goed, dan gaan we spelen!
Hoe simpel kan het zijn?

Met de komst van het sociale netwerktijdperk is voyeuren weer volledig herboren. Sterker nog, we doen het openlijk en laten zelfs onze reacties achter, voor een ieder te lezen. Files op de digitale snelwegen veroorzakend! We kunnen niets anders dan ons vergapen aan jonge meisjes in bikini's, kwijlende kleuters en MILF's en Cougars in hun quarter of mid-life crisis. En ik smul! Ìk ben de jongen in de snoepwinkel die niet voor een kwartje een zakje snoep mag kopen maar voor een gulden (oude munteenheid van verloren tijden toen de lucht nog schoon was en de sex nog smerig).

En deze gulden is sinds Facebook een volle daalder waard. Ik geniet van de zelfverheerlijkingsmarketing die het Facebookvolk toepast. Volledig exhibitionisme is weer toegestaan. Niet alleen qua foto's maar ook qua gemoedstoestand. Alle ellende ligt op straat. Maar tóch mis ik iets. Ik mis het nostalgische voyeuren in het geheim. Het observeren van de zonderling en daar samen in het geniep over praten.

Het eenzijdig voyeurisme is niet meer. En meer en meer verlang ik terug naar de tijd van de telelens en de sterrekijkers...

De onbekende man..

De man met zijn hond

Elke ochtend word ik wakker van het geblaf van zijn hond. ik voel de harde spijlen van mijn houten bankje diep in mijn rug gegraveerd en ik denk aan wat voor een type hij zou zijn.
Hij ziet er zelfverzekerd uit, loopt met rechte rug en stevige pas zijn rondje door mijn park. Hij houdt overduidelijk veel van zijn hond wat ik kan concluderen uit de lieve manier van omgaan met haar. Hij let op haar, speelt met haar en gooit met overigens grote precisie haar stokken van links naar rechts door het park.

Ik vraag me af wat er in hem omgaat, wat hem beweegt en wat zijn doelen zijn. Hij maakt een praatje met iedereen in het park en het lijkt wel alsof het voor hem een tweede natuur is. Mensen lopen graag een rondje met hem mee en ik zie zonder uitzondering zijn vrolijke blik gekopieerd worden. Hij loopt rustig een rondje extra als hij denkt dat zij dit nodig hebben. Ik bewonder hem! Ik bewonder hem om het geluk dat hij uitstraalt, zijn makkelijke omgang met de andere parklopers en zijn ogenschijnlijk fijne leven. Ik weet dat hij mij ook in de gaten houdt want zijn hondje laat hij altijd naar me toekomen om me vervolgens met een schuin oog te bekijken. Ik denk dat hij het niet eens in de gaten heeft dat ik het door heb dat hij foto's maakt van mij en mijn mooie parkbankje. Ik hoop dat ik er een beetje goed opsta en dat hij niet denkt dat het kratje Heineken met daarin al mijn bezittingen leeggedronken is door me...

Ik loop weer lekker door het park. Ik hou van de stilte zo vroeg in de morgen. De zon breekt net door, en de temperatuur is precies goed. Een zacht warm zeebriesje waait door het park en kust mijn ogen langzaam wakker. Soms ben ik wat later in dit prachtige park en dan is het meteen weer zo druk. Dan loopt het hele park dicht met poepende honden en poeppratende Haarlemmers. Mijn God, wat heb ik een hekel aan mensen in het algemeen en hondeneigenaars in het bijzonder. Dat eeuwige geouwehoer van die mensen over hun honden, dat het lekker is dat ze ze leuk samen rennen en dat haar hondje Muis toch best een beetje bang is voor grote honden. Nou en!!! Het lijkt wel of ze het erom doen. Alsof ze achter het raam van hun saaie rijtjeswoningen me voorbij zien lopen, elkaar bellen dat ik eraan kom en dan massaal spontaan het Kenaupark gaan bezoeken. Het lijkt wel alsof ik op therapeutische basis daar mijn rondje doe. Welkom bij KenauKliniek voor Mentale Mafkezen. Ik ben uw dokter, Mijnheer Connes, en kieper al uw ellende maar in mijn oren.

En dan die stinkende zwerver die elke ochtend dat houten bankje ligt te bevuilen met zijn zwetende dranklichaam. Ik heb mijn hond inmiddels zover getraind dat ze hem in ieder geval wakkerblaft in de hoop dat ie weg zal aan. Maar deze in delirium tremens verkerende ignorantijn merkt helemaal niets.
Hij zal zijn kratje Heineken wel de vorige avond meester hebben gemaakt en ligt nu zijn roes uit te slapen.
Ik maak wat foto's van hem voor op Facebook en denk erover een verhaaltje te schrijven over hem en zijn volgelingen.
Ik doe het maar niet, want ik heb nog wel enig gevoel voor privacy...

Digitaal geluk...

Ze keek geesteloos voor zich uit. Haar lege ogen vulden de sobere ruimte.
Omringd door vergeelde zaken uit een vergrijst verleden slopen haar dagen echoënd voorbij.
De houten, door haar vader gemaakte tol, waar ze als kind zoveel mee gespeeld had draaide geen rondjes meer. Ze lag stil in de vensterbank. Een laagje plakkerige stof omhulde het ooit strak glimmende hout.
De stilte waar ze vroeger zo naar hunkerde was nu van onophoudelijke aard.
Het dagboek waar ze dagelijks haar geluk in vereeuwigde lag al maanden onaangeroerd op haar schoot. De wollen deken die haar oude, broze benen nog enige warmte gaf, vertoonde overal slijtageplekken.
Een straaltje zonlicht valt over haar gezicht, ze heeft het amper door. Haar ijswitte haren vallen als tralies voor haar ogen. Met een zachte aanraking ordent ze de lokken met een speld weer op hun oorspronkelijke plek. Alles in haar leven verloopt nu volgens een vaste regelmaat. Dit was vroeger wel anders.

Vreugde en energie waren onlosmakelijk met haar verenigd. Ze was de bron waar iedereen hun dorst kon lessen. Met vijf zonen in een periode van acht jaar was er geen ruimte voor rust. De zoons met elk hun eigen unieke behoeftes vroegen ieder om een specifieke behandeling. De knaapjes waren getalenteerd, dat wist ze al vanaf het begin. En de moeder die ze was wilde ze hun deze talenten niet ontzeggen. Ze cijferde zichzelf weg zoals geen enkele moeder dat kon. Ze stond in dienst van hun geluk, het was haar levensdoel, haar eigen stukje paradijs op aarde.
Stuk voor stuk heeft ze gepolijst tot volmaaktheid in haar ogen behaald was. Ze was tevreden, ja zelfs een beetje trots op wat ze had bereikt.

Maar nu was het stil, de deur naar haar kleine kamertje opende zich op slechts op gezette tijden en doorbrak hiermee haar eenzaamheid.
Driemaal per dag kwam de verzorging binnen. En ze troffen haar steeds in dezelfde houding aan. Haar rug naar de deur, haar ogen strak naar buiten gericht. Smachtend naar de thuiskomst van haar kroost. Haar jongens kwamen al jaren niet meer langs.

Op het bureau zoemde bijna onhoorbaar een oude computer. Haar enige hoop zat gevangen in dat kastje waarvan ze de bediening amper beheerste.
Elke dag vroeg ze de zusters te kijken naar een nieuw bericht.
Ze wachtte op een geluid. Een geluid van geluk. Een zachte *ping*.
Ze wachtte op een bericht van haar verongelukte zoons.
Haar vroegere paradijs had plaats gemaakt voor virtueel digitaal geluk...

Op zoek...

Het onbegrijpelijke aan het leven is, dat het begrijpelijk is.
Gisteren liep ik hard. Het weer voelde als een warme deken. In het bos werd ik omarmd door de geur van gras, mos en bladeren. Ik kwam een soort van thuis. Het ruizen van de rust reageerde op mijn emoties en zorgde voor ontembare energie. Ik bleef lopen, kilometer na kilometer.

Onvermoeid vervolgde ik mijn weg. Ik wilde mezelf onderdompelen in dat gevoel van sereniteit. Ik was alleen, en lang niet zo gelukkig geweest. Ik was de natuur en zij deelde zichzelf met mij.

Ik voelde de geuren gestaag mijn zintuigen prikkelen. Mijn huid vermengde zich met de bladeren en langzaam werd ik door het bos opgezogen. Ik voelde mijn voeten de grond in zakken. Een klein vogeltje wroette zachtjes met haar snaveltje door mijn haar. Een goeie plek voor het bouwen van haar nestje.
Ik zou niet moeten drinken in de ochtend...

Ongevraagd...

Vanochtend vroeg liep ik vanuit mijn nachtdienst op weg naar huis. Een licht en warm Zandvoorts zeewindje verwelkomde me. Voor mij de geur van vrijheid, voor gynaecologen waarschijnlijk weer een heel andere associatie. Op straat vliegt her en der achtergelaten afval langs me heen. Mijn hond kwispelt vrolijk door deze Haarlemse herfst. Ze rent van plastic zakjes naar witte papiertjes, en beleeft hier overduidelijk plezier aan. Logisch, ze weet dat we op weg zijn naar Het Kenaupark en de daarop volgende lievelingsbezigheid: vreten! Ik hoorde onlangs dat het woord Kenau ontstaan is in Haarlem. Een potige dochter van een Haarlemse scheepsbouwer die tijdens het Haarlems beleg de Spanjaarden een behoorlijk tapaatje heeft laten ruiken.

Op dit tijdstip is de anders zo druk bezochte Grote Houtstraat vrijwel verlaten. Op de Grote Markt staat een andere Haarlemmer, Laurens Janszoon nog steeds fier met zijn rechterhand opgeheven te pronken met wat hij Nederland zou hebben gegeven. We weten jammergenoeg allemaal dat de Duitsers de boekdrukkunst hebben uitgevonden, maar houden dit angstvallig voor ons. Alsof wij dit op ónze beurt niet gewusst haben.
We lopen samen de Zijlstraat in, in een best wel euforische stemming. Geluk valt soms te vinden in kleine dingen. Een vroege fietser komt ons tegemoet. Jammer. De stilte zal weldra doorbroken worden. Misschien negeer ik hem wel en blijven de hond en ik samen nog even in onze bubbel zitten.

"Je moet die hond aanlijnen hoor, honden mogen niet loslopen in de stad, anders krijg je een boete," schreeuwt de fietser. De stilte breekt in stukken en de bubbel spat uiteen.
Acuut schiet ik in een depressie en bedenk snel een scherpe oneliner om deze man de mond te snoeren. Ik denk erover om de man na te schreeuwen dat een muilkorf voor mensen de Nobelprijs van de Vrede zou moeten verdienen. "Dank je wel voor de tip, ik zal er rekening mee houden," is mijn antwoord.
Behoorlijk geïrriteerd door mijn slappe return loop ik verder richting het park.

In het park aangekomen zitten we allebei weer volledig in onze Zen. Alles is groen en de ochtenddauw ligt in prachtig parelende druppels op de sprieten van het gras die als de wave in een stadion heen en weer wiegen. Een zwerver op een bankje wordt langzaam wakker van mijn geroep en de hond zijn geren.
"Je moet die hond aanlijnen hoor, honden mogen niet loslopen in het park, anders krijg je een boete," schreeuwt de zwerver. Waar zijn de tijden gebleven dat zwervers met grote stokken de stad uitgejaagd werden. Waar is die Kenau als ik haar nodig heb? Ik wil hem zeggen dat drank minder kapot maakt dan mij lief is, maar ook hem bedankt ik voor zijn advies.
Weg Zen!  Godver, wat is dat toch met ongevraagd advies?

Mijn advies? Zeg ik lekker niet...

Solliciteren

Behalve naar een pak slaag kun je ook solliciteren op een baan. Om welke redenen zou men dat doen? Voor het absoluut uit de Dikke van Dale te schrappen rotwoord uitdaging, om de verveling op de huidige baan te doorbreken of gewoonweg omdat je collega's je de keel uitkomen...
Iedereen heeft een eigen beweegreden om over te gaan te vertrekken naar een volgend station. Ik kan hier alleen naar begrip en bewondering voor hebben. Bleef men vroeger 45 jaar bij hetzelfde bedrijf, tegenwoordig is de 5 jaar passeren al een mijlpaal.

Voor iedereen geldt hetzelfde als er gesolliciteerd moet worden. Voorbereiden op het gesprek, de juiste vragen voorbereiden in combinatie met de antwoorden. Slechte eigenschappen omzetten in goede en motivatie aangeven waarom je juist deze baan wilt en waarom jij "The Golden Child" bent voor deze baan.
Do's and don'ts zijn er volop tijdens dit gesprek.
Een absolute don't is underdressed voor de dag komen.
Na de vraag of je iets wilt drinken zou ik je ook adviseren niet te antwoorden met:" Doe mij maar een glas champagne, ik heb namelijk een enorm goed gevoel over dit gesprek."
Grote kans dat je met 5 minuten in je zondagse pak buiten de bus kan pakken...

Hoe onderdruk je de zenuwen die zich vanuit je oksels naar buiten persen als een zomerse onweersbui? Niet iedereen kent het fenomeen botoxgebruik voor onder de armen. Wel een aanrader trouwens. Het zoeken naar de juiste balans tussen ondervoorbereid en overvoorbereid zijn is een must. Niet té spontaan en vrij maar je ook niet gedragen als een besproken tafeltje in een driesterrenrestaurant.
Ik zal mezelf niet voor meer verkopen dan ik waard ben. Twee partijen zullen gedesillusioneerd uit de strijd komen en daar wordt niemand beter van! Dus ben ik wie ik ben en daar zullen we het mee moeten doen.

Dus ging ik voor het eerste gesprek, voorbereid door mijn oudste vriend met zijn Gestapo-interviewtechniek, met een gerust hart naar de gewilde werkgever. Het gesprek met deze twee dames liep vlot en goed. Goede vragen heen en weer en volgens mij een goede klik gezien de uitnodiging voor een herhaling. Na twee annuleringen van het tweede gesprek schoot drie keer is scheepsrecht door mijn hoofd.
Aangekomen in mijn reserve zondagse pak kwam ik wederom aan op het hoofdkantoor. Op de gang zat een bekende dame van mijn vorige werk en toevalligerwijs had zij daar dezelfde functie als mijn huidige interviewster. Samen liepen we enthousiast babbelend naar de laatstgenoemde.
Een onorthodox gesprek gevoerd in 25 minuten volgde. Alsof we in mixed dubbel met Matthijs van Nieuwkerk zaten sloegen we de ballen heen en weer. Na een spannende tie-break was haar vraag (vooruitlopend op de zaken zoals ze zelf aangaf) wanneer ik kon beginnen.
Wat mij betreft nú was mijn antwoord. Over het salaris is nog niet gesproken maar over dit struikelblok vast meer. Wanneer en hoe begin je over geld? Ik zal wat advies moeten inwinnen bij de dames van lichte zeden...of mijn oudste vriend.

Mijn oudste vriend is op vakantie...

Back to the past...

De wekker gaat. Zoals altijd véél te vroeg. Maar nú, met het deuntje van Oren Lavie's Morning Elegance valt het een stuk minder zwaar. Tijd voor een afspraak met een vriendin in Amsterdam. Met een bijna afgestudeerde dokter reis ik samen in de trein, lachend om de humor die we bij elkaar opwekken. Positieve elektriciteit zorgt voor een stroom van energie.
Maar één halte met de metro en ik stap uit op perron Nieuwmarkt. Ik kies zoals altijd met 50% kans de verkeerde uitgang totdat een klein mannetje met grote tanden mij tot een halt roept en me vraagt waar de uitgang van de Nieuwmarkt is. Pas op dat moment besef ik me, of beter Nederlands besef ik dat Nederland het dichtstbevolkte bordenwegwijzersysteem heeft van Europa en neem de man onder mijn vleugels mee naar de juiste uitgang.

Het allervriendelijkste kaboutertje begint spontaan te vertellen dat hij een hoogbegaafde pianiste les moet geven. In eerste instantie neem ik hem niet al te serieus maar naarmate zijn verhaal vordert begin ik te begrijpen dat hij wel degelijk is wie hij zegt dat hij is. Oud-directeur van het conservatorium in Amsterdam en Utrecht, actief propagandist van moderne klassieke muziek, en jarenlang presentator van Musica Nova op radio 4.

Ik zeg hem bij de uitgang gedag en we bedanken elkaar voor deze spontane ontmoeting. Tè vroeg zoals altijd plof ik neer bij café Fonteijn en Google meteen meneer Hartsuiker. Een indrukwekkend CV. Ik zie de naam van een van zijn docenten staan; Wolfgang Wijdeveld. Deze naam ken ik. Mijn pleegzus haar vader ,een bekend componist was ooit zijn leraar en mijn ontmoeting met de oud-directeur brengt zijn verleden verrassend terug. Ik ren achter hem aan om te vertellen dat we onbewust een band hebben. Hij loopt net het Bethaniënklooster binnen en ik klop op de deur.

Verbaasd doet hij open en ik leg hem uit over mijn zus en haar vader. De hoogbegaafde pianiste komt ook binnen lopen en zo krijgen we beide een rondleiding in zijn wereld. Een rondje back to the past. Deze man, geboren in 1933 vertelt gereanimeerd over zijn leven in en van muziek. Met open oren luisteren we naar zijn levensverhaal. Oudere mensen hebben 'soms' zoveel moois te vertellen als we er de tijd voor nemen.
Té haastig voor een persoonlijk concert van de hoogbegaafde pianiste, neem ik afscheid met de belofte hem snel een keer op te zoeken in Utrecht. Buiten aangekomen bel ik mijn zus en steek haar vervolgens aan met mijn enthousiasme. Deze toevallige ontmoeting bezorgt haar ook hernieuwde herinneringen.

Alsof de duvel ermee speelt kom ik richting de afspraak nog twee oud-klasgenoten tegen.

Wij hebben nog de helft van ons leven te gaan voordat ik mezelf tegenkom.

Ik ben benieuwd naar 2062, en hoop dat ik ook de tijd voor mij zal nemen...