Virtuele eenzaamheid...

"Dokter, u moet me helpen, ik weet het zelf niet meer".
Met deze woorden begon ik mijn gesprek.
Ik ben wel vaker naar de dokter geweest, maar dat was voor wat huis,- tuin en keukenziektes. De schizofrenie, manisch depressiviteit met zelfmutulatie heb ik redelijk onder controle. Deze keer besefte ik dat het echt was. Ik kon niet meer om de hete brij heen draaien. In de afgelopen jaren is mijn ziekte heviger geworden, controleert het mijn hele leven en ik wíl en kan niet meer...

Met een zachte stem en gerichte vraagstelling vroeg de dokter me naar de reden van mijn bezoek. Ik antwoordde haar met tranen in mijn ogen dat ik nu pas kon toegeven dat ik verslaafd was. Ik kon niet zonder en was zelfs midden in de nacht op zoek naar een shot. Een kleintje, heel even maar. Om mijn honger te stillen. En het sloopte me elke maand meer en meer. Kon ik het voorheen nog wel even tegenhouden, nu was ik zelfs tijdens etentjes met vrienden mezelf aan het afzonderen. Ik moest vaker naar het toilet dan een ja-knikker...nou ja...ja knikt!

Met een paar zuiver afgevuurde vragen waaruit de professionaliteit van de dokter bleek, had ze mijn verslaving al benoemd. Ik leed aan een combinatie van twee verslavingen. Tijdens mijn kinderjaren heb ik FOMO ontwikkeld. Een ziekte waar veel jeugd mee te maken heeft, maar wat vroeger nog onderkend werd. "FOMO, zo legde ze me uit, staat voor Fear Of Missing Out." De angst om er niet bij te zijn als er iets gebeurd waar ieder ander wel bij is. Leuke feestjes, klassenavondjes maar ook een hockeytraining en wedstrijden. En ze raakte de spijker op z'n koppie! Hoe wist ze in Godsnaam dat dit was waar ik aan leed?

Ze vervolgde haar verhaal met een duidelijk en gedetailleerd ziektebeeld dat naadloos bij mijn leven paste.
"In veel gevallen, zei ze, zorgt FOMO op latere leeftijd voor Infobesitas."
Infobesitas is de verslaving aan informatie. Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik was dus niet gek, en er was dus wel degelijk een 'naampje' voor mijn ziekte! Veel voorkomend binnen beroepen waar Social Media beoefend word. Een relatieve nieuwe ziekte dus. Hyves, Facebook en Twitter zijn de dealers met Marc Zuckerberg als grote baas.
Nu heb ik 4 Facebookaccounts, 2x Twitter, Wordfeud, Foursquare en 3 Blogs. Oja, en ik Google+ ook nog wel eens. En dan heb ik Instagram, Roamler, Tumblr, LinkedIn en Diaspora nog niet eens opgebiecht bij de dokter.
De link van Diaspora beschrijft naar mijn idee hoe heftig het er in SocialMediaLand eraan toe gaat!!
Op 14 november is een van de oprichters van dit nog op te richten sociale netwerk plotseling overleden op 22-jarige leeftijd! Ik ruik een 'conspiracy theory'!!!

Ik beloof mijn dokter voordat ik de praktijk verlaat dat ik mijn verslaving aan zal pakken...vanaf het nieuwe jaar.
Goede voornemen 2012: Op weg naar virtuele eenzaamheid!
Virtueel is dood, lang leve de realiteit!!

Huh, nu al klaar?

Zomaar een willekeurige avond in een willekeurig theater.

Aangekomen met twee minuten speling namen we plaats op rij 7, stoel 31 en 32. Naast ons nog wat open plekken, vooral op het hoofd van mijn buurman. Had ik me vergist of zou de beste rockband van Nederland optreden voor de doelgroep rolstoel en shuffleboarders?

De zaal is nog voor een kwart leeg als het concert begint. Vijf lampen verlichten voorzichtig het podium en een zacht gejuich volgt. De eerste melodie van de avond vertelt veel over het vervolg ervan. Zes man, mistig belicht, beginnen aan hun twee uur durende avontuur.

Het geluid is prachtig, puur, klein en kwetsbaar, wat goed past bij de opzet van de band. Hulde voor de geluidsman. Op het podium, vijf mannen op een houten vlot...drijvend. Schande voor de decorbouwer. De stem van de zanger is breekbaar, overduidelijk aangetast door de vele optredens van de afgelopen maand. Het begin is goed. Bij het vijfde nummer al merk ik dat hij een overgang wil maken van klein naar groter, en voel dat het hem niet gaat lukken. Hij voelt het ook...
Hij is er niet bij. Tijd genoeg om even om me heen te kijken.

Al snel herken ik ze en maak ik een onderverdeling van het type fan.
Voor mij staan:
De Klappers, bij het minste springen zij op en beginnen hoewel vaak te vroeg en geheel ongepast luid te klappen.
Links van de Klappers; de Filmer. Links in haar hand de onmisbare IPhone en nu zelfs een IPad in haar rechter. Waarom doet ze dit en beleeft ze het concert niet gewoon live? Wil ze soms vannacht in haar koude kamertje genieten van een privé concert?

Ha! Natuurlijk, de Zingers. Zij die het niet gehaald hebben bij Idols/XFactor en So You Think You Can Sing. Deze groep is misschien nog het meest storend. Met valse noten en een kwart maat voorlopend blaten zij hun noten als schapen in wolfskleren terug naar de band.
Ik kijk naar rechts, gelukkig de oude man, oftewel, de Zitter. gelukkig, daar zouden er meer van moeten zijn!! De Zitter is vaak ook de Knikkeboller.
Op elke vierde maat knikt hij zijn hoofd alsof hij de olie zelf uit de grond haalt. Maar ik heb geen last van deze Stille Genieter. Van wie ik wel last heb is de Schreeuwer. Met name de variatie van schreeuwen in zijn of haar repertoire. Herhalende 'WOEHOIEEEEEE's worden de lege ruimte ingeschoten alsof het een raketaanval op Libië betreft. Storend op zijn minst. En dan nog als laatste; de Prater. Deze spuien hun meningen als geisers die elkaar afwisselen. Ze houden geen rekening met de stille stukken van de optredende partij en met een monotoon gemurmel zijn ze onophoudelijk met elkaar in de weer...

Ik kijk op mijn horloge, nog vijf minuten en het is weer voorbij. Ik wissel nog mijn telefoonnummer uit met de Filmer (zou het concert graag nog eens willen zien) en loop naar buiten. Weer een avond voorbij met een herinnering armer. Had ik maar een hobby...