Een sollicitatie naar de toekomst...

Ze liep over straat, de wind speelde met haar haar.
Druppels gleden van haar wangen. Ze sloot haar ogen.
Het geluid van de stilte nam de ruimte over. Er liepen geen mensen meer op straat.
In de verte hoorde ze het gerinkel van glas. Doffe dreunen. Een onafgebroken geluid van neervallend steen.
Haar stad, de speelplaats van haar jeugd, was niet meer.

In haar hoofd kon ze de plekken nog goed voor zich halen, hoewel dat elke keer moeilijker werd.
Daar waar ze ooit had leren zwemmen lagen nu gaten. Ongeordend chaotisch puin, met stukken staal die uitstaken alsof ze haar leken te  waarschuwden niet dichterbij te komen.
Ze hield haar ogen gesloten. In haar hand hield ze een plastic zak. Alles wat ze bezat.

In gedachte liep ze door, langs het bakkertje, waar behalve brood ook de mierzoete gebakjes gretig aftrek vonden.
Langs de winkel waar haar vader ooit werkte. Zijn schort, donkerbruin, wapperend in de warme woestijnwind, als vleugels. Zijn sterke schouders, zijn handen in zijn zij. De glimlach zodra hij haar zag.
De geborgenheid die ze voelde wanneer hij haar optilde en haar 'zijn prinses' noemde. Ze vloog hoog boven de stad uit. De stad waar ze zo lang gelukkig was geweest, was niet meer.

Ze stond stil en hield haar ogen gesloten. De vermoeidheid nam het over van het verdriet.
Nog geen maand geleden was het hier feest. Tajines gevuld met lam en zoetigheid. Muziek en een plein vol mensen.
Nu was het plein leeg. Gaten in de weg, maar niet in haar geheugen.
Ze stak haar hand uit maar niemand reageerde. Ze begreep het niet.
Had haar vader niet gezegd dat hun toekomst het mooiste geschenk was?
Waar waren ze dan nu?

De wind speelde met het zand dat in cirkels over het plein danste.
Ze liep verder, op zoek naar haar toekomst...

Hoe leg je aan een kind uit...

Zondag morgen,

ik open mijn computer en zie de reactie van een Facebook vriend op een video
Ik voel zijn woede, zijn onmacht en onbegrip.
Ná het kijken deel ik zijn woede, zijn onmacht en onbegrip.

Mijn neefje van zes vroeg me laatst wie de slechteriken waren. Ja, leg dat maar eens uit.

Leg hem de kruisvaart van de christenen maar eens uit.
Leg hem de kruisvaart van de Moslims maar eens uit.
Leg hem maar eens uit waarom er een vliegtuig uit de lucht wordt geschoten of dat vliegtuigen zich in torens boren. 
Leg hem de oorlog om dat kleine stukje woestijn maar eens uit.

Ja, net als jij nu ben ik stil. Hoe kun je aan een kind uitleggen wat de redenen voor oorlog zijn?
- Nou, dat komt omdat mensen een bepaald geloof hebben en dat anderen willen opleggen?
- Dat komt omdat olie belangrijker is dan een mensenleven?
- Dat komt omdat mensen geld verdienen aan oorlog?

- Kijk, stel je voor dat jij net zoals nu in de zandbak speelt, er een jongetje komt en je emmertje afpakt. Dan vind je dat niet leuk toch? Dan wil je je emmertje terug. En als het jongetje dat niet doet, wat doe jij dan?
- Dan ga ik huilen, zegt mijn neefje beteuterd.
Okay, een ander voorbeeld.

Vijf aapjes zitten in een kooi. De bewaker hangt een banaan bovenin de kooi. Één aapje denkt, wat lekker, een banaantje en klimt omhoog. Op dat moment spuit de bewaker met een brandslang het aapje helemaal nat. Het aapje schrikt zich rot en springt snel naar beneden.
De volgende dag probeert het tweede aapje het. Wéér spuit de bewaker het aapje nat. Zo gaat dit nog vijf dagen door. Op dag zes wordt er één aapje uit de kooi gehaald en een nieuwe komt ervoor in de plaats. Dit aapje denkt:" Hé lekker, een banaantje," en klimt omhoog. De andere aapjes trekken hem omlaag voordat hij bij het banaantje kan komen. De aapjes kunnen hem niet uitleggen waarom ze dit doen omdat ze niet kunnen praten. De volgende dag wordt er weer een aapje uit de kooi gehaald, en weer denkt dat aapje:" Hé, wat een lekker banaantje hangt daar bovenin de kooi." En weer trekken de andere vier hem naar beneden.
Op dag 10 zitten er vijf aapjes in de kooi. Ze zien een lekker banaantje hangen, durven niet omhoog te klimmen, maar weten niet meer waarom. Dat is een beetje wat er nu gebeurd in de Gaza strook.

- Snap je?

Mijn neefje heeft zijn hoofd al weggedraaid. Hij schept en bouwt verder aan zijn zandkasteel.
Hij kan zijn hoofd wegdraaien...
Maar wij?

 
 

Het leukste cadeau in het donker...

Ik houd van het filmtheater. Van die grote rode stoelen, de té harde reclames vooraf. Het kraken van de popcorn tussen mijn kiezen. Het geschreeuw van irritante kotertjes die zich altijd op de rij voor mij bevinden. Het gevoel van wegzinken in een andere wereld dan het mijne.

Nu heb ik het geluk dat aan de overkant van waar ik woon een mega bioscoop is. Het Pathé theater. Je weet wel, met als logo die haan die heel hard in een geel tekstwolkje PATHÉ schreeuwt. Met een uitroepteken erachter om het nog even extra te benadrukken dat ze er zijn.
Het Pathé is een geoliede machine. Een eigen app flirt je via aanlokkelijke trailers zo haar stoel in. Je kunt je geld er niet makkelijker kwijt zou je zeggen.

Van Pathé giftcards, Pathé thuis, een Pathé Ladies Night, 3D, IMAX, de Pathé unlimited pas, de Pathé gold card, een actief Twitter account waar ze je verleiden kaartjes te winnen door te retweeten, inhaken op actualiteiten en zelfs een Pathé Kids Club. Een sekte zou zich niet beter hebben kunnen voorbereiden. Voor ieder wat wils. Als pasbezitter krijg je overal ook nog eens korting als je meer koopt dan alleen een kaartje. Verse chips in een bakje, driedubbele porties popcorn. Sjakie en de Chocoladefabriek in real life.

In de huidige tijd van HBO, UPC, Netflix zou je toch zeggen dat het minder druk zou zijn in de bioscopen, maar nee Pathé trekt volle zalen. Als facilitator van kaskrakers mag je toch kwaliteit verwachten. Alles is ingericht om het afscheid van je geld zo makkelijk mogelijk te maken. Met een heuse Klantenservice Q&A waar 80% gaat over de manieren hoe je kaartjes kunt kopen.

En dan toch, als frequent bezoeker die zich niet wil laten binden door al deze faciliteiten kwam ik onlangs bij een film terecht waar de honden geen brood van lusten. Ik heb het over de nieuwe Spiderman film. Al jaren fan van Spidy verheugde ik me erg op deze film. Echter na drie uur nagelbijten en met meer doorzettingsvermogen dan Karate Kid was ik na het einde echt de kluts kwijt. Wat een slechte film. Zelfs na het zien van The Hobbit had ik verwacht dat filmmakend Hollywood dit niet meer kon overtreffen. Maar het kon dus toch!

Even een side step, stay with me. Als ik bij de bakker een brood bestel, of bij de Appie een biologisch stukje scharrelvlees haal en het blijkt dat het product niet tot tevredenheid is, dan meld ik dat en krijg ik vergoeding of een ander product.
Hetzelfde geldt volgens mij voor het Pathé, dat ook een dienst verleent. Dus met mijn goede gedrag meld ik mij bij de balie dame. Met een vriendelijk gezicht laat ze mijn ongerief tot zich komen. Om vervolgens als antwoord te geven dat de film niet door Pathé is gemaakt. Technisch gezien heeft ze gelijk en ik schiet in de lach. Ik vraag of er een mogelijkheid bestaat mijn geld terug te krijgen of iets van een tegoedbon aangezien mijn teleurstelling over de kwaliteit van het door Pathé tentoongestelde. Met een blik waar zelfs Hak niets mee kan kijkt ze me de deur uit.

Ontredderd stort ik mij tot mijn laatste redmiddel. Het actieve en leuke Twitter account van @Pathe.
Ik zie dat ze regelmatig antwoorden op vragen antwoorden geven dus ik verwacht ook op mijn vraag een serieus antwoord. Dit blijft echter tot op de dag van vandaag slechts een open vraag in de Twitterstream van @Pathe. Er kraait geen haan naar zou je zeggen. Iets wat zelfs na herhaalde vragen van mijn kant voor mij in strijd is met de service en het gemak dat ze bieden om je geld uit te mogen geven. Mag ik concluderen dat de marketing van Pathé zich slechts richt tot de Euro in mijn portemonnee of.....

De verkeerde rij...

Ken je dat? 

Op de valreep nog even boodschappen doen. 

Een paar extra dingetjes maar. Je loopt op de dinsdag nog even door de supermarkt, met het boodschappenlijstje in je hoofd. 

Ach, die vijf dingen hoef je echt niet op te schrijven. Kaas, brood, sinaasappelen, melk en wasmiddel.

En tóch is mijn wagen na een kwartier al voor de helft gevuld. Een lijstje zou goedkoper geweest zijn. De week is net begonnen, de gedachte aan een koud pilsje zorgt ervoor dat ik sneller ga lopen. 

Het zonnetje schijnt ook nog eens lekker. Dan kom ik dichter bij de kassa. Daar staan ze, mijn concurrenten. Drie kassa’s open en veertig man met hun laatste boodschappen. Ik hoor mezelf inwendig vloeken.

Het meisje in de rij naast me heeft mijn gedachte gelezen en ze haalt haar schouders op alsof ze zegt dat er niets aan te doen is. Ik lach naar haar en ze lacht terug. Ach zó is wachten niet eens zo erg...

Eenmaal aangekomen bij de band, zie ik in een flits het bordje ‘deze kassa gaat sluiten’ op de band verschijnen. Dat geloof je toch niet?

Het schouderophalende meisje schiet in de lach. Zo aardig vind ik haar ineens niet meer.

Ik zet mijn wagentje in z’n achteruit, de caissière een zware verkoudheid toewensend.

Achter mij stonden ook al drie andere karretjes die het eerder doorhadden dan ik.

De wedstrijd is begonnen. Ze rennen naar de andere kassa’s, en ook zij lachen naar me. Ineens is mijn relatief goede bui veranderd. Ik krijg de neiging om uit wraak de kar te laten staan. Maar de rij naast is me is niet heel lang, ik waag het erop.

Ik kom bij de kassa aan en de persoon voor me is haar groente vergeten af te wegen. Na drie minuten komt ze terug, zich verexcuserend voor haar onnadenkendheid. Bij het afrekenen komt ze erachter dat ze nog moet betalen en zoekt vertwijfeld naar haar portemonnee. Ik ben eindelijk aan de beurt!

Met een goed gevoel stal ik mijn spullen op de band.

De caissière kijkt me aan. Haar blik spreekt boekdelen. Het papier is op, en ze is net nieuw. 

Ze vraagt aan haar buurvrouw of die even wil helpen verwisselen. Die maakt rustig haar rij af, staat langzaam op en helpt de nieuweling. Waarom neem ik altijd de verkeerde rij? Als ik naar buiten loop is het 55 minuten later. Het is net begonnen met regenen, en mijn week is nu al verziekt. Thuisgekomen kom ik erachter dat ik het brood vergeten ben. Waarom ik???

Een damesspelletjesmiddag...

“Bleep bleep.”

Mijn scherm licht op. Een Whatsapp van Rosa met de vraag of ik zondag mee wil doen met een spelletjes middag. Ik ben er dol op, dus antwoord meteen met een grote JA.

Of ik dan wel even wijn, Turks brood en kaasjes mee wil nemen.

Ik loop met mijn hond Mac naar het huis van Rosa en kom er al snel achter dat ik de enige man ben die mee gaat spelen. Vier dames, en mijzelf. Hoe erg kan het zijn? Misschien wel eens leuk om te kijken of er een groot verschil is met de tweemaandelijkse ‘men only’ pokeravonden.

De hoeveelheid ‘goed’ voorbereid eten is al meteen zichtbaar.

De keuken van Rosa is een voedselbunker waar zo’n 40 man tijdens een oorlog wekenlang etentjes kunnen geven. De planken zijn overbevolkt. Van een Surinaams gedeelte tot Aziatisch, Pools en Marokkaans. De hele wereld is vertegenwoordigd in de keuken van Rosa.

Een Walhalla voor foodies. Dat een aantal zakjes en doosjes schijnen te bewegen doet niemand wat. Er is sushi, notenbrood, peterseliesoep, met ei en feta. Geen vlees! Het is een damesspelletjesmiddag.

We spelen “30 seconden”. Heel simpel. Vijf woorden die je niet mag noemen maar moet omschrijven in dertig seconden. De uitleg van dit spel duurt echter vijftien minuten. De dames vinden van elkaar niet dat het goed uitgelegd is, en dame 2 neemt het over van dame 1 die vervolgens de eerste venijnige blik werpt naar dame 3 omdat die in de lach schiet. En om het leuk te maken...iedereen een hoedje op. De logica hiervan ontgaat me volledig, maar ik doe mee. Het is een damesspelletjesmiddag.

Na een vierde uitleg is het me meer dan duidelijk.

“Ik snap alleen nog niet hoe het werkt met die dobbelsteen”, grap ik.

Die grap wordt serieus genomen, wat zorgt voor een nieuwe uitlegronde.

Dame 4 neemt het initiatief en legt nog eenmaal alles samenvattend uit. NU is het me echt duidelijk.

Het is een damesspelletjesmiddag.

Het spel begint. Oh wacht, nog niet. Eerst nog even ruzie (we noemen het overleg) over de samen te stellen teams. We zijn met vijf, dus ongelijke teams. Dat is niet erg zou je zeggen. Maar hoe en wie nu wat moet antwoorden zorgt voor overleg nummer drie. Inmiddels heb ik een fles wijn op terwijl ik de interne spanningen opgelost zie worden. Dit zijn echte vriendinnen. Ze komen er samen heus wel uit. Dame 3 wil eerst, voordat we beginnen nog even aandacht voor de sushi. Hoe ze hier aangekomen is en een prachtig stukje monoloog begint. Ik doe me tegoed aan de bijgeleverde sake. De kannetjes legen zichzelf, zo lijkt het. Ik vind het leuk, een damesspelletjesmiddag.

Nog een paar voorbeelden van wat omschrijvingen en antwoorden. En wat losse flodders voor de visualisatie.

Een continent bij Nieuw Zeeland – Canada?

Een band zonder ruzie - Vredestein

Een festival biertje – Jupiter (ja, JupiLer stond er op het kaartje) Dame 3 was boos dat ik het niet geraden had.

Een verhuisbedrijf – van Gent en Loos. Als ik gezegd had transportbedrijf had ze het zeker geweten.

Sneller praten!!! Meer woorden in paniek roepen werkt namelijk beter volgens het vrouwenbrein. Het liefst met hoge toon schreeuwend. Want dat begrijpen ze blijkbaar beter. Mijn hond Mac begrijpt daar in ieder geval niets van, ze springt op bij elke gil, arm beest.
Een klassiek concert in de grachten van Amsterdam? - North Sea Jazz?????

Dame 4 is te intelligent om domme vragen te beantwoorden.

Dame 2 heeft een keer een stuk schaamlip eraf geschoren.

Dame 1 is overgevoelig en hormonaal. Maar niet omdat ze ongesteld is, maar omdat er altijd hormonen in een vrouw zitten.

Als een jongen in de duinen wil wandelen, dan wil dat niet zeggen dat hij dat ermee bedoelt.
Dames in team 2 hebben genoeg aan één woord, alleen weten ze niet welk woord;-)

De nabespreking van de middag verliep emotioneel. Na vijf huilsessies ging ik naar huis. Moe, tevreden en verbaasd. Was dit nou een damesspelletjesmiddag?