Schoolreünie II...

Vincent, inclusief scheiding en bril eindigde zijn heldenepos met; cuiusvis hominis est errare.
Hij keek mij hierbij doordringend aan.
De volgende kwelling was de speech van de conrector. De aula was the place to be. Er zou drank zijn onder het genot van wat hapjes. De aanwezige hapjes waren ook 20 jaar ouder geworden. Ik zocht een plekje naast de bar en er zat maar 1 ding op. Drinken alsof mijn leven er vanaf hing.

Naast mij stond een meisje. Niet bepaald van het genre, nou ja van welk genre dan ook. Ze keek me aan, haar ogen werden groot en koud en haar glas rode wijn vloog mijn kant op. Goed gemikt moet ik zeggen, want mijn hele pak werd gekleurd in een zachtroze waas. Die zag ik niet aankomen! Nu ben ik niet zo heel snel van mijn stuk gebracht en vrij nieuwsgierig van aard, dus stapte ik rustig op haar af.

De wijn of de woede had haar ogen bloedrood gemaakt. Wat er in deze ogen te lezen viel was pure haat. Best een mooi gezicht, ik ben dol op puur! Ik vroeg haar waarom ze haar wijn had laten vallen en briesend als het paard van Ankie van Greunsven keek ze me aan. "Je hebt mijn jeugd verpest, schreeuwde ze zachtjes." Juist die ingehouden schreeuw maakte haar zin zeer krachtig. Met een Robert ten Brink stem vroeg ik of ze misschien haar zin iets kon toelichten.
"Je weet het echt niet hè?" Haar stem bevatte een trilletje. Zo'n rietje dat tussen zo'n
blaasinstrument zit. Hoe meer ik naar haar luisterde, hoe meer ik een hobo hoorde praten. "Elke dag van week wist je me te vinden, met je kutgrappen. Voor jou was het maar een geintje, maar hoe leuk denk je dat het voor mij is geweest?"

Nog steeds wist ik niet wie dit meisje was. Ze moest dit hebben gemerkt, want
haar woede werd steeds waanzinniger. "Hoe denk je dat het is om dag in dag uit het geluid van hinnikende paarden te horen zodra je op de gang loopt...? Nou? Zodra je me zag begon je te briesen als een paard en hoog gehinnik volgde. En al je vriendjes deden mee."
Visueel ingesteld zag ik zo'n honderd scholieren hinnikend op de gang van mijn oude schooltje en kon mezelf een kleine glimlach op mijn gezicht niet onthouden.

Ik wist me echt niets te herinneren van dit meisje. Maar erkende wel dat dit een grap van mij zou kunnen zijn en zag de eerdere vergelijking met Bonfire. Eerlijk als ik was legde ik haar uit
dat ik me van haar bestaan niets wist te herinneren en dat het me speet als iemand die waarschijnlijk heel erg op mijn leek haar pijn had gedaan. Een tweede glas wijn vloog mijn tegemoet . Drankmisbruik! Ik zei Bonfire vriendelijk gedag en wist dat mijn avond er wel bijna op zou zitten totdat ik ineens op de verwarming Marjolein zag zitten...


Dit hapje was er wel degelijk op vooruit gegaan. Blonde haren, inclusief
sekslok zoals een vriendin van altijd zegt. Azuurblauwe ogen en de
lippen regelrecht van het gezicht van Angelina Jolie afgetrokken. Ze
zat met haar benen over elkaar, prachtige korte hakjes onder haar
mijlenlange benen. Van koortslip naar vrouw van de wereld. Ze lachte,
haar hoofd viel iets naar achter en haar kaaklijn ontblootte zich.
Ze zag me en greep naar haar glas rode wijn...

Schoolreünie I...

Kijkend door het roestige hek zag ik links van het biologielokaal het oude schoolgebouw waar ik 7 jaar mijn jeugd heb doorgebracht. De grote klok, door mijn eindexamenklas gedoneerd, stond stil. Het oude gebouw zelf was ook niet bepaald met haar tijd meegegaan. De klimop langs de muren, als rimpels op haar gezicht, tekende af tegen het nieuw aangelegde schoolplein.

Het was al laat, té laat zelfs toen ik via de grote entree naar binnen liep. In die 20 jaar niets veranderd dus. Routinematig liep ik langs de conciërge om een briefje te halen, maar besefte dat ik 38 was en dat een briefje dit keer niet nodig was. De hal, met haar in mozaïek betegelde figuren vertoonde scheuren. Littekens van jarenlang misbruik. De lerarenkamer gaf me een welkome knipoog als leek ze me te herkennen. Ik begroette haar als een oude vriendin.

Ik las op het grote bord dat 'mijn jaar' zich mocht verzamelen in lokaal 3b, in de Dieperinckvleugel dus. Langs het lokaal Duits van Meester Kammerer naar rechts wist ik nog goed te herinneren. Leek ik nu de proppen op het plafond nog te herkennen?
Aangekomen bij lokaal 3b zat iedereen al achter hun bureau. Vooraan was nog een plekje. Mooi, recht voor de grote neus van Frank, mijn oude leraar economie. Ik opende de deur en 33 paar ogen keken me aan. Floris was één oog verloren tijdens gym. Hij was nooit goed geweest in speergooien en struikelde met zijn oog in de achterkant van de speer, niet handig...

En in één keer was ik weer 20 jaar terug in de tijd. En mijn grootboekbalans vertoonde een negatief balans! Ik herkende alleen Frank, maar mijn klasgenoten leken mij wel te herkennen. Er viel een stilte en een aantal verdraaiden hun nek om de buurman achter zich fluisterend aan te stoten. Ah, het werd dus zo'n avond!
Ik nam plaats en keek zoals mijn hele leven eigenlijk geen één keer achterom. Frank nam het woord en ik voelde mijzelf afdwalen. Hoe had ik zo stom kunnen zijn om in te gaan op de uitnodiging waarop stond: "Geachte heer Connes, hierbij nodig ik u van harte uit op de reünie van het E.C.L. dat plaats zal hebben op........"
Het Eerste Christelijke Lyceum waar geen enkele leraar de godsdienst bedreef en waar alleen het woordje Eerste haar titel recht aan deed. De eerste keer blowen in het fietsenhok, mijn eerste kus, en ook de eerste keer seks. En dat allemaal in het fietsenhok.

Ik dacht meteen aan Marjolein en vroeg me af of ze er vanavond ook zou zijn. Ik was al een jaar verliefd op haar en zij was mijn eerste kus. Totdat ze de dag erna een koortslip had en ik haar helaas heb moeten laten vallen. Zou de baksteen dit nog weten?
Frank was klaar met zijn welkomstwoord en richtte zich tot Vincent. De jongste van de Cum Laude familie. In totaal met drie broers en een moeder die Latijns gaf kreeg deze Einstein het woord. Ik weet nog hoe we hem vroeger elke prullenbak op het schoolplein hebben laten onderzoeken. En nu stond hij voor de klas te vertellen hoe succesvol hij was geworden. Een eigen bedrijf in China met zo'n 100.000 werknemers.

Vincent was degene die mij menig avond probeerde uit te leggen wat Pythagoras bedoelde met zijn stelling. Ik kon mij daar onmogelijk een voorstelling van maken. Van Pi had ik ook geen kaas gegeten. Ik zag het niet voor me, en als ik iets niet voor me zie, dan kan ik het wel vergeten. Het was hem dan ook niet gelukt mijn staart te breukdelen. Als tegenprestatie beschermde ik hem tegen de prullenbakken. Zo ging dat vroeger. Handelen, niet wandelen.

Ik verzonk zoals vroeger langzaam weg in gedachte...
TO BE CONTINUED...