Alles is relatief, een wiskundige vergelijking...

Okay, die gescheurde achillespees dus.
Nu, in week twee na de operatie, inmiddels zonder gips en een prachtig KLM blauwe brace.
Hoe ga ik er mee om?
Ik blijf mijn beste beentje voorzetten maar tsjongejongejonge wat een geneuzel.

Eerste even de operatie an sich. De tot nu toe anonieme chirurg heeft de pees aan elkaar gehecht. Boven de hechting een draadje gespannen en dat door mijn hielbot heen geschroefd om de druk van de hechting af te halen. Van de gipsmeester kreeg ik een prachtige zwarte orthopedische schoen. Lees een klomp van zwart stof waar menig designer in afschuw acuut zijn/haar maaginhoud zou legen.
Dus, die draag ik niet. Dat snapt iedereen. Ik heb ook mijn trots...

En dan dus dat lopen op krukken. Gaat dat? Ja dat gaat. Van kinds af aan heb ik alle kansen aangegrepen om, zodra ik krukken zag, er trucjes op te doen. Dus dat is geen probleem. Het feit dat ik zo fit als een hoentje was helpt me dan nu ook er lekker op los te krukken. Als een professionele giraffe wandel ik door de jungle van Haarlem. Mijn leefgebied breidt zich uit van mijn woonkamer tot de supermarkt, op zichtafstand van mijn balkon. Ik ben dus tevreden. Behalve als die scootmobiels met een lachende bejaarde erin me inhalen!

Wat doe je dan met de rest van die 23,5 uur in de dag als je normaal gesproken alles met de snelheid van een jaguar doet? Goeie vraag!
Juist, thuiswerken. Werken en series kijken. Van een lesbische gevangenis, Lost zijn op een onbewoond eiland tot een samenzwering van Abu Nazir in Homeland. Ik wissel social media af met Netflix en dat gaat prima zo. Elke avond opgehaald worden en eten bij vrienden. Er is eigenlijk niet zo heel veel veranderd.
Behalve dat ik dagen achter elkaar noedels te eten krijg. Tip voor mijn vrienden: Communiceer even met elkaar over de maaltijdkeuze. Ik kan me niet overal mee bezig houden.

Tsja en dan de oefeningen. Van één centimeter kan ik nu mijn voet al vier centimeter optillen zonder ik mijn kuit en pees voel trekken als een verdwaalde nomade. Jallah Jallah, Inshallah.
Maar nu twee weken na de operatie ben ik er wel klaar mee. Mijn bank is mijn beste vriend, en ik begin mijn bank met haar mooie kussens langzaam te haten. We hebben elkaar niets meer te melden en de zachte aanraking van het begin irriteert me nu mateloos. Dus oefen ik en oefen ik.
Zet mijn voet zachtjes neer en probeer de druk op te voeren. Ik voel gekraak en gezucht.
Zeg, hou eens op met piepen joh. Doe 's waar je voor gemaakt bent. Sta op en loop!
En dat gaat goed. Als ik tenminste niet tot twee keer toe uitglij op de galerij en dat natuurlijk met het verkeerde been moet opvangen. Met die steken die ik dan voel kan ik heel Haarlem voorzien van drie dagen stroom.

En dan nu...een stukje wiskunde. Niet bepaald mijn sterkste vak. De gipsmeester zegt 6 weken loopgips (brace) en 6 maanden voordat ik weer alles kan. De fysio zegt 9 maanden herstel!!?
Een fysio zal wel altijd wat extra marge inbouwen, dus ik geloof de gipsmeester. Okay, 6 maanden dus. Gezien het feit dat ik behoorlijk fit was, ga ik ervan uit dat ik die 6 maanden terug kan brengen naar 4 maanden. Met veel oefenen snoep ik er vast nog wel een weekje of twee af. Ik zit nu in week drie na het scheuren, dus over een week of 14 ben ik wel weer up and running. Die Breakout Run in maart moet ik wel redden.

Maar then again...zoals gezegd wiskunde is dus niet mijn sterkste vak en misschien moet ik gewoon even normaal doen. En met een vader met een gebroken nek, een vriendin met een driedubbele hernia en platvoeten en een vriend die dagelijks vecht tegen een neurologische aandoening mag ik van geluk spreken. Count your blessings...

Weer wiskunde;-(((

Achilles met een eigen willes...

Ik boks, dus ik besta.

En omdat ik besta voel ik pijn.
Het scheuren van mijn achillespees tijdens een (kick)boks lesje voelde ik behoorlijk.
Het woord zweepslag is in dit geval een wel erg goed gekozen woord.

Dus ging ik na de les niet niet naar huis maar naar de eerste hulp. Tegelijk met Hamid en zijn gebroken voet kwam ik aan. Een korte hinkelsprint zorgde ervoor dat ik mij eerder bij de balie kon melden en ik hoopte dat ik dan ook eerder aan de beurt zou zijn.
Daar kreeg ik het label blauw wat zoveel zegt als - U kunt wachten op uw beurt tot u een ons weegt.

Helaas, na 2,5 uur wachten bleek toch dat breken voor gaat op scheuren. Hamid was een nogal ongeduldig en onrustig typje en was erg zelfredzaam. Zo zocht hij tussen de medicijnen naar ontsmettingsmiddel voor zijn schaafwonden en vond hij de operatiebrillen wel vette shit. Deze verdwenen dan ook snel in zijn jaszak. Totdat zijn oom hem sommeerde ze terug te leggen omdat de camera's waarschijnlijk alles registreerden. Vooral de afwezigheid van verzorgend personeel.
Mijn voet werd in spitsstand gegipst en ik mocht weer naar huis met de mededeling de volgende ochtend mij te mogen melden op de derde verdieping van het Kennemer Gasthuis locatie Zuid.
En ohw, of ik nog wel even een automatische machtiging wilde tekenen voor de leenkrukken.

Ik stapte de volgende ochtend uiteraard met mijn verkeerde been uit bed maar zette mijn beste beentje snel voor.
Aangekomen in het ziekenhuis was mijn komst niet bekend en geïrriteerd belde de receptionist naar de balie van de derde. Daar wisten ze gelukkig wel van mijn operatie af. En daar lag ik dan.
Met een operatiejasje, open rug, blote bips en een gevallen meneer Bos op kamer 23. Of ik nog even wilde plassen, om te voorkomen dat ik de OK onder zou wateren. Balancerend op één been viel natuurlijk het jasje bijna op de straal, maar vakkundig ving ik het op het nippertje op. Door de oog van de naald zou Hamid gezegd hebben.

De Dokter kwam binnen na mijn plas, stelde zich voor terwijl hij me uiteraard niet aankeek. Hij kende het klappen van de zweep en niets uitleggend meldde hij me dat hij de Beul zou zijn die de boel wel even zou gaan fiksen. Een routineklus voor hem. In zijn ogen las ik het woord 'saai'.
De co-assistent liep nog even terug om een pijltje op mijn linkerbeen te zetten, terwijl de Arts het niet kon laten om hem nog even af te zeiken. "Alsof het niet duidelijk genoeg is, met dat blok blauwe gips erom?" De co keek me aan terwijl hij zijn hand op zijn voorhoofd de letter L liet spellen. Ik ben dol op protocol.

Aangekomen in de OK kreeg ik een ruggenprik waardoor het leek alsof mijn billen en kruis in een warm bad werden gedoopt. Dit warme bad straalde uit naar mijn tenen en voordat ik het wist was ik verlamd vanaf mijn navel. De Chirurg kwam binnen, sprak de woorden:" Ahaa, de patiënt is er, en dan nu het belangrijkste, de radio." Kwam het warme gevoel nu van de ruggenprik...?

Na een klein uurtje hakken en boren raakte ik behoorlijk gehecht aan het team specialisten. Maar aan al het goede komt een eind. Hup naar de verkoeverkamer om daar ingegipst te worden door twee fantastische gipsmeesters. Sprekend Buurman en Buurman. Met een "Ajetoo" werd mijn gevoelloze voet in witte doeken gewikkeld. En hij zag dat het goed was.

Nadat ik mijn benen weer kon bewegen en nogmaals mijn blaas kon legen mocht ik naar huis.
Op naar weken niets doen en met de voetjes omhoog. Echt iets voor mij!