Back to the past...

De wekker gaat. Zoals altijd véél te vroeg. Maar nú, met het deuntje van Oren Lavie's Morning Elegance valt het een stuk minder zwaar. Tijd voor een afspraak met een vriendin in Amsterdam. Met een bijna afgestudeerde dokter reis ik samen in de trein, lachend om de humor die we bij elkaar opwekken. Positieve elektriciteit zorgt voor een stroom van energie.
Maar één halte met de metro en ik stap uit op perron Nieuwmarkt. Ik kies zoals altijd met 50% kans de verkeerde uitgang totdat een klein mannetje met grote tanden mij tot een halt roept en me vraagt waar de uitgang van de Nieuwmarkt is. Pas op dat moment besef ik me, of beter Nederlands besef ik dat Nederland het dichtstbevolkte bordenwegwijzersysteem heeft van Europa en neem de man onder mijn vleugels mee naar de juiste uitgang.

Het allervriendelijkste kaboutertje begint spontaan te vertellen dat hij een hoogbegaafde pianiste les moet geven. In eerste instantie neem ik hem niet al te serieus maar naarmate zijn verhaal vordert begin ik te begrijpen dat hij wel degelijk is wie hij zegt dat hij is. Oud-directeur van het conservatorium in Amsterdam en Utrecht, actief propagandist van moderne klassieke muziek, en jarenlang presentator van Musica Nova op radio 4.

Ik zeg hem bij de uitgang gedag en we bedanken elkaar voor deze spontane ontmoeting. Tè vroeg zoals altijd plof ik neer bij café Fonteijn en Google meteen meneer Hartsuiker. Een indrukwekkend CV. Ik zie de naam van een van zijn docenten staan; Wolfgang Wijdeveld. Deze naam ken ik. Mijn pleegzus haar vader ,een bekend componist was ooit zijn leraar en mijn ontmoeting met de oud-directeur brengt zijn verleden verrassend terug. Ik ren achter hem aan om te vertellen dat we onbewust een band hebben. Hij loopt net het Bethaniënklooster binnen en ik klop op de deur.

Verbaasd doet hij open en ik leg hem uit over mijn zus en haar vader. De hoogbegaafde pianiste komt ook binnen lopen en zo krijgen we beide een rondleiding in zijn wereld. Een rondje back to the past. Deze man, geboren in 1933 vertelt gereanimeerd over zijn leven in en van muziek. Met open oren luisteren we naar zijn levensverhaal. Oudere mensen hebben 'soms' zoveel moois te vertellen als we er de tijd voor nemen.
Té haastig voor een persoonlijk concert van de hoogbegaafde pianiste, neem ik afscheid met de belofte hem snel een keer op te zoeken in Utrecht. Buiten aangekomen bel ik mijn zus en steek haar vervolgens aan met mijn enthousiasme. Deze toevallige ontmoeting bezorgt haar ook hernieuwde herinneringen.

Alsof de duvel ermee speelt kom ik richting de afspraak nog twee oud-klasgenoten tegen.

Wij hebben nog de helft van ons leven te gaan voordat ik mezelf tegenkom.

Ik ben benieuwd naar 2062, en hoop dat ik ook de tijd voor mij zal nemen...

De schijf van vijf...

Gedurende de dag val ik vaak van de ene verbazing in de andere. Opgegroeid met de Nederlandse cultuur ben ik gewend geraakt aan onze multiculturele samenleving. Mijn jeugd doorgebracht in Schalkwijk, zag ik om mij heen de schijf van vijf haar intrek doen. Zo kwamen Couscous, Bami, Soto ajam, Turks Fruit en Kouseband ons mooie landje verrijken met hun culturen.

Turks Fruit zorgde in de beginjaren voor bizarre praktijken. Een overvloed aan deze vitaminen veroorzaakte een smaakverandering binnen de Nederlandse aardappelbeschaving. In de jaren zeventig werd er zelfs een film over gemaakt waarin het fruit niet voor de poes was.

Van Bami hebben we vrijwel niets gemerkt. Dit smaakloze gerecht zorgde voor weinig opschudding en heeft in Nederland nooit echt voeten in aarde gehad. We raakten er een aantal keren per maand mee in aanraking en daar is het bij gebleven. Bami bleef voornamelijk populair onder eigen volk.

Soto Ajam met zijn Nederlandse invloeden heeft tot op de dag van vandaag nog steeds grote populariteit en zorgt voor geen enkel integratieprobleem. Met zijn sterke eigen identiteit onderscheidt hij zich met de andere gerechten. En overall zijn we er erg blij mee!

Kouseband werd gek genoeg niet erg warm onthaald. Maar met andere gerechten boekten ze meer succes dus dat gevoel ging snel over.
Dan blijft er nog één gerecht over. Couscous. Daar zijn de meningen nog steeds over verdeeld.
Een klein aantal smaakt nog steeds niet naar meer. Maar het kan natuurlijk niet zo zijn dat in ons culinair gastvrije landje een klein groepje gerechten het verpest voor de rest. Ik lust alles zolang ik maar weet wat er in zit. Dus doe ik genoeg voorwerk over de herkomst, geschiedenis en toegevoegde waarde van de inheemse maaltijden. Hierdoor snap ik de verschillende smaken beter. Mij verbaas je niet meer met bizarre en gekke diners. Ik hou van aparte smaken.

Ga lekker uit eten in Schalkwijk en geniet van alle verschillende smaken die de wijk rijk is.
Misschien komt het omdat ik de laatste tijd weer niet zoveel meer proef...
Anosmie heet dit, wat een verademing. Ik zou het iedereen gunnen.

De Sint heeft pijn...

Sinterklaas,

Wie is er niet groot mee geworden?
Wekenlang worden we als kind gek gemaakt met zijn komst. Een chantagemiddel pur sang voor menig didactisch incompetente ouder.
En daar sta ik dan, blauwbekkend aan de kade. Mijn handen diep verstopt in mijn wanten en mijn nek hermetisch afgesloten door een prikkelende zelfgebreide shawl. En pas na uren mijn stembanden te hebben misbruikt door het zingen van Nederlandse Sint chansons komt die oude man aangevaren.

Op zijn dooie gemakkie tuft zijn bootje richting de wal. Zijn wimpels heen en weer waaiend.
Wie denkt ie wel dat ie is? Dat we hier met 2000 kinderen en nog eens 1000 volwassenen alle tijd hadden? Het hele jaar je best doen om vervolgens daarvoor een cadeautje te krijgen waar je eigenlijk niet eens blij mee bent. Zeg eens eerlijk. Als kind zit je toch niet te wachten op een paar sokken en onderbroeken van de HEMA? Als kind zit je toch niet te wachten op angstdiarree door het wachten op de goede Sint zijn bons op de deur?

Maar één ding vond ik fijn. Voor één ding deed ik het hele jaar mijn best, werd ik warm van binnen en voelde me intens gelukkig. De blik van, en de aai over mijn hoofd van die lieve oude grijze man. En dan zijn woorden; "Rogier, hoe is het met je, ben je braaf geweest?"
Die enorm fijne en warme stem van Sint. Rillingen over mijn lijfje als hij die woorden uitsprak. Ik keek dolgelukkig naar de televisie als hij weer eens door Dieuwertje werd geïnterviewd. Zijn langzame manier van praten en tot in perfectie uitgevoerde bewegingen. Zo moest de Sint worden neergezet.

En zo werd de Sint ook neergezet.
Tot het moment van mijn zevende levensjaar. Ik zat de hele avond al zwetend van angst achter mijn vader schuilend, wachtend op die bons! En ja hoor, rond een uur of 20.00 was het dan zover. Misselijk van de bizarre hoeveelheden pepernoten en marsepein schrok ik mijzelf een kapoentje.
De bons bleef echter uit. Het was meer een doffe plof, gevolgd door een AUW en een GODVERDOMME!

Dat klopte niet echt met de belevenis van de voorgaande jaren. De traditie zegt BONS en dan rennen naar de deur en niemand zien...
Maar auw en godverdomme hoorde daar zeker niet bij...
Mijn vader schoot naar de deur en zag hem daar liggen. De Sint lag op de grond. Gevallen van ons gladde dak en kermend van de pijn zag ik dat zijn arm ietswat onnatuurlijke vormen had aangenomen. De Sint had de elleboog van zijn linkerarm aan de voorkant zitten. Zelfs een 7-jarig jongetje begreep dat dat niet kon kloppen.
De baard van de Sint was verschoven en maakte plaats voor de snor van mijn ome Manus...

Een gedesillusioneerd kind achterlatend... Sinterklaasje, verzonnezonnezonne, gooi wat in mijn....

Lust, Liefde...en...PART II

Met haar rechterwijsvinger drukte ze op de entertoets en Lust was toegevoegd. Ze was het niet gewoon vreemden toe te voegen. De meeste mensen die ze toegevoegd had, stamden al uit haar dagelijkse vriendenkring, met hier en daar een verdwaalde collega of oud klasgenoot. Deze had ze in het Facebooktijdperk eigenlijk één op één meegenomen. MSN was een verouderd medium aan worden.
Sinds Liefde haar relatie met Egoïst was beëindigd, nu zo'n drie maanden geleden had ze haar op sterven na dode laptopje bijna niet meer aan gehad.
Ze was voornamelijk bezig met het luisteren naar liedjes uit 'zijn' tijd, foto's aan het sorteren en sms'jes te schiften. Een bezigheid waar ze avond na avond mee kon vullen. Haar oude Samsung met daarin zijn 2368 gestuurde en bewaarde berichten moest nog gefilterd en gesorteerd worden op relevantie, leuk, leugens en ontroering.
Elke keer als een bericht zich opende kwam het zandlopertje in beeld. Benieuwd naar de inhoud van het bericht zocht ze de bijbehorende verzonden berichten op en verwerkte deze samen in een gebundeld schrift. Zo kwam stukje bij beetje de categorisering van de dialogen tot stand. Ze voelde de emotie van hun avonden samen praten opnieuw, verloren toekomstbeelden, wederzijds onbegrip en uit de hand gelopen en in ruzie eindigende discussies weer in volle hevigheid opkomen. Maar ze had dit nodig voor de verwerking en acceptatie van het stoppen van de relatie met haar ex, Egoïst.

Hij was haar achteraf niet waard, en na hun twee jaar durende relatie koos ze eieren voor haar geld en stuurde zijn werkeloze kont de laan uit, zo gelijk de paden op.
Ze was in haar reconstructie van het verleden met hem erg zorgvuldig. Alle feiten wogen mee, hoe summier en minuscuul ze ook leken. Alles was van belang. Alleen door deze precieze wederopbouw kon ze achterhalen wat haar aandeel in de relatie was geweest ten opzichte van hem en na dit intensieve onderzoek afronden.

Lust was ook gestopt met zijn relatie met Leugen, maar zag dit op een geheel andere manier door zichzelf benaderd en verwerkt worden. Zoals zijn beste vriend hem een half uur na de "brake-up" al door de telefoon meldde:" Gast, je kan nu weer alles doen met wie, waar en wanneer je wilt, ik ben stikjaloers op je."
Alhoewel deze opmerking vrij vroeg kwam, was de kern ervan een significante waarheid. Inderdaad was hij weer een vrij man! Na een korte rouwperiode van drie dagen stortte Lust zich als vanouds op zijn grote hobby. Vrouwen! De jager in hem werd weer wakker en gedurende deze periode van opwaaiende zomerjurkjes leek het hem dan ook absoluut geen moeite te kosten om zijn prooien te vinden en meteen te verorberen. Zijn oude trukendoos haalde hij onder het stof vandaan en opende deze. Hierin zat zijn externe geheugen voor wat betreft zijn tactieken, uitvoerig beschreven plannen van aanpak, tips en tricks.
Zijn doos van Pandora, waarvan hij gezworen had deze nooit weer te openen. Met daarin wel meerdere foutjes, veroorzaakt in den beginne door die sukkel van een Hermes. Ook een erg mooi verhaal, maar dat terzijde.

Lust, Liefde en...PART I

Lust was vaak wakker als iedereen nog lag te slapen en kwam pas thuis als iedereen net opstond. Hij leefde zijn leven zoals hij wilde en volgde in alles zijn intuïtie. Hijzelf stond niet stil bij ingewikkelde zaken, maar wilde in beweging zijn. Mensen leren kennen, feesten, knallen en vooral zich lekker voelen. Geborgenheid was voor hem een vloek en rekening houden met gevoelens van anderen deed hem al bibberen bij de gedachte. Hij zag alles in contrast. Zwart was nooit zwart genoeg en wit, nou ja, wit was een stomme kleur. Hij hield van zijn impulsieve beslissingsmentaliteit. Hij wilde zichzelf en anderen continue verrassen met zijn ondoordachte acties. En nooit had hij spijt gehad van behaalde resultaten uit het verleden.

Liefde was een rustig type. Ze dacht na over alles wat op haar pad kwam. Ze wist dat er achter elke beslissing een consequentie schuilde. Alles bestond uit actie versus reactie. Alleen de gedachte aan deze consequentie deed haar al bibberen. Ze benaderde alles vanuit deze angst, net zolang tot ze zich meester had gemaakt in de kunde van het van-haar-af-en-ontwijk-principe.
Ze had het zelf niet eens door dat ze het deed, het was een tweede natuur geworden. Ze hield ervan om vragen te stellen en steeds dieper te graven in het gevoel van de ander. Ze was een specialist op het gebied van grabbelen in de hersenton. Willekeurig pakte ze er een vraag uit en las deze voor. Op deze manier hoefde ze haar eigen angsten voor intimiteit en mogelijk falen in verwachtingen van de ander niet tentoon te stellen, want de ondervraagde kon onmogelijk ontsnappen uit haar gesponnen web van vragen. Zo hield ze de controle.

Op een dag botste ze Lust tegen het lijf. Toen ze de voordeur uitliep hadden ze elkaar niet gezien. Hij keek naar haar met zijn typerende, bijna hongerige ogen. Hoewel ze dit soort signalen niet bewust herkende intrigeerde het haar wel. Hij was een tegenpool, maar zoals het vaker gaat met tegenpolen voelde ze op de een of andere manier een aantrekkingskracht. Was het omdat ze de afgelopen jaren al zoveel vrouwen bij hem naar binnen had zien gaan en de volgende ochtend vroeg weer het pand had zien verlaten, of was het zijn totaal verschillende manier van leven?
Hij verexcuseerde zich voor de botsing en meteen ook meteen maar voor zijn gedrag de afgelopen jaren en vroeg haar of ze misschien een keertje een kopje koffie met hem wilde drinken. Liefde antwoordde dat het al goed was, en dat zijn excuses echt niet nodig waren. Ze voelde zich ongemakkelijk worden. Lust gaf zijn mailadres en zei haar dat ze hem een mailtje kon sturen indien ze een keertje op zijn voorstel in wilde gaan. Dan was het voor haar was makkelijker, leek hem.
Hij: "Dan is het wat makkelijker voor je, hoef je niet gelijk een beslissing te nemen."
Zij: "Okay, ehm prima, ik moet weer gaan, ik moet nog wat dingen doen."

In de avonden die hierop volgden zat Liefde vol met twijfel. Uiteindelijk voegde ze Lust toe op MSN.
Ze typte zijn mailadres in: lust_forlife@hotmail.com
Facebook was nog iets te persoonlijk. Ja, dat zou ze doen en dan zou ze verder wel zien...

ToBeContinued...

Moeders...en moederdag

Morgen is het weer zover. Dan eren we alle moeders voor alles wat ze voor ons doen en hebben gelaten.
Massaal gaan wij mannen cadeaus en bloemen kopen om de dames eens flink in het zonnetje te zetten.
Niet alleen voor de mamma's kopen we een presentje, maar ook voor oma's en de vrouw van onze kinderen. Waarom?

Omdat vrouwen nu eenmaal een zware baan hebben. Vroeger was het een stuk makkelijker. De man werkte en de vrouw deed alleen maar de opvoeding en het huishouden. En kreeg daar ook nog eens geen erkenning voor. Het was vanzelfsprekend dat de vrouw om half zes de schaft op tafel had als de man van het land of de fabriek kwam. Er werd niet over gesproken deze rol te veranderen laat staan de bekritiseren. Sinds Aletta is dit veranderd.

De vrouw mocht carrière maken en deed dat ook. Gelijkheid was het streven. De utopie werd het doel.
Ik weet niet of de mamma's hier over hebben nagedacht alvorens de Kruistocht der Concordantie te beginnen, maar het is inmiddels een stuk drukker geworden. Een korte schets van een dag uit het leven van een jonge moeder.:
07.00 De wekker naast mij snoozed zachtjes om mijn man niet wakker te maken. Hij heeft tot laat gewerkt aan zijn presentatie en ik gun hem zijn half uurtje extra nog even.
07.05 Ik sta op, veeg de slaap uit mijn ogen en was met koud water de kreukels uit mijn gezicht. Ik zou natuurlijk niet willen dat als hij straks wakker ziet dat ik eruit zie als een geologisch gedeformeerde aardschol.
07.10 Ik smeer alvast de bammetjes voor de kids. Korstjes eraf voor Valentijn en een extra portie bosvruchtenhagel voor Juliette.
07.17 Ik maak Valentijn eerst wakker, hij doet er altijd wat langer over om zijn humeur op peil te krijgen. Mijn God, wat lijkt hij op zijn vader.
07.20 Ik pak de riemen van de hondjes en loop snel naar het bos met ze om ze even te laten rennen
07.34 Valentijn staat gelukkig nu uit zichzelf al onder de douche en ik druk in de keuken de knop van de Nespresso aan (ik moet wel nog even in mijn pauze vanmiddag nieuwe halen, ze zijn bijna op)
07.36 Pappa is wakker, ik hoor hem zijn neus ophalen en zijn keel even smakelijk schrapen
07.40 Juliette, mijn kleine prinsesje zingt zichzelf wakker. Wat zijn meisjes toch makkelijk...
08.00 Iedereen voorzien van proviand, douche ik mezelf in drieënhalve minuut warm en schoon.
08.15 Vaders onder de douche, ik ren met de kinderen naar school, de beide rugzakjes over mijn schouder en vergeet ze nog overblijf geld te geven kom ik achter als ik alweer thuis ben.
08.23 Hij kijkt me aan met een blik van "zullen we nog even heeeeel snel???" Ik wijs hem met een vriendelijke blik af. Wat denkt hij wel!
08.30 Hij is weg, en ik moet me haasten. De meeting van 09.00 wacht echt niet op me.
09.13 De meeting wacht op me.
11.30 Eindelijk eten!!!!!! (niet teveel, want dat randje om mijn buik verdwijnt niet vanzelf)
14.00 Ik verga van de honger en snoep verstandig een appeltje
16.15 Ik sluit de computer af, beloof mijn baas thuis het werk af te maken, maar moet nu écht weg omdat de kinderen anders weer alleen op het schoolplein staan te wachten
16.35 Ze stonden wéér alleen op het schoolplein op mij te wachten
16.38 Ik verontschuldig me nu al drie minuten bij die trut van een overblijfjuf
16.46 Ik drop de kids bij de buurvrouw en ren naar de Super voor het avondeten. Wat moeten we nu weer in Godsnaam eten. Op de eettipkaartjes bij de ingang zie ik een ovenschotel. Ik walg ervan maar zij vinden het heerlijk. Snel afrekenen, wat klote van die lange rij.
17.25 Iedereen aan tafel, behalve vaderlief. Hij staat weer in de file en heeft een pesthumeur. Ik stel hem op zijn gemak door hem vanavond te beloven leuke dingen te gaan doen.
18.30 Valentijn slaat Juliette omdat ze aan zijn PSP zit. Ik sta op ontploffen.
18.40 Hij is eindelijk thuis. Een tornado hangt boven zijn hoofd. Zijn promotie is naar Ernst gegaan.
19.17 Na het voorlezen van Gruffalo (ik kan dat klereboek niet meer zien) liggen ze allebei op één oor.
19.35 Ik sleep mezelf naar de vuile vaat op tafel en ruim af terwijl Hij op de bank ligt te meuren.
20.01 Ik lig er helemaal af en zetel mezelf op de drie centimeter ruimte die hij overlaat op de bank.
20.46 Naast het hijgende hert ontwaak ik uit mijn korte coma en vraag hem mee naar bed te gaan
21.03 Dat waren echt drie fantastische minuten, dank je wel schat, je hebt je best gedaan!
21.10 Wat voor dag was het vandaag?

Was het maar elke dag Moederdag...

Osama is niet meer...#Osamaarnuevenniet...

Mijn leven loopt op rolletjes. Liefde, werk, vrije tijd en vriendschappen zijn in balans.
Dagelijkse wandelingen naar het strand en naar het bos wisselen zich af met bezoekjes aan de stad waar de eb en vloed van mensen haar verlaten en overstromen. Als mieren krioelen ze langs elkaar heen.

Maar een tsunami als Koninginnedag en feestdagen zoals 5 mei zorgen voor golven mensen die alles op hun pad meenemen. Als de golf is verdwenen blijft een ravage achter. Nog dagen zijn hulptroepen bezig met het opruimen. Maar tegen toerisme doe je niets.
Behalve als je in Marrakesh woont. Want daar kun je nog wel iets tegen toerisme doen.
Daar bouw je in de kelder wekenlang rustig aan een bom.
Spijker voor spijker vul je het explosief voorwerp om een maximaal resultaat te behalen.

Bommen maken is best een tijdrovend en stressvolle hobby dus tussen het secure werk neem je af en toe even pauze om op het plein een bakje koffie te nemen.
Op de hoek van dit plein haal je heerlijke broodjes en croissantjes voor bij het ontbijt met de kinderen. Halima is morgen jarig en wordt zeven, dus niet vergeten een leuk cadeautje te kopen...
En dan de volgende dag weer gezellig verder met je dodelijke levenswerk.
Nu ben ik zelf niet bepaald een constante factor in mijn leven maar hoe werkt de geest van iemand die doelbewust dood wil zaaien. Zou hij zo'n hekel hebben aan toeristen? Had hij teveel betaald in de bar waar hij zijn dagelijkse kopje koffie dronk? Of had hij gewoon een voorliefde voor scherpe stukjes ijzer en explosieven?

Drie dagen na dit incident krijg ik te horen dat de Amerikanen een einde gemaakt hebben aan het leven van Osama Bin Laden. Een klein groepje gewapende mannen zijn het onderkomen in Abbotabad binnengedrongen en hebben het hem van het leven ontnomen. Grote groepen Amerikaanse ramptoeristen vergaren zich bij het Witte Huis om dit te vieren.

Ik wacht tot de volgende Osama opstaat...