Ze maken er een potje van...

In alle vroegte open ik mijn voordeur, snuif de koude zeelucht op en trek de kraag van mijn trui zo dicht mogelijk tegen mijn oren. Het wordt nu écht winter, denk ik, terwijl mijn hond haar staart twintig keer tegen mijn been aanslaat van blijheid. Ik verlaat mijn Playboymansion, klaar voor een lange wandeling en deze ochtend zélfs bijzonder goed gemutst.

Ik loop over de galerij richting de buitendeur. Beneden aangekomen wordt mijn aandacht getrokken door twee dames, zittend op de trap. Ik ken ze wel, maar niet van naam. Het zijn mijn buurvrouwen. Een klein Indonesisch vrouwtje van rond de 50. Ze zou ook 70 kunnen zijn, want zeker weten doe ik het nooit bij het Indonesische ras. Haar partner, een vrouw met een rattenkop inclusief de kraaloogjes en een vergrotende bril kijkt me verschrikt aan.

"Tudé, zou jij alsjeblieft de deur naar de garage open kunnen doen?"
Haar vraag is onlogisch. Ze hebben beide de sleutels, ze wonen immers onder mij. Ik wil de deur voor opendoen, maar Kroepoekje smeekt me dit niet te doen. Haar onderliep trilt, haar ogen licht betraand. Ratje vraagt me nog een keer rustig de deur open te doen. Zelfs iemand die het empathisch vermogen van een visstick heeft kan vermoeden dat hier iets niet klopt. Ik word geïrriteerd, merk dat mijn fijne morgen nu al verstoord gaat worden door huiselijke gezeur.

"Wat is hier aan de hand, vraag ik met een zo'n laag mogelijke stem. Ik heb geen zin in onzin!" Het schijnt te werken, ze kijken me vragend aan. Kroepoekje begint haar verhaal. Iets over dat Ratje haar portemonnee en huissleutels nog heeft en dat ze die terug wil. Ratje op haar beurt begint ook de vuile was buiten te hangen en begint getallen te noemen. Over dat zij nog €5000,- moet teruggeven. Mijn humeur begint langzamerhand een dieptepunt te bereiken.
"Okay dames, ik heb hier geen behoefte aan." Ik open de garagedeur en ze rennen als wilde honden naar binnen. Nog geen 10 meter buiten aangekomen hoor ik gegil.

"Tudé, help, je moet me helpen, schreeuwt een Indonesisch stemmetje."
Binnen twee seconden heb ik mijn Supermanpak aangetrokken en snel snel naar binnen. Een telefoon ligt kapot op de grond, Kroepoekje trilt als centrifugerende wasmachine. Er staan tanden in haar arm en een pluk haar valt langzaam naar beneden. Wat moet ik hier nou weer mee?
Ik kies partij voor de kleinste en vraag Ratje of ze de portemonnee heeft. Ze antwoordt bevestigend. "Terug dat ding," brul ik kalm maar assertief. Cesar Milan zou trots op me zijn. Ratje geeft me de geldbuidel terug en ik open volgens afspraak de garagedeur. Ik raap de 10 stukjes telefoon op en geef deze weer aan de rechtmatige eigenaar. Ze is me dankbaar. De Kerstgedachte is bij hun wel echt verdwenen. Ze maken er nogal een potje van.

Buiten merk ik dat het toch wel koud is in zo'n Supermanpak...

Hoe wij dit doen...

Hij voelde zich niet goed, was ziek maar kon zich dit eigenlijk niet permitteren. Z'n hoofd zat vol, z'n lijf deed pijn, maar de aandacht die hij eraan kon schenken was minder dan minimaal. Iets anders, of beter gezegd iemand anders vroeg om zijn aandacht.

Hij draaide zich nog eens om en keek haar aan. Ze ademde zachtjes, huilend in haar kussen. Hij wist zich geen raad, maar legde zijn hand op haar schouder. Hij voelde haar warmte en leefde met haar mee. Maar wat er van hem verwacht werd was hem onduidelijk. Moest hij naar haar luisteren, haar steunen, oplossingen bedenken? Hij bedacht zich wederom wat reden was waarom het zo moeilijk was om met haar te communiceren. Het ene moment zei ze rechts, maar bedoelde links. Het andere moment leek het erop dat ze een oplossing in hem zocht, maar wilde 'alleen maar dat hij luisterde en haar begreep.'

Hij had al wel heel veel geleerd, maar de nuances in de woorden die zij hem wilde bijbrengen nog lang niet. Zo bedoelde hij met passie eigenlijk gewoon seks maar zij bedoelde genegenheid en romantiek. Je weet wel, kaarsjes, lekkere hapjes en samen op de bank of aan tafel lange gesprekken voeren.
Gesprekken waar hij na 20 minuten de grote lijnen al niet meer begreep en stiekem wenste dat ze veranderde in een krat bier, een XBox en een stel goede vrienden.

Mannen, daar kon hij wat mee. MANNEH!
Die zijn duidelijk, zeggen waar het op staat en draaien niet om de hete brij heen. Confronteren waar nodig, corrigeren alleen als het om een tekort aan bier en vrije tijd gaat. Zo was hij al regelmatig gecorrigeerd omdat ze vonden dat hij een saaie zak was geworden sinds hij 'haar' had ontmoet. Hij kwam bijna nooit meer in de kroeg en speelde amper op zondag nog een potje 'Allstars voetbal'.

Hij miste hun ook wel, maar kon nu onmogelijk naar hun toe. Zij had hem nodig. Een plotselinge sterfte in haar familie zorgde voor heftige emoties. Hoewel zijn oma net geconstateerd was met uitzaaiingen waar een gemiddelde boer jaloers op zou worden had haar 'geval' prioriteit. Haar neefje was ook nog net op zeer jonge leeftijd overleden. Uiteraard was dat iets wat je niemand wenst, maar hij had gewoon echt geen ruimte. Hij had het druk op de zaak en moest er eigenlijk al uit. Hij haalde zijn hand weg, gaf haar een kus en fluisterde dat hij zich moest haasten. Zij antwoordde met stilte. 

Eenmaal op zijn werk aangekomen werd zijn bui opgemerkt door één van zijn mannelijke collega's. "Hoe is het met je, vroeg hij."

"Mwah, het gaat en deed in het kort verslag van zijn thuissituatie."

De collega draaide zich emphatisch om, keek hem diep in zijn ogen aan, en sprak na een seconde of twintig de gevleugelde woorden; Nou, jeetje, wat een ellende allemaal...weet je wat? 

Krijg je van mij een kopje koffie. Iemand anders ook koffie?

Hij stond op, haalde voor iedereen een bakje koffie en daarmee was het klaar.

Dit is hoe wij het doen... en het werkt!

Vouwfiets...

VFT

De Vouw Fiets Theorie:

Voor velen is de vouwfiets een normaal verschijnsel in het dagelijkse leven.
Voor mij niet. Ik heb mij altijd verbaasd over deze giraffe op wielen.
Waarom zou je er als volwassen mens voor kiezen om jezelf op zo'n voertuig te willen vertonen, laat staan verplaatsen?

De reden hiervoor is mij pas sindskort bekend. Kostenbesparing. Een fiets meenemen in de trein kost je 6,50 Euro en een vouwfiets is gratis...
Het principe dat de hond op zijn baasje lijkt, kun je naadloos omzetten voor wat betreft de vouwfiets. Het is echt waar, let er maar eens op...

Een stoere, matzwarte design fiets hoort bij de jongen in het zwart gekleed met zijn Ipod in. Zijn werk zal ongetwijfeld iets in de muziekindustrie zijn, of in ieder geval iets met vormgeving. Hij ziet er ruw doch gepolijst uit.
De vrouw met bossen haar onder de armen, wijde jurk en vieze krullen gaat idem op een vuile  vouwfiets met té grote wielen en Free Tibet stickers al fluitend de straat op.
De geitewollensokkenman (soms ook wittesokkensandalenman genoemd red.) kan alleen nog maar zijn stuur vouwen...

Tijdens mijn reisje in de trein kreeg ik het lumineuze idee om ook de mens zelf te categoriseren in opvouwbaarheid.
Ik zou beginnen met het naar binnendraaien van de linkerknie, gevolgd door de rechterknie die achterlangs gaat. Binnen 15 minuten had ik iedereen in de coupe opgevouwen en bovenin het rek liggen.

Wat een rust ineens... 

Just a dream...

I woke up this morning, opened my eyes and wondered what the world would look like today. Woke up yesterday and the first thing I saw was a wonderful light. She peered through my curtains.
She was purple and orange mixed with a sparkle of gold.
I opened them immediately and started singing the same song I have been singing for years. Sponteaniously birds came flying towards my window sill.
They sang with me, knodding their little coloured heads on the beat of my song.

Together we sang hello to the morning, wishing her a good day.
And a good day it became...

I walked through the sunny streets of my imagination and saw people dressed in in nothing but their thoughts.
Some were dressed in copperlike metallic material, moving to the motion of the  ocean, a smile on their faces. Other were completely black with sad faces and worrying looks. I wondered why people think and not act. I wondered why people are so much alike and still so different. All the influences surrounding me startled me a bit.
At what point in life did we decide that we distinguish ourselves from the animals? Do animals not have years of experience how things are done? Don't animals have the wisdom of age? They have learned from mistakes made in the past?

Being the man that I am I have questions. 
Being the man that I am I question reality and look into my fantasies for anwers. Sometimes fantasies bare more truth than fiction.

And in my fantasies I experience a wonderful world apart from reality.
People are honest, real and warm. They can fly above the oceans, swim in blue skies and sing as loud as thunderstorms. There are no boundaries in my imagination.
Being the man that I am, I accept my fantasy and live by it.

At that point I woke up singing the same song I have been singing for years...

Eentje uit de oude doos...

Er is nergens meer over geschreven, gezwegen,gezongen of gesprongen als de liefde.
Ik had geen liefde en werd dus gekoppeld.
Ik weet niet wat het is met koppelen, maar het overkomt iedereen en iedereen doet het. Ik werd in dit verhaal de 'gekoppelde'. Al drie maanden hadden ze het geprobeerd, maar ik had ze door én was ze voor. Mij niet gezien. Na zeven vette jaren zou ik mezelf niet laten verleiden tot de magere.
Nietsvermoedend liep ik op een mooie zomerdag hun tuin in. Ze hadden me op het laatste moment uitgenodigd voor een BBQ en ik zocht daar toch echt niets achter. Vlak voordat ik aankwam belde mijn oudste vriend Robin me op om te zeggen dat Sarah ook zou komen. Ik stond al praktisch bij de voordeur en eten moest ik toch dus ik dacht: "Ik doe hun dat plezier, ik trap er wel een keertje in."

In de tuin zat een onooglijk creatuur, en absolute misschepping van Onze Lieve Heer. Haar ogen stonden 237 graden gedraaid, haar voeten waren zwemvliezen, haar rug kromde als een piste waar menig snowboarder jaloers op zou worden en haar stem zou het in de seksindustrie meesterlijk gedaan hebben. Toen ik van de schrik was bijgekomen en doorhad dat deze vrouw de buurvrouw was, zag ik die andere...
Sarah was gekleed in het wit, blonde haren omringd door een aureool van zonnestralen, volle lippen, brede schouders en een kaaklijn waar een orthodontist acuut zijn eigen boezem door zou defibrilleren

Dít was een vrouw zoals God een vrouw bedoeld had. Zij was van da Vinci's Mona Lisa, Shakespeare's Julia, Adam's Eva.Voor háár zou ik mijn leven als vrijgezel opgeven. De Don Juan van de Países Bajos, de Casanova van Paesi Bassi zou zijn O Sole Mio niet meer op de Haarlemse grachten ten gehore brengen. Ik hing mijn lier meteen aan de wilgen en liep op haar af met de meest bravoure houding uit mijn repertoire als beduchte versierder.
Ik: Hoi, dus jij bent Saar, hoi ik ben Tudé...
Zij: Ohw, maar je bent helemaal niet lang, hebt geen krullen en ik kan niet in je klimmen.
Ik: Ehm,*stilte* gevolgd door meer stilte.
Zij: Maar wel leuk je nu een keer te zien.

Ik droop af richting tuin en schonk mezelf een groot glas wijn in. Gedurende de avond vloeide de wijn rijkelijk en raapte ik mezelf weer langzaam bijeen. Ik kwam erachter dat ze na zeven jaar nu pas vier maanden vrijgezel was en dat ze op dit moment scharrelde met een kerel uit Enschede. Na fles nummer zes pakte ik haar telefoon en sms'te hem namens haar dat ze verliefd geworden was en dat het tussen hem en haar helaas over was. Tot mijn verbazing moest ze hier hard om lachen. Na veertien flessen wijn verdeeld over vier personen gaf ik mijn vrienden te kennen dat ik echt niet meer kon rijden en wel moest blijven slapen. Haar vraag was van hetzelfde kaliber. Ik kon haar op dat moment onmogelijk vertellen dat ik vijf minuten verderop woonde en niet met de auto was. Dus koos ik ervoor de relatie te beginnen met de halve waarheid.

De eerste drie jaar leefden we allebei op wolken. We trokken met rugzakken de wereld over en kochten een leuk appartement dat we tot de LaLaLounge omdoopte. Iedere dag was een vakantiedag en zelfs in de winter scheen voor ons samen het zonnetje. We hadden niets nodig dan elkaar. We communiceerden over onze tekortkomingen en het verschil in taal tussen man en vrouw en lieten elkaar volledig vrij om vervolgens snel weer naar elkaar terug te keren. Jaloers werden we door iedereen bekeken. Hoe wij het samen deden werd als voorbeeld gesteld door vele vrienden. Graag geziene gasten waren we door onze een-tweetjes en onze humor om te lachen. We praatten over kinderen, adoptie. Elke keer als ze wakker werd keek ik haar aan, zag haar gekreukelde gezicht en voelde de 220Volt door mijn lichaam stromen.
Totdat...ze in Griekenland vreemdging. Bij thuiskomst biechtte ze het op en na een periode van twee weken waren we overeengekomen dat het een foutje was en dat we gewoon verder gingen alsof het nooit gebeurd was. We dronken gewoon wat meer, bezochten wat vaker de zonnebank in de winter, lieten elkaar nóg meer vrij en communiceerde steeds minder over tekortkomingen. En er was geen vuiltje aan de lucht. Totdat...ik het gevoel had dat ze weer vreemdging. Ik vroeg het één, zij antwoordde het ander.

Zo modderden we nog vier jaar door. Tot het moment dat ik erachter kwam dat ze helemaal niet naar een feestje van een vriendin was maar met een meneer mee naar Duitsland. Een zorgvuldig voorbereid complot raakte me dwars door mijn ziel. Ik confronteerde haar met mijn bevindingen en haar halve waarheden werden heel. En ik ging stuk. Binnen drie dagen was mijn huisraad gehalveerd en keek ik naar een tafel zonder stoelen, een slaapkamer zonder bed, borden zonder bestek en bank zonder rekening. Drie maanden lang leefde ik op bananen en sport. Drie maanden lang rende ik 's ochtends naar het zwembad, fietste weer naar huis om daar aansluitend in de gym te hangen aan alles wat maar van ijzer was en zwaar woog. Ik kon steeds minder kilo's tillen omdat ik zelf steeds lichter werd.

Van de 75 kilo bleef er nog maar 62 over. Maar sport was het enige dat mijn hoofd stopzette.
Elk moment dat ik alleen in huis was belde ik al mijn vrienden om ze te overstelpen met hetzelfde verhaal en dezelfde vragen. Hoe, waarom, waardoor? Allemaal nutteloze vragen waar niemand, zelfs zij niet een bevredigend antwoord op kon geven. Ik bezocht psychologen, acupuncturisten en reinigde mijzelf met Yogamuziek en groene thee gemixt met liters Valeriaan. Na drie maanden werd ik rustig. Ik bleef vaker alleen thuis, noemde Sarah niet meer in elke zin en langzamerhand voelde ik de herinnering aan haar uit me verdwijnen. Na een jaar had ik soms zelfs een dag dat ze niet eens in mijn gedachte naar voren was gekomen.

Na exact anderhalf jaar had ik er vrede mee.
Als ik het echter over zou kunnen doen, dan zou ik meteen instappen en exact dezelfde route nemen.
Nu naar drie jaar bel ik haar op om te vragen hoe het met haar kleine gaat en zie ik haar op elke verjaardag en besef dat het goed is geweest voor beide partijen.
Tijd geven en nemen, da's de enige remedie. En bij jezelf blijven. Of bij iemand anders;-)

Het grootste verdriet is het verdriet om de liefde.
De grootste vreugde is de vreugde van de liefde.

Correct Nederlands taalgebruik en ruzie...

Met een Engelse leraar als vader, een moeder als onderwijzeres op een basisschool en een oom als leerkracht is de taal mij met een trechter ingegoten. Ik ben dol op taalgrapjes en hekel over het algemeen onjuist gebruik hiervan. Zeker als het geen grapjes zijn, maar fouten. Ik beweer zelf absoluut geen spellingsGod te zijn, maar onlangs kwam ik iemand tegen die zeer de moeite waard was om te citeren.

Deze dame zat op haar praatstoel en moest haar 15.000 woorden in één avond kwijt. Ze begon haar monoloog met het verhaal over haar ex-vriend. Overduidelijk geen makkelijk type, maar zijzelf was ook geen poesje waar fluwelen handschoenen blij van zouden worden.
Naar aanleiding van een zoveelste ruzie schudde ze de volgende quotes uit haar mouw. In willekeurige volgorde.

De ruzie;
Ik schop hem met een bijl van het park af!
Hij begon tegen mij tekeer gegaan.
Ik ben helemaal startklaar met hem. Hij ging hélemaal mentaal
Ik ben niet zomaar iemand met wie je zomaar vriendjes is. 

Eenmaal bij hem weggegaan;
Er staat nog meer huisjes te koop.
Er is nog twee braakliggende terreinen daar.

Een plek gevonden en weer op zoek naar vertier;
Ik had mijn poes gisteren gescheerd.
Ruigoord; wackodorp
Er was geen sanitale voorzieningen.

Verwerkingsperiode en nieuwe dingen;
Er kwamen koekjes onder dingen vandaan.
Glaasje draaien. Alles in een cirkel gerecht met een picardiglaasje
Ik vroeg heel dom; is daar iemand?
Nou ja...vragen naar de bekende weg. De geest kon niet eens spellen en zweeg als de kerk.

Openbaringen;
Ik heb een borstverkleining gedaan 10 jaar geleden toen ik twintig was, ik ben nu 31
Ik heb ooit eens een keer foto's laten maken toen ik 30 was. Ze is nu 31
Hoe oud ben ik eigenlijk? 31! Welk bouwjaar ben je dan?

Toekomst;
De vraagtekens gaan rijzen
Ik was zo preuts als ik weet niet meer.
Ik voel me niet aangetrekken tot vrouwen.
Pottenvakantie; die vrouwen dachten. Die turnen me wel ff óp ehm...ón ehm...óm!
Er komt niemand in me op, mijn hoofd is compleet blauw.
Ik was gebonden met handen en voeten.

Mijn avond met haar liep ten einde. Ik bedankte haar voor haar openheid en inspiratie...

OVP

Ingrediënten voor een geslaagde vrijdagavond:

• 10 mannen, verschillende generaties, verschillende persoonlijkheden
• met zorgvuldigheid uitgekozen wijnen
• verscheidenheid aan gerechten
• een thema

Een traditie bedacht door mijn vriend M. Een vriendelijke reus met voorliefde voor organen. Met name gekookt, gebakken of gefrituurd.
Bij het binnenkomen kwam mij de lucht van paardenstallen gemengd met...nou ja...strontlucht al tegemoet. Op het fornuis stond een ouderwets stoofpannetje zachtjes te pruttelen. De deksel danste een ritmisch deuntje. Bij elke pruttel ontsnapte er een wolkje-bijna-giftige-stoom. Doel van de avond; smaakverrijking. Achterliggende motivatie; inner circle masochisme. Thema: Orgaanvlees

De cirkel van 10 sloot zich. Het menu werd uiteengezet en nam plaats in mijn hersenen. " Het voorgerecht, sprak de reus zo langzaam mogelijk, wil ik graag de volgende naam meegeven: Rocky Mountain Oysters. Ook wel Cowboys Caviar genoemd. Beide namen spraken mij aan. Ik ben dol op vis. Maar vis is niet het hoofd ingrediënt dat zich in de scrotum van een kalfje bevindt.Op tafels lagen de medailles, klaar om uitgereikt te worden aan de winnaars.

Aangezien binnen een groep mannen iedereen zich graag als winnaar profileert zag ik de handen richting de grote schaal gaan. De ballen gingen als een malle! Met een structuur,- en smaakcombinatie van bitterbal versus kipnugget werd dit stukje hangfallus snel weggewerkt. Uiteraard begeleidt met een heerlijk rood wijntje. Tijd voor gerecht nummero dos.

Het stoofpannetje opende zich en om mij heen werd het stil. De lucht die al de hele avond om ons heen hing nestelde zich als dikke mist in onze reukorganen. De stilte was bijna luidruchtig aanwezig. Qua presentatie gelijk aan pasta Bolognese, maar bij nader onderzoek not quite... Lange slierten met een honingraatstructuur ondergedompeld in een ondefinieerbare saus keken me uitdagend aan...
Met de prachtige betiteling 'Tripa a la Romana' keek het gerecht me aan.

Eet me dan als je kan, leek het te zeggen. Van de 10 mannen waren er maar 3 mannelijk genoeg de pens naar binnen te werken. Hulde! Het derde gerecht, zelfgemaakte tagliatelle gevuld met bloedworst vond gretig aftrek onder de inmiddels hongerige groep kerels.

Op de weg terug naar huis, een lege maag en een continue aanhoudende peristaltische vomitteerbeweging in de maagstreek deed ik nog even de lokale shoarmatent aan. Thuis aangekomen merkte ik toch dat mijn hond affectiever was dan normaal. De volgende ochtend, bij het openmaken van haar met pens gevulde worst merkte ik dat we allebei spontaan watertandde.
Volgend jaar neem ik haar mee...