Rotweer, keuzes maken en cliché uitspraken...

Als ik nachtdienst heb, dan voel ik het weer. Ik kijk naar buiten en zie gewoon dat de regen koud is. Waterkoud is een uitstekende beschrijving. Iedereen weet precies hoe dat aanvoelt.
Net als verzengende hitte... Je ziet dan de warmtegolven van de aarde afkomen.
Ik weet niet hoeveel uitdrukkingen er zijn om soorten weer te beschrijven, maar het zijn er veel. Eén Engelse uitdrukking kennen wij hier eigenlijk niet. It's raining cats and dogs...
Misschien omdat dit alleen op een eiland kan?

In ieder geval regent het sinds gisterochtend één hond minder. Deze ligt nu namelijk bij mij thuis aan mijn voeten onder de tafel.
Als je het mij vraagt ben ik niet echt een dierenliefhebber. Ik heb er niets tegen, maar ook zeker niets mee. We hadden vroeger na onze verhuizing 30 katten over te nemen! De vrouw die ons huis overnam in de driehoeksruil waar mijn ouders inzaten was een kattenfreak en een part of the deal was dat we voor deze zouden zorgen. De kat van mijn broer had ze in vijf dagen allemaal laten verdwijnen, probleem opgelost.
Ik kocht ook eens een hondje voor een toenmalig vriendinnetje omdat ik van het gehuil over haar overleden konijn af wilde komen, en daar had ik wel een band mee. Hetzelfde als de chocolate-brown kleurige Labrador van mijn beste vriendinnetje.

Maar echt een band met een dier van mezelf, nee.

Twee dagen geleden werd ik gebeld door mijn buren. Of ik hun hondje wilde komen bekijken. Ach best, ik had nog best wat van die 11 uur vrije tijd per dag over en dus liep ik naar hun toe. Aangekomen in hun woonkamer zag ik een fantastisch bruin schepseltje met buitenproportioneel grote poten. Echt een hilarisch geval. Ik liep naar haar toe en merkte een uur later pas dat ik haar niet had losgelaten na binnenkomst. In plaats van blijdschap zaten mijn buurtjes er een beetje bedremmeld bij. Morgen gaat ze terug naar de fokker, zei hij. We hebben de keuze te impulsief gemaakt.
Ik voelde hun schuldgevoel en teleurstelling in hunzelf maar whatever het beste is voor het beessie toch?
Thuisgekomen liet het me niet los. Ze kon toch niet zomaar weer terug? Ik ging eens kijken naar het ras, de eigenschappen en de voors en tegens, en merkte dat het diertje best goed bij me zou passen.

Maar dat kan toch niet? Je woont in de stad, werkt 40 uur per week, hebt geen hondenkennis, niet een bepaalde voorliefde en gekte zoals andere hondenbezitters. en toch liet het me niet los. Ik belde met de Labradorvriendin en zij nam meteen alle praktische bezwaren in overweging en gooide ze zo over de schutting. Keuzes maken gebaseerd op emotionele gronden zorgen bij mij voor tweestrijd. Ik moest er maar eens een nachtje over slapen. Maar door nachtdiensten werd het een ochtendje tot mijn buurman voor mijn deur stond om te vertellen dat ze haar nu terug zouden brengen. Ik antwoordde dat dat het beste voor hun en die kleine was, en wenste ze succes. Ik kon dit toch niet over één nacht ijs beslissen?
Toen ze wegreden zat ik alweer aan de telefoon met Miss Labrador. Dit was de laatste regendruppel die ik nodig had en belde mijn buurman op. Stoppen en terugkomen, hoorde ik mezelf zeggen. Ik was namelijk niet opgelucht toen ik de keuze niet had gemaakt om voor haar te kiezen.

En dus ligt er nu een 9 week oude Rhodesian Ridgeback genaamd Mac in haar bench!
Ook al ben ik ik nog wat onwennig, het voelt alleen maar goed. Zelfs al wordt mijn slaap nog minder dan vijf uur en mijn vrije tijd minder dan elf. Ik heb zoveel zin om te zien hoe ze opgroeit.
Moet ik maar weer een afspraak maken met Suzanne??? Wie weet geeft ze ook puppycursus...

Blauwe Maandag en Yoga, een perfecte combinatie...

Zondagochtend, ik hoor het regenen. Ik open mijn gordijnen en zie het noodweer dat schijnbaar nogal boos is op mijn raam gezien de benaming tikken hier een eufemisme zou zijn.
Morgen is het Blauwe Maandag denk ik. Ik denk eraan hoe ik mezelf kan wapenen tegen deze dag. Op zoek naar wat innerlijke rust, maar hoe. Ik type innerlijke rust in op Google. De gesponsorde link gaat over onesessioncoaching. Ik klik er uit nieuwsgierigheid op en zie een hoop vragen:

• Zoekt u meer richting in leven en werk?
• Twijfelt u over de juiste volgende stap?
• Heeft u het gevoel dat er veel meer in u zit dan er nu uitkomt?
• Ervaart u een conflict tussen gevoel en verstand?
• Vraagt u zich af wat nu uw werkelijke doelen en verlangens zijn?
• Bevindt u zich op een kruispunt van wegen?
• Wilt u meer contact met de kern van uzelf?
• Wilt u meer de vreugde en het plezier ervaren in uw leven?

Rode vlekken in mijn nek...Eerst mensen depressief maken en dan laten betalen om ze genezen, zo kan ik het ook.
De volgende link; hypnotherapie (niet op zondag)
Next; meditatie (Yoga)
Ik kijk op de klok, 10.00 uur en log in op de website van mijn sportschool.
10.30 Hatha Yoga 
Ik Wiki nog snel even Hatha; een systeem van oefeningen om beheersing te verkrijgen over de geest en vooral het lichaam. Precies wat ik nodig heb.

Ik spring mijn bed uit, sla de douche over, schiet in wat gemakkelijke kleren en trotseer de horizontale regen. Doorweekt aangekomen loop ik via de zweet stinkende kleedkamer (de sportschool holt in kwaliteit en hygiëne achteruit) naar de plek die mij innerlijke rust zal bezorgen.
Enthousiast aangekomen in zaal 2 zie ik al wat yogi's liggen op hun matjes, (ik wist niet dat dit op zondagochtend een opvangtehuis was voor zwervers) en leg mijn handdoek op een vrije plek. Ik kijk om me heen, okay...alleen vrouwen, laten we deze les Kamasutrayoga doen zegt mijn dirty mind. Langzaam druppelen de andere yogi's binnen. Wijde broeken, blote voeten, en okselhaar...jottum.
Links van mij zit een vrouw met een grote gelijkenis van een vogelnestje. Ze legt een dubbele knoop in beide benen en schudt haar nestje eens flink los. Maak me gek, denk ik.

Juf Hatha komt binnen en iedereen gaat staan. Ze Hathaar persoonlijke verzorging duidelijk vergeten vanochtend... Ze murmelt iets in onverstaanbaar Oosterse afhaaltaal en groet haar volgelingen. En dan ziet ze mij staan. Naast Mevrouw Vogelnestje staat inderdaad een vreemde eend...ik. Om haar mond verschijnt een glimlach, of een grimas. Ik kan niet onderscheiden of de sadomasochist in haar wakker werd of dat haar lach me welkom heet. Om me heen wijzen de mensen met beide naar de lucht, ik zie niks. Maar; When in Rome act like the Romans, dus ik wijs me rot.
We gaan zitten. Juf Hatha legt uit welk standje we als eerste gaan doen, het heet De Halve God van de Vissen. Ik draai mijn rug in een hernia om mijn been over mijn knie te krijgen. En dit was nog maar een Halve God...
Een paar minuten hierna lig ik ineens op mijn buik een Omlaagkijkende Hond te imiteren. Niemand die zich afvraagt waarom de hond omlaag kijkt, zoekt ze iets, ruikt ze iets, schaamt ze zich? Vanuit de Ruikende Hond doen we de volgende oefening. De Hagedisstoel...Weer zwerven mijn gedachten de ruimte door en zie, visueel als ik ben, een heel klein stoeltje met een enorm lange zitting.

Ik wil in de lach schieten, maar beheers me. Ik denk dat Juf Hatha het aan me merkt, want ze staat op en dwingt me hardhandig de volgende marteling in. Ze fluistert in mijn oor dat deze oefening de Zittende Hoek heet. Ze trekt mijn benen uit elkaar en duwt mijn bekken zo ongeveer dwars door mijn handdoek heen, mijn neus raakt de grond nogal hard. Ik hoor alle botten in mijn lijf kraken en mijn pezen en spieren scheuren. Maar ik beheers me en schreeuw het net niet uit van de pijn. Mannen hoor je niet, en zeker niet als ik net openlijk de Hoek ingesmeten ben.
Alsof juffie haar werkelijke aard naar bovenkomt gooit ze me op mijn rug op een manier waar Anton Geesink jaloers op zou zijn en trekt mijn gebroken bekken in een parabool. Ik zie alleen nog maar sterretjes. Dit heet de Opwaartse Boog kreunt ze in mijn oor. Goed voor je energieverdeling. Ik zie mijn energie inderdaad via de Boog naar beneden denderen. Links van me zie ik Mevrouw Vogelnestje zo ongeveer klaar om eieren te leggen.

De laatste oefening, hoe passend, de Doodhouding wordt door mij perfect uitgevoerd. Liggen op mijn rug met handen naast me neer. Totale beheersing over geest en lichaam...
Holy Swami, de les is voorbij, een zacht applaus volgt. Ik doe in gedachte met ze mee.
Ik blijf nog even liggen. Na twee uur heb ik weer wat gevoel in mijn vingers en voel het bloed weer door mijn benen sijpelen. Ik strompel naar de heerlijk ruikende kleedkamer en verlang ineens intens naar Blauwe Maandag...

 

Holy Christ...

Handig...

Uit de kast...

Hoe moet ik erover beginnen?
Hoe vertel ik het mijn moeder?
Mijn collega's, mijn vrienden?
Zullen ze me nog wel accepteren?

Al tijden bewonder ik ze, de mensen die er voor uit durven komen.
Okay, eerlijk is eerlijk, we weten allemaal dat er bij bepaalde beroepen gewoon meer van zijn.
Designers, kappers, BN-ers, kortom, de creatieven.
Maar in mijn beroep zijn er niet zoveel. Volgens mij maar ééntje.
Heel veel beroemde mensen zijn me al voorgegaan.
Elton John, Marc-Marie Huijbregts, Jan Peter Balkenende, Woody Allen (weer).
Zelfs Anne Frank was er één, al is ze nooit de kast uitgekomen...

Ik heb een aantal vrienden dat er jaren geleden achter kwam dat ze gelukkiger waren op het moment dat ze er aan toegaven. Ze voelden zich bevrijd. Ze hadden het jaren geleden al moeten doen hoorde ik ze zeggen.
Ik ben als de dood dat mensen me anders gaan benaderen. Soms heb ik het gevoel dat 'ze' me herkennen op straat. Een soort code die onzichtbaar is voor de mensen die het niet zijn. Ik moet nu doorzetten! Ik functioneer gewoon niet goed meer, heb er last van tijdens werk, sporten. Zelf iets simpels als televisie kijken of een boek lezen kan niet meer zonder dat ik er steeds aan moet denken.

Vandaag was de dag. In alle vroegte ging ik met mijn beste vriend eerst sporten en wilde het hem de hele tijd vertellen, maar durfde het niet! De angst is gewoon te groot. En ik weet dat hij niet zal veranderen. Hij is huisarts en heeft dagelijks met dit soort zaken te maken.

Na het sporten wist ik dat zover was. Nu...of...nooit! Ik had gehoord dat ik me gratis kon laten testen om te weten of ik het was en liep de testwinkel binnen. Een ontzettend begripvolle dame zag mijn nervositeit en stelde me gerust met de vraag of ik een lekker bakje koffie wilde. Daar was ik wel aan toe! Met trillende stem legde ik uit dat ik dacht dat ik het was.
Ze nam me naar een afgelegen kamertje waar ze haar testen op me uitvoerde. Na een tergend lang durende vijftien minuten kreeg ik de uitslag.
En wat ik vreesde was waarheid!
rechts +1, links +1.
Ik ben een brildrager...

Familiedagje...

Een paar weken geleden is mijn opa overleden en ook nog gecremeerd.
Een aparte dag om meerdere redenen:
-Mijn opa's zijn nu op.
-Het was iemand die ik al 26 jaar niet had gezien, net als mijn ooms, tantes en hun kinderen.
-Het was een Katholieke Kerkdienst.

Samen met mijn broer en zussen verzamelden we ons in alle vroegte voor de kerk waar zijn dienst gegeven zou worden. Het zal een keer niet regenen op begrafenisdagen, bedacht ik me.
In de verte zag ik ze aankomen. De rouwenden. Ze liepen met eerbiedig gebogen hoofd achter de kist van mijn opa aan. Katholiek geeft het al aan. Mijn vader heeft vier broers en drie zussen, en mijn opa dus een bedrijf met behoorlijk wat medewerkers gehad.

De groep vreemden betraden de kerk, opgewacht door een vrouw in een zwarte jurk met haar kruis in de hand. Ook wij namen plaats, de vierde rij van achter.
Na een ellenlang verhaal over Jezus Christus, de Heilige Geest en zijn Vader werd er kort gesproken over opa. De vrouw gooide wat water over de kist, zwaaide met een zwaar rokende gouden lantaren een paar keer heen en weer, (Tante Els met haar astma vond dat ook fijn) en hing haar kruis aan een kandelaar.
Tien minuten werd haar kruis door mijn oom aan de muur gehangen. Aparte lui, die Katholieken.

Bij de Hindoeïstische cultuur is het begraven een eerste stap op weg naar de vrijheid. De reïncarnatie.
Een persoon kan pas reïncarneren als deze gecremeerd word. Bij begraven ligt men dus eigenlijk te wachten. Om dit wachten zo veilig mogelijk te maken wordt het hele lichaam gewassen in wijwater. Daarna krijgt men gekleurde stukjes glas op de ogen en allerlei lekker ruikende kruiden bij de neus. Roze bril en lekkere luchtjes dus. Vervolgens wordt het lichaam ingepakt in satijnen doeken. Meestal wit.
Als het lichaam goed is ingepakt gaat het lichaam in een dunne houten kist.
Om de kist komen allemaal sarongs ter bescherming tegen de demonen.
Pas als de familie genoeg geld heeft gespaard, graven ze de boel weer op en wordt er gecremeerd.

Maar goed, de Katholieken.
'De familie' vond het een leuk idee als de kleinkinderen een kaarsje bij de kist aan wilde steken. Ik kreeg een harde schop van mijn broer en hoorde mijn zusje fluisteren;" Dahaag, dat ga ik dus echt niet doen!"
Ik stond op, mijn glimlach inhoudend en mijn broer en zussen schoorvoetend achter mij aan. Aangekomen bij mijn onbekende neefjes en nichtjes voerden wij onze taak feilloos uit. Het zat er weer op. Funeral part I was klaar.

Voor Part II van het familiedagje vertrokken we in colonne naar het crematorium.
Aangekomen bij de prachtige pottenbakfabriek namen we onze plekken weer in. Voor het gemak dezelfde plaatsen als die in de kerk. Lekker bakkie koffie erbij, prima.
Nu dan het echte werk, de speeches. Mijn oom speechte over hoe mijn opa zijn bedrijf (lees:gezin) runde.
Mijn vader nam de speech over. Met een gezonde dosis cynische humor, iets over dat de levensreisgids geen vertrektijden verstrekt, alleen enkeltjes verkoopt en dat de dood gelukkig dodelijk is werd de doodse stilte doorbroken.
De grafstemming was voorbij. De familie aan de koek en zopie.

Ik ben niet bang om dood te gaan, maar wil er alleen zelf niet bij zijn (quote; Woody Allen)

Culturen...

Er bestaan onnoemelijk veel culturen.
Niet alleen per werelddeel, per land, per provincie.
Maar ook per stad en zelfs op microniveau zoals sportclubs of werkgevers.

Hoe kan ik mij als mens aanpassen aan vier verschillende culturen?
Ik ben Europeaan, Nederlander, Haarlemmer en werknemer.
Als Europeaan ben ik ruimdenkend, geordend, positief ingesteld en met open vizier gefocust op vooruitgang.
Als Nederlander sta ik open voor andere culturen, ben ik sociaal en realistisch pessimistisch.
Als Haarlemmer ben ik stug, gesloten en bezig met dorpse uiterlijke schijn.
Als werknemer ben ik arrogant, irritant en werkschuw.

Ik probeer zelf altijd rekening te houden met andere culturen. Ik observeer en reageer.
Maar hoe wordt er van mij verwacht dat ik alle culturen laat samensmelten op een manier die acceptabel genoeg is voor iedereen.

Logisch dat ik af en toe een beetje psychotisch kan overkomen...

Praten... en luisteren...part II

Vandaag is het dan zover...
Ik krijg te horen krijgen of ik gek ben, of niet.
Suzanne stond al te wachten op me toen ik binnenkwam.
Okay ik was inderdaad weer een aantal minuten te laat, maar dit was buiten mijn schuld om veroorzaakt.
De brug stond open, mijn band was leeg, de benzine op en mijn oma was plotseling overleden.

Met een ferme handdruk verwelkomt ze me. Ik kan bijna niet wachten om het nieuws over mijn diagnose te horen. Maar te eager staat gelijk aan ongeduld in de ogen van een psych. En ongeduld is hyperactiviteit.
We namen plaats en ze brak het ijs door te vragen of ik de verandering van haar kamertje leuk vond.
Ik keek rond, maar zag niets veranderd. Was dit een strikvraag?
Het gesprek kwam als een Intercity trein op gang.
Zij: "Na evaluatie met een collega zijn we tot een waarschijnlijkheidsdiagnose gekomen."
Ik: "Okay", stil..."
Zij: "Dit houdt in dat je raakvlakken hebt met ADHD, maar dat we er niet zeker genoeg van zijn om ADHD te diagnosticeren."
Ik: "Dat snap ik!", en gelijk denkend, Jezus, lekker professioneel, na drie uur kruisverhoor waar menig terrorist alles zou toegeven zijn ze, de experts, er nog steeds niet uit.
Zij: "De differentiaalsdiagnose sluit niet uit dat je niet leidt aan een relatie-issue waardoor je onrust wordt vergroot."
Ik: "(uiteraard weer denkend) What the **** zijn dat voor Scrabble woorden? Drie keer woordwaarde en neerleggen dat woord." Maar hoor mezelf zeggen, okay da's me duidelijk, Suzanne.

Het behandelingsplan werd uiteengezet. Een gesprek met een psychiater en medicatie hierbij. En dan vijf proefsessies ter coaching. Dichtgooien met drugs en lullen als Brugman. Goeie tactiek.
Ik probeer nog te onderhandelen. Okay, verdubbeling van de medicatie, en drie sessies, maar Suzanne is vastberaden en onvermurwbaar. professioneel en zonder humor, een echte psychologe.
Met opgeheven hoofd en opgelucht hart verlaat ik Suzanne's kamertje.
Van loog naar ater, ik maak stappen. Laten we er snel tegenaan gaan is mijn houding.
Bij de receptie aangekomen maak ik een afspraak. Ik kan al over 6 weken bij de psychiater terecht!
Op de vraag of ik alvast wel de drugs mag werd ik door de receptiedame ontkennend aangekeken.
Helaas, kon het in ieder geval proberen...
Wordt vervolgd..

De ware...

De ware woont bijna altijd binnen een straal van 40 km van je vandaan.
Dat is toch wel zeer handig bij het vinden ervan.
Gewoon een aantal weken flink rondjes lopen tussen Haarlem en Leiden en je komt hem of haar vanzelf tegen. Zo ging het vroeger.
Met de opkomst van sociale netwerken als Facebook wordt het je wel erg makkelijk gemaakt. Zonder de deur uit te gaan kun je al je 435+ vrienden bekijken.

Er wordt flink op los gesocialized. Relatie-statussen schieten van; in een relatie via het is ingewikkeld door van uit elkaar naar vrijgezel. Simpelweg vanuit je luie stoel op je IPad scrollen van vriend naar vriend.
En om het nog eens makkelijker te maken kun je ook bij de vrienden van vrienden kijken of er iets van je gading bij zit. Of zelfs bij de vrienden van je vrienden hun vrienden. Eindeloos klikken gegarandeerd dus.

Visueel ingesteld als de mens is plaatst iedereen zijn of haar beste foto's op de digitale deeltjesversneller.
Een mozaïek van persoonsverheerlijking en zeer zorgvuldig opgezette marketing zorgt ervoor dat de afvalrace vaak binnen een seconde of tien gereden is. Troostprijzen worden hier zelden of nooit uitgereikt. Niemand die ooit een lelijke foto plaatst of een saai feest zal benoemen. Nu nog even checken wat de burgerlijke staat is, klikken op vind ik leuk en klaar ben je. Het chatten kan beginnen en de route naar in een relatie kan in de TomTom ingevoerd worden.

Nomineren voor de Nobelprijs die Mark Zuckerberg!!

Een aantal dagen later vraagt echter iemand van je 435+ vrienden via een persoonlijk bericht waar je hem of haar van kent. Je legt het uit en er volgt een berichtenwisseling over de persoon die je gevonden hebt en zijn of haar vorige relaties. Ineens wordt je duidelijk dat 20% van de vriendenkring bestaat uit ex-en. 12 in totaal!! Je bekijkt en vergelijkt en komt tot de conclusie dat je hier toch eigenlijk niet zo'n zin in hebt...
Terug naar vrijgezel of nog even het is ingewikkeld? Ook jij moet denken aan je eigen marketing. Je leven ligt open en bloot, dus twee keer nadenken tot je wat opschrijft. Want je status is je waarheid.

Heb je al een relatie van vóór het Facebook-tijdperk, ook dan ben je niet veilig.
Want ook aan de burgerlijke staat; getrouwd of verloofd kan geknaagd worden.
Ook daar verschijnen nieuwe vrienden ineens als zure regendruppels op het profiel van je ware.
De vind ik leuk-jes dalen neer als vallende herfstblaadjes op vochtig mos.
Een eerste geschreven reactie volgt de tweede op. Van openbare reacties gaan de reacties over naar persoonlijke berichten en voor je het weet zie je jezelf uit elkaar op je profiel intoetsen.
Een aantal weken later zie je zijn of haar burgerlijke staat veranderen naar in een relatie met...

Ik prefereer toch het ouderwets iemand ontmoeten, een klik hebben, daten, en dan wel verder zien. Facebook is Vleesboek, geen Feestboek...

Vrijgezel...

Het leven van een vrijgezel gaat niet over rozen.
Iedere avond kom ik thuis, loop door mijn lange lege gang en zeg mijn stille woonkamer gedag.
"Ik ben weer", hoor ik mezelf fluisteren. Ik open de koelkast, de donkere keuken wordt zachtjes verlicht. Behalve drie flesjes sportdrank en een brok kaas zie ik niets liggen. Op jacht naar voedsel dan maar. Ik pak mijn jas en loop weer de donkere kou in. Bij de groenteboer, waar niemand zich op dit tijdstip meer waagt, kennen ze me ondertussen wel.
Hij:" Een grote eter hè?"
Ik:" Ja alstublieft."
Hij:" Pasta??Geen stamppot deze keer?"
Ik:" Nee vanavond niet, dank u"

Met 700 gram pasta en 5 bananen loop ik weer naar buiten, om deze thuis aangekomen  langzaam in de pan op te warmen terwijl ik mijn Xbox aanzet om een potje oorlog te spelen. Het eten zit er een half uur later in. Het kan maar geregeld zijn. Ik sta op van de eettafel en stop mijn bord en vork in de nog halflege vaatwasmachine. Ik speel nog twee potjes op de Xbox en pak mijn sporttas voor de dagelijkse uurtjes sportschool. De sportschool is compleet verlaten rond dit tijdstip. Zitten vast met het gezin gezellig aan tafel te keuvelen en grapjes te maken of spelletjes te spelen.

De avond erna hetzelfde ritueel alleen geen sportschool maar met wat vrienden een borreltje in de kroeg. Half dronken loop ik alleen naar huis en leg mezelf half uitgekleed in bed van mijn onverwarmde jongenskamer. Ik kijk nog eens goed om me heen. Nee, er ligt niemand in...

In het weekend slaap ik zo lang mogelijk uit om de dag te breken. Om een uur of een zie ik alle stelletjes zich verzamelen om lekker te gaan tennissen of hockeyen. Ik lunch wat in een van de vele lunchrooms die Haarlem rijk is, en sla mijn derde doppio latte espresso macchiato achterover en loop rustig aan langs een aantal winkeltjes. Om me heen winkelende gezinnetjes, die met hun spelende kindjes winkels in en uit gaan.

Ook in de Appie wordt ik geconfronteerd met het vrijgezel zijn. Grote verpakkingen met korting bij twee artikelen worden aangeprezen.
Fijn, de andijvie inclusief worst is nu per twee kilo nóg goedkoper.
Vijf kilo afwasblokjes, nu twéé voor de prijs van één.
Ik pak een bak kant-en-klare nasi en wat melk, sap en brood en loop naar de kassa.

De 24-urige dag is bij mij als volgt verdeeld:
8 uur werken/5 uur slapen/11 uur vrije tijd
Het is dus hard werken om deze 11 uren vol te krijgen...

En dan hoor ik mijn vrienden die al jaren getrouwd zijn en kinderen hebben over hun leven.
8 uur werken/7 uur slapen
Kinderen wakker maken, voeden, naar school brengen, als een scheet op schaatsen naar werk. Snel naar huis, koken, kinderen in bed gooien, verhaaltje voorlezen.
De ene ouder even met me naar de sportschool, de andere afruimen.
Het weekend de kinderen naar hockey brengen, kinderverjaardag, rennend de stad in voor boodschappen of nieuwe kleren en dan eten bij schoonouders.
De andere dag uitslapen tot half negen, dan zelf tennissen of hockeyen, eten bij vrienden, en vermoeid het bed inrollen, te moe voor welke aanraking dan ook.
Behalve ouder, zoon, vriend, echtgenoot en werknemer hebben ze maar een half uur per dag tijd voor zichzelf. De tijd die ze gegund worden tijdens toilet en douche.

en dan...voel ik me ineens weer intens gelukkig!!!

INGEZONDEN ANONIEME REACTIE;-)

Pappa…

Het leven van een jonge vader gaat niet over rozen.
Iedere avond kom ik thuis, loop door de gang vol met kindertroep en hoor mijn luidruchtige meisjes al weer kibbelen aan tafel. “Hoi meiden!” hoor ik mijzelf vrolijk roepen. Ik open de koelkast en vind tussen alle prinsessentoetjes, smeerkaas en karvam cevitam een laatste flesje Heineken. Na de kinderen in bad te hebben gedaan, oeverloos lang boven geweest eer de kids eindelijk gingen slapen, dat ritueel van het rekken kennen ze ondertussen wel.
Zij: “Nog een verhaaltje, pap?”
Ik: “Nee, het is echt al heel laat.”
Zij: “Maar gewoon een hele korte?”
Ik: “Nee, vanavond niet meer schatjes.”

Eindelijk beneden kunnen de pannetjes van ons eigen eten op het vuur, terwijl ik de TV aanzet voor de Wereld draait door. Een half uurtje later zit de maaltijd erin en baal ik van de volle vaatwasser die nog niet is uitgeruimd. Ik zou nog wel even een uurtje willen hardlopen, maar – los van al het ijs op de weg – ontbreekt mij de movatie en puf.

De avond erna hetzelfde ritueel, weer niet hardlopen maar wel lekker “The voice of Holland” kijken. Moe na een paar glaasjes wijn liggen we op vrijdagavond rond 22:30 in bed. Ik kijk naast me waar mijn lief met boek in de hand en licht nog aan inmiddels in slaap is gevallen.

In het weekend zou ik het liefst lekker uitslapen, maar helaas worden we rond 07:30 door de meisen gewekt en twee uur later sta ik te kijken hoe mijn jongste dochter haar balletpasjes oefent. Rond lunchtijd eten we met z’n allen wat bammetjes, drink ik een espresso en gaan we met z’n allen de stad in om vooral cadeautje kopen voor alle partijtjes waar onze dames de komende weken heen moeten. Met gezeur om speelgoed en ‘iets lekkers’ trekken we onze kinderen van de ene winkel naar de ander.

Ook in de Albert Heijn blijft het gejammer om toetjes en snoep aanhouden. Alle kindvriendelijke aanbiedingen zijn supertactisch op kinder-ooghoogte geplaatst, waardoor sommige aankopen onvermijdelijk zijn. Gelukkig zijn het toiletpapier in megaverpakking, de vissticks (4 pakken voor de halve prijs) en de pakjes Wicky (6 verpakkingen voor de prijs van 4) in de bonus. Met een volle kar probeer ik de kinderen zover te krijgen mee te gaan.

Een etmaal bestaat bij mij uit de volgende fases:
9 uur werken/8,5 uur slapen/1,5 uur reistijd/3 uur kinderzorg en –vermaak/1 uur eten
en dan nog een uur dat elke dag lijkt te verdwijnen in het niets…
Het is dus hard werken om uberhaupt nog wat tijd voor jezelf over te houden…

En dan hoor ik mijn single vriend over zijn leven:
8 uur werken/5 uur slapen en 11 (!) uur vrije tijd om in te delen naar believen.
Uitslapen tot diep in de middag, paar keer per week biertjes drinken in de stad, topmaaltijden halen bij de groenteman (of ergens uit eten), op heerlijk rustige tijden naar de sportschool, lekker shoppen zonder enige druk, meerdere facebook-accounts onderhouden, beetje daten hier en daar, eindeloos X-boxen, beetje fotograferen, op de fiets naar Spanje (omdat het kan), schaatstraininkje hier en daar, flirtend door het leven en vrouwen om zich heen hunkerend naar een aanraking van deze nog jonge en fitte dertiger…

Behalve bachelor, versierder, vriend en flexibele werknemer heeft hij – naar eigen zeggen – 11 uur per dag om dagelijks in te vullen. Ik zou er wel weer aan kunnen wennen.

En toch…voel ik mij nog altijd intens gelukkig!!!

Schaatsen...

Laten we eens kijken hoe het er op de ijsbaan aan toe gaat.
Een zeer aparte cultuur met onnoemelijk veel subculturen.
De ijsbaan is naar een ongeschreven regel verdeeld in drie delen.

Deel 1:
De blauwe binnenbaan voor de snelle schaatser.
Deze SS-er is gekleed in een authoriteit uitstralend strak pak, de Viking Nagano Gold 1500 Sprint klapschaats om de voeten en houdt zich niet bezig met wat er om hem heen gebeurd.
Gemiddeld drie keer per ronde hoor je hem een korte maar zeer krachtige kreet uitbrengen, die het beste te omschrijven is als het geluid dat een ezel maakt als deze zich voor de zesde keer aan dezelfde steen heeft gestoten.
Een luide IJAAA!!! hoor je als je te dicht in de buurt van de blauw gekleurde binnenbocht komt.
Deze mannen en vrouwen worden door het "gewone volk" bekeken en bewonderd.

Deel 2:
Het gedeelte van de blauwe binnenbocht tot aan de blauwe streep.
Dit gedeelte wordt bezet door de navenant snelle doorzettende amateur probeerder.
Binnen deze groep NSDAP-ers valt er ook een onderscheid te maken.
De ontkennende en onbewuste.
De eerste groep is zich bewust van het feit dat ze niet bij de SS-ers horen, hier bezitten ze de kwaliteiten niet voor. Een erg gevaarlijke groep. Dit zijn de mensen die halsreikend uitkijken naar de blauwe binnenbaan, en gefrustreerd brullen naar alle anderen rechts van hen.
De tweede groep, doet mee met iedereen. De allemansvriend, die het zowel met links als met rechts goed kan vinden vindt bij alle mensen anschluss. De bemiddelaar, de begripvolle, de genieter. Deze groep schaatst om het schaatsen weet niet beter dan zichzelf binnen de mogelijkheden te verbeteren.

Deel 3:
Rechts naast de blauwe streep tot aan de boarding.
Hier schaatsen de beginners. Veel jeugd wordt hier klaargestoomd om zich in de toekomst bij de SS-er te kunnen voegen. Of in ieder geval een NSDAP-er te kunnen worden, afhankelijk van het talent.
Deze groep wordt opgeleid door mannen en vrouwen in gele jasjes. De dragers van de onderscheidende gele jasjes zijn over het algemeen goed opgeleide SS-ers die door hun opvallende sportieve en organisatorische talenten zijn uitgekozen om de regels aan de rest van het schaatsvolk uit te leggen.

Gedurende mijn 40-45 rondjes per training kijk ik mijn ogen uit.
Ik behoor denk ik tot een ander volk, want ik begrijp ze niet...

Praten...en luisteren...

Gisterochtend fietste ik vrolijk fluitend door de ijzige decemberkou op weg naar de psycholoog. Mijn huisarts had me doorverwezen voor een adviserend onderzoek naar de onrust die ik al mijn hele leven ervaar. Hoewel ik wist dat dit nu echt moest, voelde ik een ongezonde tegenzin ontstaan.

Ik parkeerde mijn fiets voor een onooglijk groot en koud gebouw. Niet echt een warm welkom, laat staan een goede eerste indruk. Nu was ik bepaald niet op tijd omdat ik de afspraak min of meer een beetje vergeten was. Eenmaal bij de receptie aangekomen wist ik dat ik al mijn flirt-talent moest aangrijpen om mijn late aankomst te verdoezelen.

Een piramide vette oliebollen staarden me uitnodigend aan. Ik wist niet wat ik eerst moest doen, aanvallen of mezelf voorstellen aan de receptioniste. Ik koos voor het eerste.

Ik:" Foi, ik bfen Tudé Coffes, eng hfeb mom haf neugen feen afsprfaark fet Fuvanne."

Zij, zonder enige spier te vertrekken:" Dag meneer Connes, Suzanne wacht op u in kamer 3, koffie staat klaar in de gang." In gedachten zag een grote rij dampende kopjes koffie voor me, netjes geordend en klaar om door mij uitgekozen te worden.

"Heeft u voor mij nog even uw identiteitsbewijs, ziekenfondspasje en verwijsbriefje?"

Toen wist dat ik weer wat ik vergeten was...

Chagrijnig in de gang aangekomen drukte ik op het knopje cappuccino, waarop het apparaat een slappe bak thee uitspuugde. Kijken Tudé! Concentreer je!!

Ik had al bedacht hoe ik mezelf zou profileren. Rustig, beheerst, geconcentreerd maar met ferme pas vervolgde ik mijn weg naar kamer 3. 

Suzanne zou een georganiseerde man te zien krijgen. Zeker van zichzelf, analytisch en gefocust. Wat ik niet verwachtte was dat Suzanne een bloedmooie vrouw was. Grote reebruine ogen keken recht door me heen. Bambi eat your heart out, dacht ik. 

Ik (hakkelend en stotterend als een jong konijntje met een spraakgebrek):' Hoi..ehm...Suzanne, ik ben Tudé."

Zij (met een warme, zachtaardig en rustige stem):" Hoi Tudé, welkom, neem plaats.

Ik zette mijn oliebollen naast me neer, en nam een hap van mijn tas. Tot zover mijn georganiseerde overkomen...Onder de indruk van haar verschijning beantwoordde ik, voor zover mogelijk alle in rap tempo afgevuurde vragen over mijn jeugd, mijn schoolperiode, gezinssituatie en mogelijke trauma's. Ik voelde mezelf wegdrijven in mijn verleden.

Ik was volledig in trance door de manier hoe ze haar vragen aan me stelde. To the point, geordend en met de precisie van een een sluipschutter.

Naarmate ze mijn dieperliggende emoties open en bloot op tafel legde, voelde ik mijn zekerheid meer en meer wegebben. Deze vrouw wist waar ze mee bezig was. Haar schoten misten het doel niet één keer.Op vragen die ik niet meer wist te beantwoorden, simpelweg omdat mijn geheugen daar niet toereikend toe was, gaf ze een begrijpend huh, huh als reactie. Als ik toch eens een pil zou kunnen slikken om mijn jeugdherinneringen terug te krijgen...

Na drie uur ondervragen waren we klaar. 

Het eindoordeel: Ze was er niet van overtuigd dat ik aan ADD of ADHD lijdt...

Maar voor de zekerheid zou ze "mijn "geval" nog wel overleggen met een collega en er over twee weken op terugkomen. Of ik daar ook iets voor voelde...

Thuisgekomen Googelde ik de kenmerken van ADD.

- Emotionele wisselingen
- Chaotisch / Vergeetachtig
- Kan ergens volledig in opgaan
- Grote passie bij interesse
- Een groot voorstellingsvermogen
- Gevoelig / Emotioneel / Betrokken
- Veel creatief talent
- Assertief maar onzeker over zich zelf
- Heeft Humor / intelligent
- Blijft op de achtergrond
- Laat alles wachten tot het laatste moment
- Altijd ver vooruit aan het denken
- Probleem oplossend
- Concentratieproblemen / snel afgeleid
- Heeft moeite met het opbrengen van motivatie
- Te veel gedachten / filosofisch
- Perfectionistisch in contrast met chaos
- Zit vaak te dagdromen / komt regelmatig laat
- Slecht in staat aanwijzingen op te volgen
- Voelt zich regelmatig overspoeld
- Dwaalt in gedachten af bij luisteren
- Gaat opruim klusjes uit de weg
- Visueel / autodidactisch
- Vaak een reken, schrijf of lees stoornis
- Gevoelig voor verslaving
- Heeft inzicht, beter in de praktijk dan theorie
- Kan zich goed in anderen verplaatsen / sociaal
- Kan logica waarderen
- Weinig vrienden maar sociaal

Nee, ik herkende hier ook echt niets in. Die kwakzalver van een huisarts weet echt niet waar hij het over heeft.