Kinderen, de Kerk en Middeleeuwse misstanden...

Ik ben met het Gereformeerde geloof opgegroeid. Tot mijn elfde moest ik naar de Kerk om daar op kille houten bankjes naar lange preken en slechte muziek te luisteren. Laat staan dat ik de jaarlijkse tosti en bloed überhaupt waardeerde. Talloze verhalen over het splijten van de zee, geintjes met vis en brood en lopen over water deden wekelijks de ronde. Geloven in wat er verkondigd werd deed ik niet. Ik geloofde in Hans en zijn Grietje, de zeven dwergen en die geinige geitjes. Over Sneeuwwitje heb ik warme dromen gehad. Met haar wilde ik wel lang en gelukkig leven. Maar geloven  in een kerel met een lange witte jurk en een baard...

Als ik op zaterdag bij mijn oma sliep moest ik op zondag zelfs twee keer naar dat koude kasteel. Ammehoela, dacht ik. Ik blijf mooi niet meer slapen in het weekend en weigerde systematisch vanaf mijn elfde de slaappartijtjes bij mijn grootmoeder. Deze heeft overigens wel een lang maar geen gelukkig leven gehad. Scheiden mocht niet van de Kerk dus bleven deze twee tot aan opa's dood bij elkaar. Ook moest ik regelmatig mijn mond spoelen met zeep omdat ik als kind nogal stevig in mijn Gilles de la Tourette-fase zat.
Op mijn 28ste vroeg ik mijn oma hiermee te stoppen...

Mijn vader was in zijn jeugd koorknaapje/misdienaar bij de Katholieke Kerk. Wat hij allemaal heeft mogen meemaken wil ik niet eens weten. Met alle pedofiele priesters van tegenwoordig verbaast het me niet dat de ChristenJugend ervoor kiest zichzelf uit te schrijven. Van de 10 geboden hebben de priesters minimaal gebod 3,7,9 en 10 overtreden. Sinds 2003 is het aantal kerkgangers landelijk 50% gedaald door alle misstanden van de misbruikte misdienaars. en uitschrijven blijkt nog niet eens zo makkelijk. Als ketterend Katholiek moet je 6 stappen doorlopen om jezelf los te weken van de Junta van de Paus en zijn gevolg.

Stappenplan uitschrijven kerk

1.         Verzoek geheimhouding persoonsgegevens uit de GBA.
2.         Uitschrijven centrale administratie kerkgenootschap
3.         SILA (Stichting Interkerkelijke Ledenadminstratie)
4.         Uitschrijven lokale kerkparochie
5.         Doopregister uitschrijven
6.         Uitschrijven bisdom
En dit alles moet geschreven en niet via email!

Voor de Heer besta ik niet meer...

Acné...en KAPLA...

Ik liep gisteren met mijn beste vriend door de stad met allebei een doel.
Ik moest een cadeau kopen voor mijn aangetrouwde nicht en hij voor zijn kleine nichtje.
Op zoek naar mijn ideale gift belandde ik in zo'n mierzoet uitziend-,en ruikend winkeltje waar je al misselijk wordt als je het alleen al ziet. Laat staan er naar binnen moeten vóór het ontbijt en naar die dichtgeschilderde gezichten van het winkelpersoneel moet kijken. Ik bestelde mijn cadeau en het werd  door de-ik-ben-vijftig-maar-wil-er-nog-uitzien-als-20-vrouw ingepakt alsof het een persoonlijk cadeau van Beatrix was. Nou ja, meisjes zijn nu eenmaal dol op in-, en uitpakken...

Nu was het tijd voor zíjn cadeau. Zijn nichtje wilde graag iets van KAPLA.
Dit staat voor Kabouter Plankjes. Nu had ik hier nog nooit van gehoord, maar we liepen dé houtjuwelier van Haarlem binnen. In de winkel stonden twee giechelende snotneuzen. De één met een zuigzoen in haar nek en de ander een dikke tosti naar binnen werkend.
Hij:" Heb je ook KAPLA?"
Zij;" Hihi, grmpff, ja achterin de winkel, haha.

Langs talloze bewerkte bomen kwamen we aan bij de KAPLA-stellage. Hierop stonden de in stukken gezaagde en vaal geverfde planken. Alleen niet voor de normale houtprijs van 60€ per kuub. Hier verkochten ze 15 plankjes van tien bij twee cm voor 17,95€!!
Ik schoot meteen in een crisis en vroeg een van de pukkelende pubers hoe het kwam dat hout hier zo duur was. Haar met tosti gevulde mond ging open maar er kwam alleen een onverstaanbaar gemurmel uit. Mijn goede vriend pakte een doos van het schap. Van de waarde van dit hout zou een Ghanees weeshuis een maand kunnen eten, en rekende af. Ik doopte KAPLA om in KADUPLA. Kankerdure Plankjes. Excuus voor het woord maar ik kan er niets anders van maken...

De inmiddels gierende minderjarigen pakten het houten goud zorgvuldig in en wensten ons uitlachend  een fijn weekend. Zou er een pact zijn tussen vrouwen van alle leeftijden om mannen systematisch het geld uit hun zak te kloppen en daarbij het gevoel te geven de grootste sukkel op aarde te zijn??

Fijne verjaardag dames... 

 

Irritatie...de wereld verbeteren...en sex.

Mijn level van tolerantie is laag, zo laag dat je de drempel niet eens ziet.
Je kunt er niet eens over struikelen, ook al zou je nog zo je best doen.
Irritatie begint bij jezelf zei mijn vroegere klasgenoot elke dag tegen me.
Net als het verbeteren van de wereld. Als ik me dus niet meer irriteer is de wereld dan vanzelf beter? Ik stelde de proef op de som.
Ik irriteerde me niet meer aan gezapige grappen van charismatische geinponems, aan lange rijen in supermarkten waar ik steevast de verkeerde kies, aan poep op de stoep, aan luidruchtige Zuid-Mediterraanse medereizigers, aan eigenlijk alles waar ik me voorheen aan irriteerde.
En...dat begon me op de duur toch wel erg te irriteren, dus hield ik ermee op.
De wereld werd er niet beter op. Dus dacht ik aan zaken die me niet irriteerde.
Sporten, muziek en sex.

Zou het een idee zijn om met sex de wereld te verbeteren? Ik liep terug naar de rij in de kassa en vroeg aan een willekeurige vrouw of ze toevallig ook de wereld wilde verbeteren en met mij wilde beginnen.
Ze keek op vanuit haar rolstoel en zette haar gehoorapparaat wat harder. Ik herhaalde mijn zin:" Of ze ook de wereld wilde verbeteren en met mij wilde zingen."Ze lachte lief terug en zette haar sopraanstem op. Ik haastte me voor het zingen de supermarkt uit...

Misschien moet ik iets minder willekeurig zijn. In dit jaargetijde is het niet makkelijk om zomaar de wereld te willen verbeteren. In de zomer is het een stuk makkelijker. Iedereen loopt rond op slippers en is vrolijk en welwillend door de warmte van de zon. Mij maakt het niet uit in welk jaargetijde ik de wereld verbeter. Ik wil altijd wel.
Dus ik liep door, maar na nog wat mislukte pogingen werd ik staande gehouden door een vrouw in het blauw. Of ik toevallig vrouwen lastig viel met ongewenste vragen. Ik stelde nogmaals mijn vraag, maar nu aan haar. Ik denk dat ik haar intrigeerde want ze pakte meteen een van haar seksartikelen. Geboeid onderging ik haar handelingen.

Na twee dagen in een koude cel besefte ik dat mensen nog niet klaar zijn voor mijn nieuwe aanpak om de wereld te verbeteren.
Irritant hoor...

Oma...

Twee dagen geleden was de sterfdag van mijn oma.
Hoeveel jaar ze dood is weet ik niet meer.
Maar ze zat dus weer even in mijn gedachte.
Waar mensen sterven worden herinneringen geboren.
En zo ook dus de geboorte van mijn oma. Haar eerste geboorte was in 1912!
En nu weer terug als baby in mijn hoofd.
Nu worden er in mijn hoofd elke dag herinneringen geboren. Was ik een gynaecoloog dan werkte ik flink wat overuren. Zo vinden vrienden, gebeurtenissen maar ook ex-vriendinnen elke dag het leven, en die laat ik dan meteen maar weer sterven, want een gelukkige geboorte zit er niet bij. Ik heb ze niet voor niets laten sterven. Niemand heeft zin in zware bevallingen.

Geboortes van mislukte relaties zijn van dagelijkse orde. Dat heb ik zelf niet in de hand. Ik loop op straat hoor ineens wat weeën en glij spontaan uit over het vruchtwater en ja hoor, daar zijn ze weer. Jammer dat het zulke zware bevallingen zijn. Er zitten miskramen en mislukte abortussen tussen. Hier en daar ook een adoptie. Een herinnering overgenomen of afgepakt van een ander. Dat had ik beter niet kunnen doen.
Maar daarover wil ik het niet hebben, herinneringen moeten herinneringen blijven.

Misschien moet ik eens een andere moeder der gedachte gaan zoeken. Eentje die alleen herinneringen baart die fijn zijn?
Ik zou in mijn hoofd direct met haar trouwen.

Muziek...

Als ik muzikant zou zijn ipv luisteraar. Wat zou ik dan doen?
Mezelf storten op bluesy beats en een razend ritme, of zou ik me focussen op tearjurking lyrics vol metaforen...
Ik denk het laatste. Hoewel het ritme van de muziek me trekt en mijn gemoedsrust bepaald, laat ik de teksten me dieper raken. Het één kan niet zonder het ander. André kan ook niet zonder Hazes.

En dus verdiepte ik mezelf in het schrijven van een killersong.
Ingrediënten:
-Liefde of het gebrek daaraan (er kan er best nog wel een bij)
-Het bekende duw-, en trekwerk
-Keuzes of het gebrek daaraan (hoppetee)
-Nederlands of Engels
-Titel (heel belangrijk)
Aanpak:
-Volrijm, middenrijm, overlooprijm, assonantie of alliteratie?

Samen voor altijd

 Ik was een jaar of zestien, jij zat naast me in de klas.
Jij kon ook niet vermoeden, dat ik toen al op je was.
Je reebruine ogen, je welgevormde lijf,
de hormonen door mijn lichaam, mijn kruis vol in bedrijf.
Ik kon aan niemand anders denken, mijn huiswerk was nooit klaar,
dat ik vier jaar lang bleef zitten zag ìk niet als gevaar.
Ik adoreerde hoe je praatte, je loopje, je figuur.
Ik kon je kilometers volgen, zelfs ver na het achtste uur.
Tijdens gym kon ik niet rennen, ik had het veelste druk,
hing met mijn nek in de touwen en I didn't give a fuck.
Als jij maar om naar lachte, dan kon ik weer genieten.
Schreef je brieven vol met liefde en keek stiekem naar je tieten.
Jij hield me meer en meer op afstand, vond het raar wat ik toen deed.
Je had nooit iemand gezien die in z'n eigen polsen sneed.
Je noemde me je stalker, ik noemde jou mijn lief.
Zelfs toen ik jouw naam in bloed schreef vond jij me destructief.
Dat je het raar vond dat ik je begeleidde na een avond uit,
werd me haarfijn uitgelegd door mijn therapeut.
Hij vond ook dat mijn liefde extreem was en gaf mij als advies,
geen mensen meer te slaan, en zeker niet jouw vriend Maurice.
Ik denk vaak aan hoe het toen was, toen je bij me was en leefde,
en dat ik naar jouw liefde hunkerde en wat we samen toen beleefde.
Nu lig je stil hier in mijn tuin, onder 100 kilo aarde,
altijd samen zoals ik de politie ook verklaarde.

Soms is het beter gewoon te luisteren en geen liedjes te willen schrijven...

Kortlonterige klootzakken, rode wijn en reünies...

Zoals eerder geschreven was ik het wandelende voorbeeld van een pestkop, de bullebak, de zuignap, de etter!
Een aantal jaren geleden bezocht ik een reünie van mijn middelbare school. Altijd verhelderend om te zien hoe iedereen volwassen is geworden. Ik liep door de koude stenen gang langs levendige lokalen die mij niets zeiden. Ik herkende de route van wiskunde naar Duits niet eens meer. Alles leek kleiner en onbeduidender geworden. Aangekomen in de gymzaal waar mijn jaargenoten zich verzameld hadden schrok ik van het gemis aan herkenning. Hier en daar wel ergens een vaag bekend gezicht. Irene werkte nog steeds in de lunchroom om de hoek, Bas was tóch acteur in plaats van miljonair geworden en Antoinette liep zoals te verwachten was met haar vierde bolle buik rond. Dé slet;-)
Weinig succesverhalen tot zover.

Ik voelde me die avond net als Mozes. Zodra ik ergens aankwam week de menigte uiteen alsof ze de zee zelf was. Wat ik hiervan moest denken werd me later duidelijk toen ik die avond in een kroeg zat.

Saskia, zoals ze zich later voorstelde kwam later op die avond in de kroeg naar me toe om me uit te leggen dat het goed was dat ik tijdens de reünie niet naar haar toegekomen was. Ik vroeg haar vriendelijk om uitleg.
Zij; Je weet het echt niet meer hè?
Ik; Nee, sorry. Ik heb geen idee wie je bent.
Zij; Dat maakt het alleen nog maar erger. Als je naar me toe was gekomen had ik mijn glas rode wijn over je heen gegooid.
Het was haar blijkbaar menens...
Ik; Jeetje (lichtelijk cynisch) je klinkt erg boos, wat is er aan de hand?
Zij; Mijn hele schoolcarrière lang begon je te hinniken zodra je me zag lopen en sloeg je de hoed van mijn hoofd...
Ik; (mijn glimlach der herkenning verbergend) Dat meen je niet!!? Weet je zeker dat je de juiste voor je hebt? (Ik zag het gebit van Saskia weer voor me en begreep mijn audiovisuele associatie met Salinero meteen weer).

Hierop kwam een relaas over een scala aan dierengeluiden dat ik beheerste en ten tonele bracht bij het tegenkomen van specifieke personen.
Ik moest het haar wel toegeven. Ik was nogal goed in het imiteren van allerlei geluiden toentertijd. Wat goed dat ze dat nog wist! Aan haar geheugen mankeerde niets.
Ik; Ik kan me vaag iets herinneren dat ik weleens iemand pestte. Maar een mooie vrouw als jij toch niet, probeerde ik in mijn zoetgevooisde Candlelight stem. Maar het mocht niet baten. Ze trapte nergens in en ik maakte het alleen maar erger.
Ik becomplimenteerde haar met haar uitstekende geheugen en antwoordde dat dat wel een teken van goed ontwikkelde intelligentie moest betekenen en grapte dat ik dan, gezien haar uitstekende geheugen waarschijnlijk eerder een olifantgeluid moest gaan produceren vanaf nu. Nope, weer geen lach op haar gezicht.
Ze vertelde over de keren dat ik met mijn groep vriendjes het schoolplein bijeendreef en als slachtvee over het bordes door de grote toegangsdeuren van de school perste. 
Verrek dat was ik alweer vergeten.
Over de maandagochtend-rituelen; Het laten overstromen van de toiletten die we afdichten met klei van het nabijgelegen stuk braak terrein. Over de naaktportretten van onze lerares Frans, getekend op het aanmeldingsbord. Over het verzinnen van allerhande roddels over schoolgenoten in de vorm van een nieuwsbrief genaamd Eyes and Ears. In haar verhalen herkende ik delen van de oorsprong van mijn creativiteit terug.

Ik dankte Sylvia hartelijk voor deze trip down memorylane en liep opgewekt en voldaan naar huis.
Ze schreeuwde me nog iets na over Saskia maar ook die kende ik niet volgens mij.

Wat zijn reünies toch fantastisch...

Fysio en visie...

Ik sport veel. Gemiddeld 12 uur per week. Sport is goed voor me, maar zo af en toe heb ik wel eens ergens een pijntje. Natuurlijk hoor je me daar niet over, zoals het een goed man betaamd. Er zit iets in de binnenkant van mijn schouder dat me heel erg irriteert. En het is geen beller;-) Dus hoppa, met mijn poffertjekop naar de fysio.
Massoud, een rustige, vakkundige en eloquente man uit Iran wist me te vertellen dat het waarschijnlijk aan mijn rotatorenmanchet ligt. Deze zorgt voor stabiliteit van het schoudergewricht, aldus Wikipedia...

Na een langdurig onderzoek tijdens de eerste afspraak kwam er een behandelingsplan uit voort. 10 sessies to be planned, met bijbehorend behandelingsplan uiteengezet. Na een sessie of 7 voelde ik wel wat verbetering, maar nog lang niet goed genoeg. Misschien omdat ik mijn oefeningen gewoon niet doe, en stug blijf doorsporten? Luisteren is niet mijn sterkste ding.

Wat mij verbaasde was een vraag die hij me tijdens sessie 8 stelde. Wat is jouw visie Tudé, vroeg hij?
Met zijn Arabische accent klonk dit nog dieper en filosofischer...
Hoe bedoel je Massoud...?
Je visie over het leven!
Jezus! Nooit over nagedacht eigenlijk. En dat is niet zo gek gezien het feit dat ik het leven probeer te nemen zoals het komt. Ik liet mijn hersenen op volle toeren draaien en vlak voor de overloadwarning kwam ik tot de conclusie. En wat voor een cliché-conclusie. Doe tegen anderen zoals je wilt dat anderen tegen jou doen.
Ik kon hem niet mooier maken. In zijn taal: تفعل للآخرين ما عملتم الآخرون لكم
Dat klinkt alweer een stuk mooier...

Thuis aangekomen ging ik erover nadenken. De kleine Boeddhist die ik ben...Ik was op de middelbare school nogal een..onvriendelijke...onsympathieke...kortlonterige klootzak. En daar heb ik al heel lang spijt van. Ik heb klasgenoten hun leven zoutzurig gemaakt, leraren tot in het bot gepest, en had veel kak aan alles. Op een dag zag ik het licht, God was niet thuis denk ik, maar ik veranderde subiet van Gestapo in Gandhi.
En ik moet zeggen dat ik sinds die dag er erg blij mee ben dat ik me hou aan die visie.
Ik steel niet (uit schaamte), lieg niet (omdat ik té dom ben om te liegen, vergeet namelijk wat ik lieg en tegen wie) en ben bijna klaar voor een hoofdrol in de rerun van Little House on The Prairie.

En dat werd me notabene helder door Massoud, een fysio met een visie...
Chokran Massoud!

Love sucks...happy Valentine...

Willen wat je eigenlijk uiteindelijk toch niet wilt.
Daar is de mens meester in.
Vrouwen willen zekerheid, mannen hun zaad kwijt. Dus hebben we bedacht ons te onderscheiden van de dieren door het instituut huwelijk in het leven te roepen. Eeuwige trouw, door dik en dun, rijk en armoede.
And all that shit!

Maar wat we vergeten zijn is dat de vrouw en de man in geen enkel opzicht met elkaar te vergelijken is. Niet qua instelling, lichaamsbouw, verbaal,- laat staan inlevingsvermogen.
Zegt de vrouw: Ik kan je niet gelukkig maken...dan zegt ze ik ben niet gelukkig met jou.
Zegt de man: Ik hou van je om wie je bent...dan zegt ie, stop met zeiken over hoe dik je bent of doe er wat aan.
Zegt hij: Schat je hebt gelijk...dan zegt hij, ik heb geen zin in deze onnodige discussie.
Zegt zij: Ik wil mijn rimpels laten opvullen...dan zegt ze, iemand anders heeft haar ouder geschat en daar is ze ziek van.

Een vriend van me heeft ooit eens gezegd dat hij alle dagen nog steeds sex wil met ZIJN vrouw.
De vrouw wil ook nog wel sex, alleen niet meer met hem. Het eerste jaar staan deze behoeftes nog wel gelijk. Het tweede jaar heeft ze wat dingetjes aan haar hoofd waardoor ze niet "in the mood" is. Jaar tien is het nog maar een kwestie dat ze het de man gunt als ie een weekje feilloos heeft gefunctioneerd.
En dan gaat de man naar de hoeren. Op maandag is het historisch gezien de drukste dag.
Mannen gaan vroeg naar werk, gefrustreerd omdat de kinderen en zijn vrouw zijn voetbaluurtjes met vrienden hebben vergald, en dat het wederom een sexloos weekend was. En dat zijn dan de goeie mannen. Die betalen ervoor en het heeft met emoties niets te maken. Maar sta niet raar te kijken als er een jongere versie de plaats inneemt.

En toch willen we elke keer weer geloven dat liefde samen tegen de boze wereld is en iets unieks . Maar met het binnenhalen van een partner halen we 100% onzekerheid in huis.
Perpetuum mobile??

Bellen...

Met verwondering kijk ik naar ze en vraag me af wat er in hun hoofd omgaat.
De Mobiele Bellers.
Zonder zich te storen aan omstanders of het onderwerp van hun gesprek laten ze hun verbale incontinentie lopen in de luisterende leegte.
Persoonlijk zit ik niet te wachten op deze doordringende decibellen.
Nu viert contactgestoordheid de laatste twee jaar hoogtij in Nederland, en dat zie ik bijvoorbeeld terug in de bus. Een accurate weergave van de Nederlandse bevolking.
42 passagiers;
27 personen met beide ogen gericht in hun 3,5" schermpje. Je kunt gerust de hele bus vermoorden en niemand heeft iets gezien of gehoord.
11 personen aan het bellen en 3 doelloos uit het raam starend. Ik als observant.
Lekker stelletje bij elkaar. Ik doe noodgedwongen mijn koptelefoon op omdat mijn irritatiedrempel erg laag is. En ik hoor ineens bij de andere 27;-)

Als je aan het reizen bent in andere landen is dat toch anders. 30 man in een minibus gepropt en er kan er altijd nog eentje bij. En ja natuurlijk kunnen huisdieren zoals geiten en kippen mee, en ja natuurlijk ook de zakken rijst en potten en pannen passen vast ook! En het is gezellig daar. Een waar feest van geluk en gelach. Hoe armer, hoe dichterbij de werkelijkheid...We kunnen er nog iets van leren.

En niemand die daar in die landen belt...

Bellen is toevallig een van de hoofdcommunicatiemiddelen in mijn werk. Ik zet mensen aan het werk via de telefoon. En de "gebelden" en ik hebben een wedstrijdachtige verstandhouding. Ik wil hen zoveel mogelijk aan het werk hebben, en "zij" willen zo min mogelijk werken. Als het spel eerlijk gespeeld wordt is er geen vuiltje aan de lucht. Het wordt pas interessant als de gemoederen oplopen. Dan is de telefoon een erg moelijk medium om discussies/confrontaties aan te gaan.
Wederzijds worden we beschermd en verplicht tot bepaalde uitvoeringsregels. En als het goed is gebruiken we deze met respect. Heel soms als modder. En zoals mijn vader ooit citeerde: rollin' around in the mud is not the best way of gettin' clean...
En dan laat ik iemand anders bellen. Meestal een leidinggevende die vervolgens mij weer belt. Jaja, we bellen wat af...

So You Wanna Be A Pupstar...

Op een verlaten, verregend en donker terrein achter een tuincentrum zoeken mijn hond Mac en ik wederom naar de ingang van de audities voor het nieuwe seizoen van So You Wanna Be A Pupstar. Voordat we uitstappen kijkt Mac me aan alsof ze wil zeggen:" Moet dit nu echt, ik heb een koude poes en plankenkoorts."
Ik geef haar een bevestigende blik en we stappen uit. Op haar eerste auditie heeft ze haar concurrenten al leren kennen.

Leica, een tekkel met een aangeboren angst voor andere honden
Sam, haar nieuwe beste vriend, een chocoladebruine labrador
Mochino, een Chiwawa handtas en Bailey, de Jumping Jack Russell van een leuk stel jongens.
Woody, een Ridgeback met een overdosis aan somatotoprine. Groeihormonen dus...
Indi, de hoogpiepende Duitse herder die me op het commando "GeefPoot" doet denken aan een hele andere tijd.

De eerste les zag ik al precies welk baasje en hond bij elkaar horen.
De baas van Leica, een vriendelijke kerel met een zwart montuur rond de ogen
Die van Sam loopt precies hetzelfde, hetzelfde waggeltje en een vrolijke blik
Woody haar baas en bazin, een arrogant en/of contactgestoord stel dat Woody waarschijnlijk gekocht heeft als accesoire en op kleur bij hun Range Rover, koud en afstandelijk.
En ja Mochino en Bailey, zonder enige twijfel hetzelfde loopje inclusief sieraden rond de nek.

Woody's baas had net zulke goede ogen als zijn Ridgeback. Het viel hem namelijk zomaar op dat Mac geen Ridge heeft. Op mijn sarcastische antwoord: Goed gezien hoor, ik wilde er eentje met drukknoopjes, had hij niets meer terug te zeggen. En nadat Mac zijn Red Wings had ondergepist en hiervoor een knipoog van Woody kreeg was dat ijs ook weer gebroken.

Wederom was Mac de beste en absoluut de publiekslieveling. Feilloos volgde ze alle commando's op.
Ren doelloos rond!!
Pies alles onder!!
Kijk suf uit je ogen!!
Irriteer Woody's baasje!!
Trek uit alle macht aan je riem totdat ademtekort een zwaar stikkend geluid oplevert!!
Spring op Leica!!
Negeer Duitsland!!

Ik ben supertrots op je...
sms Mac naar 1300

Satelliet en shoarma...

Ik liep vorige week op weg naar een afspraak door een wat minder goede buurt van Haarlem. Tot mijn elfde heb ik in deze buurt gewoond en mag wel zeggen dat ik blij ben er niet meer te wonen.
De horizon is nergens meer te bekennen. Huizen hebben plaats gemaakt voor constructies van ramen met grijs beton omgoten.
Als ik niet suïcidaal was dan werd ik het wel...

Wat me opviel was de hoeveelheid en de verscheidenheid aan schotels. Als de ogen van vogels keken ze me aan. Schuin van links en boven. Overal volgden ze me.
Ik dacht vroeger dat dit een teken van rijkdom was omdat schotelantennes best wat kosten. Totdat mijn academisch onderlegde neef me erop attendeerde dat dit aangaf dat de werkloosheid in deze met schotels beklede gebieden juist erg hoog was. Zijn reden was dat ze werden opgehangen vanwege het grote aantal vrije uren die men overhad op een dag. Het doden van de tijd als het ware. Of dit zo is weet ik niet...

De andere schotels die ik veel zag waren shoarmaschotels. Op elke hoek van de straat stond wel een shoarmatent. Veel tv kijken en shoarma eten...
Klinkt als de ideale tijdsbesteding;-)

Jammer dat ik verhuisd ben...

Oppakken en wegwezen...

Polyetheen. een prachtig mooie naam voor..plastic.
Het bestaat in allerlei vormen, maten en grootte. Lichtknopjes, speelgoed, telefoons, tassen en zakken.
Ik gebruik ze allemaal, maar voornamelijk de plastic zak. In al haar glorie.
De KOMO-zak, boodschappentas en zelfs de broekzak gebruik ik. Ook wel eens een klootzak, maar dat is dan weer gedragen als...

Als ik vroeger naar school toe ging kreeg ik altijd mijn brood in twee zakjes. Marcel, mijn schoolvriend kreeg zijn boterhammen zonder korstjes, maar daar deed mijn vader niet aan. Korstjes horen aan de boterham en daar doe je dus niets raars mee.

Maar sinds kort heeft het plastic zakje een geheel nieuwe betekenis. En compleet ander gebruik ervan.
Ik stop ze sinds een week overal in. In mijn jaszak, broekzak, rugtas. Ik kan niet meer zonder. Het mag wettelijk niet eens. Ik kan, indien ik ze niet bij me heb er zelfs een boete voor krijgen. En deze boete loopt op tot, jawel, 90 Euro.

Sinds een week verzamel ik in het plastic zakje een warme hoop ellende. De resten van wat ooit hondenbrokken waren. Het bijkomende cadeautje van het hebben van een hondje. Ik kan er niet aan ontkomen, want heb mezelf in het verleden menig maal kapot geërgerd als ik weer eens de bruine substantie onder mijn schoenen vandaan moest peuteren... Een betere wereld begint bij jezelf, lekker dan!
Dus doe ik net als alle andere hondenbezitters en babyhouders of het de normaalste zaak van de wereld is. Wel fijn dat er om de 150 meter een prullenbak staat, maar een hobby zal dit nooit worden;-)
Geen kakje zonder zakje dus...