Op zoek...

Het onbegrijpelijke aan het leven is, dat het begrijpelijk is.
Gisteren liep ik hard. Het weer voelde als een warme deken. In het bos werd ik omarmd door de geur van gras, mos en bladeren. Ik kwam een soort van thuis. Het ruizen van de rust reageerde op mijn emoties en zorgde voor ontembare energie. Ik bleef lopen, kilometer na kilometer.

Onvermoeid vervolgde ik mijn weg. Ik wilde mezelf onderdompelen in dat gevoel van sereniteit. Ik was alleen, en lang niet zo gelukkig geweest. Ik was de natuur en zij deelde zichzelf met mij.

Ik voelde de geuren gestaag mijn zintuigen prikkelen. Mijn huid vermengde zich met de bladeren en langzaam werd ik door het bos opgezogen. Ik voelde mijn voeten de grond in zakken. Een klein vogeltje wroette zachtjes met haar snaveltje door mijn haar. Een goeie plek voor het bouwen van haar nestje.
Ik zou niet moeten drinken in de ochtend...

Ongevraagd...

Vanochtend vroeg liep ik vanuit mijn nachtdienst op weg naar huis. Een licht en warm Zandvoorts zeewindje verwelkomde me. Voor mij de geur van vrijheid, voor gynaecologen waarschijnlijk weer een heel andere associatie. Op straat vliegt her en der achtergelaten afval langs me heen. Mijn hond kwispelt vrolijk door deze Haarlemse herfst. Ze rent van plastic zakjes naar witte papiertjes, en beleeft hier overduidelijk plezier aan. Logisch, ze weet dat we op weg zijn naar Het Kenaupark en de daarop volgende lievelingsbezigheid: vreten! Ik hoorde onlangs dat het woord Kenau ontstaan is in Haarlem. Een potige dochter van een Haarlemse scheepsbouwer die tijdens het Haarlems beleg de Spanjaarden een behoorlijk tapaatje heeft laten ruiken.

Op dit tijdstip is de anders zo druk bezochte Grote Houtstraat vrijwel verlaten. Op de Grote Markt staat een andere Haarlemmer, Laurens Janszoon nog steeds fier met zijn rechterhand opgeheven te pronken met wat hij Nederland zou hebben gegeven. We weten jammergenoeg allemaal dat de Duitsers de boekdrukkunst hebben uitgevonden, maar houden dit angstvallig voor ons. Alsof wij dit op ónze beurt niet gewusst haben.
We lopen samen de Zijlstraat in, in een best wel euforische stemming. Geluk valt soms te vinden in kleine dingen. Een vroege fietser komt ons tegemoet. Jammer. De stilte zal weldra doorbroken worden. Misschien negeer ik hem wel en blijven de hond en ik samen nog even in onze bubbel zitten.

"Je moet die hond aanlijnen hoor, honden mogen niet loslopen in de stad, anders krijg je een boete," schreeuwt de fietser. De stilte breekt in stukken en de bubbel spat uiteen.
Acuut schiet ik in een depressie en bedenk snel een scherpe oneliner om deze man de mond te snoeren. Ik denk erover om de man na te schreeuwen dat een muilkorf voor mensen de Nobelprijs van de Vrede zou moeten verdienen. "Dank je wel voor de tip, ik zal er rekening mee houden," is mijn antwoord.
Behoorlijk geïrriteerd door mijn slappe return loop ik verder richting het park.

In het park aangekomen zitten we allebei weer volledig in onze Zen. Alles is groen en de ochtenddauw ligt in prachtig parelende druppels op de sprieten van het gras die als de wave in een stadion heen en weer wiegen. Een zwerver op een bankje wordt langzaam wakker van mijn geroep en de hond zijn geren.
"Je moet die hond aanlijnen hoor, honden mogen niet loslopen in het park, anders krijg je een boete," schreeuwt de zwerver. Waar zijn de tijden gebleven dat zwervers met grote stokken de stad uitgejaagd werden. Waar is die Kenau als ik haar nodig heb? Ik wil hem zeggen dat drank minder kapot maakt dan mij lief is, maar ook hem bedankt ik voor zijn advies.
Weg Zen!  Godver, wat is dat toch met ongevraagd advies?

Mijn advies? Zeg ik lekker niet...

Solliciteren

Behalve naar een pak slaag kun je ook solliciteren op een baan. Om welke redenen zou men dat doen? Voor het absoluut uit de Dikke van Dale te schrappen rotwoord uitdaging, om de verveling op de huidige baan te doorbreken of gewoonweg omdat je collega's je de keel uitkomen...
Iedereen heeft een eigen beweegreden om over te gaan te vertrekken naar een volgend station. Ik kan hier alleen naar begrip en bewondering voor hebben. Bleef men vroeger 45 jaar bij hetzelfde bedrijf, tegenwoordig is de 5 jaar passeren al een mijlpaal.

Voor iedereen geldt hetzelfde als er gesolliciteerd moet worden. Voorbereiden op het gesprek, de juiste vragen voorbereiden in combinatie met de antwoorden. Slechte eigenschappen omzetten in goede en motivatie aangeven waarom je juist deze baan wilt en waarom jij "The Golden Child" bent voor deze baan.
Do's and don'ts zijn er volop tijdens dit gesprek.
Een absolute don't is underdressed voor de dag komen.
Na de vraag of je iets wilt drinken zou ik je ook adviseren niet te antwoorden met:" Doe mij maar een glas champagne, ik heb namelijk een enorm goed gevoel over dit gesprek."
Grote kans dat je met 5 minuten in je zondagse pak buiten de bus kan pakken...

Hoe onderdruk je de zenuwen die zich vanuit je oksels naar buiten persen als een zomerse onweersbui? Niet iedereen kent het fenomeen botoxgebruik voor onder de armen. Wel een aanrader trouwens. Het zoeken naar de juiste balans tussen ondervoorbereid en overvoorbereid zijn is een must. Niet té spontaan en vrij maar je ook niet gedragen als een besproken tafeltje in een driesterrenrestaurant.
Ik zal mezelf niet voor meer verkopen dan ik waard ben. Twee partijen zullen gedesillusioneerd uit de strijd komen en daar wordt niemand beter van! Dus ben ik wie ik ben en daar zullen we het mee moeten doen.

Dus ging ik voor het eerste gesprek, voorbereid door mijn oudste vriend met zijn Gestapo-interviewtechniek, met een gerust hart naar de gewilde werkgever. Het gesprek met deze twee dames liep vlot en goed. Goede vragen heen en weer en volgens mij een goede klik gezien de uitnodiging voor een herhaling. Na twee annuleringen van het tweede gesprek schoot drie keer is scheepsrecht door mijn hoofd.
Aangekomen in mijn reserve zondagse pak kwam ik wederom aan op het hoofdkantoor. Op de gang zat een bekende dame van mijn vorige werk en toevalligerwijs had zij daar dezelfde functie als mijn huidige interviewster. Samen liepen we enthousiast babbelend naar de laatstgenoemde.
Een onorthodox gesprek gevoerd in 25 minuten volgde. Alsof we in mixed dubbel met Matthijs van Nieuwkerk zaten sloegen we de ballen heen en weer. Na een spannende tie-break was haar vraag (vooruitlopend op de zaken zoals ze zelf aangaf) wanneer ik kon beginnen.
Wat mij betreft nú was mijn antwoord. Over het salaris is nog niet gesproken maar over dit struikelblok vast meer. Wanneer en hoe begin je over geld? Ik zal wat advies moeten inwinnen bij de dames van lichte zeden...of mijn oudste vriend.

Mijn oudste vriend is op vakantie...