Vervolg op oorlogsfotografie...

Ik keek net weer even naar Chris Hondros zijn foto's.
Ik schreef op 30 maart hier een stukje over. En nu is hij dood.
Op 20 april 2011 overleden in Libië terwijl hij daar voor een opdracht zijn foto's schoot.
Een mortieraanval heeft hij niet overleefd.

Soms is het beter om te blijven dromen en te merken dat de werkelijkheid toch wel even behoorlijk anders is. In plaats van alleen aanschouwen is hij nu toch deel uit gaan maken van zijn eigen fotografie.

Chris Hondros

Pieken en suïcidalen...

Ik loop door de duinen
Hij wacht op de trein.
Ik voel me vreselijk happy
Hij voelt zich niet zo fijn.

Ik wandel rustig verder
en geef mijn hond een zoen.
Hij blijft eenzaam zitten
en heeft weer niets te doen.

Ik fluit rustig mijn deuntjes
en voel me een gelukkig man.
Zijn trein heeft wat vertraging
en mijn God daar baalt hij van.

Mijn blik gericht op morgen,
op alles wat nog komt.
Zijn ogen vol met zorgen
omdat hij weer eens opstond.

Ik pak de afslag naar het strand
en gooi wat ballen in de zee.
Hij heeft geen ballen meer
en alles doet hem wee.

Als ik niet zo vreselijk vrolijk was
en zou zien wat hem beweegt.
Dan had ik kunnen zeggen
dat zijn eindbestemming ècht wel leeft.

Dat Almere heus een fijne stad is
en dat daar leuke mensen zijn.
Dan was hij vast niet eenzaam
en nam vrolijk zijn trein...

Geheimen en onderlinge relatie...

Er zijn een hoop waarheden:
De hele waarheid
De halve waarheid
De gelogen waarheid
De verzwegen waarheid
De eigen waarheid

Naar mijn weten vertelt niemand de hele waarheid. Niet uit onwil, maar omdat waarheden altijd gekleurd zijn door de ontvanger én de zender. Vroeger deden we al spelletjes met een verhaaltje doorvertellen. Aan het einde van het verhaal was het schaapje veranderd in een olifant, drie auto's werden veertien fietsen en de prinses was veranderd in een prostituee.
Liegen...ik kan er niks mee. Ik vergeet wat ik lieg, tegen wie ik lieg en waarover ik lieg. Ik ben domweg te dom om te liegen. Om deze reden heb ik besloten het gewoon maar niet meer te doen. Ik ben gestopt met liegen na mijn middelbare school.

Ik loog tijdens mijn puberteit over mijn cijfers, hoeveelheden vriendinnetjes, zat zogenaamd op judo terwijl ik alleen een bruine slip had en ben zelfs te zien op vier eindexamenklasfoto's zonder dat iemand daar een vraag over stelde. Maar op een dag werd ik wakker door een brief van de moeder van mijn toenmalige vriendinnetje. Of ik voorzichtig wilde zijn met haar dochter omdat ik haar eerste vriendje was. Nu had ik wel íets gelogen over mijn 23-jarige leeftijd, maar had nooit verwacht dat zij zelf er tien jaar vanaf zou liegen...Eerlijk zijn en alles zeggen of soms een geheimpje hebben voor eigen bestwil en die van de onderlinge relatie?

Ik lieg als ik zou zeggen dat ik hier geen antwoord op heb, alleen weet ik dat het míj erom gaat dat ik mezelf kan aankijken en trots op mezelf kan zijn. Daar heb ik geen spiegel voor nodig. Liever niet zelfs;-)

Nu is er ook nog zoiets als verzwijgen. Is dat liegen of selectief de waarheid vertellen? Iedereen maakt zich wel eens schuldig aan het vertellen van de halve waarheid en laat de andere helft voor lief. Dit omdat je bepaalt hebt voor jezelf (en voor de ander) dat de andere helft niets toevoegt.

Ik zeg dat ik train voor een triatlon, maar niet voor welk jaar.

Ik zeg dat ik wel wat gedronken had, maar niet dat ik laveloos aan het overgeven was.
Ik zeg dat ik niet meer kan rijden en wel moet blijven slapen, maar niet dat ik lopend ben gekomen.

Afijn, zo kan ik nog wel even doorgaan.

Gebouwd op de pijlers van de vijf waarheden zijn de Geheimen.

En geheimen...I love them. Ik kan er niet genoeg van binnenhalen. Maar ik heb één klein probleempje. Het is als hooikoorts, als diarree, als het hebben van Gilles de la Tourette. Ik kan geheimen niet voor me houden. Als erbij wordt gezegd dat ik het voor me moet houden, en dan ook graag het liefst specifiek hoeveel meter, wil ik misschien dit verzoek wel honoreren, maar anders is het geheim eerder op internet dan dat de laatste zin is uitgesproken.

Liegen, bedriegen, stelen en drinken:
Als je liegt, lieg dan om een vriend te redden.
Als je bedriegt, bedrieg dan de Dood.
Als je steelt, steel dan mijn hart,
en als je drinkt, drink dan met mij...

De veilige vrouw...een gat in de markt...

Mijn oom Mark valt op de Veilige Vrouw. Deze vrouw voldoet aan de volgende eisen. Ze is nuchter, zorgzaam, is niet makkelijk te overwinnen én heeft een relatie of beter nog...getrouwd. Op deze manier weet mijn oom dat zij hem nooit zal claimen en dat hij nog moet jagen en overwinnen ook. Zij zal nooit tegen hem zeggen dat hij twee dezelfde sokken moet dragen, mee moet naar haar ouders, dat hij niet zoveel moet drinken, zijn onderbroeken niet moet omdraaien en weken later pas verversen en dat ze het fijn zou vinden als hij toch zijn best zou willen doen om haar praatgrage macrobiotische Munchhausen by Proxy-vriendin Marie-Louise eens moet ontmoeten.

Ze heeft daar geen recht op want daar heeft ze haar eigen man voor. Het levert hem alleen de lusten en niet de lasten...Sinds Aletta Jacobs zijn er meer vrouwen wakker geworden die hun eigen man gebruiken als een soort levende Ken. Ze speelt met hem, kleedt hem en vervolmaakt haar eigen prinsessefantasie waar ze al sinds kleutertijd over de droomt. Heeft ze haar Ken eenmaal zover in haar perfectiemal gegoten dan merkt ze dat ze toch iets mist. De waardering, spanning en sexuele aantrekkingskracht die na jaren van zorgvuldig geplande cognitieve herstructurering compleet is verdwenen en nu gelijk staat aan de marktwaarde van een pas aangeschafte Toyota Aygo.

De vrouw valt per definitie op een man die compleet anders is dan de huidige. Is de bestaande man een impotent getatoeëerde bodybuilder met losse handjes, dan zal haar volgende gelijk staan aan César Milan, calm and assertive, goed met kinderen, begripvol, iemand die geen directe oplossingen aandraagt maar empathisch is, de juiste vragen stelt en allebei zijn oren belangeloos te luisteren legt.
Klinkt als een saaie zak, maar hij is wèl betrouwbaar en consequent.
De man kiest zijn volgende vrouw op basis van zijn laatste, maar dan een geüpdate upgrade. Dit kan zijn dat ze tien jaar jonger is, maar ook domweg omdat ze gewoon beter kookt. Een man is en blijft simpel en het gaat hem uiteindelijk maar om één ding...Of als ie geluk heeft twee, en dan houdt ze ook nog haar mond tijdens voetbal!

Maar goed, Mark dus. Ik vraag hem wel eens waarom hij altijd dit soort vrouwen uitkiest. Hij is per slot van rekening ook al vijfenvijftig en ook al heeft hij het lichaam van een jonge voetbalspits, de jaren gaan voor hem ook tellen. Zijn antwoord: "Omdat het kan!" Ik vraag hem of hij niet verlangt naar wat rustiger vaarwater en aan toekomstplanning wil werken. Hij kijkt me aan alsof ik zojuist heb opgebiecht dat ik al jaren systematisch zijn uitkering oversluis naar een rekening op de Caymaneilanden.
Als je faalt om te plannen, dan plan je om te falen toch, probeer ik nog als verweer. Zijn ogen zoeken ondertussen als een geleide raket het terras af naar gewillige slachtoffers van zijn solitaire strijd. Ik noem het bindingsangst...

Misschien is Mark ook wel een veilige man bedenk ik me net...

Astrologie en politiek correct...

Vol ongeloof hoor ik ze aan, de horoscopen en bijbehorende eigenschappen die zogenaamd zeggen wie je bent en wat je overkomt. Horoscopen worden standaard gebruikt als openingszinnen.

Zij:"Hoi."

Ik: "Hoi."

Zij: "Wat voor sterrenbeeld ben je?"

Ik: "Ram."

Zij: "Okay, en bye." En weg is ze.

Reden genoeg om voor mij eens gratis een sessie op internet te boeken. Misschien hoef ik Suzanne dan nooit meer te zien.

Google geeft mij als eerste optie: http://www.gerardlenting.nl/astrokaart/Astroram.html

Nou Gerard, vertel me...wie ben ik?

Toon me mijn ware ik en zal je belonen met gouden regen!  

De Ram is een pionier, een verkenner, een uitstekende starter, begint aan van alles en nog wat, maar is ook een ster om het uiteindelijk over te doen aan een ander, zodat hij weer aan iets nieuws kan beginnen.
Essentieel in zijn leven is het verlangen om in vrijheid zijn mening te kunnen uiten.
Rammen zijn geboren leiders.
Zij proberen anderen hun informatie door te geven door een andere invalshoek te kiezen om iets uit te leggen.
De Ram houdt van uitdagingen, die hem dan ook aanzetten tot actie.
De geldelijke beloning is minder aantrekkelijk dan het voldane gevoel dat hij krijgt als hij provocaties aangrijpt en zijn tegenstanders in een stofwolk achterlaat.
Hij wil altijd in alles wat hij doet de beste zijn en doet het niet voor minder; hij accepteert zijn eigen excuses niet, ook niet als de rest van de wereld die wel gelooft.
Rammen zijn goede vrienden en helpen met dezelfde geestdrift en overtuiging moeilijkheden op te lossen, als waarmee ze hun eigen problemen te lijf zouden gaan.
Een Ram is een extremist, fysiek en mentaal zeer zelfverzekerd en emotioneel.
Maar wanneer ze niet voorzichtig zijn en dit te veel uitbuiten, kunnen ze een sociaal buitenbeentje worden en zullen ze zich eenzaam voelen.
Als kampioen van de underdog staat de Ram erom bekend te pas en te onpas op het spreekgestoelte te gaan staan.
De Ram brengt nieuw elan in zijn omgeving en staat altijd midden in het leven.
Hij spoort anderen aan om uit de schaduw te stappen en meer in de schijnwerpers te gaan staan. De Ram is niet kapot te krijgen en zal ook in slechte tijden overleven.
Zelfs wanneer hij aan hongerdood ten onder dreigt te gaan, zal hij tegen zichzelf zeggen:
'Dit valt nog wel mee, wanneer komen er nu echt slechte tijden?'

Nou Gerard, om het politiek correct te zeggen. Ben je nu helemaal van de pot gerukt om mijn profiel zo maar openbaar te maken zonder mijn toestemming? Wie denk je wel dat je bent, ouwe gek, om hier op de electronieke snelweg mijn markante karakter als vuile was buiten te hangen. Ik ken je niet, heb je niets misdaan en toch vind je het nodig om mij naakt voor de hele wereld te publiceren!

Je wordt bedankt Gerard...wat een gezeik!

Praten met paps...all gear no idea...

Ik weet niet of het voor iedereen hetzelfde is. Maar de mening van de ouder telt...dubbel zelfs. De dochter die onderweg naar Parijs naar huis belt en advies van pappa vraagt waarom de auto zo'n herrie maakt, mijn moeder die me opbelt of ik het stukje "in sommige gevallen mag het" niet kan verwijderen van het internet omdat ze er de hele nacht niet van heeft kunnen slapen, en mijn vader die me mailt dat de vrouwonvriendelijke toon nu wel klaar mag zijn en de 'angry young man' zijn weg op constructievere manier moet gaan plaveien. Beide reageren vanuit hun eigen perspectief. Bij ouders weten we dat ze altijd het beste met ons voor hebben. Mijn ouders hebben me geleerd iedereen gelijk te behandelen en open te staan voor kritiek en mijn blik vooral zo breed mogelijk te houden. En ik moet zeggen, ze hebben het leuk geprobeerd, maar Mahatma Gandhi en Moeder Theresa zitten vooralsnog niet in mijn bloed...

Wat ik waardeer in ze is dat ze mijn wil hebben gevormd tot, nou ja, een eigen wil. Nu wil ik nog al een wat en bij alles waar ik om vroeg kwam er de wedervraag naar de reden waarom.
Ik: "Pap, mam, ik wil op drummen."
Pap: "Waarom wil je dit?"
Ik:"Omdat Hans ook op drummen zit, en drummen is cool."
Pap:"Als Hans in de sloot springt....

Hierdoor heb ik vroeg geleerd om na te denken over mijn motivatie van mijn ikwilikwilikwil.
Bijkomende handicap is dat ik een echte Ram ben. Ik wil iets en in een milliseconde moet het dan ook geregeld worden. Nee is geen optie, en denk-er-nog-even-over-na-voordat-je-eraan-begint zit niet in mijn keuzemenu. Gewapend met het verbale vermogen van mijn pa en de empathische gave van mijn moeder heb ik tot nu toe alles voor elkaar gekregen wat ik wilde, en ben ik een talent in beginnen geworden.
Begonnen aan:
-Pianoles
-Drumles (toch een goede motivatie gevonden)
-Voetbal (twee wedstrijden)
-Schrijverscursus
-Fotografielessen
-Hockey
-School
-Toneel
-Capoeira
-Judo
-Tennis
-Beeldhouwen
-Meerdere relaties
-Gitaarles
-Adoptie
-Roken
-Mondharmonica
-Salsa
-Surflessen

Vergeten en toegevoegd op aanraden van een goede vriendin: 01-05-2011
-Paardrijden
-Didgeridoo
-Boksen
-Fietsen (op een wielrenfiets)
-Spinnen
-Zwemmen
-Hardlopen

Afgemaakt:
Middelbare school en Marketing/Communicatie-studie en...vast nog wel iets.

Onderbouwen waarom ik iets wil kan ik als geen ander. Maar vooruitkijken ietsje minder.
Het belangrijkste dat mij is bijgebracht is eerlijkheid, naar mezelf en naar anderen. Als een soort dwangmatige psychiatrische aandoening móet ik zeggen wat ik van iets vind. Dat kán als prettig ervaren worden...of niet;-) Het is maar aan de ontvanger wat hij/zij ermee doet. Nu ik vanmiddag met mijn vader op het strand zat en met hem praatte over het leven zag ik weer eens uit wat voor nest ik kom. Hij dertig jaar ouder, maar in basis dezelfde. we begrepen elkaar. We hebben heus geen hekel aan mensen, we proberen alleen zo min mogelijk met ze om te gaan. Niemand is grappiger dan wijzelf en waarom niet? Omdat wij het zeggen! Grappig om te merken dat naarmate het kind ouder wordt, de ouder óók waarde hecht aan de mening van het kind. Als ouder heb je alle kans om het fout te doen, dus als je het goed gedaan hebt, heb je het goed gedaan.

Een verkapt compliment aan mijn lieve ouders dus...

Jarig in Parijs...

De TomTom gaf ons met een vriendelijke stem vierenhalf uur aan.
Om 15.15 uur vertrokken uit Nederland, aangekomen om 22.30 uur.
Veertien files en drie achtervolgingen op de Franse wegen later gooiden we onszelf over de suïcidale Champs Elysées rotonde op de vijfde afslag eraf. Op zoek naar Rue de Bac 101. Via een labyrint van eenrichtingsstraatjes kwamen we aan in onze straat. Deze bleek volledig afgesloten te zijn door la Police en de ME vanwege een opkomende demonstratie. Of we zo vriendelijk wilden zijn acht blokken verder te parkeren.

Onze tassen zwetend bij uit de auto tillend op zoek naar ons Franse buitenkomen. In de folder zag het eruit als een magnifiek design studiootje.  Aangekomen was het hetzelfde fenomeen als de wintersportappartementen. Wij daalden af naar ons Anne Frank appartement in de schuilkelder van het prachtige monumentale pand. Een kelder zonder ramen, met een gordijntje tussen toilet en woonkamer, tevens keuken en zitgedeelte. Merveilleux non?

Op de Parijse variant van het witte fietsenplan rijden we fluitend over de Seine op weg naar het uur U.
We zien de rest van de groep in de stad voor mijn verjaardagsborreltje. Om 00:00 poppen er champagnekurken, vuurwerk gaat de lucht in en alles gaat uit behalve het licht. Tudé viert zijn eerste verjaardag in Parijs en le bourgeoisie begroet de birthdayboy met grande honneur. We liepen van tent naar tent, van café naar café. In bijna elke club en zeker de laatste viel me op dat ik toch wel heel veel aandacht kreeg. Ik keek in de donkere warme kelder naar de bezoekers hun halfnaakte lichamen en kwam erachter dat we eigenlijk al de hele avond meer mannen zagen dan vrouwen. Ik keek naar mijn goede vriend Paul die twee maanden geleden getrouwd was met Julio en in zijn ogen fonkelden roze sterretjes. Had ie ons toch weer de gay buurt in weten te lokken...Om half vijf in de ochtend trokken we ons weer terug in onze schuilkelder voor een welverdiende rust.

Vandaag met een Franse kater van werelds niveau de hele tocht gemaakt. Prosecco op het Eiffeltorenparque, ijs met slagroom Le Sacre Coeur, middageten bij Montmartre en vervolgens liters alcohol bij de Louvre. Wat is Parijs, zonder gekheid een stad om van te houden. De stad ademt cultuur zonder ouwe vergane shit zoals Rome. Alles is mooi, de stad van de liefde. Zelfs met liefdesverdriet zou je hier nog kunnen slagen. En met leuke vrienden zijn maakt het leven megafijn!

Ik ga vanaf nu elke verjaardag hier vieren...

Tatoeage en werkgelegenheid...

Al jaren liep ik rond met het een idee een tatoeage te nemen. Ik vind dat het hoort als je iets hebt meegemaakt en het hebt overleefd. Een talisman die me zal doen denken aan zware tijden van mij of de woeste van een ander. Noem het een bezegeling van het gebeurde, een souvenir van toen.
Maar wat voor één wordt het er en wat wordt de plek des lichaams?
Ik ben niet bepaald dol op het aarsgewei of de tribal, wil mijn overontwikkelde schouderpartijen niet laten benaalden en heb niets met Japanse vechtvissen. Het moet iets zijn dat bij me past. Een levensstempel. Na wekenlange zoektochten in bibliotheken en gedegen onderzoek naar de oorsprong van de tattoo had ik mijn brandmerk gevonden! De plek zou ter plekke besloten worden.

Met bibberende stem maakte ik telefonisch een afspraak bij Henk Schiffmacher, de zoon van een katholieke slagersfamilie. Hanky Panky is een begrip, heeft de Chili Peppers, de sleeve van Anouk, Kurt (RIP), Brood (RIP) en Hazes (RIP) gedaan. En nu zal hij mij gaan doen. Aan werkgelegenheid zal het hem niet ontbreken. Zestien weken later kon ik bij hem langskomen. Ik liep de catacomben van de Ceintuurbaan binnen. De martelkelder was behangen met trofeeën van weleer. Henk bij de Indianen, Henk met beroemdheden. Henk zijn relikwieën en zijn Kruistocht tegen HIV-babies en dierenproeven. Wat een vent die Henk!

Ik nam plaats in de schildersstoel en zag Henk aan het werk met een driemaster op de rug van een tenger vrouwtje. Ze onderging de behandeling in trance en genoot van iedere penetratie van zijn meesterlijke creatie. Voor de speciale gelegenheid had ik mijn zusje meegenomen.
Hi there, sprak een man met een getatoeëerd spinnenweb op zijn gezicht in een Amerikaans accent.
Ik: Hello...
Hij: Henk is kinda bizzy with tha hot chick and no time for you today, sorry.
Ik: Well...okay...that is...fine then.
Hij: What kinda tattoo you want?
Ik zette hem mijn idee uiteen en hij keek me verwonderd aan. Ik maakte waarschijnlijk indruk op hem.
Hij: Where do you want it?
Ik: Above my...ass
Hij: Are you gay or something? I ain't gonna do a tattoo on your butt.
Ik: well...my leg is also fine hoor...

Nu 20 jaar later prijkt de tattoo nog steeds op mijn linkerbeen. Ik wou dat ik toentertijd iets langer had nagedacht over mijn trofee. Het Walt Disney aapje Abu is nu niet écht iets waar je als bijna 38-jarige mee aan kunt komen... Moraal?

Neem geen tatoeage als je nog niets hebt meegemaakt...
Wees niet al te impulsief als het naalden en verf betreft...
Denk niet je dat Kurt Cobain bent als je toevallig vader Jakob op de gitaar kan spelen...

In sommige gevallen mag het...

Ontredderd liep ze op de nacht van 12 en 13 mei over het station van Amsterdam Zuid-Oost. Haar kleren waren vies en gerafeld. Ze zag er net zo smerig uit als dat ze zich voelde. De afgelopen dagen waren in één grote waas aan haar voorbijgegaan. De bewustwording zou nog zeker jaren op zich laten wachten. Dit meisje, nèt zestien jaar geworden is voor de rest van haar leven getekend door datgene wat haar is overkomen. De onschuld is vermoord.

De afgelopen dagen had ze door moeten brengen op verschillende locaties en in gedwongen toestand. Ze kon en durfde niet weg. Omgeven door angst probeerde ze zichzelf ervan te overtuigen dat het niet haar schuld was en dat er vanzelf wel een keer een einde aan zou komen. Ondertussen sloot ze zichzelf zo goed en zo kwaad af voor wat haar werd aangedaan en dacht aan haar broertje en zusje en hoe zij waarschijnlijk thuis tijdens het ontbijt luisterde naar de klassieke muziek die ze voorheen zo verafschuwde.

Maar nu lag ze op een besmeurd bed en verwonderde zich nog hoe ze het zover had kunnen laten komen. Ja, ze was op zoek naar een slaapplek, maar nee wilde hier niet ten koste van alles voor betalen.
Ja, de jongen die haar uitnodigde was leuk, maar nee, ze wilde na het woord NEE echt niet verder.
En zéker niet met twaalf man. En dan al helemaal niet voor meerdere dagen. Ze werd behandeld als een recyclebaar voorwerp. Op afschuwelijke en onmenselijke manieren werd ze mishandeld en verkracht door een stel onbegrijpelijk smerige mannen die het mijns insziens niet verdienen nog verder met leven te mogen gaan.

En wat lees ik in de krant? De eis voor zes van de mannen is twaalf maanden, vier ervan lichter omdat hun rol minder groot was. Hebben zij misschien het meisje alleen maar vastgehouden en en passant nog eventjes een plaatje schoten van de situatie zodat de anderen zich volledig konden storten op hun perverse en geesteszieke frustraties?? En om deze afschuwelijke dieren echt mores te leren geven we ze ook nog eens 240 uur taakstraf. Oja, en die paar minderjarigen krijgen een beetje jeugddetentie en werkstraf.

Zijn we in dit land nu helemaal van de pot gerukt???
Deze jonge dame is voor de rest van haar leven kapotgemaakt en over een jaar zijn deze hufters weer op vrije voeten? Kun je voorstellen de vader of moeder van dit meisje te zijn? Ik word al misselijk vanaf mijn endeldarm tijdens het lezen hiervan, laat staan als je dichtbij iemand staat die het overkomt.

Begin met het afhakken van de vingers, één voor één, elke dag eentje. Snij dan het hele zaakje daar beneden open en laat de anderen die rauw opeten en ga zo dit hele rijtje af alvorens we beginnen bij het ontvellen van de lichaamsdelen. Vanaf de teennagels snijden we rustig het vel los en trekken net zolang omhoog tot het vel het lichaam heeft verlaten. Prik vervolgens met kleine sterretje de kleine aders door die zich meteen dichtgebrand zien. Huur een organisatiebureau in om op de Dam een groot podium neer te zetten, met daarbij alle grote Nederlandse namen. Maak er een mooie dag van, en laat de menigte hun woede op deze mannen uitleven met dartpijltjes en golfballen totdat ze als een roodbruine pap door de Noord-Zuidlijn op transport naar het riool afgevoerd kunnen worden.
Ik weet het, dit idee klinkt niet echt netjes of humaan, en neigt naar de benaming Middeleeuwse marteling maar...

in sommige gevallen mag het....

Scholing...

Gisteravond was het dan zover. Mijn hond en ik hadden examen. Nu was ik tot afgelopen zondag hiervan niet op de hoogte. En dus hadden we nog maar één dag om te oefenen. Om haar niet teveel onder druk te zetten heb ik haar niets verteld over het examen behalve dat we een proefexamen kregen. Ik heb het met haar gehad over een eventuele vervolgopleiding. We spraken over haar interesse voor het graven van kuilen, over haar voorliefde voor voedsel, over haar talent voor sprinten en haar sociale kanten.
Ik zette zorgvuldig uiteen dat er verschillende beroepen mogelijk zijn in haar geval, zonder het gevoel te geven haar een kant op te willen duwen.
Archeologie, koksopleiding, atletiek of psychologie. Natuurlijk zou ik graag willen dat ze dokter zou worden, maar je hebt het nu eenmaal niet voor het zeggen. Ze gaf aan graag piloot te willen worden. Mijn hart zat in mijn keel; Een verkorte HBO, slechte intercontactuele eigenschappen, eigenwijs én werkschuw, niét echt de basis voor de toekomst die ik voor haar in gedachte had. Gelukkig staan we pas aan het begin van haar carrière en kan ik hier en daar nog een beetje sturen.

Aangekomen in het bruisende Vogelenzang zag ik de andere examinandi. Woody, de andere Ridgeback was de afgelopen weken behoorlijk wat aangekomen vanwege stress of overvoeding. Sam de Labrador was de wanhoop nabij. Sam's baasje had overduidelijk aan de homeopathie gezeten en waarschijnlijk het hele flesje Valeriaan haar keelgat ingegoten. Haar ogen waren half gesloten. Sam wist dat het op hem aan zou moeten komen en keek mij vol meelij aan. Ik knikte meewarig dat het wel goed zou komen. Indi, de hijgende Hitler had er zin in. Haar baasje had geopperd het examen te voorzien van cijfers. En dus werden we op 40-45 punten becijferd.

Het eerste dat ik deed was onder de uitgezette pionnen pensbrokjes strooien om de boel minimaal te saboteren. Vervolgens smeerde ik een eetlepel Milner30+ smeerkaas op mijn linkerknie om het commando "volg" extra kracht bij te zetten. Ik vulde mijn linkerjaszak met pensbrokjes en trok de halsband nog eens even extra strak over haar adamsappeltje. We waren er klaar voor. Ik riep"volg" en Mac keek me aan en rende naar de voordeur van de oefen-loods om daar vervolgens haar volledige blaas te legen. Met een hoge "goedzo" beloonde ik haar omdat ze zo goed had geplast en ondertussen zoveel aandacht voor mij had. Vervolgens trok ze me naar de hoek van de schuur om daar onder de pionnen de brokken op te slokken. Ik hoefde haar niet mee te trekken dus dit examenonderdeel hadden we ook in de pocket. Zitten en blijven was een peulenschilletje en staan deed ze al. Bij het onderdeel plat (waar we het nut niet van inzien) tilde ik mijn voet op waar ik vlak voor de cursus wat pens had gesmeerd en ze ging meteen liggen. Makkie!

Terwijl de keurmeester(es) ons benaderde kwam gromde Mac woest naar haar (ze is een beetje jaloers aangelegd). Tanden laten zien, ook check! Terwijl de juf mij betastte riep ik Mac hier te komen en naast me te gaan staan om me te helpen tegen haar ongewenste intimiteiten. En daarmee toonde ze aan goed om te gaan met baasje en andere dieren.

Al met al een geslaagde dag...

Goede doelen...

Al jaren stort mijn moeder omgerekend ongeveer zes wintersportvakanties per jaar aan goede doelen.
Al jaren probeer ik mijn moeder dit bedrag te laten reduceren tot maximaal twee tientjes. Het is een gevecht tussen mijn eigenbelang en de goede doelen. Ik zie mijn erfenis langzaam wegzakken in het drijfzand van het goede-doelen-moeras. Het doel van een goed doel is dat het goed is, maar voor wié is soms niet helemaal duidelijk. Ik probeer mijn moeder ervan te overtuigen dat het Kankerstichting zóveel geld heeft dat het zelf uit pure wanhoop ook maar goede doelen sponsort.
Ik neem de enveloppen door die mijn moeder dagelijks binnenkrijgt. Zielige zwarte kinderkopjes met uitgeholde oogkasjes en bolle Biafra-buikjes en een zielloze blik bedelen op de foto om drie Euro per maand. Wat een goeie fotograaf en een fantastische typecasting. Unicef heeft vast een zeer professioneel en goedbetaalde marketingmanager met bijpassend onbeperkt budget.

De volgende enveloppe: Kerk in Actie. Deze stichting steunt 355 projecten wereldwijd. Verbetering van onderwijs voor werkende kinderen in Peru. De codenaam voor dit project heet Kinderen in de Knel. Logisch!! Zestien uur per dag verven de kinderen met hun kleine tere handjes in zuurbaden gevuld met chemische samenstellingen allerlei lapjes stof omdat wij in de Westerse Wereld ons Superdry-shirtje wel voor de laagst mogelijke prijs willen aanschaffen. En alsof dat nog niet erg genoeg is gooien we ze na het harde werken ook nog even een aantal uren in de schoolbanken. Onze manier van afkopen van schuldgevoel kent rare wegen.

WarChild, het geesteskindje van ambassadeur M.B. te B. Prachtige zwart-wit foto's van jonge kindsoldaten die vechten voor goedkopere olie en een zaak waarvan volwassenen niet eens weten wat de oorzaak noch het doel was. En Marco zingt door over rood, de kleur van de liefde. Nu kun je bij WarChild ook je erfenis kwijt, worden belastingvoordelen uiteengezet en mag je zelfs éénmalig storten. Goed geregeld clubje.
Ik open nog vierentwintig bedelbrieven en zie nu waar ze zo'n zesduizend Euro per jaar naartoe wegsluist naar de goede-doelen-maffia. Ik lik me gek aan de zesentwintig postzegels met daarbij een standaardbrief ter opzegging van alle contributie, en geef mijn moeder het advies een rekening te openen, daarop geld te storten en dan tijdens een lange vakantie het geld direct te spenderen. Dan ziet ze de blijdschap van de ontvangers, blijft er geen geld aan de strijkstok hangen voor de chauffeur van de directeur. Geen geleur en geen gezeur.

Ik geef zelf niets aan goede doelen en voel me er prima bij. Als ik de collecteurs zie lopen dan trek ik spontaan de rode neus van hun gezicht, vraag standaard wat zij per nieuwe klant verdienen (vaak tien Euro per klant) of keer ze de rug toe. Ik geef elke maand bloed. In ruil hiervoor krijg ik een gat in mijn arm, gevulde koeken en een warme glimlach van de prikkers.

Een warm gevoel hoeft geen geld te kosten...

1 april en gelijkheid...

Mijn collega plakt bordjes met daarop defect op alle liften in het gebouw, ik sms mijn baas dat ik helaas mijn arm gebroken heb nadat ik met hond en al van de trap gelazerd was en dus misschien wat later op kantoor ben. Ik Whatsapp mijn hele bestand dat veters los zitten en dat ze vooral achter zich moeten kijken. Mijn zwangere collega sms't hem ook dat haar Joris vannacht om 00:11 geboren is en dat moeder en kind het goed maken. Wat een lol!

Wat niet zo grappig is dat de man volgens CAO recht heeft op twee dagen zwangerschapsverlof. De dag van geboorte en de dag van aangifte. De helft van zijn verlof brengt hij dus ook nog eens werkend door!!
Zoals eerder al geschreven heeft de vrouw recht op 16 weken verlof. Medisch gezien heeft een pas bevallen vrouw maar zes tot acht weken nodig om te recupereren! Waarom dan die tien extra? Nu ben ik voorstander van gelijkheid tussen de man en vrouw (toch?), maar dan wel graag op alle gebieden. Opgeteld honderdveertien dagen gedeeld door twee personen is...meer dan twee dagen. Laat dan die tien extra bonusweken gedeeld worden en geef ons er ook vijf extra. Voor ons is het een trauma om te zien dat de liefde van ons leven al het water van het IJsselmeer in haar enkels zuigt, eruit gaat zien als Sugar Lee Hooper mét haar en sex überhaupt aus den Böse is.
Okay, nu heeft de vrouw best wel iets te doen tijdens het bevallen. In bed liggen, ongegeneerd zweten, beetje hijgen en puffen en zelfs in sommige gevallen alles lekker laten lopen, en ondertussen de volle aandacht van manlief en een groep specialisten.

Als de lieve Heer ons mannen betere kandidaten had gevonden had hij het wel door ons laten oplossen. Waarschijnlijk balend dat precies tijdens de EK de weeën begonnen zouden we compleet onvoorbereid het kind er even in de rust uitgooien en vervolgens het kratje van onder ons bed naar voren trekken en genieten van de wedstrijd. Maar God heeft nu eenmaal ondoorgrondelijke manieren van werken en daar staan we dan. Al wekenlang voorbereid met suffe yogatrainingen en het lezen van Dr. Spocks drie R-en, rust, reinheid en regelmaat. Ook moeten we al sinds week drie mee op zoek naar roze Maxi Cosi's en voor ons nietszeggende minikleertjes. Alsof we gestraft moeten worden voor onze serieuze poging van drie minuten, en hiermee gelijk onze gehele bijdrage aan de fabricage van het kleine wonder.

Gelijkheid...het zit er nog niet in...