Lekker in de duinen...

Vandaag liep ik met mijn baasje door de duinen van Kraantje Lek naar Zandvoort. Ik had mijn nieuwe, met steentjes ingelegde riem op en voelde me helemaal het vrouwtje. Mijn baas was ook erg vrolijk want hij liet me rennen over het paardenpad en af en toe wanneer hij niet keek slokte ik zo'n heerlijk ronde bal op, die ze daar voor me hadden achtergelaten. Ik snap niet dat mijn baasje het niet goed vindt dat ik die overheerlijke Bosche Bollen naar binnen werk als Ketellappers.
Onderweg maakte ik kennis met Meg, wat wel grappig was. Want als ze mijn naam (Mac) riepen, luisterden we alletwee zodat ze helemaal in de war raakten. We spraken af om als gekken om ze heen te rennen en tegen haar baasje op te springen zodat de mijne weer panisch LAAGLAAGLAAG zou gaan roepen. Ik vind het zo geinig als hij dat doet!!

Onderweg naar Zandvoort nam hij even de tijd om zijn poten te laten rusten op een bankje. Ik ging naast hem zitten en knaagde vrolijk op het hout van zijn zitplek. In de verte zag ik een hek met daarachter een raar soort bos. Ik liep er voorzichtig op af, mijn baasje weet nog niet precies wat hij met me moet aan moet als ik wat verder loop dan hij wil. Ik keek een paar keer achterom, maar hij lag met zijn ogen dicht te genieten van het voorjaarszonnetje. Aangekomen bij de gevlochten stukjes ijzer merkte ik dat ik hier nooit overheen kon springen, laat staan er onderdoor kon graven. Maar na wat gespeur kwam ik een gat tegen waar ik nét tussendoor kon.

Ik wurm me zelf door de kleine opening, mijn iets te dik geworden bips blijft een beetje hangen, maar met wat trek en wrikwerk lukt het me om het rare bos te betreden.
Wat ik zie is ongelooflijk!!! Ik zie zandbakken met verhogingkjes, kleine meertjes overal liggen witte balletjes waar ik mee kan spelen...
Ik bijt mezelf even in mijn voorpoot om te kijken of ik droom. nee, dit is echt een hondenparadijs.
Ik zie zelfs op een heuveltje met versgemaaid gras een stok met een vlaggetje dat volgens mij aangeeft waar ik moet poepen. Dit moet ik mijn baas vertellen. Hij heeft er zo'n hekel aan als hij weer in de poep van andere honden trapt waardoor hij altijd netjes het mijne opruimt. Maar op dit korte gras ziet hij zelfs zonder die rare zwarte dingen met glas voor zijn ogen dat er iets ligt. Ik moet dit snel aan hem vertellen voordat hij ongerust wordt.

Om te bewijzen dat deze plek echt bestaat trek ik met mijn net gewisselde tanden de paal met het wapperende stofje uit het gaatje en neem deze mee. Een ander baasje begint naar me te schreeuwen. Hij baalt er zeker van dat hij niet eerder was. Wat ziet die man eruit zeg. Hij rijdt in een karretje, zeker omdat hij niet kan lopen vanwege zijn dikke pens en wat heeft hij een rare vacht. Een roze broek met ruitjes waar ik acuut draaiierig van word. Boven zijn dikke buik hangt een kanariegele gebreide trui en op zijn hoofd draagt hij een rare Franse pet. Die kerel ziet er niet uit, joh. Moet mezelf even herinneren mijn baas te becomplimenteren met zijn kledingsmaak. Dit doe ik meestal door te likken aan zijn trui en te bijten in zijn schoenen en broek. Ik heb het idee dat hij dat wel leuk. Terwijl ik naar hem toe aan het rennen ben hoor ik andere mensen de hele tijd FORE roepen nadat ze met een lange stok de witte knikkers wegslaan, maar ik luister lekker niet. Alleen mijn baasje mag dat roepen en dan luister ik pas.

Wat zal hij blij zijn met mijn ontdekking...

Oorlogsfotografie...

Sinds mijn interesse voor fotografie is gewekt, nu zo'n tien jaar geleden kijk ik regelmatig met grote bewondering naar een aantal oorlogsfotografen. Ik probeer me te verplaatsen in hun situatie. Wat beweegt deze mannen om zich te begeven in oorlogsgebieden, en getroffen natuurramp regio's om daar de werkelijkheid vast te leggen. Na het zien van de trailer "The Bang Bang Club" laaide mijn interesse weer flink op. Ik had het zweet in mijn handen en vergat even dat ik gewoon een "redelijk" normale baan hier thuis heb.

Ik bekijk op mijn scherm de foto's van Chris Hondros en James Nachtwey. Twee absolute toppers. Los van het feit dat de foto's technisch gezien super zijn, spat de spanning van de monitor en begin ik net als Bassie de Belastingclown dit eens aan de binnenkant van mijn ogen te bekijken. Ik zie mezelf rennen tussen vechtende Hutu's en Tutsi's, fotografeer vermoorde Al Queda strijders, zie een tsunami door de straten van Myanmar gieren en ren fotograferend door een gebombardeerd vluchtelingenkamp in Monrovia terwijl de granaten om mij heen neerkomen als tropische regenbuien in Malawi.

Ik verbaas me over het vermogen mezelf achter de lens te kunnen verschuilen en hierdoor mijn emoties onder controle te hebben bij het zien van huilende moeders, geëmotioneerde soldaten en de vele opengereten lichamen. Het geweld dat anderen elkaar aandoen is voor mij net zo normaal geworden als het zien van een aanbieding van de Albert Heijn, gepresenteerd door die dikke hamster en een veel te sympathieke kale man.
Ik struikel bijna over een half rottende torso terwijl ik nog even een foto neem van een peuter met een kapot en bebloed teddybeertje en een doorgeladen AK47 in zijn handen.
Ik zie de cover van Times Magazine ondertekend door Tudé Connes al voor me. Mijn bankrekening stijgt weer met vier nullen terwijl ik mijn volgelopen geheugen leegschiet op de vluchtende mensen. Ik voel mezelf een soldaat zonder munitie, gewapend met een apparaat dat wel schiet, maar niet doodmaakt. Ik aanschouw, observeer, ben geheel onpartijdig en leer vooral anderen over bestaande situaties in de wereld. Ik lees vanaf mijn hotelbalkon in Kabul een artikel uit 2002 dat wij ook wel oorlogspornografen worden genoemd. We zouden opgewonden worden van alle ellende om ons heen. Who knows...

Ik ontwaak uit mijn dagdroom en zit weer achter mijn drie schermen de planning van morgen te bekijken. Er wil iemand vrij voor een golftoernooi en baalt vreselijk dat het bedrijf hém nou nooit eens tegemoet komt. Ook dit is de werkelijkheid, maar nét even anders...

Brief aan God...(uit de oude doos)

Lieve God,       

Of moet ik zeggen, beste God?

Met deze brief wil ik graag aangeven dat ik de afgelopen tijd niet echt tevreden ben over Uw bezigheden. In den beginne zag het er allemaal best okay uit. De aarde en de hemel, kosmisch gezien dan, kunnen er prima mee door. En ala, het licht is ook best handig geweest. Misschien wel uw betere geschep, met een kleine tip voor de volgende keer...Laat het iets langer licht zijn. Dat is beter voor het humeur van de mens en trouwens ook beter voor de economie.

Ook die bomen zijn prima bedacht, al had ik persoonlijk iets meer palmen over de wereld verspreid gezien. Als ik ook nog iets mag zeggen over de bloemen, dan had ik liever gehad dat vrouwen hier niet zo dol op zouden zijn. Enig idee wat het kost om elke week een boeketje te halen bij de bloemist? Nu heeft U het wel een beetje goed gemaakt met de dieren. Die zijn over het algemeen genomen genieten geblazen. Parende leeuwen, zwevende zeearenden en zelfs nestbouwende mieren. Maar heeft u wel eens nagedacht over de gevolgen hiervan? Midas Dekkers, Martin Gaus en 24 uur per dag The Dog Whisperer op Discovery, hoe heeft U het ons aan kunnen doen? En had U niet iets kunnen doen aan de geur van vissen? Die had best een schepje minder kunnen zijn. Dan komen we op dag zes. Die dag had U beter kunnen gebruiken om zelf uit te rusten. U had zeker niet zoveel zin meer in scheppen? Ik denk dat U zich er met een heilig dakje vanaf heeft gemaakt...

Hoe heeft U ooit de mens kunnen maken?

Had U nou net niet even kunnen doorzetten? Het was al bijna weekend voor U.

Ik kan me niet voorstellen hoe U mensen als Hitler, Osama, Gerard Joling en Khadaffi heeft kunnen maken. Hoe meer ik hierover nadenk hoe droeviger ik ervan word! U heeft op de dag zes de plank echt volledig misgeslagen. met alle respect.

Ik weet het, geen commentaar leveren als je geen oplossingen kunt aandragen, maar ik wil wel mijn mening hierover kwijt.

Wat is de achterliggende gedachte geweest toen U deze mens schepte?Ik moet de mens ook leren haten? Haat hoort ook bij gevoel? Moord is goed voor de overbevolking?

Verhongering en armoede is goed voor de sociale binding?

Ik vind het werkelijk waanzinnig dat U dit zomaar heeft kunnen doen.

Dacht U nu werkelijk dat verschillende culturen lekker samen zouden gaan?

Natuurlijk is het leuk om lama’s te bekijken in Peru.

Natuurlijk is het prettig dat er croissants bestaan. Mijn complimenten hierover trouwens, al had ik natuurlijk liever gehad dat een ander land deze had uitgevonden.

Natuurlijk is het fijn om lekker hard te rijden en genieten we van tapas en sushi

Maar waarom nu die grote verschillen onder de mensen? Daar zie ik echt het nut niet van in.

En als laatste misschien vind ik dat werk voor sommige mensen best een goede uitwerking heeft, maar kon U de keuze niet aan de mensen laten? Ik zou het persoonlijk prima redden zonder werk. Zoals mijn vader altijd zegt:’ Door netwerken nooit meer werken!’

Kortom, ik verlang weer naar de tijd van de holbewoners. Lekker de hel dag jagen, thuis komen, met z’n allen bij een haardvuurtje het vlees roosteren en op andere dagen een beetje muren beschilderen en onder sabeltandtijgerrokjes voelen. Kan er misschien snel iets geregeld worden?

In afwachting van Uw antwoord,

Tudé

Fouten en veiligheid...

Het ziekenhuis.

Een huis voor zieken, ongeneeslijke doden en wandelende ongelukjes, maar ook een huis voor artsen, verpleegkundigen, schoonmakers en allerlei andere specialisten. Als je ziek bent ga je naar het ziekenhuis. Maar ziek worden kan ook in een ziekenhuis. En zoals in elk huis worden ook hier fouten gemaakt.
Zo zijn er verhalen van mensen met een hartruisje waarvan een geamputeerd rechterbeen uiteindelijk het resultaat is. Verkeerde procedures. Het ene ziekenhuis zet een kruisje op het goede been. Het andere op het te amputeren been. Bijvoorbeeld bij een maagoperatie waarvan de lever scheurde omdat de dienstdoende arts zichzelf iets teveel als God zag en het niet nodig achtte het juiste gereedschap te gebruiken terwijl hij de in coma liggende patiënt nog even beledigde over zijn obesitas en bijbehorende kleine penis. En dit alles om indruk te maken op de assistentes. Beide weggeschreven onder complicaties tijdens de operatie. En daarmee is de kous af. Of de orthopedisch chirurg die onnodig risicovolle operaties volledig buiten protocol uitvoerde omdat hij een visionair dacht te zijn en het wel beter wist. En alle operatiekamerbewoners keken toe en deden niets.
Er wordt niets geleerd van fouten in de medische wereld zou je zeggen. Fouten worden door middel van creatief boekhouden witgewassen. De wittedokter criminaliteit. Nu schijnt hier wel verandering in te komen door meer openheid vanuit de opleiding te promoten. Maar een arts in opleiding is afhankelijk van zijn of haar opleider en zal dus niet iets openbaren wat zijn of haar opleiding in gevaar zal brengen. Afhankelijkheid en hiërarchisch machtsvertoon in volle bloei. Lang leve de medische lente.

Neem een voorbeeld aan de luchtvaart. Jarenlange onderzoeken naar een slechtwerkend moertje als gevolg van een crash is normaal. Kosten nog moeite worden gespaard om ontwerpfouten te achterhalen en vervolgens te verbeteren. Alle handelingen van de techneuten worden bijgehouden in logboeken en afgetekend indien de verantwoordelijke compleet zeker is dat het euvel verholpen is. Niemand wil aansprakelijk zijn voor een neergestort vliegtuig in de achtertuin van een kindvriendelijk woonwijkje.
Ook alle benodigde handelingen alvorens het vliegtuig de lucht in te laten gaan staan beschreven in pre-flight checks. Lijsten vol worden voor de vlucht opgenoemd en vervolgens herhaald of beantwoord door de andere vlieger. Maar ook hier werkt Zeus, de God van hemel. En ook hier denken sommigen het beter te weten of willen indruk maken op de stewardessen. We trekken een zekering vanwege een vervelende waarschuwing, laten een vliegtuig zonder passagiers landen door een stewardess en voor het gemak vergeten we een gedeelte van de checklist en zie daar, een vliegtuig in een woonwijk.

En vervolgens hebben de doktoren, verpleegkundigen en schoonmakers het weer erg druk met opruimen van de troep.
De dokter maakt de piloot weer heel, en de vlieger brengt de dokter naar zijn golftoernooi in een zonovergoten land. Maar goed, veiligheid en openheid dus.
Als iedereen mijn manager als baas had, dan werd de wereld een stuk veiliger. Alles staat door hem beschreven in procedures. Van afdelingsniveau tot bedrijfsniveau. Van een rood vlaggetje van een to-do-item in de mailbox tot OperationalCompanyProcedures. Elke minuscule actie vraagt om een vastgelegde reactie. Elke vorm van spontaniteit, creativiteit en eigen ontwikkeling verdwijnt, maar duidelijk is het wel. Elke werknemer kan mondeling of via mail gewezen worden op WorkPlaceInstructions en de eventueel gemaakte fouten. Maar veilig is het wel. En duidelijk ook.

Nu kunnen we ons als Nederlander gelukkig overal tegen verzekeren. Tegen glasschade, arbeidsongeschiktheid, diefstal, tegen ziektes en uitvaren. Maar, glas zal een keer breken, ongeschikt worden we allemaal, bestolen worden, ziek worden en dood gaan we volgens mij ook allemaal.

Behaalde fouten uit het verleden bieden geen garanties voor het heden.
Voorkomen is beter dan verzekeren en een verzekerd mens telt voor twee.

Zaterdagen en zwangerschap...

Gisteren heb ik in het park foto's gemaakt van de dochter van een vriendinnetje. Deze waren nodig voor het castingbureau waar ze voor een rolletje in een oorlogsfilm auditie wil doen. Het negenjarige modelletje was binnen tien minuten ontwikkeld tot een ware WarChild. Marco Borsato zou trots zijn geweest op het inlevingsvermogen van deze negenjarige Doutze. Zoals vaker met dit soort werk was er nogal haast bij om de foto's afgedrukt te krijgen vandaar dat ik de belofte deed de memorystick af te geven bij een wederzijdse vriendin aangezien mijn werk vandaag ook beroep op mij deed.

In alle vroegte was ik mij bewust van de belangrijke geheugenkaartafgifte.
Niet vergeten, zei ik tegen mij tijdens het ontwaken.
Niet vergeten, zei ik tijdens het uitlaten van de Ridge.
Niet vergeten zei ik terwijl ik mijn auto startte.
Maar zoals wel vaker bij een man werkte deze keer het multitasken niet toen ik mij op de snelweg op weg naar de zaak herinnerde dat de stick nog steeds in mijn rugtas lag. En die lag naast me! Mijn geheugen zou ik ook moeten meedragen op een stickje...

Oplossingsgericht als ik ben sloeg ik meteen af om richting het fabuleuze Vijfhuizen te rijden. Hier woont mijn goede vriendin Brigitte en daar kon Doutze's moeder de stick vast wel ophalen. Bij binnenkomst zag ik het lijkbleke gezicht van Brigitte's man Robin. Had ik mijn broek wel aangetrokken vanochtend of was mijn haar paars gekleurd? Brigitte kwam ook binnenlopen, haar buik hing anderhalve meter lager dan normaal en luid gepuf begeleidde haar spraak. Damn!!! Deze dame stond op het punt van biggen. Om de tien minuten voelde ze wat krampjes, zei ze met een glimlach. Het beviel haar wel. Beter dan de eerste bevalling waar haar man tijdens de persweeen opbiechtte dat hij toch wel stiekum en een soort en met relatie had met iemand op de werkvloer. Dit bikkelende biggetje sleept zich werkelijk overal doorheen met een opgewekt karakter gelijk aan die van Boeddha on Prozac. Ik wist me even geen raad natuurlijk en stuurde Robin naar boven om warm water op het bed te gooien en handdoeken te koken.
Hun twee dochtertjes zette ik achter de Playstation voor een potje Gears of War. Maakt niet uit dat ze twee en zeven zijn, spelen!!!!

Tijdens het breken van de vliezen legde ik haar uit dat de memorystick opgehaald zou worden tussen een ontsluiting van zes en acht centimeter, en of ze even de achterdeur open zou kunnen doen. Ze kreunde met een goedkeurend knikje. Ze wenste me een goede werkdag, waarschuwde mij voor gladheid vanwege het vruchtwater en vroeg nog of ik de memorystick wel had klaargelegd en de zwangerschapspoule had ingevuld ...
Met voorbedachte rade schreef ik 26 maart 2011, 11:45 op het papiertje.

Wat fijn dat vrouwen meerdere dingen tegelijk kunnen...

Woensdagmiddagzonnetje...en naastenhulp

Wat een heerlijke dag! In het voorjaarszonnetje zit ik op mijn balkon en geniet van een slecht boek en lekkere hapjes. Jan&Saskia's 'over sex en liefde' leest lekker weg en beiden schrijven over dezelfde onzin als ik. Alleen zou ik over hun schrijfstijl zelf niet naar huis schrijven.
Onder mijn balkon ligt meneer Tom, de Stoepslaper. Hij heeft ook zijn huis even verlaten om de zonnestralen op te drinken. Hij ligt al drie uur te baden. Misschien zou ik moeten zeggen dat hij zich even moet insmeren, want in dit zonnetje kun je lelijk verbranden. Door de koude wind voel je de hitte van de zon namelijk niet. Het wintersportprincipe. Maar ik wil hem niet wakker maken, de aanbidder die hij is. Laat hem nog maar even incasseren.

Ik lees verder over verschillen tussen man en vrouw. Het boekje gaat over communicatie tussen man en vrouw, of het gebrek eraan. Tsja... gebrek aan communicatie is ook communicatie. Ik kijk om het half uur even of meneer Tom het goed maakt. Ja, hij ademt nog. Zijn voeten liggen wijd uit elkaar, z'n handen lekker losjes naast hem. Verstandig dat hij zijn jas heeft aangedaan. Hij ligt namelijk al half in de schaduw, maar heeft dat niet door. Tom zal wel heel diep in slaap zijn. Ik ben benieuwd waarover hij droomt. Over zijn vakanties, zijn boot, z'n werk of misschien droomt hij wel over zijn droomvrouw. Het wordt langzamerhand kouder naarmate de zon verstoppertje speelt achter de huizen. Ik maak me toch een beetje zorgen om Tom. Ik wil niet dat hij een koutje oploopt dus bel met zijn huisgenote.
Zij: Hallo, Leger des Heils, met Shadiva.
Ik: Hoi Shadiva, met Tudé. Zeg, Tom ligt nu al een tijdje buiten te slapen, heb jij misschien een dekentje voor hem?
Zij: Is het weer zover? Ik kom er zo aan...

Een half uur later is Shadiva nog niet langs geweest en ik bel maar even de alternatieve opvangdienst.
Hij: Politie Kennemerland...
Ik: Hoi met Tudé. Zeg, Tom ligt nu al een tijdje buiten te slapen, heb jij misschien een dekentje voor hem?
Hij: Is het weer zover? We komen eraan.
Ik ben blij dat er nog mensen om Tom bekommerd zijn.
Een uur later zijn ze nog steeds niet langs geweest.

Ik bedenk me dat het best een raar gezicht moet zijn voor de passanten van zijn stoep. Er ligt iemand op de stoep te slapen, met zijn voeten wijd uiteen en zijn armen ontspannen langs zijn zij. Ik hou het een tijdje in de gaten en zie veertig mensen op een meter van Tom stilstaan, kijken én doorlopen. Zij kennen hem niet, en ik denk dat ze hem ook niet willen kennen, want ze lopen allemaal wegkijkend verder. Ook niet aardig tegenover Tommie...
Stel nou voor dat ik hem niet zo nauwlettend in de gaten had gehouden, dan had het zomaar iemand kunnen zijn die langzaam dood aan het gaan was. Dit lijkt me een typisch gevalletje "OhNo Effect". Niet in mijn dienst!!
De Barmhartige Samaritaan is met vakantie zeker...

Even later wordt Tom wakker gemaakt door zijn vrienden die de sfeer nog eens goed opsnuiven. Ze roken al onraad of iets anders. Tom staat op. Hij is nog een beetje slaapdronken van zijn vaste middagdutje zeker, want hij waggelt nogal. Hij wrijft even in zijn ogen en gaat dan langzaam op huis aan. Dag Tom, tot de volgende keer maar weer.

TomTom waar moet het toch heen met jou?

De lesbische kraakster, mode en wc-wijsheden...

Tegenover mijn huis heb ik een negental panden die gedurende de laatste 4 jaar gekraakt worden door de nouveau krakers. Waren het vroeger linkse rakkers met een gezamenlijke missie. Nu zijn het individuele studenten met als doel goedkoop wonen. Ik maak vaak een praatje met deze media-en-entertainment en economie studerende criminelen. En dan zijn ze, nou eigenlijk net zoals wij. Ze hebben overlastverminderende vergaderingen, studeren, feesten en koken ook nog.
Okay ze verven hun huizen in kleuren waarvan het roze gedeelte de Vrouwenvleugel is en het zwartgroene gedeelte voor de mannen. Maar ook zijn ze gewoon bezig met werken en tuintjes opruimen, hebben honden, doen boodschappen en houden zich bezig met persoonlijke hygiëne.

Gisteren kwam ik terug van puppycursus waar mijn leeuwenjaagster ronde acht heeft doorlopen, maar dat terzijde. Voor een van de kraakpanden stond een meisje met grote schoenen en een jurkje met aardbeien cupcakes erop getekend. Ik raakte met haar aan de praat en ze vertelde dat ze de modeacademie deed. Nu heb ik vanaf jongs af aan een interesse in creatieve geesten dus nodigde haar uit voor een kopje koffie. Op haar 16de werd ze bij de Academie aangenomen na het VMBO in Hillegom te hebben afgerond. Ze liet haar tekeningen op haar MySpace-pagina aan me zien. Deze waren prachtig. Elke tekening was opgevuld met een Mangameisje. Grote ogen en korte rokjes, wat wil een man nog meer zien? Maar bij een tweede blik zag ik de diepere, de onderliggende boodschap van de krakende kunstenares. Ze was compleet gestoord!!!

De meisjes op de tekeningen waren prachtig...toegetakeld door beren met bloedende harten in hun klauwen. Littekens, pleisters en tranende ogen verbonden de rode draad in al haar tekeningen.
Haar ontwerpen waren gekleurd door tragedie en tegenspoed. Ineens voelde ik mijn gebotoxte oksels weer stromen van zweet, mijn hartslag sneller kloppen en voelde ik daar een druppeltje over mijn gezicht lopen? Angst nam meester van mijn ratio. En angst is irreëel, dat weet ik wel, maar vlak voordat ik in paniek het balkon af zou springen besefte ik me dat ik ook naar haar kon luisteren, en empathie kon tonen. Dat deed ik vroeger ook als ik sex wilde en dat werkte best goed.
Ik: Mooie tekeningen hoor. Staan ze symbool voor jouw eigen leven?
Zij: Ik werd vroeger met messen bedreigd, bespuugd en geslagen op school. Ook sloten ze mij vaak op na het laatste uur en zat ik de hele nacht alleen op het toilet. Mijn vader en moeder willen me niet meer zien omdat ik kraak.
Ik: Wat een nare situaties allemaal. Hoe ben je daarmee omgegaan? En wil je wat eten misschien, je ziet er nogal witjes uit...
Zij: Ik heb gewoon gedaan alsof ik het niet was die het onderging, en ja wat eten lijkt me lekker.

Ik warmde snel wat left-overs op en nadat ze de pasta, stamppot, kwark, koffie en een kilo chocola op had, kalmeerde ze weer een beetje. Ze vervolgde haar verhaal dat ze op de modeschool dit ook meemaakt, maar dat het haar creatieve proces alleen maar ten goede komt. Kleding gebaseerd op de Wizard of Oz en Alice in Wonderland. Ze gelooft graag in sprookjes, gaf ze me te kennen. Ooit geloofde ze ook in het sprookje van de liefde, maar dat was haar tegen gevallen. En sindsdien valt ze op vrouwen. Het poesje met de zevenmijlslaarzen leefde nog niet zo lang, en volgens mij ook niet zo gelukkig.

Wie weet komt zelfmutulatiemode nog wel eens in de mode...

Ik gaf haar buiten de bevoorrading ook nog een wijze raad mee:
Jaag niet achter het verleden aan.
Verlang niet naar de toekomst.
Het verleden is niet meer.
De toekomst is nog niet begonnen.

ook creatief!

Nieuwe taal...

In mijn schooltijd werd er veel aandacht aan spelling en grammatica geschonken. Tijdens de Nederlandse les werd ik door mijn paarsharige juf regelmatig gecorrigeerd voor wat betreft het onderwerp poëzie-analyse. Ed Hoornik zou zijn prachtige gedicht hebben en zijn volgens mijn interpretatie uit filisofische oogpunt hebben geschreven en dan is vrije interpretatie toch mogelijk? Maar mijn suikerstokkerige schooljuf was het daar niet mee eens, en een onvermijdelijk lange discussie volgde.
Ik: Als je dichterlijke vrijheid in hokjes gaat stoppen, dan is de dichter bij de dood en komt creativiteit niet meer naar boven. Openminded people hebben ruimte nodig om te ademen.
Zij: Het tweede kwatrijn bevat alle elementen die de 'volta' moesten uitmaken. Eigenlijk is er helemaal geen 'volta'. De tegenstelling binnen de tweede strofe staat reeds vermeld in de laatste twee regels van de eerste strofe. In feite is er dan geen spraak van een sonnet, alleen van een gedicht met de rijmvorm van sonnet.
Ik: Whatever, Aubergine!
Uiteindelijk kwamen Fuccia en ik toch tot een overeenkomst. Ik hield mijn mond dicht en zij liet mij slagen.

Maar uiteindelijk heb ik veel aan Mevr. Krokus gehad. Ze heeft me leren nadenken over mijn woorden en ook al doe ik daar niets mee tijdens mijn praattsunami, maar geschreven denk ik er wel degelijk over na. Hoe is de opbouw, de spelling en loopt de zin qua stijl een beetje.
De laatste paar jaar is het droevig gesteld met de Nederlandse taal. Zo lees ik dagelijks over mensen die schrijven over ME moeder en JOU sgool. Ook hoor ik Nederlandse Maaskantpubers praten alsof ze jarenlang in Marrakech hebben gewerkt. Mixen van verschillende culturen is gezond, neologisme hoort erbij maar laat taal voor wat het is. Kanker is tegenwoordig iets goeds. Kankervet is heel erg mooi. Kankerhard is erg snel. Jeweet tog betekent dat je het begrijpt en wrede pattas zijn mooie schoenen. Leipe shit betekende in mijn tijd gevaarlijke poep. Misschien word ik ook een dagje ouder, maar discriminatie van taal en mens kan ik nog steeds niet uitstaan.

Zo werd een Marokkaanse medereiziger gisteren in de bus aangesproken alsof hij de hoofdverdachte was in het Neurenbergproces. En dit alleen maar omdat de controleuse hem niet had zien instappen en dus het inchecken van zijn abonnement niet vertrouwde. De jongeman reageerde nogal geagiteerd, wat in mijn ogen zeer begrijpelijk was. Valselijk beschuldigd worden is niet prettig. Hij keek mij aan voor wat bijval en pas toen ik haar op eigen niveau antwoordde dat deze jongeman wel degelijk nèt ingestapt was, en dat ze voortaan beter moet kijken wie er instapt hield ze op met haar Russische KGB-kruisverhoor.
Ik sprak met Achmed over vooroordelen. Hij was het gewend, maar werd er nog steeds boos over. Als ze mijn plaatsbewijs had gevraagd had ze gemerkt dat ik die niet had, maar dat deed ze niet. Waarschijnlijk omdat ik blank ben? Voor het eerst zag ik discriminatie van dichtbij, en het beviel me absoluut niet. Nu discrimineer ik zelf gelukkig nooit.

Blij dat ik openminded, hypocriet en tolerant ben...

Plannen en pianoles, het zal je beroep maar zijn...

Vandaag was ik vrij. Ik had een heerlijk vol dagje gepland, want ik was weer eens vrij en hou van plannen en van vrij zijn. In de ochtend een heerlijke wandeling met de Ridgeback, en daarna lekker sporten.34 minuten roeien en een geïmproviseerde yogasessie van 18 minuten nog eens 37 minuten crossfit erbij, omdat het kan. Nogal suffig en trillerig stond ik bij de bar van de sportschool te wachten op mijn versgeperste koolhydratenshake. Ik had nog niet ontbeten en na 89 minuten sporten vraagt mijn lichaam toch echt om brandstof.

Na het sporten had ik mijzelf 27 minuten de tijd gegeven tot mijn volgende afspraak, maar dit kleine half uur werd snel opgeslokt door een leuk gesprek met het meisje van de kinderopvang. Dus rennend naar huis, de hond ophalen, in de auto mieteren en doorscheuren naar het bos om daar met een vriend en zijn moeder en de rest van de rennende roedel even lekker buiten te spelen. Na precies 56 minuten had ik nog 17 minuten over om aan te schuiven bij mijn nieuwe pianoleraar Chris. De auto parkerend naast die van mijn nieuwe vriendinnetje Nienke zag ik mijn telefoon oplichten. Mijn collega belde me. Ik twijfelde of ik op zou nemen. Ik had nog 3 minuten voordat de les moest beginnen. Misschien wilde ze wel een dienst ruilen dus ik drukte de groene knop in.
Zij: Hey Tudé
Ik: Hey Maria

Zij: Waar ben je?

Ik: In Heemstede

Zij: Nee toch, je maakt een grapje...

Ik: Oeps, wat is er aan de hand?

Het was 14:30 en wat bleek? Ik had om 14:00 op mijn werk moeten zijn...
En je hoeft geen planner te zijn om te weten dat dat niet gaat. Tenzij je Michael J. Fox heet natuurlijk...
Okay, ik had dus een uitdaging. Pianoles in min 1,5 uur en dan nog naar werk rijden. In goed overleg met mijn lieftallige collega en mijn getalenteerde mede-pianiste besloten te gaan lessen en dan de hond onder te brengen bij Nienke thuis.
Eenmaal binnengekomen bij Chris konden Nienke en ik gedurende het lesuur elkaar niet aankijken.

Het verlaagd en vergeelde plafond van zijn woonkamer deed me denken aan een schuilkelder in Tsjernobyl. Sinds 1986 niet meer betreden laat staan schoongemaakt. Overal lagen verweerde partituren in stapels gerangschikt te wachten om gelezen te worden. Spotjes in de keuken stonden uit, of deden het gewoonweg niet waardoor het geheel in donker licht gehuld was.

Ik schoof mezelf achter de vleugel en Chris vroeg of we trek hadden in een kopje thee. Mijn hele lichaam schreeuwde nee, maar Nienke antwoordde met een lief:"Ja graag', dus ik kon niet anders dan meegaan in de uitdaging. Na een korte bespreking over onze doelstellingen mocht ik mijn talent laten horen. Na een uitmuntend uitgevoerde boer-er-ligt-een-kip-in-'t-water was mijn virtuoze begaafdheid vastgesteld.

Nienke nam plaats (met een snelle beweging veegde ze een ontsmettingsdoekje over het klavier) en speelde een subliem stuk. Chris en ik zagen de sterren van de hemel vallen. Niemand inclusief Nienke kon het stuk benoemen, maar kippevel maakte meester van onze muziekharten. Ook haar niveau was nu op waarde ingeschat.

Een korte omschrijving van mezelf en Nienke. Eén seconde wachten en we schreeuwen allebei: Duurt lang!
Als ADHD een stichting was, dan waren wij de voorzitters en oprichters.

Een korte omschrijving van Chris: Een Poolse, halfkalende gnoom, met ogenschijnlijk een voorliefde voor jaren '70 spencers, witte sportsokken in bruine Teva's en het laten vallen van stiltes tussen elk onverstaanbaar woord. Dit belooft een vruchtbare samenwerking te gaan worden waar de uitdaging zich niet alleen op pianistisch vlak zal bevinden.

Over smaak valt niet te twisten, maar op zijn volgende voorstel konden Nienke en ik toch echt niet ingaan.

Hij:Willen..........jullie............de...........Titanic.............leren............spelen........

Nienke:Uhm, da's toch Céline Dion?

Ik: Die moeten ze in een vliegtuig laten crashen op het hoofd van Khadaffi.

Hij....begreep.....het.......
Ondertussen was hij op zoek naar weer een topper uit de 80-er jaren.
Nienke en ik speculeerden over Depeche Mode, Duran Duran, of zelfs Milli Vanilli.
Chris kwam aan met Hello van Lionel Richie. Nu was hij de bladmuziek hiervoor gelukkig kwijt in zijn naar eigen zeggen georganiseerde chaos, dus Hello was meteen Goodbye. We namen de regie over en stelden voor dat wij zelf wat stukken zochten en hem dit volgende keer aan hem zouden overhandigen ter aanvulling van commentaar.
Chris.........was.........het........daar.......mee............eens...

Een volgende afspraak klinkt me als muziek in de oren...

De vrouw...pingen en internetshoppen

Een Afrikaanse vrouw loopt balancerend met veertig liter water op haar hoofd. Ze is op weg naar de enige waterbron in de buurt van haar huisje. Deze bevindt zich op twintig kilometer lopen. In de zinderende Afrikaanse hitte is dit bepaald geen makkelijke klus. maar het is niet anders, ze weet niet beter. Op haar schouder bungelt haar ondervoede babytje, in een doek gewikkeld. Ze heeft nog twee handen over waar ze twee plastic tassen vol met lege flessen meedraagt. Thuis wachten haar hongerige man en zeven kinderen op haar terugkomst. Haar voeten doen pijn door het lange lopen over de stoffige rode Afrikaanse bodem. En nog steeds behoudt ze haar waardigheid. Voor een fotograaf zou dit een prachtig plaatje zijn. Thuis aangekomen sprokkelt ze nog even wat hout, maalt wat rijst en kookt voor haar man, zijn bijvrouwen en zeven kids.

Een Amerikaanse dame loopt balancerend met veertig tassen in haar handen. Ze is op weg naar de enige Gucci winkel in de buurt van haar vrijstaande villa in Beverly Hills. Deze bevindt zich op tien kilometer rijden in haar benzineslurpende Bentley. In de bloedstollende hitte van Los Angeles is dit geen makkelijke klus, maar het is niet anders, ze weet niet beter. Op haar schouder bungelt haar Fendi tas met daarin haar moccabruine chiwawa. Haar voeten doen pijn door het lange lopen op haar achttien cm hoge Cavalli's over de Hollywood Blvd. Ze weet dondersgoed hoe ze haar status moet behouden. Volledig dichtgebotoxed zodat ze nergens meer zweet en alles strak staat. Thuis aangekomen laat ze haar interieurverzorgster even een kopje koffie zetten en de tassen rangschikken op kleur, grootte en gewicht. Even later belt de catering op dat ze ietsje later zijn.

Een Nederlandse vrouw fietst met vijf tassen aan haar stuur, veertig kilo boodschappen in fietstassen en haar kind in het zitje de drie kilometer naar haar twee-onder-een-kap-woning in de Koninginnebuurt. In het koude en winderige Nederland is dit bepaald geen makkelijke klus, maar het is niet anders, ook al weet ze wel beter. Ze had eigenlijk met de auto moeten gaan. Of beter nog, internetshoppen via de Albert Heijn online de bestelling moeten plaatsen. Op haar schouder bungelt haar H&M tas volgepropt met kinderspullen. Haar voeten zijn opgezwollen door haar te warme Uggs en de lange wandeling door de stad. Haar trouwe viervoeter kwispelt vrolijk vastgebonden aan de bagagedrager. Zwetend als een sprinter in de sauna pingt ze nog even met haar vriendinnen en komt doodvermoeid thuis. Ze pakt de boodschappen uit en begint meteen maar met koken.

Ik ben zo blij dat ik geen vrouw ben...

Pokeren en vrouwenavondjes...

Een avondje met de mannen. Vodka check
Bier check
Chips (eet en speelbare) check
Sigaren check
Zonnebrillen check
Attitude check
Humor check
Muziek check
Vrouwen de deur uit check

Één keer per twee maanden komen we samen. Gedurende deze traditie zijn er bijnamen geboren en verloren. Zo hebben we Le Cotelette, mijn carnivore broer, Le Penseur, mijn wikkende en wegende beste vriend. Ikzelf ben om niet verder te omschrijven redenen Guido (uitspraak Kwido) the Hunter genoemd. En zo hebben we de initiator Marten die The Folder zou moeten heten.
Gisteren kwam mijn oudste vriend voor het eerst meedoen. Gewapend met cowboyhoed, zonnebril en een stapel pokerboekjes voor de weggeef. Rob werd al snel Rob D'rover gedoopt. Op alles raisde hij alsof het allemaal niets kost. Rob ging overal overheen. Zo is ie al jaren. Een geboren gen voor gokverslavingsgevoeligheid deelt hij samen met mij en Le Cotelette. Dus draaide het vaak om onze bets! The Folder fold, en Le Penseur denkt. Zo doen we dat nu eenmaal!

Pokeren is een mannenspel. Het staat voor alles waar de man dagelijks mee bezig is. Geld verdienen, bluffen, elkaar afzeiken, lol met elkaar maken door middel van peperloze flauwe grappen, tegenstanders inschatten en zuipen. Het spel begint, het doorgronden van tactiek en sterkte. We schenken elkaar drank, geen aandacht. Vier uur later is de tijd, het geld en de drank op. Wat we gewonnen hebben is een herinnering en sommigen wat fiches.
Muntthee drinkende mutsen hebben een avondje plaats gemaakt voor Coldcashcardplayers.

Een vrouwenavondje?
Twee jankfilms, kussens op de vloer, kaarsjes aan. Lekkere hapjes maar niet teveel calorieën, wijntjes en mojitos, een lijntje coke;-) En dan tot diep in de nacht kletsen en babbelen over exen en toekomstige exen: "Hij begrijpt me gewoon niet, hij zegt nooit wat ie voelt, hij waardeert me niet genoeg, heb je het gehoord van Anne...

Ook heel gezellig, maar toch net even anders. Nu even niet!!!

Haarlem en parkeren...

De leukste winkelstad van Nederland heeft haar eigen ondergang getekend.
Na jaren van stilleggen van de stad voor de aanleg van een buslijn van Haarlem naar de Bijlmer, genaamd Rupsje Nooitgenoeg is Haarlem nu een uitgebreid terreurregime begonnen tegen de auto en daarmee winkelend Nederland. Overal zie je verhoogde stoepen, zo hoog dat een gemiddelde dijkenbouwer er hoogtevrees van zou krijgen. De enige beschikbare plaatsen zijn invalideparkeerplekken en los,- en laadplaatsen. Maar na sluitingstijd van de winkels staan deze autoloos te wachten als lokaas voor de nietsvermoedende burger.

Van een afstandje zie ik ze aankomen. Voorzichtig benaderen ze de verleiding van de vrije positie. Ze kijken om zich heen of ze parkeerautomaten zien staan waar ze hun zuurverdiende centjes in kwijt kunnen.
Maar Haarlem heeft goede optellers in dienst. Het levert natuurlijk veel meer op om een rondje stad te bekeuren in plaats van die paar Eurootjes aan parkeergeld te innen. De foutparkerende crimineel wordt meteen in zijn kraag gevat door de SS-ers (de Sadomasochistische Stadswachten).

Links van de boeteschrijvende surveillanten wordt een oud invalide vrouwtje hardhandig van haar Scootmobile gemept en beroofd van haar net gepinde AOW-tje. Naast haar staan drie mannen met hoodies een jong meisje lastig te vallen met zoals het eruit ziet nogal loverboyachtige taferelen. Aan de overkant zie ik krakers rijen leegstaande winkelpanden bezetten en de juwelier wordt van binnenuit beschenen met snelbewegende lantaarns terwijl er voor het pand een ronkende auto staat met daarin een gebivakkeerde meneer. Ik hoop maar dat hij een stadsparkeerpas heeft.

Stoïcijns schrijven ze met hun schuldeisende pennetjes alles op in hun schriftje. Volledig uilig van wat er om hen heen aan de hand is. Ik ga het gesprek aan met één van de auteurs. Hoe kan ik mijn pup afleveren bij vrienden zodat ik kan gaan werken is mijn vraag.
Ik: "Hoe kan ik mijn pup afleveren bij vrienden om te gaan werken?"
Hij:" Sjeg Mienier, dat ies njiet moggeluk, hier alleen parkeer als jij hep statsparkierpasj."
Ik:" Het duurt maar tien minuutjes, en dan ben ik weer weg."
Hij:" Ik zal sjeg tegen mijn collegaas, maar ies opeigen risieco."
Ik:" Chokran, Inshallah."
Ik ren naar mijn vrienden, de pup stikkend achter mij aantrekkend gooi ik haar naar binnen alsof we meedoen aan de Olympische Estafette.

Aangekomen bij mijn auto zie ik één van zijn collega's de pen al likken, maar net voordat het inkt als  opkomend orgasme uit zijn pen vloeit ben ik weg, de krakers en inbrekers overrijdend scheur ik naar mijn werk, waar ik mijn collega veel te vroeg aflos.

Namens mijn collega: Stadswacht bedankt...

Angst...

Angst is een fysiologische toestand die gekenmerkt is door lichamelijke, cognitieve, emotionele en gedragscomponenten. (dank Wiki)

Gisteren was ik getuige van angst van twee personen in twee levels maar voor hetzelfde fenomeen.
Namelijk angst voor mijn kleine pup Mac.
Een meisje van een jaar of acht zat naast haar vader op een bankje in mijn favoriete restaurant. Als ik eens voedingswise wil zondigen kun je me daar vinden. Hoogculinair geroemd om haar krokant gebakken aardappeltjes met daarbij behorende kalfsvleescroquetjes is dit dé snackbar van Haarlem. Maar goed, dit meisje dus. Dit meisje dook achter de rug van haar vader, en ik zag de angst zich meester maken van haar hele houding.
Zij:"Ik weet niet eens meer waarom ik bang ben pap, maar ik denk dat ik ooit eens gebeten ben toe ik klein was."
Ik:"Je hoeft niet bang te zijn hoor, Mac heeft nog nooit iemand gebeten, tenminste...niet vaak de laatste tijd."
Nu komt sommige humor pas bij bepaalde leeftijd goed naar voren, en dit was bepaald niet de geschikte leeftijd voor grappen. Wijs als ze was nam ze een stuk hoger plaats op het houten bankje, en nadat ik mijn magnifieke maaltje had besteld bij Youssef deed ik nog een poging. Je mag haar best aaien hoor, maar ook hierop geen reactie. Haar vader probeerde nog te rationaliseren maar het gekke van angst is zodra je erin zit is rationeel denken niet meer mogelijk is.

Ik heb ooit in een ver verleden op de Caravelle (oude vliegmasjien) geassisteerd met het geven van vliegangstcursussen. Hier werden in een dag mensen genezen van hun vliegangst. We ontvingen de paniekerige passagiers vroeg in de ochtend om ze met Prozac en poëzie over de PallMall-periode te vertellen. Vervolgens nam een psycholoog het over die haar verhaal over angst in het algemeen deed. Dwangmatig vermeed zij de luchtvaartterminologie als crashen/neerstorten/enginefailures en stelde zij na haar relaas een heuse piloot voor. Gekleed in vol tenue inclusief pet en gouden strepen vertelde deze oud luchtmachtpiloot over de basisprincipes van aerodynamica en zwaartekracht. Newton deed zijn trucje en na de lunch konden we dan een echte vlucht maken. Nu kwam de lunch er bij menigeen meteen weer uit, wat fantastisch was om te zien. De kotszakjes waren niet aan te slepen! En sommigen, dat was erg leuk om te aanschouwen verschilden in, wat wij als cursistenbegeleiders zelf hadden moeten leren, actieve en passieve paniek. Geef mij maar actieve paniekelingen, die kun je nog een ram verkopen om ze rustig te krijgen. Aan passievelingen heb je niets. Die kijken de hele vlucht apathisch en lijkbleek voor zich uit en verder niks.
Die van mij, en dat was top, gooide haar riem los tijdens de start en terwijl het vliegtuig haar V1 snelheid bereikte (V1 is de snelheid waarmee een vliegtuig nog vol in de ankers kan gaan en toch veilig kan stoppen voor het einde van de baan) rende ze naar de achteruitgang om deze te willen openen. Met een welgemikte knal sloeg ik haar midden een het gezicht. Het werkte!!! En de rest van de vlucht was ze een en al aandacht voor wat ik te vertellen had.

Terug naar de twee angsthaas. Dit was vlak nadat ik mijn frituurmaaltje ontving. Hij gaf aan niet langs mijn hond te durven stappen om het restaurant te verlaten. De duistere kant in mij dacht er heel even over na mijn leeuwenjager lekker te laten zitten tot de avond zou gaan vallen, maar aangezien ik deze kant volledig onder controle heb, stapte ik opzij om hem te laten passeren. Ook hijzelf legde uit dat ie niet wist waar het vandaan kwam en bedankte me voor mijn begrip en medewerking.

Onderweg naar huis dacht ik aan mijn angsten:
-Bindingsangst
-Verlatingsangst
-Faalangst
-Grote groepen mensenangst
-Intimiteitsangst
-Eetangst
-Therapieangst (na Suzanne wel verminderd moet ik zeggen)

Gelukkig is angst irreëel...

Mars en venus enzo...

Er zijn veel verschillen tussen man en vrouw. Dit is een bekend feit.

Zij is gevoelig, hij analytisch. Zij kleedt aan en hij uit. Zij denkt, hij doet. Zij wikt en weegt, hij beslist. Hij wil linksaf, zij weet niet wat links is. Zij pakt wéken voor de vakantie in als onderdeel van de vakantiepret, hij pakt zijn paspoort en creditcard. Waarom willen we dan toch samen door het leven?
De vrouw wil aandacht, liefde, gezelligheid en uitgebreid communiceren.
De man wil sex.
De vrouw wil plannen, kinderen, genegenheid, kaarsjes en knuffelen.
De man wil sex.
Op een eerste date tijdens een etentje wil ze de persoon voor zich doorgronden en stelt ze haar vragen met zachtmoedige zekerheid. Wie heeft ze voor zich, wat zijn zijn bedoelingen, kijkt hij tijdens het eten naar andere vrouwen, flirt hij met de serveerster, heeft hij het veel over zijn ex,  of erger zijn moeder?
De man heeft honger en denkt maar aan twee dingen, nou eigenlijk drie.
Hij denkt:"Vis of vlees?". Hij denkt:" Veel of weinig". Hij denkt:"Zou ze sex willen?"
Wil de vrouw sex , dan wil de man er heus wel voor praten, gezellig zijn, plannen en aandacht geven. Maar als de man praat, gezellig is, planned en aandacht geeft, dan houdt dit niet automatisch sex in.

Als de vrouw huilt, dan vraagt de man waarom of waardoor, en biedt haar meteen een oplossing aan. De vrouw wil alleen horen dat hij begrijpt dat ze het moeilijk heeft, en daarmee klaar. Als de man onbereikbaar is, dan is hij interessant. Als ze hem heeft, dan is hij gesloten, egoïstisch en a-communicatief. Dan begrijpt hij niet wat ze wilt.
Als hij haar heeft, dan wil hij een ander.Zo gaat het tussen de man en vrouw.
Maar niet altijd. Er zijn mannen die wel meedenken, de juiste vragen stellen, verantwoordelijkheid tonen en lief en sterk zijn wanneer nodig. Dit noemen ze dan hun beste vriend. En zo zijn er ook vrouwen die sex willen.

Venus en Mars me hoella...een compleet ander sterrenstelsel;-)

Dames...gefeliciteerd...

Vandaag is Internationale Vrouwendag. De dag werd voor het eerst uitgeroepen op de internationale vrouwenconferentie in Kopenhagen in 1910, waaraan honderd mannen en vrouwen uit 17 landen deelnamen. En pas in 1978 werd 8 maart door de VN erkend.
Nu hebben de dames al best wel wat dagen waarin zij in het zonnetje gezet worden.

Moederdag: de tweede zondag in mei, waarop de vrouw cadeaus krijgt, ontbijt op bed, door kinderen zelfgemaakte rotzooi en paps doet dan de huishoudelijke taken. Ook oma's worden op deze dag natuurlijk niet vergeten.

Passief kiesrecht: Op 18 november had Aletta Jacobs het dan eindelijk voor elkaar. Na jaren van het laten staan van haar snor, werd Suze Groeneweg van de SDAP gekozen in de Tweede Kamer. Een zwarte dag in de emancipatie van de man en het begin van de het einde van de 'echte man'. In de Middeleeuwen hadden we Aletteke laten afzinken in een rivier en als ze boven kwam drijven was ze geen heks, maar neeeeee, deze tijd vroeg om stemrechtelijke gelijkheid, dom, dom, dom. Tsja, en een jaar later mochten 'ze' ook zelf kiezen! And the rest is history.

Menstruatiedagen: Een week voor deze dagen, en een week erna is de vrouw gerechtigd te mogen piepen over hormonale hinderingen, mag 'ze' haar 'buien' de vrije loop laten, hoeft 'ze' niet te gymmen, kan 'ze' ongestraft de man afbekken, hoeft 'ze' in sommige landen niet te koken en hoofdpijn en buikpijn zijn het excuus voor latente luiheid.

Zwangerschapsverlof: Het in totaal 16 weken doorbetaald koffie drinken met vriendinnen en keuvelen en shoppen.

Dit zijn maar een paar dagen van de bevoorrechte positie van het vrouwspersoon. Ik heb Valentijnsdag en de Huwelijksdatum nog niet eens meegenomen in mijn relaas. Gaan we rekenen, dan kom ik toch al gauw op 55 weken uit waarin de vrouw in het zonnetje wordt gezet. Nu is wiskunde niet mijn sterkste kant...

Misschien moeten we ook even stilstaan bij de landen waar de vrouw niet als een dame wordt behandeld. En ons daar als mens meer voor inzetten opdat 'zij' niet meer als dieren worden behandeld.
Vrouwenhandel, gedwongen prostitutie, mishandeling, verkrachting is nog steeds aan de orde van de dag. Dan kies ik er als man toch voor om drie weken meer dan een jaar bevat de dames in een goed daglicht te zetten.

Dames...gefeliciteerd en sta vooral stil bij en geniet van deze dag...

Banaan en virussen...

Sinds mijn achttiende ben ik obsessief bezig met sporten. Een van de hoofdbestanddelen van mijn dagelijkse voeding bestaat uit...de banaan. De banaan levert 514 kjoule aan energie en bevat 123Kcal.
Het is een verrekt handig fruitje dat vele doeleinden dient. Niet alleen in de sexindustrie waar ze vaak deze banaan in hun pruim peren, maar de banaan doet het ook heel goed in de vruchtenshake.
300ml melk, eiwitshakepoeder en een banaantje is een voedzaam begin van de dag.
Waarom is een banaan niet recht maar krom, als je hem neerzet dan valt ie om, zongen we vroeger altijd.
Nu maakt de mens wel vaker dingen recht die eigenlijk krom zijn, en ik maak me daar ook zeker schuldig aan.

Een van de grootste kromheden die we massaal recht praten is het gebrek aan kennis over behandeling en het voorkomen van een zeer bekend Nederlands virus. Elk jaar rond deze tijd worden onnoemelijk veel mensen besmet. De gevolgen van deze besmetting zijn vaak niet te overzien. De symptomen zijn pas zichtbaar als de besmetting zich in volle hevigheid heeft genesteld. De medische wereld heeft nog geen protocollen kunnen opstellen voor wat betreft het behandelingsplan omdat de symptomen per persoon verschillen. Wat weten we wel over deze afschuwelijke ziekte?

- Incubatietijd varieert van een dag tot 20 jaar. Sommigen zullen nooit iets merken van het virus.
- Het is erfelijk
- Het treft zowel mannen, vrouwen als in mindere mate kinderen
- Na 72 uur is het virus uitgewerkt
- Het virus concentreert zich voornamelijk in Zuid-Nederland

Symptomen:
- Ogen zijn glazig (Allergie?)
- Ongecontroleerde bewegingen (Tardieve Dyskinesie?)
- Stijve ledematen (Schildklier deficiëntie?)
- Heesheid (Laryngitis?)
- Verhoogd libido (Hyperseksualiteit?)
- Mogelijk tijdelijke impotentie
- Tijdelijke gespleten persoonlijkheid (Schizofrenie?)
- Vervaging fantasie en werkelijkheid (Borderline?)
- Geheugenverlies en desoriëntatie ( Delerium/Amnesie?)
- Flauwvallen (Syncopie?)
- Tijdelijke stoornis van de hersenen (Blackout?)
- Hyperactiviteit/aandachtsstoornis (ADHD?)

Door de verscheidenheid aan symptomen is het voor artsen erg moeilijk om een differentiaal diagnose te stellen.
Gelukkig dat carnaval maar één keer per jaar is en maar drie dagen duurt...

Agenda...en topografie

Over het algemeen verafschuw ik afspraken. Het uiteindelijke doel is namelijk dat je ze moet nakomen. Over drie weken "gezellig' een avondje eten met vrienden veranderd acuut in een "moetje".
En met "moetjes" moet je niet bij me aankomen. Het feit dat ik nú al weet waar ik over een week moet zijn (en dan nog te laat komen ook) zorgt voor allergische reacties gelijk aan een pollenallergie-patiënt met astmatische hooikoorts.

Maar soms kan ik niet anders. Aangezien mijn interne harde schijf niet zoveel ruimte bezit moet ik het gebruik van mijn agenda tolereren. Onder pernicieus protest verf ik mijn agenda vol.
Ik zie afspraken bij de fysio, puppycursus, bloedgeven, borrels en etentjes mijn Iphone-kalender vullen met nutteloze Kb's. Een van mijn voorgaande blogs gingen over de 11 uur vrije tijd die ik heb per dag. Deze uren zie ik nu verdwijnen als mijn spaartegoeden bij IceSave. Ik hou nu eenmaal van mijn vrije tijd, maar ook van mijn vrienden. Dus sta ik af en toe voor een onmogelijke keuze. Afspraken gaan 100% ten koste van vrije tijd. Maar keuzes moet je maken in het leven, anders sta je stil. En stilstand is topografisch gezien niet vooruit komen.

Nu ben ik in topografie net zo goed als een blinde analfabeet in een voorleesclubje. Van de twaalf provincies kan ik er twee plaatsen. Ik kan nog net Frankrijk onderscheiden van Spanje, maar daar houdt het dan ook echt op. Ik rij standaard kilometers om en dat is alleen al in de buurt waar ik woon, laat staan als ik de stadsgrenzen verlaat op zoek naar heinde en verre. Tijdens mijn reis in Zuid-Amerika had ik, als ik alleen geweest zou zijn, waarschijnlijk de jungle van Bolivia nooit verlaten. Dan hadden ze me ongetwijfeld na 30 jaar teruggevonden en gepubliceerd dat Mowgli toch bestaat. Dan zag ik mezelf later terug op de foto's met een boog, een lendelapje en een grappige beer. Het is een wonder dat ik Australië heb gevonden en een nog groter mirakel dat ik Nederland weer heb bereikt. Maar juist dat verdwalen doet me goed. Het gevoel dat ik echt leef en op ontdekkingstocht ben en niet weet wat er allemaal zal gebeuren.

Crusoë versus TomTom...

De duistere kant...

Iedereen, nou ja, ik in ieder geval, bezit een duistere kant. Zo hoor ik vaak op het nieuws over seriemoordenaars en verkrachters en dat ze oh-zo-leuke-vaders en fijne echtgenoten zijn.
Als ik dan de foto's bekijk van deze mannen dan zie ik de leegte in hun ogen. Alsof het echte leven zich achter geblindeerd glas afspeelt. De ogen, de ramen van hun ziel, zijn zwart en koud. Het zien van dit soort ogen doet mij rillingen op de rug veroorzaken.
Zo houdt volgens mij ook iedereen wel eens diepere geheimen voor zichzelf omdat ze simpelweg niet voldoen aan de standaard normen en waarden van onze maatschappij. Kwade gedachtes kunnen de vrije loop krijgen zodra je het raam openzet.

Zo heb ik naast mijn origamietechniek ook het systematisch martelen/vermoorden van vervelende mensen in mijn hoofd tot een ware kunst verheven. Kijkend naar Dexter kan hij nog het een en ander van me leren. Ik heb menig persoon in minuscule stukjes gezaagd en/of laten verdwijnen omdat ze simpelweg te langzaam reden, geen knipperlicht gebruiken, te luid spraken, voor mijn voeten liepen, voordrongen of me aankeken.
Gelukkig zegt een van mijn vele stemmetjes in mijn hoofd nèt op tijd dat dit niet kan/mag.

Nu kijk ik sinds een paar weken gebiologeerd naar Nazi Hunters. De laatste aflevering ging over het arresteren van "Het Beest van Sobibor"; Gustav Wagner, een grote blonde kerel, verantwoordelijk voor 800.000!!! doden. Deze sadist liet zijn duistere kant de vrije loop en zie wat er gebeurd is...Ik kan er niet bij dat dat 1 persoon dit kan doen en dat niemand ingrijpt. Nu was de voedingsbodem voor Hitler en zijn groep moordenaars erg vruchtbaar. De tijd, de plaats, de levensomstandigheden waren precies goed om deze afschuwelijke mensen de macht te geven. De schijnbaar charismatische Hitler omringde zich met grote groepen imbeciele moordenaars om zijn Derde Rijk te volbrengen. Wat me verbaast is het feit dat deze Gustav Wagner nog 35 jaar een goed leven heeft kunnen leiden in het prachtige Brazilië. Hoe heeft deze man zijn wandaden voor zichzelf kunnen vergoeilijken??? Zelfs op het moment van zijn arrestatie durfde hij ten overstaande van een van de weinige overlevenden van Sobibor te beweren dat zijn aandeel in de vernietiging niet noemenswaardig was geweest.

Sommige mensen verbloemen hun duistere kant met blont haar, oppassen voor dat soort lui...
Protesteer Vooral Verder...

Strand, jeugdliefdes...en sterilisatie...

Vanochtend toen ik op het strand was, kwam ik een jeugdliefde tegen. Tenminste zij wist eigenlijk niet dat ze mijn jeugdliefde was. Ik heb het haar nooit verteld. Fleur (naam fictief natuurlijk) zat drie klassen hoger en bij het wisselen van lokalen zat ik tijdens Duitse les op dezelfde plek, "onze plek". In de derde klas van de middelbare school was ze haar koffertje naast "ons" bureau vergeten.

Ze kwam binnen, haar blonde haren wapperenden kleurvol door de opgedreunde mit, nach, bei, seit, von, zu, aus, ausser, engegen en gegenuber heen terwijl ze in slowmotion naar me toe kwam lopen. Na twee jaar van pure verliefdheid wist de hele klas natuurlijk dat ik haar fantastisch vond, dus op haar vraag of ik haar koffertje even wilde aageven, barstte de klas uit in een luid gefluit.
De fietfieuws galmden nog lang door de gangen terwijl ik mijn Ferrari-rode gezicht als een bange struisvogel met hoogtevrees diep in mijn bureau begroef. Om mijn liefde voor haar te tonen schreef ik al tijden haar naam in water zodat ik later in haar baden kon. Elke ochtend kwam ik een uur eerder op school om haar te zien terwijl ze haar prachtige roze, met bloemen verklede omafiets parkeerde in het fietsenhok.

En nu zag ik haar weer, na 23 jaar. Ik stapte uit de auto en liep zelfverzekerd naar haar toe en riep haar.
Ik: Fleur!! Ze draaide zich langzaam om.
Zij: Ja, dat klopt!! Sorry, wie ben jij?
Ik: Ehm, ik ben het, Tudé...van de middelbare school. Ik was toen echt heel verliefd op je...toen...maar ik kon mijn zin niet afmaken.
Ik keek diep in de ogen van Fleur en zag ineens wat ik vroeger nog niet zag. De roze bril was wel behoorlijk wat verouderd en vertoonde hier en daar wat barstjes. Ook was de scherpte niet meer helemaal zoals deze vroeger was. Zelfs met mijn nieuwe bril kon ik er niets anders van maken dan dat ze veranderd was in een verouderd modelletje.
Halleluja, wat was die chick oud en lelijk geworden!!!! Ze zag eruit alsof ze na haar succesvolle schoolperiode opeens vanuit het niets in een bad met Chrystal Meth was gevallen. Haar gladde mooie huidje was veranderd in een uitgedroogde woestijnrivier. Spleten tussen haar gele tanden zo groot dat de film 127 hours er makkelijk in gefilmd had kunnen worden. Haar ogen leken op bevroren stroop en haar prachtige blonde haren waren ietswat veranderd van kleur. Fleur was veranderd in een droogbloem. Fleur zoals mijn taalpuristische collega zegt was fleurleden tijd.

Ik: Ik moet eigenlijk weer gaan, mijn hondje moet nodig...een...ehm...sterilisatie ondergaan. Leuk je weer gezien te hebben.

Rozen verwelken en Fleur is vergaan.
Maar mijn liefde voor sterilisatie blijft altijd bestaan...

water...en internet...

De aarde bestaat voor 70,9% uit water. Het lijkt wel of dit allemaal in Nederland naar beneden komt storten. En zoals het de Nederlander in de genen zit beginnen we hier massaal over te zaniken.
Fluitend liet ik vanochtend vroeg mijn pup uit in het prachtige park achter mijn huis. Ik genoot volop van de fluitende vogels en mijn schijtende schat. Totdat er een man zijn voordeur opendeed en mij schreeuwend verbood de hond te laten poepen. Nu schuw ik geen discussie in de ochtend dus vol overgave stortte ik mijn verbale incontinentie over hem uit.
Verbouwereerd liet ik het type-ik-ben-piloot-en-denk-dat-ik-ook-in-het-echte-leven-iets-te-vertellen-heb in zijn Saab achter. Dat ik zelfs in een losloopgebied mijn Ridgeback aan de lijn had en plastic tasjes in elke zak bij me had was hem niet opgevallen.
Ik: Als u nog even doorgaat met uzelf irriteren (want irritatie begint bij jezelf zoals je weet), dan kom ik nog 4x per dag langs de aankomende jaren totdat u het artikel heeft gevonden waarin staat dat op uw pleintje een algeheel hondenverbod geldt...
Hij: Oh, gaan we zo beginnen?
Ik: Nee meneer...zo gaan we eindigen, fijne dagen.
Nog harder fluitend vervolgde ik mijn weg om naar mijn werk te gaan.

En ja hoor, ik werd in de bus wakker gemaakt door een medereizger. Deze dame moest wel erg goed zijn in scheikunde en een voorliefde hebben voor elektronen aangezien alles wat haar mond verliet een negatieve lading bevatte. In gedachte pastte ik mijn origamitechniek toe op haar. Deze techniek heb ik mijzelf tot in absolute perfectie eigen gemaakt. Ik vouw vaker vervelende mensen in gedachte om tot papieren zwaantjes, huisjes en molentjes. Gewoon omdat het kan...Hetzelfde doe ik met vouwfietseigenaars, maar daarover later meer...

Door vouwen verdwijnt mijn irritatie meteen.
Maar deze mevrouw was niet te vouwen. Als een autist vervolgde ze haar klaagzang over volle bussen, stinkende mensen en die eeuwige regen. Vriendelijk stelde ik haar voor om de Nederlandse bevolking een plezier te doen en te emigreren naar een twee-seizoenen land.  Zinloos aangezien dit een vrouw was die het vermogen bezat om zelfs over draadloos internet nog te struikelen. Ik hoop dat een computervirus vandaag op haar stembanden zal slaan.

Kon je sommige mensen maar op mute zetten...