Schoolreünie II...

Vincent, inclusief scheiding en bril eindigde zijn heldenepos met; cuiusvis hominis est errare.
Hij keek mij hierbij doordringend aan.
De volgende kwelling was de speech van de conrector. De aula was the place to be. Er zou drank zijn onder het genot van wat hapjes. De aanwezige hapjes waren ook 20 jaar ouder geworden. Ik zocht een plekje naast de bar en er zat maar 1 ding op. Drinken alsof mijn leven er vanaf hing.

Naast mij stond een meisje. Niet bepaald van het genre, nou ja van welk genre dan ook. Ze keek me aan, haar ogen werden groot en koud en haar glas rode wijn vloog mijn kant op. Goed gemikt moet ik zeggen, want mijn hele pak werd gekleurd in een zachtroze waas. Die zag ik niet aankomen! Nu ben ik niet zo heel snel van mijn stuk gebracht en vrij nieuwsgierig van aard, dus stapte ik rustig op haar af.

De wijn of de woede had haar ogen bloedrood gemaakt. Wat er in deze ogen te lezen viel was pure haat. Best een mooi gezicht, ik ben dol op puur! Ik vroeg haar waarom ze haar wijn had laten vallen en briesend als het paard van Ankie van Greunsven keek ze me aan. "Je hebt mijn jeugd verpest, schreeuwde ze zachtjes." Juist die ingehouden schreeuw maakte haar zin zeer krachtig. Met een Robert ten Brink stem vroeg ik of ze misschien haar zin iets kon toelichten.
"Je weet het echt niet hè?" Haar stem bevatte een trilletje. Zo'n rietje dat tussen zo'n
blaasinstrument zit. Hoe meer ik naar haar luisterde, hoe meer ik een hobo hoorde praten. "Elke dag van week wist je me te vinden, met je kutgrappen. Voor jou was het maar een geintje, maar hoe leuk denk je dat het voor mij is geweest?"

Nog steeds wist ik niet wie dit meisje was. Ze moest dit hebben gemerkt, want
haar woede werd steeds waanzinniger. "Hoe denk je dat het is om dag in dag uit het geluid van hinnikende paarden te horen zodra je op de gang loopt...? Nou? Zodra je me zag begon je te briesen als een paard en hoog gehinnik volgde. En al je vriendjes deden mee."
Visueel ingesteld zag ik zo'n honderd scholieren hinnikend op de gang van mijn oude schooltje en kon mezelf een kleine glimlach op mijn gezicht niet onthouden.

Ik wist me echt niets te herinneren van dit meisje. Maar erkende wel dat dit een grap van mij zou kunnen zijn en zag de eerdere vergelijking met Bonfire. Eerlijk als ik was legde ik haar uit
dat ik me van haar bestaan niets wist te herinneren en dat het me speet als iemand die waarschijnlijk heel erg op mijn leek haar pijn had gedaan. Een tweede glas wijn vloog mijn tegemoet . Drankmisbruik! Ik zei Bonfire vriendelijk gedag en wist dat mijn avond er wel bijna op zou zitten totdat ik ineens op de verwarming Marjolein zag zitten...


Dit hapje was er wel degelijk op vooruit gegaan. Blonde haren, inclusief
sekslok zoals een vriendin van altijd zegt. Azuurblauwe ogen en de
lippen regelrecht van het gezicht van Angelina Jolie afgetrokken. Ze
zat met haar benen over elkaar, prachtige korte hakjes onder haar
mijlenlange benen. Van koortslip naar vrouw van de wereld. Ze lachte,
haar hoofd viel iets naar achter en haar kaaklijn ontblootte zich.
Ze zag me en greep naar haar glas rode wijn...