De dokter lacht, flirt en vergeet...

De man loopt elke dag met zijn hond in het park. Het Haarlemse Kenaupark is bij uitstek geschikt voor hem. Het park is rond en zo kan hij niet verdwalen. Ik maak vaak een praatje met hem. Zoals hondenliefhebbers doen. We praten over het weer en hoe slecht de zomer is geweest. Over hoe stout Binkie twee dagen geleden was en over hoe intolerant sommige mensen ten opzichte van anderen zijn. Maar met deze man praat ik niet. Ik luister naar hem.

Kenaupark

Een man van 62 met fonkelende ogen en langzame zinnen. Hij was dokter en getrouwd. Én sinds vorig jaar geraakt door een fikse hersenbloeding waardoor zijn woorden aarzelend worden uitgesproken...

De bril uit de jaren zeventig past bij hem. Grote vierkante glazen, die zijn ogen nog eens extra laten spreken. Ik vraag hem hoe het met hem gaat. Een glimlach om zijn mond en een lange stilte. Alsof hij diep moet graven in de gangen van zijn geheugen. Hij staat stil en kijkt me aan.

Zijn lachende gezicht verstard.

"Nou is...nogal verwarrend...omdat gebouwen veranderen," is zijn antwoord.

Ik zie hem op zoek naar knopen om zijn verhaal aan vast te maken.

Hij schiet nu oprecht in de lach omdat hij weet wat hij heeft, en er mee moet leven.

- Ik praat niet duidelijk, een bloeding gehad niet zo leuk...een beetje veranderd...woorden zijn soms raar uit mijn mond...cerebrovasculair accident

- Met als gevolg afasie, antwoord ik.

De dokter kijkt me vragend aan. "Ik ben een tijdje met een geneeskunde studente gegaan," zeg ik hem. Hij lacht en zegt dat ik dat goed gedaan heb, en vraagt of ik nog steeds met haar ga.

"Nou nee, ze was, of beter gezegd onze relatie was een beetje ingewikkeld. We haalden niet bepaald het beste in elkaar naar boven."

- Hoe anders vrouwen zijn...soms onuitstaanbaar maar nodig...voor mannen...groot verschil. Mijn vrouw al 30 jaar samen en soms ook anders...maar lief!

- Vind u het lastig dat u niet goed meer uit uw woorden kom, vraag ik hem.

Wederom een lange stilte. Hij kijkt naar de grond alsof daar het antwoord begraven ligt.

- Het is zoals het is...moet het accepteren...soms moeilijk maar leven is mooi gelukkig.

Kenaupark, copyright Jasper van der Meij

 Zijn ogen staan wagenwijd open als hij het over zijn vrouw heeft. Iets dat me gerust stelt en blij maakt. Er zijn dus nog mensen die oprecht van elkaar kunnen houden. De dokter lacht hardop terwijl we gepasseerd worden door een meisje dat we vaker zien in het park.

- Lekker, zegt hij. Meer niet. Lekker...

Mijn slappe lach schiet het park in. Fantastisch! Hoe eerlijk kun je mensen hebben? Het meisje heeft het gehoord en kent hem. "Bedankt dokter," zegt ze grijnzend.

De dokter is al vergeten waar het over ging, en misschien is dat de sleutel tot een geslaagd leven. Vergeten waar je mee bezig bent, het accepteren en het de volgende keer weer net zo enthousiast oppakken?