En omdat ik besta voel ik pijn.
Het scheuren van mijn achillespees tijdens een (kick)boks lesje voelde ik behoorlijk.
Het woord zweepslag is in dit geval een wel erg goed gekozen woord.
Dus ging ik na de les niet niet naar huis maar naar de eerste hulp. Tegelijk met Hamid en zijn gebroken voet kwam ik aan. Een korte hinkelsprint zorgde ervoor dat ik mij eerder bij de balie kon melden en ik hoopte dat ik dan ook eerder aan de beurt zou zijn.
Daar kreeg ik het label blauw wat zoveel zegt als - U kunt wachten op uw beurt tot u een ons weegt.
Helaas, na 2,5 uur wachten bleek toch dat breken voor gaat op scheuren. Hamid was een nogal ongeduldig en onrustig typje en was erg zelfredzaam. Zo zocht hij tussen de medicijnen naar ontsmettingsmiddel voor zijn schaafwonden en vond hij de operatiebrillen wel vette shit. Deze verdwenen dan ook snel in zijn jaszak. Totdat zijn oom hem sommeerde ze terug te leggen omdat de camera's waarschijnlijk alles registreerden. Vooral de afwezigheid van verzorgend personeel.
Mijn voet werd in spitsstand gegipst en ik mocht weer naar huis met de mededeling de volgende ochtend mij te mogen melden op de derde verdieping van het Kennemer Gasthuis locatie Zuid.
En ohw, of ik nog wel even een automatische machtiging wilde tekenen voor de leenkrukken.
Ik stapte de volgende ochtend uiteraard met mijn verkeerde been uit bed maar zette mijn beste beentje snel voor.
Aangekomen in het ziekenhuis was mijn komst niet bekend en geïrriteerd belde de receptionist naar de balie van de derde. Daar wisten ze gelukkig wel van mijn operatie af. En daar lag ik dan.
Met een operatiejasje, open rug, blote bips en een gevallen meneer Bos op kamer 23. Of ik nog even wilde plassen, om te voorkomen dat ik de OK onder zou wateren. Balancerend op één been viel natuurlijk het jasje bijna op de straal, maar vakkundig ving ik het op het nippertje op. Door de oog van de naald zou Hamid gezegd hebben.
De Dokter kwam binnen na mijn plas, stelde zich voor terwijl hij me uiteraard niet aankeek. Hij kende het klappen van de zweep en niets uitleggend meldde hij me dat hij de Beul zou zijn die de boel wel even zou gaan fiksen. Een routineklus voor hem. In zijn ogen las ik het woord 'saai'.
De co-assistent liep nog even terug om een pijltje op mijn linkerbeen te zetten, terwijl de Arts het niet kon laten om hem nog even af te zeiken. "Alsof het niet duidelijk genoeg is, met dat blok blauwe gips erom?" De co keek me aan terwijl hij zijn hand op zijn voorhoofd de letter L liet spellen. Ik ben dol op protocol.
Aangekomen in de OK kreeg ik een ruggenprik waardoor het leek alsof mijn billen en kruis in een warm bad werden gedoopt. Dit warme bad straalde uit naar mijn tenen en voordat ik het wist was ik verlamd vanaf mijn navel. De Chirurg kwam binnen, sprak de woorden:" Ahaa, de patiënt is er, en dan nu het belangrijkste, de radio." Kwam het warme gevoel nu van de ruggenprik...?
Na een klein uurtje hakken en boren raakte ik behoorlijk gehecht aan het team specialisten. Maar aan al het goede komt een eind. Hup naar de verkoeverkamer om daar ingegipst te worden door twee fantastische gipsmeesters. Sprekend Buurman en Buurman. Met een "Ajetoo" werd mijn gevoelloze voet in witte doeken gewikkeld. En hij zag dat het goed was.
Nadat ik mijn benen weer kon bewegen en nogmaals mijn blaas kon legen mocht ik naar huis.
Op naar weken niets doen en met de voetjes omhoog. Echt iets voor mij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten