Ze liep over straat, de wind speelde met haar haar.
Druppels gleden van haar wangen. Ze sloot haar ogen.
Het geluid van de stilte nam de ruimte over. Er liepen geen mensen meer op straat.
In de verte hoorde ze het gerinkel van glas. Doffe dreunen. Een onafgebroken geluid van neervallend steen.
Haar stad, de speelplaats van haar jeugd, was niet meer.
In haar hoofd kon ze de plekken nog goed voor zich halen, hoewel dat elke keer moeilijker werd.
Daar waar ze ooit had leren zwemmen lagen nu gaten. Ongeordend chaotisch puin, met stukken staal die uitstaken alsof ze haar leken te waarschuwden niet dichterbij te komen.
Ze hield haar ogen gesloten. In haar hand hield ze een plastic zak. Alles wat ze bezat.
In gedachte liep ze door, langs het bakkertje, waar behalve brood ook de mierzoete gebakjes gretig aftrek vonden.
Langs de winkel waar haar vader ooit werkte. Zijn schort, donkerbruin, wapperend in de warme woestijnwind, als vleugels. Zijn sterke schouders, zijn handen in zijn zij. De glimlach zodra hij haar zag.
De geborgenheid die ze voelde wanneer hij haar optilde en haar 'zijn prinses' noemde. Ze vloog hoog boven de stad uit. De stad waar ze zo lang gelukkig was geweest, was niet meer.
Ze stond stil en hield haar ogen gesloten. De vermoeidheid nam het over van het verdriet.
Nog geen maand geleden was het hier feest. Tajines gevuld met lam en zoetigheid. Muziek en een plein vol mensen.
Nu was het plein leeg. Gaten in de weg, maar niet in haar geheugen.
Ze stak haar hand uit maar niemand reageerde. Ze begreep het niet.
Had haar vader niet gezegd dat hun toekomst het mooiste geschenk was?
Waar waren ze dan nu?
De wind speelde met het zand dat in cirkels over het plein danste.
Ze liep verder, op zoek naar haar toekomst...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten