Gisteren liep ik hard. Het weer voelde als een warme deken. In het bos werd ik omarmd door de geur van gras, mos en bladeren. Ik kwam een soort van thuis. Het ruizen van de rust reageerde op mijn emoties en zorgde voor ontembare energie. Ik bleef lopen, kilometer na kilometer.
Onvermoeid vervolgde ik mijn weg. Ik wilde mezelf onderdompelen in dat gevoel van sereniteit. Ik was alleen, en lang niet zo gelukkig geweest. Ik was de natuur en zij deelde zichzelf met mij.
Ik voelde de geuren gestaag mijn zintuigen prikkelen. Mijn huid vermengde zich met de bladeren en langzaam werd ik door het bos opgezogen. Ik voelde mijn voeten de grond in zakken. Een klein vogeltje wroette zachtjes met haar snaveltje door mijn haar. Een goeie plek voor het bouwen van haar nestje.
Ik zou niet moeten drinken in de ochtend...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten