Aangekomen met twee minuten speling namen we plaats op rij 7, stoel 31 en 32. Naast ons nog wat open plekken, vooral op het hoofd van mijn buurman. Had ik me vergist of zou de beste rockband van Nederland optreden voor de doelgroep rolstoel en shuffleboarders?
De zaal is nog voor een kwart leeg als het concert begint. Vijf lampen verlichten voorzichtig het podium en een zacht gejuich volgt. De eerste melodie van de avond vertelt veel over het vervolg ervan. Zes man, mistig belicht, beginnen aan hun twee uur durende avontuur.
Het geluid is prachtig, puur, klein en kwetsbaar, wat goed past bij de opzet van de band. Hulde voor de geluidsman. Op het podium, vijf mannen op een houten vlot...drijvend. Schande voor de decorbouwer. De stem van de zanger is breekbaar, overduidelijk aangetast door de vele optredens van de afgelopen maand. Het begin is goed. Bij het vijfde nummer al merk ik dat hij een overgang wil maken van klein naar groter, en voel dat het hem niet gaat lukken. Hij voelt het ook...
Hij is er niet bij. Tijd genoeg om even om me heen te kijken.
Al snel herken ik ze en maak ik een onderverdeling van het type fan.
Voor mij staan:
De Klappers, bij het minste springen zij op en beginnen hoewel vaak te vroeg en geheel ongepast luid te klappen.
Links van de Klappers; de Filmer. Links in haar hand de onmisbare IPhone en nu zelfs een IPad in haar rechter. Waarom doet ze dit en beleeft ze het concert niet gewoon live? Wil ze soms vannacht in haar koude kamertje genieten van een privé concert?
Ha! Natuurlijk, de Zingers. Zij die het niet gehaald hebben bij Idols/XFactor en So You Think You Can Sing. Deze groep is misschien nog het meest storend. Met valse noten en een kwart maat voorlopend blaten zij hun noten als schapen in wolfskleren terug naar de band.
Ik kijk naar rechts, gelukkig de oude man, oftewel, de Zitter. gelukkig, daar zouden er meer van moeten zijn!! De Zitter is vaak ook de Knikkeboller.
Op elke vierde maat knikt hij zijn hoofd alsof hij de olie zelf uit de grond haalt. Maar ik heb geen last van deze Stille Genieter. Van wie ik wel last heb is de Schreeuwer. Met name de variatie van schreeuwen in zijn of haar repertoire. Herhalende 'WOEHOIEEEEEE's worden de lege ruimte ingeschoten alsof het een raketaanval op Libië betreft. Storend op zijn minst. En dan nog als laatste; de Prater. Deze spuien hun meningen als geisers die elkaar afwisselen. Ze houden geen rekening met de stille stukken van de optredende partij en met een monotoon gemurmel zijn ze onophoudelijk met elkaar in de weer...
Ik kijk op mijn horloge, nog vijf minuten en het is weer voorbij. Ik wissel nog mijn telefoonnummer uit met de Filmer (zou het concert graag nog eens willen zien) en loop naar buiten. Weer een avond voorbij met een herinnering armer. Had ik maar een hobby...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten