Ik leende een fiets van Douglas en tassen van Ton en op een dinsdag was mijn oefenrit naar Delft.
Een afstand van 70km. Dat ging goed en dus vertrok ik op een vrijdag naar Spanje.
Barcelona om precies te zijn. Gekleed in strak wit spandex plaatste ik mijn bips op het harde zadel en mijn voeten op de pedalen. En trapte er vrolijk op los.
Op de vierde dag kwam ik aan in een klein dorpje in België, zo'n 35 kilometer onder Montmédy.
De zon zou haar gezicht over een klein half uurtje laten verdwijnen dus ik moest op zoek naar een plekje om te slapen. Op het dorpspleintje keek ik om mee heen en zag in een klein bordje met daarop het woordje 'hotel' geschreven. Kijk, daar wordt een fietser blij van. Ik trok het zadel uit mijn reet en waggelde als een aangeschoten gans richting het hotel. Een stevige deur met bijbehorend gekraak zorgde voor uitzicht op een lange gang. Een lange donkere gang.
"Est quelqu'un à la maison?" Niemand antwoord. Ik loop verder en zie links een andere deur die toegang geeft tot de eetkamer. Vier tafels en een bar, alles even bruin en stoffig. Een tafereel waar Alfred Joseph Hitchkock van gesmuld zou hebben. Voorzichtig loop ik verder, en kom uit in een keuken. Een zwartgeblakerd pannetje pruttelt op een zacht vuurtje. Een half afgeruimd plastic tafeltje staat in het midden van de keuken.
En ineens staat zij achter me! Van schrik laat ik mijn bidon vallen, welke op de vloer valt en openspringt. Ik zie de vloeistof tussen de gescheurde voegen sijpelen. Ik draai me om en zie het lelijkste wezen op aarde mij met kraaloogjes aanstaren. Er valt een lange stilte. Ik kijk haar aan, zij kijkt mij aan, we kijken elkaar aan. "Wie het eerste wegdraait heeft verloren", hoor ik mezelf zeggen. Ik schiet in de lach. Wat heeft een mens in paniek toch rare uitingen...
De wallen onder haar ogen doen me denken aan de vulkanen die ik in Ecuador heb gezien. En het wachten is op de uitbarsting. Spataderen als stromen lava hebben haar benen getekend.
Maar deze blijft uit. Een zoetgevooisde stem heet me welkom. Haar zacht Belgische accent word door mij nog niet vertrouwd.
"Hoeveel nachten blieft U te verblijven?" Ik wil zeggen: "Geen enkele," maar hoor mezelf 1 nacht zeggen. Ze heeft twee kamers gereed, en zegt me deze zelf te kiezen. Aangezien ze slecht te been is kan ze niet meelopen. Dus ook niet schoonmaken, denk ik. Boven tref ik de meest smerige kamers aan die ik ooit gezien heb. Een zwerver zou nog liever buiten slapen.
Beneden aangekomen geef ik aan dat ik een buitenmens ben. Ze kijkt me met ongeloof aan alsof ze me compleet doorheeft en het haar niet uit maakt waar ze me vermoord. Een plekje achterin de tuin naast een heuse zwijnenstal is de aangewezen plek voor mij om de nacht door te brengen. Ze biedt me een douche aan voordat het eten geserveerd zal worden. Ik vraag me al af wat er in het zwarte pannetje pruttelt. En ik zou daar snel achter komen. De douche haperde en bruin roestwater spoelt over mijn fietslichaam. Zo goed en zo kwaad als het gaat was ik mezelf met de handdoek droog.
Tijd voor het diner. Ik had een half uur geleden nog kunnen besluiten weg te rennen. Nu was het te laat. Doorgebakken friet uit vet van voor de oorlog en dan het pannetje.
"Een ware delicatesse," mijmert ze. Ik open de deksel en zie zwarte stukjes vlees drijven in een troebel watertje. "Oreilles de porc," naar grootmoeders recept. Varkensoren dus, sidder ik.
Ik vis met mijn vieze vork de oren uit de tovenaarssoep en leg ze op mijn bord.
Ik zet mijn gedachten op nul en één voor één lepel ik de oren mijn slokdarm in.
Vomeren gegarandeerd, ware het niet dat ik lijd aan emetofobie. Mijn redding.
Het eten zit erin, ik spoel het door met een Belgisch biertje uit 1948 en loop naar mijn tent. Ik zet de locatieherkenning van mijn Facebook aan en plaats een bericht. Als mijn lijk straks maar tussen de zwijnen gevonden zal worden ben ik al blij.
"Lieve Facebook vrienden, alles gaat goed met me. ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten