Het was een gewone dinsdagochtend in Juli. Zoals gewoonlijk op dinsdag had ze gezwommen. Drie keer per week trok ze haar 60 baantjes om haar lijf fit te houden. Maar vandaag op de fiets naar het station om in Haarlem haar neefje te zien. Ze hield van Amsterdam in de ochtend. Het was er nog rustig en de regen had vannacht de straten schoongespoeld. De geur van regen in de zomer gaf haar energie.
Na wekenlang voorbereiding was ze er nu vanaf. Ze had haar shows tot in de puntjes voorbereid. De zaal was tot aan de laatste voorstelling geboeid geweest en de reviews waren lovend. Een opkomend talent met groot gevoel voor minuscule details, had het Parool geschreven. Ze was trots als een aap met zeven piemels was haar commentaar geweest. En deze quote was uiteraard overgenomen. Ze wist precies wat haar publiek wilde en gaf het ze. Met haar zelfverzekerde voorkomen speelde ze met de woorden en haar fans. Ze voelde zich één met het toneel.
In gedachten verzonken liep ze naar perron 2A en zag hem staan. Een jongen, zoals er wel meer rondliepen in de wereld. Blonde krulletjes, blauwe ogen. Wat haar vooral op viel was de blik in zijn ogen. Vervreemd. Hij keek om zich heen en leek andere dingen te zien dan de meeste mensen. Misschien was hij blind? Blind voor vooroordelen dan, dacht ze lachend. Anders zou hij wel een Golden Retriever of rood-witte hengel bij zich hebben. Ze kreeg spontaan zin in vissen. Tegelijk stapte ze de trein in en zaten tegenover elkaar. Hoe wonderbaarlijk je het toeval een handje kan helpen. Ze keek naar hem, bijna als in trance. Hij keek ook naar haar. Zij keek weg, het spel kon beginnen.
Na wekenlang voorbereiding was ze er nu vanaf. Ze had haar shows tot in de puntjes voorbereid. De zaal was tot aan de laatste voorstelling geboeid geweest en de reviews waren lovend. Een opkomend talent met groot gevoel voor minuscule details, had het Parool geschreven. Ze was trots als een aap met zeven piemels was haar commentaar geweest. En deze quote was uiteraard overgenomen. Ze wist precies wat haar publiek wilde en gaf het ze. Met haar zelfverzekerde voorkomen speelde ze met de woorden en haar fans. Ze voelde zich één met het toneel.
In gedachten verzonken liep ze naar perron 2A en zag hem staan. Een jongen, zoals er wel meer rondliepen in de wereld. Blonde krulletjes, blauwe ogen. Wat haar vooral op viel was de blik in zijn ogen. Vervreemd. Hij keek om zich heen en leek andere dingen te zien dan de meeste mensen. Misschien was hij blind? Blind voor vooroordelen dan, dacht ze lachend. Anders zou hij wel een Golden Retriever of rood-witte hengel bij zich hebben. Ze kreeg spontaan zin in vissen. Tegelijk stapte ze de trein in en zaten tegenover elkaar. Hoe wonderbaarlijk je het toeval een handje kan helpen. Ze keek naar hem, bijna als in trance. Hij keek ook naar haar. Zij keek weg, het spel kon beginnen.
Een ietswat viezige oude vrouw kwam naast hem zitten en verstierde de romantiek met luid genies. Hoe ze van kansen gebruik kan maken had ze geleerd in de theatersport.
"Wist u dat sommige stoelen van leer gemaakt zijn dat ervoor zorgt dat mensen moeten niezen?"
Okay, dat was echt de slechtste improvisatie in de geschiedenis van de lach. Had Mart Smeets naast haar gezeten had hij haar zeker toegesproken op zijn eigen eloquente wijze.
"Je vermaakt je wel, maar je had veel liever alléén naast deze jongeman gezeten. Maar het zat er niet in, hè? Toch? En
dan moet je hier het beste van zien te maken – en dan doe je dat, toch? Ik ga u laten zien waar ze nu zit: ze is een face in the crowd. We
gaan even kijken waar ze had kunnen zitten, en dan moet je heel goed kijken, waar zit
onze Sabine? Daar dus. Ze is een face in the crowd, en daar moet ze
kijken naar de man met wie zij het leven had kunnen delen. Ja toch, zo is het
toch? Ook dat is romantiek mensen..."
Maar mag ik het zeggen? Ja ik mag het zeggen, Mart heeft gelijk. Wéér gelijk. Ze was het spoor bijster en behaalde geen plaats op het podium.
Nog één blik gaven ze elkaar voordat ze de trein verliet en Haarlem zou binnenlopen. Kilometers spoor schoten onder haar door, maar ze stapt uit, kijkt om zich heen en eventjes voelde zij zich zo alleen. Zelfs haar vermogen om pijn in liedjes om te zetten hielp niet. Ze was hem kwijt.
Dit verhaal hoorde ik dezelfde middag nog van Lonneke. In geuren en kleuren kon ze mij dit vertellen en ik luisterde aandachtig. Twee dagen later kreeg ik een Whatsapp:
Met de twee woorden "vervreemd en spoor" van Lonneke...
PS: suppen is peddelen op een surfboard, maar dan staand
Geen opmerkingen:
Een reactie posten