Tot mijn zestiende heb ik maar wat aangeklooid. De schoolbanken waren niet echt voor mij weggelegd. Ik had in die tijd ook niet veel vrienden. Nu ik erover nadenk eigenlijk maar ééntje, mijn jongere broer Theo. Hij begreep mijn humor en samen haalden we behoorlijk wat kattenkwaad uit.
Mijn vader was een strenge kerel. Hij vond dat ik meer structuur in mijn leven nodig had en stuurde me naar Den Haag om daar bij mijn oom te gaan werken in de Franse kunst-en prentenhandel. Best een gave business. De hele dag achter mijn Apple Photoshoppen. Ik was er behoorlijk bedreven in en mocht na vier jaar naar Engeland om daar in de Londense tak van het bedrijf mijn ding te doen. Al snel sloeg de verveling toe en mijn oom ontsloeg me op staande voet omdat ik teveel op internet zat. Najaa, die ging dus niet echt mee met zijn tijd!
Omdat ik Engeland wel een vet land vond besloot ik nog een tijdje te blijven en werd aangenomen als leraar en hulpprediker in Ramsgate. Mensen helpen ging me goed af en ik besloot een studie theologie te gaan volgen in Amsterdam. Best een zwaar toelatingsexamen, welke ik uiteindelijk niet haalde. Mijn vader natuurlijk weer balen.
Ik ging van Amsterdam naar Den Haag om daar mijn neef te helpen.
Hij was kunstenaar en hij was degene die me leerde schilderen. Dat vond ik dus echt heel cool om te doen! Ik werd daar ook voor het eerst verliefd dus genoeg inspiratie tot schilderen. Mijn vriendinnetje Sien, een meisje dat als prostituee werkte woonde toen bij me in. Ik had echt geen geld om mijn kont te krabben en werd door mijn broer Theo min of meer onderhouden. Na een jaar ging het tussen Sien en mij weer uit. Ik ging terug naar Brabant om me daar volledig te richten op de schilderkunst.
Vooral het boerenleven vond ik interessant. Niet dat er verder iets te beleven was, dus dat was achteraf een logische stap. Ik was bezig met een schilderij van boer Willem toen mijn vader plotseling dood ging. Het schilderij is best mooi geworden ondanks mijn verdriet.
Helemaal klaar met boeren en het buitenleven verhuisde ik naar Antwerpen om daar aan de academie te gaan studeren. Dat heeft niet lang geduurd. Ik was het niet eens met dat stelletje opgeblazen arrogante sukkels! Ik kreeg een mailtje van Theo met de vraag of ik naar Parijs wilde komen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik zat al in de Thalys na het lezen van het laatste woord. Omdat ik geen geld had voor modellen schilderde ik voornamelijk mijn eigen spiegelbeeld. Het ene na het andere zelfportret verscheen op het doek. Ook maakte ik voor het eerst vrienden. Vooral Paul was een toffe gast. Een aparte kerel, zoals wel meer kunstenaars. Ik kon uren met hem ouwehoeren over de kunst en was het vaak met hem oneens. Hem op de kast jagen was dan ook een grote hobby van me.
Ik stelde voor om samen een kunstenaarsgemeenschap op te richten en daar had hij wel oren naar. We verhuisden samen naar het prachtige plaatsje Arles. Al na twee maanden irriteerde ik me mateloos aan het eigenwijze gedrag van Paul. Hij kon zo in zijn emotie zitten als ie ook maar een beetje het gevoel had gelijk te hebben. Op een avond toen hij dronken thuis kwam escaleerde de boel. Die gek sneed met scheermes mijn rechteroor eraf! Ik wilde wel aangifte doen, maar vond dat ook wel weer zielig voor hem. Ik schilderde uit protest mezelf in verband om hem eraan te herinneren wat voor een klootzak het was. Zo doen kunstenaars dat!
Vanaf dat moment ging het eigenlijk niet zo goed meer met me. Erg geschrokken dat iemand dit kon doen hoorde ik steeds vaker stemmen in mijn hoofd. En dat is over het algemeen geen goed teken. De stemmen werden luider en zorgde ervoor dat ik mezelf later dat jaar heb laten opnemen in een kliniek. Daar werd het niet echt beter van. Ik raakte in een depressie en zag het niet meer zitten. Wederom nam ik een besluit dat mijn leven drastisch zou veranderen...
Met de woorden 'zelfportret en emotie van Bartje Mozer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten