De bus...

Hij hield van een groots en meeslepend leven. Van alle contrasten. Zij niet. Zij was rustig, beheerst en berekenend. Kortom, het ideale stel om samen te laten komen in een kort verhaaltje.
Een korte schets.

Vrijdagmiddag, het weekend schopte hem tegen zijn schenen. Hij plande nooit iets in het weekend, want wilde de toeval van het lot hem laten verrassen. Zat hij in de bus naar huis, dan kon het zomaar zo zijn dat hij aansloot bij nieuwe vreemden die aan het eind van de avond zijn grootste vrienden waren. Daarom hield hij zo van reizen. De sfeer tussen reizende mensen, met name die zonder doel, was altijd open.

Hij maakte snel contact en zorgde ervoor dat mensen zich verbonden met elkaar. Het was iets dat hij van nature deed, niets aan gepland en niets met voorbedachte rade. Nu dan lijn 175 van Amstelveen naar Haarlem. Hij nam plaats in het midden van de bus. Voor hem zat een meisje. Ze las een boek. Hij kende het boek. Niet omdat hij het had gelezen maar omdat hij erover had gehoord. Vijftig tinten grijs...
Handig maakte hij hier gebruik van en vroeg of het boek haar beviel. Hij had er namelijk veel over gehoord.

Ze schrok en keek op. Haar reebruine ogen werden omringd door de rode gloed op haar wangen. Een goed teken, vond hij. Ze excuseerde zich. "Normaal gesproken lees ik dit niet, las hij in haar ogen."
Ze gaf hem een korte uiteenzetting waarom ze niet gewend was aan dit soort lectuur. Een plausibele verklaring. Ze zal ongetwijfeld iets in de journalistiek doen, anders zou ze zich niet verontschuldigen, dacht hij.

Zijn interesse was gewekt. Hij viel op academisch onderlegd, maar met name op reebruine ogen.
Een intiem gesprek volgde waarin zijn vragen het rood op haar kaken deed overslaan naar nek en schouders. Hij vond haar lief en zei dat ook. De schaamte sloeg over op haar stembanden en stotterend antwoordde ze dat ze niet precies wist wat ze hier op moest zeggen. Ze was onderweg naar Ikea om met haar moeder naar meubels te kijken.

Soms duurde verliefdheid heel kort...