In scheiding en toch gelukkig...

'Hoe gaat het met je,' vroeg ze.
Hij was stil en dacht na. Ze zit toch ook op Facebook? Heeft ze zijn posts niet gelezen, en zijn leuke foto's met zijn vrienden in de kroeg niet gezien?
Met een aarzeling in zijn antwoord kwam er een voorzichtig goed uit.
- Het gaat goed met me...Ja, echt goed.
- Ik zag het al op Facebook, zei ze.
Als ze het verdomme ziet op Facebook, waarom vraagt ze er dan nog naar?
Alsof ze mijn gedachten als statusupdate gepost zag worden, antwoordde ze: 'Op Facebook is de wereld maar virtueel, puur persoonlijke marketing des persoons. Je weet nooit of datgene wat men laat zien ook daadwerkelijk werkelijk is.'

Thuisgekomen scrolde ik door mijn 'vrienden' heen en probeerde te achterhalen wie er allemaal aan PPMdP bedreef.
Anne en Theo, al twee jaar in scheiding waren nog lekker in het weekend aan het Artissen.
Mark en Petra, waarvan hij wist dat ze beiden naast de pot piesten kondigden vrolijk aan dat de derde op komst was. En dat paps en mams er zo blij mee waren en niet konden wachten tot de kinderkamer klaar was.
Erik, waarvan iedereen weet dat hij op jongens valt post nog ieder weekend zijn vrouwelijke overwinningen.
En dan Sacha, van nature het meest sociale wezen dat er bestaat voegt nog even toe dat ze wederom &@)$(*$_*@^$ zo slecht geslapen heeft.

Vilfredo Pareto

Hij liep door het lijstje van zijn vrienden heen en zag de streepjes op het papier naast hem sneller toegevoegd worden dan Felix Baumgartner gisteren naar beneden denderde. Elke streep was er iemand met PPMdP. Al gauw zag hij dat 80% van zijn vrienden een dubbelleven had. De overgebleven 20% waren inactievelingen of voyeurs. Het Paretoprincipe was wederom van toepassing.

Hijzelf had een passie voor onzin en postte dat ook dagelijks met groot plezier. Er zat geen rode draad en was niet te volgen. Maar ging het nou wel goed met hem? Er rolde een traan over zijn wangen...
Nee, het ging niet goed met hem. Hij haatte zijn baan bij het postbedrijf, verafschuwde de grote massa met mongolen waar hij elk weekend tussen stond te brallen en voelde zich meer dan dagelijks eenzaam. Een schrale troost was dat blijkbaar iedereen op Facebook een ander leven heeft dan in werkelijkheid, dus 100% van de 80% was niet wie hij was en had het dus niet zo leuk. Een constatering om droevig van te worden...

Vrolijk stapte hij de stad in, op zoek naar gelijkgestemden.