Ze was met haar vader op vakantie.
Als klein meisje luisterde ze muisstil naar haar hem alsof hij alle wijsheid in pacht had. Hij wist, draaiend aan zijn grote witte kriebelsnor, de aandacht volledig op te slokken. Ze zag enkel zijn ogen. Zijn kleine kraaienoogjes met daaromheen zijn rimpels. Het spel tussen de rimpels en zijn ogen volgde ze naarmate zijn verhaal vorderde. Ze vertelden alles aan haar en maakte zijn verhaal meer dan visueel. Ze voelde het diep van binnen.
Het verhaal over chocoladeijs en duivenpootjes was haar allerfavorietste. Het ging als volgt.
Een familie duiven leefde, lang geleden in een grote stad, genaamd Parijs. Vlak onder de Eiffeltoren hadden ze hun huisje. Honderden mensen liepen dagelijks langs zonder ze op te merken. Vader Duif vertelde bij het langslopen altijd een kort verhaaltje over wat de mensen deden. Zo waren er toeristen die uitleg kregen van gidsen over het ontstaan van de toren. Arbeiders die werkten aan het onderhoud en veel, heel veel verliefde stelletjes. Parijs de stad van de liefde, zei Vader Duif dan zuchtend...
- Wat is liefde, vroeg de jongste duif?
- Liefde. Liefde is een gevoel van binnen. Het is een warm gevoel dat je krijgt zodra iets of iemand je raakt. Kijk maar naar die mensen beneden ons. Ze kijken elkaar in de ogen, raken elkaars handen aan en geven elkaar een kus. Ze laten zien dat ze van elkaar houden. Als je van iemand houdt, dan wil je vaak bij die persoon zijn. Dat kan zijn omdat je je daar veilig bij voelt, het kan zijn dat hij je het gevoel geeft dat je alles aan kunt omdat hij in je gelooft en je steunt.
Op dit moment voelde ze altijd wat liefde was. Ze voelde haar vader heel dichtbij . Zijn kracht zorgde voor veiligheid en ze keek hem in zijn ogen, pakte zijn hand vast en gaf hem een kus.
"Ik hou van jou pappa!"
- Wanneer is liefde over, pappa?
Zijn ogen sloten zich, heel kort, een seconde maar en hij keek haar aan.
- De liefde is over zodra je je voor de liefde afsluit.
Ze begreep hier niets van.
- Kijk, zoals in het verhaal van de duiven weet je nog?
Op een dag lag er onder het huisje van de duiven een oude man. Naast hem stonden mensen. Ze keken naar hem en wisten niet wat ze moesten doen. Ze wisten zich geen raad met hun emoties. Afscheid is voor sommige mensen erg moeilijk. Naast de man zat een klein meisje op haar hurken. Ze at een ijsje, keek naar de oude man en huilde. Ze wist nog niets van dood en afscheid maar iets in haar zorgde voor verdriet. Dit kleine meisje had zich niet afgesloten voor de liefde en liet zich volledig vrij.
Haar ijsje viel op de grond. De man was overleden en werd door andere mensen opgetild en in een zwarte auto gelegd. Op de plek waar de man lag, lag nu een grote bruine vlek van chocoladeijs. Andere duiven kwamen een kijkje nemen. Met hun pootjes liepen ze door het ijs en lieten kleine voetafdrukjes achter waar de man had gelegen. De plek, waar hij net nog had gelegen was niet meer zijn plek maar was vol met de afdrukken van duivenpootjes.
Zo is het ook met liefde en afscheid. Elke stapje draagt een herinnering van vroeger mee. Zolang je de duivenpootjes blijft zien is er een herinnering. Maar zodra de tijd verder tikt, verdwijnen de afdrukken en daarmee de herinneringen. En als de herinneringen zijn verdwenen is de liefde er niet meer. Blijf herinneren...Naast mij zat ze, haar slippers uitgetrokken. Naast mij keek ze naar de duiven om haar heen en lachte zachtjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten