Mijn broer en ik, wij geloven al jaren in superhelden. Ik was acht, hij tien. Meters stripboeken werden op onze bovenverdieping verslonden. Onze eerste held was de Rode Ridder. Hoewel hij geen superheld was, maar 'gewoon' een ridder mocht hij zich toch begeven tussen de anderen. De Rode Ridder was continue in gevecht tegen het kwaad en...kreeg altijd alle chicks. Twee vereisten voor de benaming Superheld.
We liepen allebei krantenwijken, mijn broer en ik. Alleen deed hij er altijd drie keer zo snel over. Ik snapte er niks van, zijn wijk was twee keer zo groot en toch liep hij deze in minder dan een uurtje. In mijn ogen al best een superheldenactie. Totdat hij mij zijn geheim prijsgaf. Hij liep twee straten waar de controleurs woonden en flikkerde de rest met zijn superkrachten zo de papierbak in. Ik ben een snelle leerling, dus al snel breidde ons krantenimperium zich uit over Haarlem, Heemstede en Hoofddorp. Het geld kwam sneller binnen dan de gemiddelde auto op de Nürburgring.
Nu kostte onze hobby nogal wat geld en krantenwijken leverden te weinig op. Er zijn namelijk meer helden dan kerken, dus we moesten onze krachten uitbreidden. Ik sprak de winkelier aan, leidde hem af met mijn onschuldige blik, en mijn broer jatte ondertussen zijn winkel leeg. Dit werkte goed. Zo kwamen we aan onze wekelijkse quota van 34 stripboeken. En lezen is gezond toch? De Hulk, Superman en The Fantastic Four. Onze collectie was giga. Zo groot dat onze krantenwijken er wel bij in moesten schieten. Want lezen kost tijd.
Afgelopen drie weken voelde ik mijzelf ook een superheld. Ik hielp behoorlijk wat mensen uit de brand. Mijn vrienden waren op vakantie en ik had de taak op hun huizen te passen. Drie huizen waren mijn domein, mijn verantwoordelijkheid. Aangezien er overal slechteriken op de loer lagen die op de kostbare inhoud van deze huizen uit waren nam ik mijn taak als superheld behoorlijk serieus. Driemaal daags verkende ik de buurt, verdedigde de huizen en mijn superheldenvermogen stond op scherp.
Ik moest nog wel een naam voor mezelf bedenken. Dat hoort erbij. Hoe kunnen de chicks me anders vinden? Na dagen peinzen wist ik het. Het paste perfect bij de taak die mij was toevertrouwd! Ik noemde mezelf Petman. Wie anders had Knuffie, Teddy en Witje dagelijkse bescherming geboden en hun hokjes schoongemaakt en dagelijks het konijnen,- en hamstervoer bijgevuld?
We liepen allebei krantenwijken, mijn broer en ik. Alleen deed hij er altijd drie keer zo snel over. Ik snapte er niks van, zijn wijk was twee keer zo groot en toch liep hij deze in minder dan een uurtje. In mijn ogen al best een superheldenactie. Totdat hij mij zijn geheim prijsgaf. Hij liep twee straten waar de controleurs woonden en flikkerde de rest met zijn superkrachten zo de papierbak in. Ik ben een snelle leerling, dus al snel breidde ons krantenimperium zich uit over Haarlem, Heemstede en Hoofddorp. Het geld kwam sneller binnen dan de gemiddelde auto op de Nürburgring.
Nu kostte onze hobby nogal wat geld en krantenwijken leverden te weinig op. Er zijn namelijk meer helden dan kerken, dus we moesten onze krachten uitbreidden. Ik sprak de winkelier aan, leidde hem af met mijn onschuldige blik, en mijn broer jatte ondertussen zijn winkel leeg. Dit werkte goed. Zo kwamen we aan onze wekelijkse quota van 34 stripboeken. En lezen is gezond toch? De Hulk, Superman en The Fantastic Four. Onze collectie was giga. Zo groot dat onze krantenwijken er wel bij in moesten schieten. Want lezen kost tijd.
Afgelopen drie weken voelde ik mijzelf ook een superheld. Ik hielp behoorlijk wat mensen uit de brand. Mijn vrienden waren op vakantie en ik had de taak op hun huizen te passen. Drie huizen waren mijn domein, mijn verantwoordelijkheid. Aangezien er overal slechteriken op de loer lagen die op de kostbare inhoud van deze huizen uit waren nam ik mijn taak als superheld behoorlijk serieus. Driemaal daags verkende ik de buurt, verdedigde de huizen en mijn superheldenvermogen stond op scherp.
Ik moest nog wel een naam voor mezelf bedenken. Dat hoort erbij. Hoe kunnen de chicks me anders vinden? Na dagen peinzen wist ik het. Het paste perfect bij de taak die mij was toevertrouwd! Ik noemde mezelf Petman. Wie anders had Knuffie, Teddy en Witje dagelijkse bescherming geboden en hun hokjes schoongemaakt en dagelijks het konijnen,- en hamstervoer bijgevuld?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten