Dit is dan ook meteen mijn excuus.
De psychedelische vette sixties waren voorbij en zeven magere muziekjaren waren aangebroken.
Hoe kun je als opkomende patatgeneratie een gelukkige jeugd beleven als je bedrogen wordt door Milli Vanilli, Drukwerk zong over dat ze tegen hem gelogen had en iedereen gebruik maakte van een Private Investigator om toch stiekem met je te kunnen dansen...
Mijn ouders scheidden in '84, ik struikelde over het Gymnasium naar het Atheneum en ik voelde mij zo verdomd alleen.
Van de 150 nummer 1 hits, ging vanzelfsprekend de helft over de liefde.
Over why fools in love vallen, the love of the common people een battlefield is.
Never gonna give you up, van die rooie rakker met kuif sloeg bij mijn vader en moeder de plank volledig mis. Niet iedereen kan blijvend de Lambada dansen toch?
Zij volgden The Beatles, en eight days a week was voor hen niet weggelegd.
All you need is love, daar hebben ze het niet mee gered, ze waren na a hard day's night meer toe aan let it be. And another one bites the dust speelde zachtjes op de achtergrond.
In die tijd werd ik bijgestaan door de volgende groepen: Depeche Mode, Tears for Fears, Dead or Alive, Paul Young en Duran Duran...tobben gegarandeerd dus.
Mij valt niets te verwijten. Sindsdien heeft muziek me, zoals dat waarschijnlijk door veel mensen wordt ervaren, stemmingswise zeer beïnvloedt.
Als ik opgefokt moet worden staat steevast Rage Against The Machine aan. Is het ochtend dan doen de gouden keeltjes van Angus & Julia Stone het uitermate goed, afgewisseld met een beetje Ben Howard. Wil ik mezelf wijs maken dat ik ook dansbloed heb, dan uiteraard de sounds van Snoop of The Tower of Power. Ik ben geen tekstenman (laat dat graag aan Ernst van der Pasch over), maar laat de melodie door mijn aderen stromen en voel oprecht de energie van de gedachte achter de muziek.
Dus ging ik na de scheiding twee maanden drummen, heb een jaar piano gespeeld en om het af te leren via de mondharmonica mijn talent op de gitaar getest.
Had ik de didgeridoo al genoemd? De stokken stak ik door het vel, de piano staat nu als kledingophangartikel in de woonkamer terwijl de didge hoog in de wilgen hangt en mijn gitaar gently maar stoffig weeps.
Waar ik dus wel heel erg uitzonderlijk, buitengewoon en zeldzaam goed in ben is...luisteren naar muziek. Daar ligt mijn talent. Ik zou er een Gouden Plaat voor mogen krijgen.
Deze jongeman is unaniem gekozen door heel Nederland, en doet het best goed in de US of A *drumgeroffel*: Rogier Reker
Geen opmerkingen:
Een reactie posten