Een damesspelletjesmiddag...

“Bleep bleep.”

Mijn scherm licht op. Een Whatsapp van Rosa met de vraag of ik zondag mee wil doen met een spelletjes middag. Ik ben er dol op, dus antwoord meteen met een grote JA.

Of ik dan wel even wijn, Turks brood en kaasjes mee wil nemen.

Ik loop met mijn hond Mac naar het huis van Rosa en kom er al snel achter dat ik de enige man ben die mee gaat spelen. Vier dames, en mijzelf. Hoe erg kan het zijn? Misschien wel eens leuk om te kijken of er een groot verschil is met de tweemaandelijkse ‘men only’ pokeravonden.

De hoeveelheid ‘goed’ voorbereid eten is al meteen zichtbaar.

De keuken van Rosa is een voedselbunker waar zo’n 40 man tijdens een oorlog wekenlang etentjes kunnen geven. De planken zijn overbevolkt. Van een Surinaams gedeelte tot Aziatisch, Pools en Marokkaans. De hele wereld is vertegenwoordigd in de keuken van Rosa.

Een Walhalla voor foodies. Dat een aantal zakjes en doosjes schijnen te bewegen doet niemand wat. Er is sushi, notenbrood, peterseliesoep, met ei en feta. Geen vlees! Het is een damesspelletjesmiddag.

We spelen “30 seconden”. Heel simpel. Vijf woorden die je niet mag noemen maar moet omschrijven in dertig seconden. De uitleg van dit spel duurt echter vijftien minuten. De dames vinden van elkaar niet dat het goed uitgelegd is, en dame 2 neemt het over van dame 1 die vervolgens de eerste venijnige blik werpt naar dame 3 omdat die in de lach schiet. En om het leuk te maken...iedereen een hoedje op. De logica hiervan ontgaat me volledig, maar ik doe mee. Het is een damesspelletjesmiddag.

Na een vierde uitleg is het me meer dan duidelijk.

“Ik snap alleen nog niet hoe het werkt met die dobbelsteen”, grap ik.

Die grap wordt serieus genomen, wat zorgt voor een nieuwe uitlegronde.

Dame 4 neemt het initiatief en legt nog eenmaal alles samenvattend uit. NU is het me echt duidelijk.

Het is een damesspelletjesmiddag.

Het spel begint. Oh wacht, nog niet. Eerst nog even ruzie (we noemen het overleg) over de samen te stellen teams. We zijn met vijf, dus ongelijke teams. Dat is niet erg zou je zeggen. Maar hoe en wie nu wat moet antwoorden zorgt voor overleg nummer drie. Inmiddels heb ik een fles wijn op terwijl ik de interne spanningen opgelost zie worden. Dit zijn echte vriendinnen. Ze komen er samen heus wel uit. Dame 3 wil eerst, voordat we beginnen nog even aandacht voor de sushi. Hoe ze hier aangekomen is en een prachtig stukje monoloog begint. Ik doe me tegoed aan de bijgeleverde sake. De kannetjes legen zichzelf, zo lijkt het. Ik vind het leuk, een damesspelletjesmiddag.

Nog een paar voorbeelden van wat omschrijvingen en antwoorden. En wat losse flodders voor de visualisatie.

Een continent bij Nieuw Zeeland – Canada?

Een band zonder ruzie - Vredestein

Een festival biertje – Jupiter (ja, JupiLer stond er op het kaartje) Dame 3 was boos dat ik het niet geraden had.

Een verhuisbedrijf – van Gent en Loos. Als ik gezegd had transportbedrijf had ze het zeker geweten.

Sneller praten!!! Meer woorden in paniek roepen werkt namelijk beter volgens het vrouwenbrein. Het liefst met hoge toon schreeuwend. Want dat begrijpen ze blijkbaar beter. Mijn hond Mac begrijpt daar in ieder geval niets van, ze springt op bij elke gil, arm beest.
Een klassiek concert in de grachten van Amsterdam? - North Sea Jazz?????

Dame 4 is te intelligent om domme vragen te beantwoorden.

Dame 2 heeft een keer een stuk schaamlip eraf geschoren.

Dame 1 is overgevoelig en hormonaal. Maar niet omdat ze ongesteld is, maar omdat er altijd hormonen in een vrouw zitten.

Als een jongen in de duinen wil wandelen, dan wil dat niet zeggen dat hij dat ermee bedoelt.
Dames in team 2 hebben genoeg aan één woord, alleen weten ze niet welk woord;-)

De nabespreking van de middag verliep emotioneel. Na vijf huilsessies ging ik naar huis. Moe, tevreden en verbaasd. Was dit nou een damesspelletjesmiddag?