Elke ochtend word ik wakker van het geblaf van zijn hond. ik voel de harde spijlen van mijn houten bankje diep in mijn rug gegraveerd en ik denk aan wat voor een type hij zou zijn.
Hij ziet er zelfverzekerd uit, loopt met rechte rug en stevige pas zijn rondje door mijn park. Hij houdt overduidelijk veel van zijn hond wat ik kan concluderen uit de lieve manier van omgaan met haar. Hij let op haar, speelt met haar en gooit met overigens grote precisie haar stokken van links naar rechts door het park.
Ik vraag me af wat er in hem omgaat, wat hem beweegt en wat zijn doelen zijn. Hij maakt een praatje met iedereen in het park en het lijkt wel alsof het voor hem een tweede natuur is. Mensen lopen graag een rondje met hem mee en ik zie zonder uitzondering zijn vrolijke blik gekopieerd worden. Hij loopt rustig een rondje extra als hij denkt dat zij dit nodig hebben. Ik bewonder hem! Ik bewonder hem om het geluk dat hij uitstraalt, zijn makkelijke omgang met de andere parklopers en zijn ogenschijnlijk fijne leven. Ik weet dat hij mij ook in de gaten houdt want zijn hondje laat hij altijd naar me toekomen om me vervolgens met een schuin oog te bekijken. Ik denk dat hij het niet eens in de gaten heeft dat ik het door heb dat hij foto's maakt van mij en mijn mooie parkbankje. Ik hoop dat ik er een beetje goed opsta en dat hij niet denkt dat het kratje Heineken met daarin al mijn bezittingen leeggedronken is door me...
Ik loop weer lekker door het park. Ik hou van de stilte zo vroeg in de morgen. De zon breekt net door, en de temperatuur is precies goed. Een zacht warm zeebriesje waait door het park en kust mijn ogen langzaam wakker. Soms ben ik wat later in dit prachtige park en dan is het meteen weer zo druk. Dan loopt het hele park dicht met poepende honden en poeppratende Haarlemmers. Mijn God, wat heb ik een hekel aan mensen in het algemeen en hondeneigenaars in het bijzonder. Dat eeuwige geouwehoer van die mensen over hun honden, dat het lekker is dat ze ze leuk samen rennen en dat haar hondje Muis toch best een beetje bang is voor grote honden. Nou en!!! Het lijkt wel of ze het erom doen. Alsof ze achter het raam van hun saaie rijtjeswoningen me voorbij zien lopen, elkaar bellen dat ik eraan kom en dan massaal spontaan het Kenaupark gaan bezoeken. Het lijkt wel alsof ik op therapeutische basis daar mijn rondje doe. Welkom bij KenauKliniek voor Mentale Mafkezen. Ik ben uw dokter, Mijnheer Connes, en kieper al uw ellende maar in mijn oren.
En dan die stinkende zwerver die elke ochtend dat houten bankje ligt te bevuilen met zijn zwetende dranklichaam. Ik heb mijn hond inmiddels zover getraind dat ze hem in ieder geval wakkerblaft in de hoop dat ie weg zal aan. Maar deze in delirium tremens verkerende ignorantijn merkt helemaal niets.
Hij zal zijn kratje Heineken wel de vorige avond meester hebben gemaakt en ligt nu zijn roes uit te slapen.
Ik maak wat foto's van hem voor op Facebook en denk erover een verhaaltje te schrijven over hem en zijn volgelingen.
Ik doe het maar niet, want ik heb nog wel enig gevoel voor privacy...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten