Dorst...

Laat ik beginnen Heineken te bedanken voor mijn geboorte. Zonder deze goudgele rakker had mijn bestaan niet bestaan.
Het zal zo rond 1970 geweest zijn dat het meisje, dat zich later mijn moeder mocht noemen, mijn vader voor het eerst ontmoette. Mijn moeder was met een paar vriendinnen zichzelf in een coma aan het zuipen. Dat heette toentertijd overigens gewoon nog borrelen. Ze kon zich niet inchecken via Foursquare en mijn vader zat ook niet haar Circle. Facebook en Google+ bestonden nog niet. Bill Gates had zijn eerste Wordje nog niet gesproken en Steve Jobs deed zijn plasje pas net op zijn IPodje.

En zelfs zonder deze hulpmiddelen hadden mijn ouders elkaar ontmoet. Hoe deed men dat vroeger? Deze ontmoeting berustte zich puur op het fysieke verschijnsel dorst. Pa liep zwalkend met zijn matties over het Leidse Plein richting het Centraal Station. Zijn vrienden wilden naar huis, ze lagen eraf. Mijn vaders was niet te stoppen. Zijn dorst was onverzadigbaar. Elke zondagochtend, als hij zich realiseerde hoeveel dorst hij had, besefte hij zich dat hij de avond ervoor meer had moeten drinken. En dat besef zorgde er deze zaterdagnacht voor dat hij zich helemaal alleen naar de Heinekenbar begaf.

Aan de bar zat mijn moeder. Een prachtig meisje, een vrouw in wording. Geboren in een zwaar gereformeerd gezin had ze nu de leeftijd om zich af te zetten tegen het strikte regime van haar moeder. Weliswaar geen bier, maar wel vele liters van het bloed van Jezus Christus. Ze liet deze rode vloeistof en mijn vader tot zich komen. Eenmaal aan de praat geraakt lieten mijn Katholieke vader en Gereformeerde moeder de boel de boel en raakte mijn moeder na een aantal jaren bevlekt ontvangen. Dit ging niet van een leien dakje, want de dwarsligger als ik ben, bepaalde ik zelf het tijdstip van geboren worden. Omdat het wachten nogal lang duurde bestelden zij tegelijkertijd nog twee kindjes uit Korea en namen er één over van toenmalige vrienden. Binnen een jaar mochten zij zich de trotse ouders noemen van vier kinderen.
Ik stel me voor wat er gebeurd zou zijn als mijn vader geen dorst had gehad, en mijn moeder een geheelonthouder. Dan had ik misschien de zoon geweest van Jobs of Gates.
Lang leve de dorst...en zwangere moeders!