Volgens mij houdt iedereen van observeren en op z'n tijd zelfs een beetje gluren.
Met behulp van een donkere zonnebril of zoals de bejaarden achter het half gesloten gordijn.
Zeg nou eerlijk, flaneren over de Barcelonese ramblas of iets simpelers als de boulevard van Zandvoort zou niets aan zijn zonder de bewustwording van het bekeken worden.
Het bekijken gaat hand in hand met beoordelen en in veel gevallen veroordelen. Niet heiliger dan de Paus heb ik mezelf hier ook meerdere malen schuldig aan gemaakt. Op het terras praten we over die gast met, hoe durft ie, zijn witte sokken in boklelijke Teva's, het tè jonge meisje met het tè korte rokje aan (ík vind het kunnen, mijn tafeldame niet), en het modepootje, geïnspireerd door Leco himself.
Wat zou er gebeuren als we niet meer zouden gluren en onze meningen er niet zomaar uitkotsten als een spontane epileptische aanval? Gewoon onbevooroordeelt zijn.
Iedereen zou in joggingbroek en ongewassen haren de straat op kunnen. Hoezo überhaupt nog kleren aan trouwens? Je hoeft niet meer te sporten want een onsje meer of minder wordt niet meer besproken. Mensen zouden weer onbevangen kunnen reageren ten opzichte van elkaar. Niemand zou zich in de maling genomen voelen, uitgelachen of gepest. Mode en trends zouden volledig vervagen. Net als kunnen wij nu ook ongegeneerd aan elkaar ruiken en snuffelen. Ruikt de kont of het kruis goed, dan gaan we spelen!
Hoe simpel kan het zijn?
Met de komst van het sociale netwerktijdperk is voyeuren weer volledig herboren. Sterker nog, we doen het openlijk en laten zelfs onze reacties achter, voor een ieder te lezen. Files op de digitale snelwegen veroorzakend! We kunnen niets anders dan ons vergapen aan jonge meisjes in bikini's, kwijlende kleuters en MILF's en Cougars in hun quarter of mid-life crisis. En ik smul! Ìk ben de jongen in de snoepwinkel die niet voor een kwartje een zakje snoep mag kopen maar voor een gulden (oude munteenheid van verloren tijden toen de lucht nog schoon was en de sex nog smerig).
Met behulp van een donkere zonnebril of zoals de bejaarden achter het half gesloten gordijn.
Zeg nou eerlijk, flaneren over de Barcelonese ramblas of iets simpelers als de boulevard van Zandvoort zou niets aan zijn zonder de bewustwording van het bekeken worden.
Het bekijken gaat hand in hand met beoordelen en in veel gevallen veroordelen. Niet heiliger dan de Paus heb ik mezelf hier ook meerdere malen schuldig aan gemaakt. Op het terras praten we over die gast met, hoe durft ie, zijn witte sokken in boklelijke Teva's, het tè jonge meisje met het tè korte rokje aan (ík vind het kunnen, mijn tafeldame niet), en het modepootje, geïnspireerd door Leco himself.
Wat zou er gebeuren als we niet meer zouden gluren en onze meningen er niet zomaar uitkotsten als een spontane epileptische aanval? Gewoon onbevooroordeelt zijn.
Iedereen zou in joggingbroek en ongewassen haren de straat op kunnen. Hoezo überhaupt nog kleren aan trouwens? Je hoeft niet meer te sporten want een onsje meer of minder wordt niet meer besproken. Mensen zouden weer onbevangen kunnen reageren ten opzichte van elkaar. Niemand zou zich in de maling genomen voelen, uitgelachen of gepest. Mode en trends zouden volledig vervagen. Net als kunnen wij nu ook ongegeneerd aan elkaar ruiken en snuffelen. Ruikt de kont of het kruis goed, dan gaan we spelen!
Hoe simpel kan het zijn?
Met de komst van het sociale netwerktijdperk is voyeuren weer volledig herboren. Sterker nog, we doen het openlijk en laten zelfs onze reacties achter, voor een ieder te lezen. Files op de digitale snelwegen veroorzakend! We kunnen niets anders dan ons vergapen aan jonge meisjes in bikini's, kwijlende kleuters en MILF's en Cougars in hun quarter of mid-life crisis. En ik smul! Ìk ben de jongen in de snoepwinkel die niet voor een kwartje een zakje snoep mag kopen maar voor een gulden (oude munteenheid van verloren tijden toen de lucht nog schoon was en de sex nog smerig).
En deze gulden is sinds Facebook een volle daalder waard. Ik geniet van de zelfverheerlijkingsmarketing die het Facebookvolk toepast. Volledig exhibitionisme is weer toegestaan. Niet alleen qua foto's maar ook qua gemoedstoestand. Alle ellende ligt op straat. Maar tóch mis ik iets. Ik mis het nostalgische voyeuren in het geheim. Het observeren van de zonderling en daar samen in het geniep over praten.
Het eenzijdig voyeurisme is niet meer. En meer en meer verlang ik terug naar de tijd van de telelens en de sterrekijkers...
Het eenzijdig voyeurisme is niet meer. En meer en meer verlang ik terug naar de tijd van de telelens en de sterrekijkers...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten