Hoe wij dit doen...

Hij voelde zich niet goed, was ziek maar kon zich dit eigenlijk niet permitteren. Z'n hoofd zat vol, z'n lijf deed pijn, maar de aandacht die hij eraan kon schenken was minder dan minimaal. Iets anders, of beter gezegd iemand anders vroeg om zijn aandacht.

Hij draaide zich nog eens om en keek haar aan. Ze ademde zachtjes, huilend in haar kussen. Hij wist zich geen raad, maar legde zijn hand op haar schouder. Hij voelde haar warmte en leefde met haar mee. Maar wat er van hem verwacht werd was hem onduidelijk. Moest hij naar haar luisteren, haar steunen, oplossingen bedenken? Hij bedacht zich wederom wat reden was waarom het zo moeilijk was om met haar te communiceren. Het ene moment zei ze rechts, maar bedoelde links. Het andere moment leek het erop dat ze een oplossing in hem zocht, maar wilde 'alleen maar dat hij luisterde en haar begreep.'

Hij had al wel heel veel geleerd, maar de nuances in de woorden die zij hem wilde bijbrengen nog lang niet. Zo bedoelde hij met passie eigenlijk gewoon seks maar zij bedoelde genegenheid en romantiek. Je weet wel, kaarsjes, lekkere hapjes en samen op de bank of aan tafel lange gesprekken voeren.
Gesprekken waar hij na 20 minuten de grote lijnen al niet meer begreep en stiekem wenste dat ze veranderde in een krat bier, een XBox en een stel goede vrienden.

Mannen, daar kon hij wat mee. MANNEH!
Die zijn duidelijk, zeggen waar het op staat en draaien niet om de hete brij heen. Confronteren waar nodig, corrigeren alleen als het om een tekort aan bier en vrije tijd gaat. Zo was hij al regelmatig gecorrigeerd omdat ze vonden dat hij een saaie zak was geworden sinds hij 'haar' had ontmoet. Hij kwam bijna nooit meer in de kroeg en speelde amper op zondag nog een potje 'Allstars voetbal'.

Hij miste hun ook wel, maar kon nu onmogelijk naar hun toe. Zij had hem nodig. Een plotselinge sterfte in haar familie zorgde voor heftige emoties. Hoewel zijn oma net geconstateerd was met uitzaaiingen waar een gemiddelde boer jaloers op zou worden had haar 'geval' prioriteit. Haar neefje was ook nog net op zeer jonge leeftijd overleden. Uiteraard was dat iets wat je niemand wenst, maar hij had gewoon echt geen ruimte. Hij had het druk op de zaak en moest er eigenlijk al uit. Hij haalde zijn hand weg, gaf haar een kus en fluisterde dat hij zich moest haasten. Zij antwoordde met stilte. 

Eenmaal op zijn werk aangekomen werd zijn bui opgemerkt door één van zijn mannelijke collega's. "Hoe is het met je, vroeg hij."

"Mwah, het gaat en deed in het kort verslag van zijn thuissituatie."

De collega draaide zich emphatisch om, keek hem diep in zijn ogen aan, en sprak na een seconde of twintig de gevleugelde woorden; Nou, jeetje, wat een ellende allemaal...weet je wat? 

Krijg je van mij een kopje koffie. Iemand anders ook koffie?

Hij stond op, haalde voor iedereen een bakje koffie en daarmee was het klaar.

Dit is hoe wij het doen... en het werkt!