Wie is er niet groot mee geworden?
Wekenlang worden we als kind gek gemaakt met zijn komst. Een chantagemiddel pur sang voor menig didactisch incompetente ouder.
En daar sta ik dan, blauwbekkend aan de kade. Mijn handen diep verstopt in mijn wanten en mijn nek hermetisch afgesloten door een prikkelende zelfgebreide shawl. En pas na uren mijn stembanden te hebben misbruikt door het zingen van Nederlandse Sint chansons komt die oude man aangevaren.
Op zijn dooie gemakkie tuft zijn bootje richting de wal. Zijn wimpels heen en weer waaiend.
Wie denkt ie wel dat ie is? Dat we hier met 2000 kinderen en nog eens 1000 volwassenen alle tijd hadden? Het hele jaar je best doen om vervolgens daarvoor een cadeautje te krijgen waar je eigenlijk niet eens blij mee bent. Zeg eens eerlijk. Als kind zit je toch niet te wachten op een paar sokken en onderbroeken van de HEMA? Als kind zit je toch niet te wachten op angstdiarree door het wachten op de goede Sint zijn bons op de deur?
Maar één ding vond ik fijn. Voor één ding deed ik het hele jaar mijn best, werd ik warm van binnen en voelde me intens gelukkig. De blik van, en de aai over mijn hoofd van die lieve oude grijze man. En dan zijn woorden; "Rogier, hoe is het met je, ben je braaf geweest?"
Die enorm fijne en warme stem van Sint. Rillingen over mijn lijfje als hij die woorden uitsprak. Ik keek dolgelukkig naar de televisie als hij weer eens door Dieuwertje werd geïnterviewd. Zijn langzame manier van praten en tot in perfectie uitgevoerde bewegingen. Zo moest de Sint worden neergezet.
En zo werd de Sint ook neergezet.
Tot het moment van mijn zevende levensjaar. Ik zat de hele avond al zwetend van angst achter mijn vader schuilend, wachtend op die bons! En ja hoor, rond een uur of 20.00 was het dan zover. Misselijk van de bizarre hoeveelheden pepernoten en marsepein schrok ik mijzelf een kapoentje.
De bons bleef echter uit. Het was meer een doffe plof, gevolgd door een AUW en een GODVERDOMME!
Dat klopte niet echt met de belevenis van de voorgaande jaren. De traditie zegt BONS en dan rennen naar de deur en niemand zien...
Maar auw en godverdomme hoorde daar zeker niet bij...
Mijn vader schoot naar de deur en zag hem daar liggen. De Sint lag op de grond. Gevallen van ons gladde dak en kermend van de pijn zag ik dat zijn arm ietswat onnatuurlijke vormen had aangenomen. De Sint had de elleboog van zijn linkerarm aan de voorkant zitten. Zelfs een 7-jarig jongetje begreep dat dat niet kon kloppen.
De baard van de Sint was verschoven en maakte plaats voor de snor van mijn ome Manus...
Een gedesillusioneerd kind achterlatend... Sinterklaasje, verzonnezonnezonne, gooi wat in mijn....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten