Mijn leven loopt op rolletjes. Liefde, werk, vrije tijd en vriendschappen zijn in balans.
Dagelijkse wandelingen naar het strand en naar het bos wisselen zich af met bezoekjes aan de stad waar de eb en vloed van mensen haar verlaten en overstromen. Als mieren krioelen ze langs elkaar heen.
Maar een tsunami als Koninginnedag en feestdagen zoals 5 mei zorgen voor golven mensen die alles op hun pad meenemen. Als de golf is verdwenen blijft een ravage achter. Nog dagen zijn hulptroepen bezig met het opruimen. Maar tegen toerisme doe je niets.
Behalve als je in Marrakesh woont. Want daar kun je nog wel iets tegen toerisme doen.
Daar bouw je in de kelder wekenlang rustig aan een bom.
Spijker voor spijker vul je het explosief voorwerp om een maximaal resultaat te behalen.
Bommen maken is best een tijdrovend en stressvolle hobby dus tussen het secure werk neem je af en toe even pauze om op het plein een bakje koffie te nemen.
Op de hoek van dit plein haal je heerlijke broodjes en croissantjes voor bij het ontbijt met de kinderen. Halima is morgen jarig en wordt zeven, dus niet vergeten een leuk cadeautje te kopen...
En dan de volgende dag weer gezellig verder met je dodelijke levenswerk.
Nu ben ik zelf niet bepaald een constante factor in mijn leven maar hoe werkt de geest van iemand die doelbewust dood wil zaaien. Zou hij zo'n hekel hebben aan toeristen? Had hij teveel betaald in de bar waar hij zijn dagelijkse kopje koffie dronk? Of had hij gewoon een voorliefde voor scherpe stukjes ijzer en explosieven?
Drie dagen na dit incident krijg ik te horen dat de Amerikanen een einde gemaakt hebben aan het leven van Osama Bin Laden. Een klein groepje gewapende mannen zijn het onderkomen in Abbotabad binnengedrongen en hebben het hem van het leven ontnomen. Grote groepen Amerikaanse ramptoeristen vergaren zich bij het Witte Huis om dit te vieren.
Ik wacht tot de volgende Osama opstaat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten