Rotweer, keuzes maken en cliché uitspraken...

Als ik nachtdienst heb, dan voel ik het weer. Ik kijk naar buiten en zie gewoon dat de regen koud is. Waterkoud is een uitstekende beschrijving. Iedereen weet precies hoe dat aanvoelt.
Net als verzengende hitte... Je ziet dan de warmtegolven van de aarde afkomen.
Ik weet niet hoeveel uitdrukkingen er zijn om soorten weer te beschrijven, maar het zijn er veel. Eén Engelse uitdrukking kennen wij hier eigenlijk niet. It's raining cats and dogs...
Misschien omdat dit alleen op een eiland kan?

In ieder geval regent het sinds gisterochtend één hond minder. Deze ligt nu namelijk bij mij thuis aan mijn voeten onder de tafel.
Als je het mij vraagt ben ik niet echt een dierenliefhebber. Ik heb er niets tegen, maar ook zeker niets mee. We hadden vroeger na onze verhuizing 30 katten over te nemen! De vrouw die ons huis overnam in de driehoeksruil waar mijn ouders inzaten was een kattenfreak en een part of the deal was dat we voor deze zouden zorgen. De kat van mijn broer had ze in vijf dagen allemaal laten verdwijnen, probleem opgelost.
Ik kocht ook eens een hondje voor een toenmalig vriendinnetje omdat ik van het gehuil over haar overleden konijn af wilde komen, en daar had ik wel een band mee. Hetzelfde als de chocolate-brown kleurige Labrador van mijn beste vriendinnetje.

Maar echt een band met een dier van mezelf, nee.

Twee dagen geleden werd ik gebeld door mijn buren. Of ik hun hondje wilde komen bekijken. Ach best, ik had nog best wat van die 11 uur vrije tijd per dag over en dus liep ik naar hun toe. Aangekomen in hun woonkamer zag ik een fantastisch bruin schepseltje met buitenproportioneel grote poten. Echt een hilarisch geval. Ik liep naar haar toe en merkte een uur later pas dat ik haar niet had losgelaten na binnenkomst. In plaats van blijdschap zaten mijn buurtjes er een beetje bedremmeld bij. Morgen gaat ze terug naar de fokker, zei hij. We hebben de keuze te impulsief gemaakt.
Ik voelde hun schuldgevoel en teleurstelling in hunzelf maar whatever het beste is voor het beessie toch?
Thuisgekomen liet het me niet los. Ze kon toch niet zomaar weer terug? Ik ging eens kijken naar het ras, de eigenschappen en de voors en tegens, en merkte dat het diertje best goed bij me zou passen.

Maar dat kan toch niet? Je woont in de stad, werkt 40 uur per week, hebt geen hondenkennis, niet een bepaalde voorliefde en gekte zoals andere hondenbezitters. en toch liet het me niet los. Ik belde met de Labradorvriendin en zij nam meteen alle praktische bezwaren in overweging en gooide ze zo over de schutting. Keuzes maken gebaseerd op emotionele gronden zorgen bij mij voor tweestrijd. Ik moest er maar eens een nachtje over slapen. Maar door nachtdiensten werd het een ochtendje tot mijn buurman voor mijn deur stond om te vertellen dat ze haar nu terug zouden brengen. Ik antwoordde dat dat het beste voor hun en die kleine was, en wenste ze succes. Ik kon dit toch niet over één nacht ijs beslissen?
Toen ze wegreden zat ik alweer aan de telefoon met Miss Labrador. Dit was de laatste regendruppel die ik nodig had en belde mijn buurman op. Stoppen en terugkomen, hoorde ik mezelf zeggen. Ik was namelijk niet opgelucht toen ik de keuze niet had gemaakt om voor haar te kiezen.

En dus ligt er nu een 9 week oude Rhodesian Ridgeback genaamd Mac in haar bench!
Ook al ben ik ik nog wat onwennig, het voelt alleen maar goed. Zelfs al wordt mijn slaap nog minder dan vijf uur en mijn vrije tijd minder dan elf. Ik heb zoveel zin om te zien hoe ze opgroeit.
Moet ik maar weer een afspraak maken met Suzanne??? Wie weet geeft ze ook puppycursus...