Familiedagje...

Een paar weken geleden is mijn opa overleden en ook nog gecremeerd.
Een aparte dag om meerdere redenen:
-Mijn opa's zijn nu op.
-Het was iemand die ik al 26 jaar niet had gezien, net als mijn ooms, tantes en hun kinderen.
-Het was een Katholieke Kerkdienst.

Samen met mijn broer en zussen verzamelden we ons in alle vroegte voor de kerk waar zijn dienst gegeven zou worden. Het zal een keer niet regenen op begrafenisdagen, bedacht ik me.
In de verte zag ik ze aankomen. De rouwenden. Ze liepen met eerbiedig gebogen hoofd achter de kist van mijn opa aan. Katholiek geeft het al aan. Mijn vader heeft vier broers en drie zussen, en mijn opa dus een bedrijf met behoorlijk wat medewerkers gehad.

De groep vreemden betraden de kerk, opgewacht door een vrouw in een zwarte jurk met haar kruis in de hand. Ook wij namen plaats, de vierde rij van achter.
Na een ellenlang verhaal over Jezus Christus, de Heilige Geest en zijn Vader werd er kort gesproken over opa. De vrouw gooide wat water over de kist, zwaaide met een zwaar rokende gouden lantaren een paar keer heen en weer, (Tante Els met haar astma vond dat ook fijn) en hing haar kruis aan een kandelaar.
Tien minuten werd haar kruis door mijn oom aan de muur gehangen. Aparte lui, die Katholieken.

Bij de Hindoeïstische cultuur is het begraven een eerste stap op weg naar de vrijheid. De reïncarnatie.
Een persoon kan pas reïncarneren als deze gecremeerd word. Bij begraven ligt men dus eigenlijk te wachten. Om dit wachten zo veilig mogelijk te maken wordt het hele lichaam gewassen in wijwater. Daarna krijgt men gekleurde stukjes glas op de ogen en allerlei lekker ruikende kruiden bij de neus. Roze bril en lekkere luchtjes dus. Vervolgens wordt het lichaam ingepakt in satijnen doeken. Meestal wit.
Als het lichaam goed is ingepakt gaat het lichaam in een dunne houten kist.
Om de kist komen allemaal sarongs ter bescherming tegen de demonen.
Pas als de familie genoeg geld heeft gespaard, graven ze de boel weer op en wordt er gecremeerd.

Maar goed, de Katholieken.
'De familie' vond het een leuk idee als de kleinkinderen een kaarsje bij de kist aan wilde steken. Ik kreeg een harde schop van mijn broer en hoorde mijn zusje fluisteren;" Dahaag, dat ga ik dus echt niet doen!"
Ik stond op, mijn glimlach inhoudend en mijn broer en zussen schoorvoetend achter mij aan. Aangekomen bij mijn onbekende neefjes en nichtjes voerden wij onze taak feilloos uit. Het zat er weer op. Funeral part I was klaar.

Voor Part II van het familiedagje vertrokken we in colonne naar het crematorium.
Aangekomen bij de prachtige pottenbakfabriek namen we onze plekken weer in. Voor het gemak dezelfde plaatsen als die in de kerk. Lekker bakkie koffie erbij, prima.
Nu dan het echte werk, de speeches. Mijn oom speechte over hoe mijn opa zijn bedrijf (lees:gezin) runde.
Mijn vader nam de speech over. Met een gezonde dosis cynische humor, iets over dat de levensreisgids geen vertrektijden verstrekt, alleen enkeltjes verkoopt en dat de dood gelukkig dodelijk is werd de doodse stilte doorbroken.
De grafstemming was voorbij. De familie aan de koek en zopie.

Ik ben niet bang om dood te gaan, maar wil er alleen zelf niet bij zijn (quote; Woody Allen)