Hoe vertel ik het mijn moeder?
Mijn collega's, mijn vrienden?
Zullen ze me nog wel accepteren?
Al tijden bewonder ik ze, de mensen die er voor uit durven komen.
Okay, eerlijk is eerlijk, we weten allemaal dat er bij bepaalde beroepen gewoon meer van zijn.
Designers, kappers, BN-ers, kortom, de creatieven.
Maar in mijn beroep zijn er niet zoveel. Volgens mij maar ééntje.
Heel veel beroemde mensen zijn me al voorgegaan.
Elton John, Marc-Marie Huijbregts, Jan Peter Balkenende, Woody Allen (weer).
Zelfs Anne Frank was er één, al is ze nooit de kast uitgekomen...
Ik heb een aantal vrienden dat er jaren geleden achter kwam dat ze gelukkiger waren op het moment dat ze er aan toegaven. Ze voelden zich bevrijd. Ze hadden het jaren geleden al moeten doen hoorde ik ze zeggen.
Ik ben als de dood dat mensen me anders gaan benaderen. Soms heb ik het gevoel dat 'ze' me herkennen op straat. Een soort code die onzichtbaar is voor de mensen die het niet zijn. Ik moet nu doorzetten! Ik functioneer gewoon niet goed meer, heb er last van tijdens werk, sporten. Zelf iets simpels als televisie kijken of een boek lezen kan niet meer zonder dat ik er steeds aan moet denken.
Vandaag was de dag. In alle vroegte ging ik met mijn beste vriend eerst sporten en wilde het hem de hele tijd vertellen, maar durfde het niet! De angst is gewoon te groot. En ik weet dat hij niet zal veranderen. Hij is huisarts en heeft dagelijks met dit soort zaken te maken.
Na het sporten wist ik dat zover was. Nu...of...nooit! Ik had gehoord dat ik me gratis kon laten testen om te weten of ik het was en liep de testwinkel binnen. Een ontzettend begripvolle dame zag mijn nervositeit en stelde me gerust met de vraag of ik een lekker bakje koffie wilde. Daar was ik wel aan toe! Met trillende stem legde ik uit dat ik dacht dat ik het was.
Ze nam me naar een afgelegen kamertje waar ze haar testen op me uitvoerde. Na een tergend lang durende vijftien minuten kreeg ik de uitslag.
En wat ik vreesde was waarheid!
rechts +1, links +1.
Ik ben een brildrager...
Ik ben jaren geleden de kast uit gedwongen. Toen mijn rij instructeur mij vroeg het nummerbord van mijn voorganger voor te lezen, vroeg ik hem: Welke voorganger?
BeantwoordenVerwijderenHij bracht me direct naar een opticien, waar ik bevrijd werd uit mijn kast. Had daarvoor nooit geweten dat de bomen blaadjes hebben en de TV ondertiteling.
Jij verziend, ik bijziend, samen hebben we genoeg gezien?
Ben ik niet meer de enige op werk... hulde!