Het bestaat in allerlei vormen, maten en grootte. Lichtknopjes, speelgoed, telefoons, tassen en zakken.
Ik gebruik ze allemaal, maar voornamelijk de plastic zak. In al haar glorie.
De KOMO-zak, boodschappentas en zelfs de broekzak gebruik ik. Ook wel eens een klootzak, maar dat is dan weer gedragen als...
Als ik vroeger naar school toe ging kreeg ik altijd mijn brood in twee zakjes. Marcel, mijn schoolvriend kreeg zijn boterhammen zonder korstjes, maar daar deed mijn vader niet aan. Korstjes horen aan de boterham en daar doe je dus niets raars mee.
Maar sinds kort heeft het plastic zakje een geheel nieuwe betekenis. En compleet ander gebruik ervan.
Ik stop ze sinds een week overal in. In mijn jaszak, broekzak, rugtas. Ik kan niet meer zonder. Het mag wettelijk niet eens. Ik kan, indien ik ze niet bij me heb er zelfs een boete voor krijgen. En deze boete loopt op tot, jawel, 90 Euro.
Sinds een week verzamel ik in het plastic zakje een warme hoop ellende. De resten van wat ooit hondenbrokken waren. Het bijkomende cadeautje van het hebben van een hondje. Ik kan er niet aan ontkomen, want heb mezelf in het verleden menig maal kapot geërgerd als ik weer eens de bruine substantie onder mijn schoenen vandaan moest peuteren... Een betere wereld begint bij jezelf, lekker dan!
Dus doe ik net als alle andere hondenbezitters en babyhouders of het de normaalste zaak van de wereld is. Wel fijn dat er om de 150 meter een prullenbak staat, maar een hobby zal dit nooit worden;-)
Geen kakje zonder zakje dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten