Al jaren probeer ik mijn moeder dit bedrag te laten reduceren tot maximaal twee tientjes. Het is een gevecht tussen mijn eigenbelang en de goede doelen. Ik zie mijn erfenis langzaam wegzakken in het drijfzand van het goede-doelen-moeras. Het doel van een goed doel is dat het goed is, maar voor wié is soms niet helemaal duidelijk. Ik probeer mijn moeder ervan te overtuigen dat het Kankerstichting zóveel geld heeft dat het zelf uit pure wanhoop ook maar goede doelen sponsort.
Ik neem de enveloppen door die mijn moeder dagelijks binnenkrijgt. Zielige zwarte kinderkopjes met uitgeholde oogkasjes en bolle Biafra-buikjes en een zielloze blik bedelen op de foto om drie Euro per maand. Wat een goeie fotograaf en een fantastische typecasting. Unicef heeft vast een zeer professioneel en goedbetaalde marketingmanager met bijpassend onbeperkt budget.
De volgende enveloppe: Kerk in Actie. Deze stichting steunt 355 projecten wereldwijd. Verbetering van onderwijs voor werkende kinderen in Peru. De codenaam voor dit project heet Kinderen in de Knel. Logisch!! Zestien uur per dag verven de kinderen met hun kleine tere handjes in zuurbaden gevuld met chemische samenstellingen allerlei lapjes stof omdat wij in de Westerse Wereld ons Superdry-shirtje wel voor de laagst mogelijke prijs willen aanschaffen. En alsof dat nog niet erg genoeg is gooien we ze na het harde werken ook nog even een aantal uren in de schoolbanken. Onze manier van afkopen van schuldgevoel kent rare wegen.
WarChild, het geesteskindje van ambassadeur M.B. te B. Prachtige zwart-wit foto's van jonge kindsoldaten die vechten voor goedkopere olie en een zaak waarvan volwassenen niet eens weten wat de oorzaak noch het doel was. En Marco zingt door over rood, de kleur van de liefde. Nu kun je bij WarChild ook je erfenis kwijt, worden belastingvoordelen uiteengezet en mag je zelfs éénmalig storten. Goed geregeld clubje.
Ik open nog vierentwintig bedelbrieven en zie nu waar ze zo'n zesduizend Euro per jaar naartoe wegsluist naar de goede-doelen-maffia. Ik lik me gek aan de zesentwintig postzegels met daarbij een standaardbrief ter opzegging van alle contributie, en geef mijn moeder het advies een rekening te openen, daarop geld te storten en dan tijdens een lange vakantie het geld direct te spenderen. Dan ziet ze de blijdschap van de ontvangers, blijft er geen geld aan de strijkstok hangen voor de chauffeur van de directeur. Geen geleur en geen gezeur.
Ik geef zelf niets aan goede doelen en voel me er prima bij. Als ik de collecteurs zie lopen dan trek ik spontaan de rode neus van hun gezicht, vraag standaard wat zij per nieuwe klant verdienen (vaak tien Euro per klant) of keer ze de rug toe. Ik geef elke maand bloed. In ruil hiervoor krijg ik een gat in mijn arm, gevulde koeken en een warme glimlach van de prikkers.
Een warm gevoel hoeft geen geld te kosten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten