Muziek...

Als ik muzikant zou zijn ipv luisteraar. Wat zou ik dan doen?
Mezelf storten op bluesy beats en een razend ritme, of zou ik me focussen op tearjurking lyrics vol metaforen...
Ik denk het laatste. Hoewel het ritme van de muziek me trekt en mijn gemoedsrust bepaald, laat ik de teksten me dieper raken. Het één kan niet zonder het ander. André kan ook niet zonder Hazes.

En dus verdiepte ik mezelf in het schrijven van een killersong.
Ingrediënten:
-Liefde of het gebrek daaraan (er kan er best nog wel een bij)
-Het bekende duw-, en trekwerk
-Keuzes of het gebrek daaraan (hoppetee)
-Nederlands of Engels
-Titel (heel belangrijk)
Aanpak:
-Volrijm, middenrijm, overlooprijm, assonantie of alliteratie?

Samen voor altijd

 Ik was een jaar of zestien, jij zat naast me in de klas.
Jij kon ook niet vermoeden, dat ik toen al op je was.
Je reebruine ogen, je welgevormde lijf,
de hormonen door mijn lichaam, mijn kruis vol in bedrijf.
Ik kon aan niemand anders denken, mijn huiswerk was nooit klaar,
dat ik vier jaar lang bleef zitten zag ìk niet als gevaar.
Ik adoreerde hoe je praatte, je loopje, je figuur.
Ik kon je kilometers volgen, zelfs ver na het achtste uur.
Tijdens gym kon ik niet rennen, ik had het veelste druk,
hing met mijn nek in de touwen en I didn't give a fuck.
Als jij maar om naar lachte, dan kon ik weer genieten.
Schreef je brieven vol met liefde en keek stiekem naar je tieten.
Jij hield me meer en meer op afstand, vond het raar wat ik toen deed.
Je had nooit iemand gezien die in z'n eigen polsen sneed.
Je noemde me je stalker, ik noemde jou mijn lief.
Zelfs toen ik jouw naam in bloed schreef vond jij me destructief.
Dat je het raar vond dat ik je begeleidde na een avond uit,
werd me haarfijn uitgelegd door mijn therapeut.
Hij vond ook dat mijn liefde extreem was en gaf mij als advies,
geen mensen meer te slaan, en zeker niet jouw vriend Maurice.
Ik denk vaak aan hoe het toen was, toen je bij me was en leefde,
en dat ik naar jouw liefde hunkerde en wat we samen toen beleefde.
Nu lig je stil hier in mijn tuin, onder 100 kilo aarde,
altijd samen zoals ik de politie ook verklaarde.

Soms is het beter gewoon te luisteren en geen liedjes te willen schrijven...