Een aantal jaren geleden bezocht ik een reünie van mijn middelbare school. Altijd verhelderend om te zien hoe iedereen volwassen is geworden. Ik liep door de koude stenen gang langs levendige lokalen die mij niets zeiden. Ik herkende de route van wiskunde naar Duits niet eens meer. Alles leek kleiner en onbeduidender geworden. Aangekomen in de gymzaal waar mijn jaargenoten zich verzameld hadden schrok ik van het gemis aan herkenning. Hier en daar wel ergens een vaag bekend gezicht. Irene werkte nog steeds in de lunchroom om de hoek, Bas was tóch acteur in plaats van miljonair geworden en Antoinette liep zoals te verwachten was met haar vierde bolle buik rond. Dé slet;-)
Weinig succesverhalen tot zover.
Ik voelde me die avond net als Mozes. Zodra ik ergens aankwam week de menigte uiteen alsof ze de zee zelf was. Wat ik hiervan moest denken werd me later duidelijk toen ik die avond in een kroeg zat.
Saskia, zoals ze zich later voorstelde kwam later op die avond in de kroeg naar me toe om me uit te leggen dat het goed was dat ik tijdens de reünie niet naar haar toegekomen was. Ik vroeg haar vriendelijk om uitleg.
Zij; Je weet het echt niet meer hè?
Ik; Nee, sorry. Ik heb geen idee wie je bent.
Zij; Dat maakt het alleen nog maar erger. Als je naar me toe was gekomen had ik mijn glas rode wijn over je heen gegooid.
Het was haar blijkbaar menens...
Ik; Jeetje (lichtelijk cynisch) je klinkt erg boos, wat is er aan de hand?
Zij; Mijn hele schoolcarrière lang begon je te hinniken zodra je me zag lopen en sloeg je de hoed van mijn hoofd...
Ik; (mijn glimlach der herkenning verbergend) Dat meen je niet!!? Weet je zeker dat je de juiste voor je hebt? (Ik zag het gebit van Saskia weer voor me en begreep mijn audiovisuele associatie met Salinero meteen weer).
Hierop kwam een relaas over een scala aan dierengeluiden dat ik beheerste en ten tonele bracht bij het tegenkomen van specifieke personen.
Ik moest het haar wel toegeven. Ik was nogal goed in het imiteren van allerlei geluiden toentertijd. Wat goed dat ze dat nog wist! Aan haar geheugen mankeerde niets.
Ik; Ik kan me vaag iets herinneren dat ik weleens iemand pestte. Maar een mooie vrouw als jij toch niet, probeerde ik in mijn zoetgevooisde Candlelight stem. Maar het mocht niet baten. Ze trapte nergens in en ik maakte het alleen maar erger.
Ik becomplimenteerde haar met haar uitstekende geheugen en antwoordde dat dat wel een teken van goed ontwikkelde intelligentie moest betekenen en grapte dat ik dan, gezien haar uitstekende geheugen waarschijnlijk eerder een olifantgeluid moest gaan produceren vanaf nu. Nope, weer geen lach op haar gezicht.
Ze vertelde over de keren dat ik met mijn groep vriendjes het schoolplein bijeendreef en als slachtvee over het bordes door de grote toegangsdeuren van de school perste.
Verrek dat was ik alweer vergeten.
Over de maandagochtend-rituelen; Het laten overstromen van de toiletten die we afdichten met klei van het nabijgelegen stuk braak terrein. Over de naaktportretten van onze lerares Frans, getekend op het aanmeldingsbord. Over het verzinnen van allerhande roddels over schoolgenoten in de vorm van een nieuwsbrief genaamd Eyes and Ears. In haar verhalen herkende ik delen van de oorsprong van mijn creativiteit terug.
Ik dankte Sylvia hartelijk voor deze trip down memorylane en liep opgewekt en voldaan naar huis.
Ze schreeuwde me nog iets na over Saskia maar ook die kende ik niet volgens mij.
Wat zijn reünies toch fantastisch...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten