Oma...

Twee dagen geleden was de sterfdag van mijn oma.
Hoeveel jaar ze dood is weet ik niet meer.
Maar ze zat dus weer even in mijn gedachte.
Waar mensen sterven worden herinneringen geboren.
En zo ook dus de geboorte van mijn oma. Haar eerste geboorte was in 1912!
En nu weer terug als baby in mijn hoofd.
Nu worden er in mijn hoofd elke dag herinneringen geboren. Was ik een gynaecoloog dan werkte ik flink wat overuren. Zo vinden vrienden, gebeurtenissen maar ook ex-vriendinnen elke dag het leven, en die laat ik dan meteen maar weer sterven, want een gelukkige geboorte zit er niet bij. Ik heb ze niet voor niets laten sterven. Niemand heeft zin in zware bevallingen.

Geboortes van mislukte relaties zijn van dagelijkse orde. Dat heb ik zelf niet in de hand. Ik loop op straat hoor ineens wat weeën en glij spontaan uit over het vruchtwater en ja hoor, daar zijn ze weer. Jammer dat het zulke zware bevallingen zijn. Er zitten miskramen en mislukte abortussen tussen. Hier en daar ook een adoptie. Een herinnering overgenomen of afgepakt van een ander. Dat had ik beter niet kunnen doen.
Maar daarover wil ik het niet hebben, herinneringen moeten herinneringen blijven.

Misschien moet ik eens een andere moeder der gedachte gaan zoeken. Eentje die alleen herinneringen baart die fijn zijn?
Ik zou in mijn hoofd direct met haar trouwen.