Fysio en visie...

Ik sport veel. Gemiddeld 12 uur per week. Sport is goed voor me, maar zo af en toe heb ik wel eens ergens een pijntje. Natuurlijk hoor je me daar niet over, zoals het een goed man betaamd. Er zit iets in de binnenkant van mijn schouder dat me heel erg irriteert. En het is geen beller;-) Dus hoppa, met mijn poffertjekop naar de fysio.
Massoud, een rustige, vakkundige en eloquente man uit Iran wist me te vertellen dat het waarschijnlijk aan mijn rotatorenmanchet ligt. Deze zorgt voor stabiliteit van het schoudergewricht, aldus Wikipedia...

Na een langdurig onderzoek tijdens de eerste afspraak kwam er een behandelingsplan uit voort. 10 sessies to be planned, met bijbehorend behandelingsplan uiteengezet. Na een sessie of 7 voelde ik wel wat verbetering, maar nog lang niet goed genoeg. Misschien omdat ik mijn oefeningen gewoon niet doe, en stug blijf doorsporten? Luisteren is niet mijn sterkste ding.

Wat mij verbaasde was een vraag die hij me tijdens sessie 8 stelde. Wat is jouw visie Tudé, vroeg hij?
Met zijn Arabische accent klonk dit nog dieper en filosofischer...
Hoe bedoel je Massoud...?
Je visie over het leven!
Jezus! Nooit over nagedacht eigenlijk. En dat is niet zo gek gezien het feit dat ik het leven probeer te nemen zoals het komt. Ik liet mijn hersenen op volle toeren draaien en vlak voor de overloadwarning kwam ik tot de conclusie. En wat voor een cliché-conclusie. Doe tegen anderen zoals je wilt dat anderen tegen jou doen.
Ik kon hem niet mooier maken. In zijn taal: تفعل للآخرين ما عملتم الآخرون لكم
Dat klinkt alweer een stuk mooier...

Thuis aangekomen ging ik erover nadenken. De kleine Boeddhist die ik ben...Ik was op de middelbare school nogal een..onvriendelijke...onsympathieke...kortlonterige klootzak. En daar heb ik al heel lang spijt van. Ik heb klasgenoten hun leven zoutzurig gemaakt, leraren tot in het bot gepest, en had veel kak aan alles. Op een dag zag ik het licht, God was niet thuis denk ik, maar ik veranderde subiet van Gestapo in Gandhi.
En ik moet zeggen dat ik sinds die dag er erg blij mee ben dat ik me hou aan die visie.
Ik steel niet (uit schaamte), lieg niet (omdat ik té dom ben om te liegen, vergeet namelijk wat ik lieg en tegen wie) en ben bijna klaar voor een hoofdrol in de rerun van Little House on The Prairie.

En dat werd me notabene helder door Massoud, een fysio met een visie...
Chokran Massoud!