Willen wat je eigenlijk uiteindelijk toch niet wilt.
Daar is de mens meester in.
Vrouwen willen zekerheid, mannen hun zaad kwijt. Dus hebben we bedacht ons te onderscheiden van de dieren door het instituut huwelijk in het leven te roepen. Eeuwige trouw, door dik en dun, rijk en armoede.
And all that shit!
Maar wat we vergeten zijn is dat de vrouw en de man in geen enkel opzicht met elkaar te vergelijken is. Niet qua instelling, lichaamsbouw, verbaal,- laat staan inlevingsvermogen.
Zegt de vrouw: Ik kan je niet gelukkig maken...dan zegt ze ik ben niet gelukkig met jou.
Zegt de man: Ik hou van je om wie je bent...dan zegt ie, stop met zeiken over hoe dik je bent of doe er wat aan.
Zegt hij: Schat je hebt gelijk...dan zegt hij, ik heb geen zin in deze onnodige discussie.
Zegt zij: Ik wil mijn rimpels laten opvullen...dan zegt ze, iemand anders heeft haar ouder geschat en daar is ze ziek van.
Een vriend van me heeft ooit eens gezegd dat hij alle dagen nog steeds sex wil met ZIJN vrouw.
De vrouw wil ook nog wel sex, alleen niet meer met hem. Het eerste jaar staan deze behoeftes nog wel gelijk. Het tweede jaar heeft ze wat dingetjes aan haar hoofd waardoor ze niet "in the mood" is. Jaar tien is het nog maar een kwestie dat ze het de man gunt als ie een weekje feilloos heeft gefunctioneerd.
En dan gaat de man naar de hoeren. Op maandag is het historisch gezien de drukste dag.
Mannen gaan vroeg naar werk, gefrustreerd omdat de kinderen en zijn vrouw zijn voetbaluurtjes met vrienden hebben vergald, en dat het wederom een sexloos weekend was. En dat zijn dan de goeie mannen. Die betalen ervoor en het heeft met emoties niets te maken. Maar sta niet raar te kijken als er een jongere versie de plaats inneemt.
En toch willen we elke keer weer geloven dat liefde samen tegen de boze wereld is en iets unieks . Maar met het binnenhalen van een partner halen we 100% onzekerheid in huis.
Perpetuum mobile??
Daar is de mens meester in.
Vrouwen willen zekerheid, mannen hun zaad kwijt. Dus hebben we bedacht ons te onderscheiden van de dieren door het instituut huwelijk in het leven te roepen. Eeuwige trouw, door dik en dun, rijk en armoede.
And all that shit!
Maar wat we vergeten zijn is dat de vrouw en de man in geen enkel opzicht met elkaar te vergelijken is. Niet qua instelling, lichaamsbouw, verbaal,- laat staan inlevingsvermogen.
Zegt de vrouw: Ik kan je niet gelukkig maken...dan zegt ze ik ben niet gelukkig met jou.
Zegt de man: Ik hou van je om wie je bent...dan zegt ie, stop met zeiken over hoe dik je bent of doe er wat aan.
Zegt hij: Schat je hebt gelijk...dan zegt hij, ik heb geen zin in deze onnodige discussie.
Zegt zij: Ik wil mijn rimpels laten opvullen...dan zegt ze, iemand anders heeft haar ouder geschat en daar is ze ziek van.
Een vriend van me heeft ooit eens gezegd dat hij alle dagen nog steeds sex wil met ZIJN vrouw.
De vrouw wil ook nog wel sex, alleen niet meer met hem. Het eerste jaar staan deze behoeftes nog wel gelijk. Het tweede jaar heeft ze wat dingetjes aan haar hoofd waardoor ze niet "in the mood" is. Jaar tien is het nog maar een kwestie dat ze het de man gunt als ie een weekje feilloos heeft gefunctioneerd.
En dan gaat de man naar de hoeren. Op maandag is het historisch gezien de drukste dag.
Mannen gaan vroeg naar werk, gefrustreerd omdat de kinderen en zijn vrouw zijn voetbaluurtjes met vrienden hebben vergald, en dat het wederom een sexloos weekend was. En dat zijn dan de goeie mannen. Die betalen ervoor en het heeft met emoties niets te maken. Maar sta niet raar te kijken als er een jongere versie de plaats inneemt.
En toch willen we elke keer weer geloven dat liefde samen tegen de boze wereld is en iets unieks . Maar met het binnenhalen van een partner halen we 100% onzekerheid in huis.
Perpetuum mobile??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten